สมัยก่อนก็ฟังธรรมะอยู่หลายปีฟังก็เข้าใจได้นะว่าอะไรคืออะไรแต่ก็ไม่เคยหายสงสัยจริงๆทั้งๆที่ก็เข้าใจ จนมาวันหนึ่งเจอบทอธิฐานความเพียรผมใช้ตรงนี้แหล่ะทำให้ผมหายสงสัยในเรื่องราวที่พระองค์สอน

ภิกษุ ท ! เรายังรู้สึกได้อยู่ซึ่งธรรม ๒ อย่าง คือความไม่รู้จักอิ่ม จักพอ (สันโดษ) ในกุศลธรรมทั้งหลาย และ ความเป็นผู้ไม่ถอยกลับ(อัปปฏิวานี)ในการทำ ความเพียร.
ภิกษุ ท ! เราย่อมตั้งไว้ซึ่งความเพียรอันไม่ถอยกลับ (ด้วยการ อธิษฐานจิต) ว่า "จงเหลืออยู่แต่หนัง เอ็น กระดูกเท่านั้น, เนื้อและเลือดในสรีระจงเหือดแห้งไป; ประโยชน์ใด อันบุคคลจะบรรลุได้ด้วยกำลัง ด้วยความเพียร ด้วยความบากบั่น ของบุรุษ, ยังไม่บรรลุประโยชน์นั้นแล้ว จักหยุดความเพียรเสีย เป็นไม่มี" ดังนี้
ภิกษุ ท ! การตรัสรู้เป็นสิ่งที่เราถึงทับแล้วด้วยความไม่ประมาท อนุตตรโยคักเขมธรรม ก็เป็น สิ่งที่เราถึงทับแล้วด้วยความไม่ประมาท.
ภิกษุ ท ! ถ้าแม้พวกเธอ พึงตั้งไว้ซึ่งความเพียรอันไม่ถอยกลับ (ด้วยการอธิ ฐานจิต)ว่า "จงเหลืออยู่แต่หนัง เอ็น กระดูกเท่านั้น, เนื้อและเลือดในสรีระจงเหือด แห้งไป; ประโยชน์ใด อันบุคคลจะบรรลุได้ด้วยกำลัง ด้วยความเพียร ด้วยความบาก บั่น ของบุรุษ, ยังไม่บรรลุประโยชน์นั้นแล้วจักหยุดความเพียรเสีย เป็นไม่มี" ดังนี้ แล้วไซร้;
ภิกษุ ท ! พวกเธอก็จักกระทำให้แจ้งด้วยปัญญาอันยิ่งเอง ซึ่งที่สุดแห่ง พรหมจรรย์ อันไม่มีอะไรอื่นยิ่งกว่า อันเป็นประโยชน์ที่ต้องการของกุลบุตรผู้ออก บวชจากเรือนเป็นผู้ไม่มีเรือนโดยชอบ, ได้ต่อกาลไม่นานในทิฏฐธรรม เข้าถึงแล้ว แลอยู่ เป็นแน่นอน.

ไม่น่าทำอย่างยิ่ง..ครับ

ที่ไปใส่วงเล็บ.ว่า (ด้วยการอธิฐานจิต)...ตามความเข้าใจของตน...ในพระธรรมที่ยกมา

แม้...การอธิฐานที่จะทำความดี..อย่างใดอย่างหนึ่ง..นั้นเป็นสิ่งดี..เป็นบารมีอันหนึ่ง

แต่การนำมาแทรกใว้ในพระสัทธรรมตามที่ตนคิดเอาเองแบบนี้....ไม่ควรทำอย่างยิ่ง

หสกจะอธิบาขตามความเข้าใจตน..ก็ควรมาเขียนใว้ต่างหากครับ...เพื่อหลีกเลี่ยงกรรมบิดเบือนพระธรรม..นะครับ

...ใช่ๆๆๆๆๆ...ใช่เลย...เพราะเข้าไม่ถึงความจริง...ไม่ถึงความเป็นพระอรหันต์ก็ยังติดข้องอยู่...
...โดยเฉพาะติดข้องในความมีตัวตนที่จะไปทำ...เห็นก็เป็นตัวเราเห็น...เพียรละตือขั้นต้นที่ควรทำ...

แห่ๆผมไม่ได้ใส่ก๊อปมาทั้งแท่งเลย! ยกมาให้ดูว่าพระศาสดากล่าวเรื่องความเพียรว่าอย่างไร กบเคยป่าวล่ะในการปฎิบัติวิปัสนากรรมฐานไม่รู้ไม่เลิกนะ มันอยู่ตรงนั้น

. จะเป็นตัวตนได้อย่างไร. ในเมื่อสรรพเพธรรมาอนัตตา.

อะไรคืออะไรแต่ก็ไม่เคยหายสงสัย
...ไม่ถึงความเป็นพระอรหันต์ก็ไม่หายสงสัยได้...แม้พระอนาคามีก็ยังติดข้องในความดี...
จนมาวันหนึ่งเจอบทอธิฐานความเพียรผมใช้ตรงนี้แหล่ะทำให้ผมหายสงสัยในเรื่องราวที่พระองค์สอน
...แน่ใจหรือว่าคิดถูก...พระอรหันต์เท่านั้นที่รู้ความจริง...ที่เหลือคือรู้ความจำ...เข้าใจความจริงไม่ใช่จำ...
ความเป็นผู้ไม่ถอยกลับ(อัปปฏิวานี)ในการทำ ความเพียร
...อริยบุคคล8จำพวกเป็นสมบูณ์ด้วยความเพียรตามธรรมเพราะเข้าใจความจริงในความไม่มีตัวตน...

