ยังติดใจอีก




๕. อารัมมณสูตร


[๕๘๙] พระนครสาวัตถี. ดูกรภิกษุทั้งหลาย ผู้ได้ฌาน ๔ จำพวกนี้.
๔ จำพวกเป็นไฉน?

คือ ผู้ได้ฌานบางคนในโลกนี้ เป็นผู้ฉลาดในการตั้งจิตมั่นในสมาธิ แต่ไม่ฉลาดในอารมณ์ในสมาธิ ๑.
บางคนฉลาดในอารมณ์ในสมาธิ แต่ไม่ฉลาดในการตั้งจิตมั่นในสมาธิ ๑.
บางคนไม่ฉลาดในการตั้งจิตมั่นในสมาธิ และไม่ฉลาดในอารมณ์ในสมาธิ ๑.
บางคนฉลาดในการตั้งจิตมั่นในสมาธิ และฉลาดในอารมณ์ในสมาธิ ๑.

ใน ๔ จำพวกนั้น ผู้ได้ฌานที่ฉลาดในการตั้งจิตมั่นในสมาธิ และฉลาดในอารมณ์ในสมาธิ.
นับว่าเป็นผู้เลิศ ประเสริฐที่สุด เป็นประธาน สูงสุด และดีกว่าผู้ได้ฌานทั้ง ๔ จำพวกนั้น
เปรียบเหมือนนมสดเกิดจากแม่โค นมส้มเกิดจากนมสด ฯลฯ

http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.p ... 778&Z=6788





ข้อแนะนำ ควรศึกษาพระสูตรทั้งหมด ที่ทรงตรัสไว้เกี่ยวกับผัสสะ
จะเป็นปัจจัยให้รู้ถึงสภาพธรรมข้างบน ที่พระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงตรัสไว้


เป็นอันว่า จบแล้วนะ ข่าววอแล้วนะ

ฌานสมาบัติ กับ นิโรธสมาบัติ แตกต่างกันตรงที่ ความดับ ก่อนกับ กำลังดับ ขณะที่ดับ
ขณะสมาธิกำลังคลาย ความรู้สึกตัวที่มีเกิดขึ้น รู้ทีเดียว รู้ทีละขณะ แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
เรื่องที่นำมากล่าวกันว่า นิโรธสมาบัติ มีเกิดขึ้นได้เฉพาะ อนาคามี เรื่องนี้ ไม่จริง

....

ผู้ที่ไม่กลัวตาย คือ ไม่มีห่วง ไม่มีอาลัย จึงจะมุดรูได้(ตามที่ท่านเล่า)
จริงๆแล้ว สภาพธรรมที่ท่านเรียกว่า มุดรู
เกิดจาก สมาธิที่มีกำลังมากมายมหาศาล ดูดเข้ารูไป
เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ทันที อาการเหมือนเด็กที่คลอดจากแม่
คือ ไม่ต้องผ่านการเกิดแบบนั้น



เจ้านาย(คู่ครอง) ก็เคยเจอสภาพธรรมนี้ แค่ระหว่างทาง
ความกลัวของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ภาพที่ปรากฏให้กลัว จึงไม่เหมือนกัน
เขาผ่านไม่ได้ เพราะภาพที่ปรากฏ เป็นปากเหว มองลงไปแล้ว น่ากลัวมาก
เมื่อความกลัวเข้าแทรก จึงกลับมารู้ที่กาย

หลวงพ่อเยื้อน ท่านเรียนมาน้อย อ่านหนังสือไม่ค่อยออก
แค่ฟังสภาวะที่ท่านเล่า คำเรียกต่างๆเกี่ยวกับปริยัติ อย่าถือท่าน

อิ อิ ... เอกอนนี่ยอดมั่วจริง ๆ เลย

ก็ไม่รู้นี่ จริง ๆ ก็ทำไปเรื่อย ๆ ไม่ได้คิดไม่ได้กะเกณฑ์อะไร
ก็นึกเพลิน ๆ ก็แค่อยากรู้ว่า ผู้ที่นั่งหลับตา ที่เรียกว่าทำสมาธินั้น
เขาพบอะไรในนั้น ... น่ะ
ก็เลย... ลองนั่ง..

