การทำวิปัสสนา ต้องทำอย่างไรค่ะ คือเท่าที่เราอ่านๆนะคะ
ความเข้าใจของเราคือ
ทำจิตให้เป็นสมาธิ พอจิตเริ่มเป็นสมาธิแล้ว ก้อพิจารณาธรรมอย่างนั้นใช่หรือไม่ค่ะ ซึ่งถ้าทำอย่างนั้นก้อคล้ายๆการทำอาณาปานสติใช่หรือไม่ค่ะ


ทีนี้้ในส่วนที่เรานั่่งสมาธินะคะ
พอจิตของเรานิ่งจนคำว่าพุท-โธ หายไป สภาวะตอนนั้นกายจะเบา
มือที่สัมผัสกันอยู่ จะมีความรู้สึก เหมือนมือไม่ได้สัมผัสกัน
คือมีความรู้สึกว่าเหมือนร่างกายไม่มีกระดูกอ่ะ
พอเป็นอย่างนั้นแล้ว เราจะแผ่กุศลให้กับเหล่าวิญญานทั้งหลาย ให้ไปสู่ภพภูมิที่ดีๆ
อย่างนี้ใช่เรียกว่าวิปัสสนาหรือปล่าวค่ะ

ไม่ใช่...

ไม่ใช่ครับ

ยกเว้นในเรื่องการเข้าไปเห็นภัยในภพ คือ เกิดบ่อยๆเป็นทุกข์ เกิดแก่เจ็บตาย

ใช่เลย ไม่ว่าจะทำสมถะกรรมฐาน หรือวิปัสสนากรรมฐาน ทั้งสองนี้
ต้องอาศัยสมาธิเป็นฐานเบื้องต้น โดยมากก็จะเรียกรวมเอาเลยว่าทำสมาธิ
การทำสมาธิก็มีความมุ่งหมายทำให้จิตสงบและตั้งมั้นในอารมณ์อันใดอันหนึ่ง
ทั้งที่เป็นสมถะและวิปัสสนา

การเจริญอานาปานสตินั้นแหละ เป็นต้นทางของการเจริญได้ทั้งสองอย่าง
ทั้งสมถะและวิปัสสนาเพียงแต่ว่ากำหนดลมนั้นไปในรูปแบบไหน เป็นในรูปของสมถะหรือวิปัสสนา
เพราะอารมณ์ของสมถะและวิปัสสนานั้นต่างกัน ฉะนั้นผลของการเจริญสมถะและวิปัสสนาจึงต่างกัน
เช่น จดจ่ออยู่กับลมหายใจอย่างเดียวไม่รับอารมณ์อื่นก็เป็นสมถะ

แต่ถ้าว่ามีการพิจารณารู้ลมหายใจ ต้นลมปลายลมตามลม หรือพิจารณาว่า
ลมเป็นรูป รู้ลมเป็นนาม หรือ รู้ร้อนเย็น อ่อนแข็ง ของลม
รู้ลมที่มากระทบจมูกเป็นเพียงหนึ่งในธาตุ ๔ การพิจารณาในลักษณะนี้
เป็นการเจริญวิปัสสนา

ถ้าจะแผ่เมตตาก็ควรต้องแผ่เมตตาตอนที่เราเลิกทำแล้ว เพราะขณะนั้นเรามีกำลังของกุศลอยู่เต็ม

สมถะ และวิปัสสนา เป็นสิ่งจำเป็นในการภาวนา

สมถะ เป็น เครื่องอยู่ของจิต เป็นที่พักของจิต เป็นส่วนให้จิตมีกำลังในการทำวิปัสสนา

วิปัสสนา เป็นส่วนแห่งวิชชา ส่วนแห่งความรู้แจ้ง เพื่อให้จิตเห็นแจ้งสัจจะสภาวะธรรมทั้งปวงตามเป็นจริง และทำให้จิตสามารถเห็นความปราถนาดิ้นรนของจิต เพื่อเข้าถึงความเบื่อ ความคลาย ความสลัดคืน ความดับแห่งกิเลสทั้งปวง

สมถะและวิปัสสนา ประกอบกันจึงเป็นองค์แห่งมรรคบริบูรณ์

ไม่ใช่..ครับ

วิปัสสนาภาวนา

วิ วิเศษ เหนือความคิดนึก

ปัสสนา ดู เห็น สังเกต พิจารณา

ภาวนา ทำให้เจริญงอกงาม

เจริญการเฝ้าดู เฝ้าเห็น เฝ้ารู้ เฝ้าสังเกต สิ่งที่วิเศษคือสิ่งที่ความนึกคิดไม่สามารถบอกได้ เกิดเอง เป็นเอง บังคับบัญชาไม่ได้ รู้ตรงที่ใจ

