สาธุค่ะ พี่วลัยพร
ความยึดมั่นถือมั่น..ยังมีมากอยู่
ความเพียรก็กระท่อนกระแท่น..จริงๆค่ะ

ระหว่างที่นั่งทำสมาธิ..ในคืนสุดท้าย
รู้สึกเหมือน..สัปหงกอย่างแรง จนตัวพับครึ่ง..ไปด้านหน้า
สภาวะ..คือแน่นไปหมด..ขยับตัวไม่ได้

นึกภาพได้ว่า...นั่งขัดสมาธิ แล้วพับตัวลงไป จนช่วงใบหน้า...คงเกือบติดกับหน้าขา
ตอนนั้นพยายาม..ขยับ..ส่วนไหนของร่างกาย ไม่ได้เลย
ไม่ใช่เหมือนโดนมัด..แน่น..แต่ยังดิ้นขยุกขยิกได้อยู่
แต่มันเหมือนเป็นอัมพาต...เปรียบคงเหมือนเวลาเรานั่งสมาธินานๆจนขาชา..และพยายามขยับนิ้วเท้าไม่ได้เลย
มันเป็นความรู้สึกที่..บังคับบัญชา..ทุกส่วนของร่างกาย..ไม่ได้เลย..เริ่มจาก
สั่งกระดิกนิ้วเท้า..มันก็ไม่ขยับ..สั่งขยับตัว,,แขน,,เงยหน้า มันก็ไม่ได้

ร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา
คิดยังไงก็คิดเข้าไปเถอะ...มันจะมาชัดเหมือนเจอของจริงแบบนี้ไม่ได้

ท่าที่ค้างอยู่...มันรู้สึก..ถึงกาย..เพียงแต่ไม่สามารถไปบังคับมันได้
ค้างอยู่ในท่านั้น..ความรู้สึกเหมือนโดนอัดในขวดแก้ว..บีบอัดหลังกะหน้าขาลงชิดหากัน..ที่แน่น จนกระดิกไม่ได้
เหมือนโดนอัดบีบ...และทรมาน...ไม่เท่ากับ
ความปวดตุ๊บๆตรงแถวไหล่ซ้าย ปวดมากขึ้นๆ,,กับที่ขามากขึ้นๆ
แล้วในสภาพที่รู้ว่าหนีไปไหนไม่ได้

ความกลัวกระทบจิต...คิดจะตะโกนเรียกพระอ.
แต่นึก..ถึงรอบนี้ แอบขยับหนีความปวดตลอด และท่านก็ย้ำเตือนซ้ำๆ เราก็ยังหนีตลอด
แล้วตอนนี้จะคิดหนี..ก็ไม่ได้ซะแล้ว
จนถึงคำที่ท่านเตือน..เมื่อมาทางนี้แล้ว อย่าไปกลัว ตายเป็นตาย
กับนึกถง..คำขอกรรมฐาน""ขอมอบกายถวายชีวิตแด่พระพุทธเจ้า""
ตอนนั้นตัดสินใจ..ตายเป็นตาย
เมื่อคิดมอบกายถวายชีวิตแด่พระพุทธองค์แล้ว
ถึงตายไปจริงๆตอนนี้ก็ช่างมัน..จะจับความรู้สึกระลึกถึงพระองค์นี้แหละไปด้วย

ตอนนั้นรู้สึกเหมือนจะไม่ได้กลับคืนมาอีก...
แต่ใจแน่วแน่มั่นคงที่จะสู้มาก..เมื่อมีสติก็ได้ยินคำว่า
""ทุกขัง"".......ดังก้อง ในระหว่างนั้น
คือ..ไอเดียไม่ค่อยจะเคยตีความหมายเป็นคำๆนี้หรอก
นอกจากแปลง่ายๆว่าคือทุกข์ต่างๆนั่นแหละ
แต่ตอนนั้น...สภาพนั้น
มันคิดถึง..ทั้งร่างกายนี้เป็นก้อนทุกข์เหลือประมาณ
ทุกข์-ขัง มันตรงตัวกับสภาวะที่เป็น ถูกบีบคั้น กักขัง ทรมาน

""ความทะยานอยาก""เสียงดังขึ้นมาอีก

ไอเดีย...เริ่มพิจารณา------------ ฯลฯ
จนได้ยินคำว่า""อนิจจา"" อนัตตา
เป็นคั่นเป็นตอน
จากสภาพที่ค่อยคลาย...เหมือนถอย...แยกกันออกมา
ได้รู้ความเข้าไปหลง,,ไปยึด,,
ได้เห็นความไม่รู้...ความเพลิน,,ยินดี,,ติดใจในกายนี้
ได้เห็น..วิธีความหลุดพ้นจากทุกข์
ได้เข้าใจ
""สิ่งใดไม่เที่ยง..สิ่งนั้นเป็นทุกข์
สิ่งใดเป็นทุกข์...สิ่งนั้นเป็นอนัตตา""