ตอนที่ฝึกนั่งวันแรก ๆ ก็กระสับกระส่ายดี เพราะจิตมันไม่นิ่งเลย
ก็นั่งทีละสิบนาที หลายเซ็ตติดต่อกัน..

พอวันที่สองก็เพิ่มเวลา ก็เริ่มตามลมหายใจได้ต่อเนื่องขึ้น
ก็เริ่มพบ ปิติ และ การตามลมหายใจเริ่มหดสั้นลง
คือจากตามตลอดสาย ก็เริ่มถึงแค่ช่วงอก
และก็แค่โพรงจมูก และก็ปลายจมูก
พอรู้สึกว่ามันหด ก็พยายามทำให้มันตามตลอดสาย มันก็หดต่อ...
จนกระทั่งมันหาย ก็พยายามเรียกลมกลับคืน
แต่มันก็หายต่อ ก็เลยขี้เกียจลากมันกลับมาแล้ว
หายก็หาย ก็รู้สึกกายมีเปลือกตัวพองยุบ
หัวใจเต้น มันก็จับได้ทุกส่วน เอ้อออ...นั่นจิ่...
ใช่ตอนนั้น จับการเต้นของหัวใจไปได้ทุกส่วนของร่างกาย
แต่ก็ไม่คิดอะไร ก็ร่างกายเราเต็มไปด้วยเส้นเลือดนี่เน๊าะ...

แล้วก็มีด้วย รู้สึกถึงก้อนมวลกลม ๆ แล้วมันหมุน และมันก็ไล่ขึ้น ไล่ลง
ไปตามแนวกระดูกสันหลังของร่างกาย จนถึงกระหม่อม...

และมีบ้างก็เห็นมันเปลี่ยนเป็นสีต่าง ๆ

และก็มีบ้างที่มีอาการเหมือนลอดเข้าโพรง มุดรูเข็ม
แล้วอยู่ ๆ มันก็โพรง

คือ...เอกอนไม่ได้กำหนดอะไร มันเป็นอย่างนั้นของมันเอง...
เอกอนก็แค่ดูมันเป็นไป...เฉย ๆ

โง่ดี ก็แบบว่า เอกอนตั้งใจว่าจะเข้ามาดูไง... ว่าข้างในมีอะไร...
ก็ผ่าน ๆ มาแบบไม่ได้คิดอะไรเลย...

เพราะไม่รู้จะคิดอะไร ก็มันเปลี่ยนไปเรื่อย
ก็แค่ดูมันเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ... คือดูว่ามันจะเปลี่ยนไปถึงไหน...

และมันก็ไปรู้อยู่เฉย ๆ ....

อย่างนิโรธสมาบัตินั้น เหตุปัจจัยคือมรรค

เช่น เราสร้างความเห็นตรงแล้วหรือยัง ความเห็นตรงนั้นจะต้องเป็นปัจจัยส่งเสริมจึงจะเป็นนิโรธสมาบัติ

แต่ก็คือสภาวะต่างๆทางจิตนั้น เป็นเรื่องที่พบเห็นได้ธรรมดา แต่หากจะเข้าถึงนิโรธสมาบัติ ต้องมีปัจจัยส่งเสริมครับ

พอดีหากูเกิ้ล "มุดรู" 555 ก็ไปเจอ ...

เอกอนได้เคยไปเล่าปล่อยไก่ไว้ที่อื่นแล้ว ... ตั้งแต่ปี 53

http://group.wunjun.com/leavesofeden/topic/135332-3241

ตอนนั้นที่เริ่มฝึก คือเมื่อประมาณปี 41 ...