...อยู่ในโลกของความคิดคนเดียว...ใครมาทำให้ไม่พอใจก็หลงโกรธ...จริงคือทำกรรมของตนของตนนะ...

...แล้วที่กำลังอ่านน่ะใครอ่าน...ถ้ายังเป็นตัวเองอยู่ก็ให้รู้ว่าเป็นความจำ...บ่แม่นความจริงเน๊อะ...
...เข้าใจความจริงในเรื่องเพียรคือเป็นไปเองในสภาพรรมที่ไม่หลงว่ามีเรามีแต่จิต...โสดาปััตติมรรคขึ้นไป...
...ถ้ายังคิดว่าตัวเองคิดและมีตัวตนท่องจำ...ก็แสดงว่าท่องจำคำว่าไม่มีตัวตน...แต่จริงๆยังเป็นเราท่อง...

จิตมีวันหายไปถาวร ไหมครับ
...จิตไม่เคยหาย...ก็คือจิตไม่เคยตาย...จิตไม่สูญหายไปไหน...
...พระพุทธเจ้าทรงเสด็จดับขันธปรินิพพานก็ใช้จิตไปนิพพานค่ะ...
...นิพพานเที่ยงเพราะละอารมณ์ที่หลงติดข้องได้โดยจิตดั้งเดิมเป็นตัวรู้และไม่ใช่เป็นสภาพรู้...
...ที่เรียกเป็นการดับจิตไม่ใช่อย่างที่คนทั่วไปเข้าใจ...แต่เป็นการตายจากอารมณ์ที่ยึดมั่นถือมั่น...
...โดยความไม่รู้เข้าครอบงำตามภพภูมิ...สิ่งที่หายไปเป็นความไม่รู้คือตัวโง่ที่เรียก กิเลส อวิชชา...
...ดับจิตคือดับอารมณ์ที่ไปรับรู้สิ่งต่างๆที่เป็นสมมุติบัญญัติที่ทรงแสดงไว้ในพระธรรมทั้งหมดด้วยปัญญา...
...ความไม่รู้จะเริ่มหายไปเมื่อเริ่มเข้าใจพระธรรมแล้วจิตเริ่มละความไม่รู้ก่อนแล้วค่อยๆสะสมให้เข้าใจขึ้นไปเรื่อยๆ...
...จนกว่าจะสามารถละความเป็นเราออกไปได้...ถ้าเมื่อใดยังมีเราเห็น เราทำ เราคิด เรารู้ทุกอย่างทุกเรื่อง...
...ก็เป็นความจริงตามสภาพธรรมที่มีตามภพภูมิที่จิตมารู้อารมณ์ทางอายตนะ6คือเกิดมาแล้วก็จริงแต่เข้าใจให้ถูก...
...ถ้าไม่ศึกษาพระธรรมให้เข้าใจก็ยังเป็นบุคคลที่ยังหลงอารมณ์ไปตามกิเลส(กิเลสแปลว่าความไม่รู้ความจริง)
...จิตไม่หายไปไหนเลยค่ะ...มีจิตท่องเที่ยวไปทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจโดยไม่เข้าใจความจริงจึงทุกข์...
...เพราะหลงเข้าใจผิด...เป็นแต่ละบุคคล...แต่ละสัตว์โลก 31 ภพภูมิที่ท่องเที่ยวไปตามกรรม...
...ไม่ใช่เข้าใจเอาเองว่าเป็นการหายไปแบบถาวรไม่กลับมาไม่ใช่อย่างนั้นเลย...
...แต่เป็นการตายจากความไม่รู้ถาวรค่ะ คือสภาพที่จิตไม่รู้หายไปสิ้น...
...เหลือแต่จิตบริสุทธิ์...ที่เป็นตัวรู้ล้วนๆ...รู้อะไรล่ะ...
...ก็รู้ความว่างที่อยูเหนือความเข้าใจแบบโลกๆ...โลกุตตรธรรม
...ถึงความเป็นพระอรหันต์ก็จะเข้าใจพระพุทธเจ้า...
...ทิ้งทุกอย่างไว้บนโลกเข้าสู่เมืองนิพพาน...

จะมีใครท่องล่ะ. ในเมื่อสัพเพธรรมาอนัตตา

...เขียนมาให้คนอ่านเข้าใจอนัตตาว่าไงล่ะ...รบกวนแสดงความคิดเห็นที่มันแบบว่าพอคิดออกว่ารู้จริงสิ...
...555...ก็สุดแต่ใจจะไขว่คว้าเถอะ...ของใครก็ของคนนั้น...แก้ก็แก้กิเลสในตน...คนอื่นแก้ให้บ่ได้ดอก...

การเข้าถึงอริยสัจธรรม ต้องประจักษ์แจ้งในมโนทวาร

พระพุทธเจ้าทรงแสดงพระธรรมในภาษามคธที่
ให้คนยุคนั้นฟังซึ่งเขาเข้าใจโดยไม่ต้องแปล
ยุคภาษาไทยก็อธิบายในภาษาไทยสั้นๆ
อธิบายแบบไม่ต้องแปลไทยเป็นไทย
และตรงพระวาจาที่เข้าใจได้นะ

ไม่ได้ยกมาทั้งแท่ง...ก็แปะลิงค์...มาแทนได้
แล้วเอามาเฉพาะที่ต้องการเน้น...ครับ

อริยสัจธรรมไม่ได้บรรลุด้วยการนึกคิด แต่บรรลุด้วยการปฎิบัติจนธรรมะปรากฎในมโนทวาร จักขุ ญาน ปัญญา วิชชา แสงสว่าง