จากสภาพที่เหมือนโดนอัด...สมมุติ..ว่าคล้ายอยู่ในขวด
จากใจที่คิดว่า..ต้องดิ้นรนหนี..ถึงจะพ้นได้
แต่เมื่อผ่านการพิจารณา...ไม่ใช่ทุกอย่างมันคลาย
ความเจ็บปวดมันคลาย....
กายมันไม่ได้เจ็บ...แต่ใจต่างหากมันบอกว่ามันเจ็บ
เราพิจารณามาทางนี้ ก็หาเหตุผล...จนมันยอม

มันก็แสดงให้เห็นอีก....คือรู้สึกมันแยกออกจากกัน...มันเป็นเหมือนการถอยแบบดึงสายใยบางๆช้า
จนขาดกัน...มันเป็นไปได้ ทั้งที่ยังรู้สึกถูกอัดอยู่เหมือนเป็นก้อนเดียว
ตอนนั้นมันรู้สึกชัด กายกับใจ มันไม่ใช่อันเดียวกัน
เหมือนน้ำกับน้ำมัน...ที่ถึงอยู่ในแก้วเดียวกัน..ก็ไม่อาจรวมกัน

เมื่อความรู้สึกเจ็บ...ไม่มี
ก็ตื่นกับความรู้สึกใหม่
ใจมันเบาแล้วนะตอนนั้น...แต่ก็ยังรู้สึกถูกจำกัด
เหมือนมันบอกขึ้นมาว่า...ยังไม่พอ
ความอึดอัด,,แน่นอย่างนี้,,
เหมือนมันจะรู้นะ...แค่เหมือนจะรู้
ทาง..ที่จะปล่อยคืนเป็น...""อิสระ""

แต่ .............
ความรู้สึกภายนอกมากระทบ...ดึงคืนออกสมาธิมาซะก่อน

พอลืมตา...ออกจากสมาธิในรอบนี้
น้ำตาซึมเลยทีเดียว ไม่ได้เศร้านะ
รู้สึก...สังเวช...บอกไม่ถูก...
เปรียบความรู้สึกเหมือนว่า
เราใส่เสื้อกันหนาวตัวหนาๆ ไม่เคยถอด...ด้วยความเชื่อที่ว่า...มันกันร้อน...มาตราบระยะเวลานานเท่านาน
และในเวลาหนึ่ง...ที่อากาศร้อนๆ..ร้อนอบอ้าวมากๆ
จะเนื่องในโอกาสใดไม่รู้..ได้ถอดมัน
นึกออกมั้ย!!!!
มันรู้สึกเหมือนว่า...เย็น สบาย โล่ง ปลอดโปร่ง
รู้สึกว่าที่ผ่านมา...กี่วัน,,กี่เดือน,,กี่ปี,,กี่ภพ,,กี่ชาติ
ที่หลงอยู่กับความไม่รู้
น้ำตาซึม....รู้สึกสังเวช....แต่อมยิ้ม....เหมือนจิตมันยิ้ม....
ลุกเดินจงกลมต่อ..และปฏิบัติจนถึงเช้า..ด้วยใจสงบต่อเนื่อง
มีปัญหานิดๆ...แต่จิตมันเฉย
ติดก็ติด..หยุดกำหนดก็หาย..ไปต่อ
ที่ว่าติด...ตอนเดิน มันยกเท้าไม่ขึ้น
ไม่ใช่ว่าปวดเมื่อย
แหม..อยากจะบอก ความเบาสบาย,,สุข,,สดชื่น,,อิ่มใจ เดินยังเหมือนลอยอยู่บนปุยนุ่น
ทั้งที่ไม่ได้พักมา2คืนเต็มๆ
แต่มีติดบ้าง...ยกเท้าไม่ขึ้นที่ว่า มันก็เหมือนที่เกิดขึ้นตอนนั่งนั่นแหละ
มันติดหนึบ...
รอบนี้พระอ. ทันให้สอบอารมณ์
ท่านว่าไอเดียเข้าสมาธิลึก แนะนำให้เวลาออกจากสมาธิ อย่ารีบ
ค่อยกำหนดออก,,คลาย
และยังมีให้ถามถึงข้อสงสัยตอนหลังลากรรมฐาน
คือ..ท่านคงจะว่า...เดี๋ยวจะเก็บเอาไปสงสัยต่อให้วุ่นเหมือนรอบแล้วอีก
แต่ไอเดีย
ไม่ถามหรอกค่ะ....ไม่มีอะไรจะถาม....เพราะ..มันก็เป็นเช่นนั้นเอง
สงสัย...ก็สงสัยหนอ
ปรุงแต่งตามไปบ้าง...ความหลงยังมีอยู่
แต่ลึกๆก็รู้แล้ว....มันคือความจริง
ความรู้สึกมันเหมือนว่า.....
ก็เห็นแล้ว...ว่า...เนื้อสัปรด หน่ะ...มันสีเหลือง
แต่ก็ยั้ง..ยังมี คิดว่า..มันน่าจะเป็นสีแดงนะถ้าจะสวย,,สีขาวนะถ้าจะน่ากินกว่า,,สีดำนะถ้าจะแปลก
แต่คิดยังไง..มันก็พ้นความจริงไปไม่ได้