คือมันอยู่ในช่วงต้น ๆ ของการเริ่มฝึกสมาธินั่นล่ะ ... ที่เอกอนเจอ

อนุโมทนากับทุกความเห็นครับ

เมื่อปฎิบัติ ผู้ปฎิบัติย่อมมีประสบการณ์ต่างๆ คล้ายกันหรือแตกต่างกันไปบ้าง

อย่างเอกอนบอกว่า เจอสภาวะทางจิต เหมือนมุดรู

แต่ขณะเดียวกันก็มีสมาธิที่ละเอียด คือเป็นฐานให้จิตเข้าไปตั้งอยู่ เช่นการเต้นของหัวใจ ลมหายใจผ่านระบบทางเดินหายใจ

การที่จิตเข้าไปตั้งอยู่ตรงนี้สำคัญ คืออะไรเป็นเหตุให้จิตเข้าไปตั้ง

อย่างเอกอนบอกไม่ได้คิดอะไร อยากจะรู้ว่าจะเป็นอย่างไร

คือไม่มีเหตุที่เป็นปัจจัยที่แน่นอนลงไปว่าเข้าไปดูไปรู้ทำไม

พอสภาวะจิตเกิดขึ้น เราพิจารณาธรรมนั้นว่าอย่างไร

อย่างนิโรธสมาบัตินั้น เหตุปัจจัยคือมรรค

เช่น เราสร้างความเห็นตรงแล้วหรือยัง ความเห็นตรงนั้นจะต้องเป็นปัจจัยส่งเสริมจึงจะเป็นนิโรธสมาบัติ

แต่ก็คือสภาวะต่างๆทางจิตนั้น เป็นเรื่องที่พบเห็นได้ธรรมดา แต่หากจะเข้าถึงนิโรธสมาบัติ ต้องมีปัจจัยส่งเสริมครับ

อย่างผมเอง เวลานั่งสมาธิ จะเป็นสมาธิอ่อน หรือสมาธิละเอียด ปัจจัยที่เป็นเหตุให้เอาจิตเข้าไปตั้งก็ไม่เปลี่ยนครับ

คือทุกขัง อนิจจัง อนัตตา เป็นปัจจัยให้น้อมจิตเข้าไปตั้ง แล้วสมาธิก็เป็นฐานของจิตอีกที

พอดีหากูเกิ้ล "มุดรู" 555 ก็ไปเจอ ...

เอกอนได้เคยไปเล่าปล่อยไก่ไว้ที่อื่นแล้ว ... ตั้งแต่ปี 53

http://group.wunjun.com/leavesofeden/topic/135332-3241

ตอนนั้นที่เริ่มฝึก คือเมื่อประมาณปี 41 ...

ปลิโพธ ๑๐

ทส ( สิบ ) + ปลิโพธ ( ความกังวล , ความห่วงใย )

ความกังวล , ความห่วงใย ๑๐ ประการ หมายถึง ...

๑. อาวาส ๒. ตระกูล ๓. ลาภ ๔. คณะ ๕. การงาน

๖. การเดินทาง ๗. ญาติ ๘. อาพาธ ๙. การศึกษาปริยัติ ๑๐. อิทธิฤทธิ์



ความกังวลห่วงใยในธรรมะเหล่านี้ เป็นเครื่องกั้นต่อการอบรมสมถภาวนา

เท่านั้น ไม่เป็นเครื่องกั้นต่อการอบรมวิปัสสนาภาวนา เพราะสมถภาวนาจะต้องอาศัย

สัปปายะต่างๆ ต้องไม่คลุกคลีหรือมีกังวลใดๆ ส่วนวิปัสสนาภาวนาสามารถระลึกศึกษา

สภาพธรรมได้ในทุกสถานที่ ทุกโอกาสตามเหตุปัจจัย



สำหรับปลิโพธิข้อที่ ๑๐. คืออิทธิฤทธิ์ ไม่เป็นเครื่องกั้นต่อสมถภาวนาเพราะ

ก่อนที่จะมีอิทธิฤทธิ์ ต้องอบรมฌานจิตจนชำนาญแล้ว แต่อิทธิฤทธิ์เป็นเครื่องกั้นต่อ

การอบรมวิปัสสนาภวานา เพราะการเจริญสติปัฏฐานมีนามรูปซึ่งเป็นสิ่งที่มีจริงเป็น

อารมณ์ ส่วนอิทธิฤทธิ์เกิดจากการอบรมสมถภาวนาซึ่งมีบัญญัติเป็นอารมณ์ถ้าสนใจ

ในการเจริญอิทธิฤทธิ์ สติก็จะไม่น้อมไปในการระลึกศึกษาสภาพธรรมที่กำลังปรากฏ

:b1:

http://dhammahome.com/webboard/topic/8424