ก็คือ ธรรม อนัตตาธรรม หรือปรมัตถธรรมทั้งหลายนั่นเอง

เมื่อไหร่ที่สำรวมกายใจมานิ่งรู้ นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์ได้ดีเมื่อนั้น วิปัสสนาภาวนาก็กำลังเกิดขึ้นและเจริญงอกงาม

ความสังเกต+พิจารณา หรือที่เรียกว่า "ปัญญาสัมมาสังกัปปะ" เกิดขึ้นเมื่อไหร่ เมื่อนั้นก็เกิด "วิปัสสนาภาวนา"

ผลของวิปัสสนาภาวนาก็คือ รู้ เห็นธรรมตามความเป็นจริง

เด่วอธิบายแบบให้พี่เต้เข้าใจง่ายๆนะค่ะ..
การเจริญวิปัสนาในขณะภาวนาคือ..การเห็นอารมณ์ต่างๆ..การเห็นความรู้สึกนึกคิดปรุงแต่งต่างๆตอนภาวนาเห็นสภาวธรรมที่เกิดขึ้นในขณะปัจจุบันนั้น..แล้วสามารถรู้ทันอารมณ์ที่จิตแล่นไป..แล้ววางอารมณ์เหล่านั้น..โดยมารู้อยู่ที่พุธ-โธ
เห็นก็สักแต่ว่าเห็น..รู้ก็สักแต่ว่ารู้..แต่ไม่มีความยินดีพอใจในอารมณ์เหล่านั้น..จนสลัดความยึดถือในธรรมเหล่านั้นทั้งหลาย..เข้าสู่ความสงบโดยรู้ลมเข้าลมออกเป็นเครื่องอยู่..ขณะที่เราเจริญภาวนาในปัจจุบันขณะนั้น..การที่พี่เต้แผ่เมตตา..ในขณะที่เจริญภาวนา..คือการเจริญเมตตาค่ะ..ในขณะทำสมาธิค่ะ..ก็จะทำให้เป็นผู้มีอุปนิสัยที่มีจิตใจเมตตา อ่อนโยนต่อสรรพสัตว์.. อนุโมทนาเจ้าค่ะ
ปล.มีตัวรู้สอนคุนน้องในจิตว่า..การให้ธรรมทานผู้อื่นด้วยจิตเมตตา..กรุณา เป็นอานิสงค์ยิ่งใหญ่กว่าทานทั้งปวง..ยิ่งผู้ให้เป็นผู้มีปัญญาสัมมาทิฏฐิ..ยิ่งจะเป็นการพอกพูนสั่งสมปัญญาของตนเป็นอริยทรัพย์ติดตัว..จะทำให้ผู้นั้นเป็นพหูสูตร เป็นนักปราชภ์ เป็นผู้รู้ มีจิตเมตตา กรุณา อยากถ่ายทอดปัญญาความรู้ของตนให้ผู้อื่น..ด้วยความจริงใจ..คุนน้องจะได้ปัญญาลักษณะนี้ติดตัวไปภพหน้า..และแม้ไม่มีผู้ใดอบรมสั่งสอน..แต่อานิสงค์แห่งการให้ธรรมทานผู้อื่นในภพนี้..จะทำให้เป็นผู้คิดเองได้เยี่ยงนักปราชภ์

วิปัสสนาที่สุชาวดีเข้าใจและทำคือ เวลานั่งสมาธิ ตามรู้ลมเข้าออก พอจิตมีความคิดตามรู้ทันว่าคิดจิตจะหยุดคิดแล้วจิตจะเข้าตามลมเอง เวียนอยู่แบบนี้ วิปัสสนาตอนไม่นั่งสมาธิก็ใช้หลักการเดียวกันคือจิตตามลม เมื่อคิดตามรู้ทันความคิด จิตเขาจะหยุดคิดแล้วเข้าลมเอง วิปัสสนาคือตามรู้ความคิดที่เกิด ดับ และวาง ไม่เข้าไปยึดถือในความคิด ปฏิบัติไป สนุกไป เหมือนตำรวจตามจับคนร้าย

อนุโมทนาค่ะ..ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไป

ขอเสริมอีกนิดหน่อย..วิปัสนาคือ..ตัวรู้..ที่ทำหน้าที่รู้เท่าทันขันธ์5..ก็พิจารรณาในส่วนที่เป็นขันธ์ 5 นั่นเอง..
ขันธ์5 คืออะไรบ้าง..ก็เอาตัวรู้(ปัญญาในส่วนนี้)
มาพิจารณาเห็นสภาวะธรรมที่เกิดขึ้นตามจริง..ก็รู้ในสิ่งที่จิตเข้าไปยึดแล้วก็โยนิโสมนสิการ..
วิปัสนาทำหน้าที่เหมือนเครื่องฟอกจิต..ทำให้จิตไม่ขุ่นมัวผ่องใส..ไม่ถูกรัก โลภ โกรธ หลง เข้าครอบงำ..วิปัสนาทำหน้าที่รู้เท่าทัน รัก โลภ โกรธ หลง ความคิดกุศลหรืออกุศลต่างๆ..จนวางลงปราศจากความยึดมั่นถือมั่น..
ฝึกไปเรื่อยๆค่ะ..รู้ว่าโกรธก็จับตัวโกรธวางลง..รู้ว่าอะไรเป็นทุกข์ก็จับเจ้าตัวทุกข์นั้นวางลง..นี่แหละค่ะคือวิปัสนา..
ปฏิบัติแล้ว รัก โลภ โกรธ หลง ลดลง
ถือว่าผ่านค่ะ..เป็นการเจริญวิปัสนาเหมือนกัน..
หลวงปู่ดู่ท่านบอกมา

คุณน้องคองเขียน



ขอบใจมากๆเลยนะคะคุณน้องคอง ที่รู้ว่า
พี่เต้ ปัญญาทางด้านภาษาของพี่เต้อยู่ระดับไหน

คุณสุชาวดีเขียน



ที่คุณสุชาวดีเขียนมา ใช่หมายถึงว่า ในขณะที่ทำสมาธิ
พอจิตเริ่มนิ่งจนคำว่าพุท-โธ หายไป ก้อ อย่าให้คำว่าพุทโธหายไป
ให้เริ่มกลับมาที่คำพุท-โธ ใหม่ ใช่หรือปล่าวค่ะ คือทุกๆครั้งที่พอจิตนิ่งแล้ว
เราจะปล่อยให้จิตนิ่งไปเลย จนบางครั้งเราคิดว่าเราหลับไป
บางครั้งเป็นชั่วโมงเราก้อนิ่งอยู่อย่างนั้น ถ้าต้องการจะทำวิปัสสนาก้ออย่าปล่อยให้จิตนิ่งเฉยๆไปใช่หรือปล่าวค่ะ

สาธุในความเพียรนะ

ที่เล่ามา
คล้ายๆกันกับไอเดียค่ะ..พี่เต้
พอดีรายละเอียดที่ลงไว้มันไม่ค่อยเยอะเนาะ
แต่..เมื่อก่อน
ได้ความสงบในระดับหนึ่ง..ไอเดียก็พิจารณาในกาย,,เวทนา,,จิต,,ธรรม
คือ..เหมือนคอย..รู้..เฝ้าสังเกตุ เฝ้าดูมันไปเรื่อยๆ
ถึงจุดหนึ่ง..เราจะรู้สึกถึงว่ามีกำลังพอ ก็จะเริ่มพิจารณาถึงความไม่เที่ยง
คือมันจะเห็น..จนมันรู้สึกหน่ายเอง..มันจะพิจารณาขึ้นมาเองเลย

คือไอเดียอาจจะคิดต่างจากคนอื่นหน่อย...ที่เขาว่าไม่ใช่ ในกรณี..พี่เต้นี้
คือไอเดียรู้สึกว่า..อาจจะใช่ ใจพี่เต้..น่าจะน้อมมาทางนี้(เดาเอา)
กายมันเหมือนไม่มีกระดูก,,อ่อน,,หด,,เกร็ง-------พิจารณากาย
ถ้าเฝ้าดูต่อไป----มันจะย้ายไปเวทนา จิต ธรรม
เพิ่มเวลาในการนั่งมากขึ้นกว่านี้...ใช้กำลังสมาธิ...เฝ้าดูแต่ละสภาวะไปเรื่อยๆค่ะ
ขอย้ำทุกสภาวะนะคะ
ไอเดียตอบไม่อิงตำรานะ..ลองศึกษาดูอีกที
แต่ถ้าจะลองทำดู..เพิ่มความเพียร..มีวินัยสม่ำเสมอ ไม่นานจะได้เข้าใจกับคำว่า"ผู้รู้"ค่ะ