เห็นในกระทู้...พูดเรื่องเกี่ยวกับความเพียร
มองเห็นตัวเองเอาแต่รอๆๆๆ....แต่การไปร่วมปฏิบัติที่วัดแต่ละที
การเจริญก้าวหน้า..ก็เลยต้องรอไปด้วย
แม้ทุกวันนี้...ก็พยายามมีความรู้ตัวอยู่เนื่องๆ เอาเท่าที่คิดได้
แต่รู้สึกกำลังไม่พอ เพราะยังห่างไกลกับคำว่าต่อเนื่อง
ขี้เกียจก็ไม่ใช่นะ....แต่กลางวันไม่มีเวลา....บางทีแวบมานั่ง30นาที ยังมีห่วง
มีว่างแค่ตอนดึกๆเป็นต้นไป จนถึงตีห้าครึ่ง...ซึ่งเวลานี้ ไม่เคยนึกเลยว่าจะต้องทำ
แม้จะไม่กลัวไร้สาระเหมือนเดิม....แต่มันเลี่ยงเพราะความเคยชิน
ว่าจะตื่น..ตีสาม มาเป็นอาทิตย์
และก็น่าจะตื่นประมานนี้ทุกวันนะ..ตั้งแต่เริ่มคิด..ตื่นเอง..ตาสว่าง..แต่ไม่ลุกสักวัน
วันนี้ไม่รู้เป็นไง..ตื่นอีก..ซึ่งอาจจะด้วยที่จับลมหายใจก่อนนอน
มันตื่น..มันพิจารณา..ขันธ์5..เป็นอัตโนมัติ(แปลกๆ..นานพอควร)
สลด,,สังเวช ในความยึดมั่น.......ในความประมาท........ที่ยังหลงไปในกองทุกข์ทั้งหลาย
จึงลุกมาทำความเพียร เริ่มจาก เดินนั่งอย่างละ45นาที
ปกติหากเดินนั่งที่บ้านนี่ไม่มีกำลังใจเลย อย่างละ30นาทีก็ไม่เอา ถ้านั่งอย่างเดียวเอา
แต่คราวนี้ยอมละ...เดินก่อนทำให้สมาธิแน่นดี
เดินก็พิจารณาไปด้วย..เป็นช่วงๆ(ขันธ์5)
แวบหนึ่งกลัวการเกิด..มีคิดว่า..จะรอทำไม ไปซะชาตินี้เลยใหม

ไม่รู้ทำไมนะ..เวลาเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น..ทำไมต้องคิดว่ามีอะไรดลใจ
เหมือนมีอะไรพาไป..ให้ไหลไปทางนี้ตลอด..เหมือนไม่ใช่เพราะเราตั้งใจเอง
ทำไมคิดอย่างนี้ทุกที
เหมือนมี2คนในตัว เวลามันสงบ มันทำความเพียรได้ ก็คิดว่าใครทำ
เพราะพอออกมาก็เหมือนเป็นอีกคน สงสัย ไร้สาระ เล่นๆไปวันๆ

แปลกนะความรู้สึกนี้...หรือว่าเห็นพี่วลัยพร พูดถึงบ่อยๆ เลยเก็บมาคิด
ก็ไม่น่าจะใช่....มันผุดขึ้นมามากกว่า..คิดว่าน่าจะเพราะ
พิจารณาขันธ์5 เพราะวันนี้ มันเห็นได้ชัดเจน...ไม่ต้องไปพยายามคิดจนแบบกล่อมตัวเอง
เมื่อก่อน..ทำสมาธิต่อเนื่อง นี่เคยกลัวนะ เรื่องการเกิด กลัวจนเห็นความประมาทอยู่ทุกกิริยา
แต่เป็นกลัวการเกิดในชาติต่อไป...จะเป็นอะไรยังไง...เลยต้องไม่ประมาท..ระวังตัว
แต่รอบนี้ มันเห็นในขันธ์5 มันแบบเห็นการเกิดเป็นทุกข์ หมายถึงการเกิดขึ้นในแต่ละอารมณ์

อิอิ เดี๋ยวจะเตลิด...จะอะไรยังไงก็ช่างมัน
จะเป็นเรา..หรือจะเป็นใคร..ก็ค่อยๆหายโง่ไป

เหนื่อย....เหนื่อย...
"มีแต่ทุกข์เท่านั้นที่เกิด..มีแต่ทุกข์เท่านั้นที่ดับ"
ความเข้าใจ อีกก้าวของการปฏิบัติ..ณ วันนี้
ยากเย็นแสนเข็ญ...เมื่ออยากจะมี อยากจะเป็น
ทางก็มีให้เห็นอยู่แล้ว
ทำไมต้องออกนอกทางอยู่เรื่อยนะ

เราอาจจะไม่ถนัด กับแค่รู้
ทั้งที่มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้น...
มันยังไม่พอ..เพราะมันก็มักจะทำได้แค่ห่างๆหายๆ..ไม่เข้มแข็ง..ยังไม่มั่นคงพอ
ชอบนอกลู่นอกทางตลอด....ทั้งอึดอัดด้วยนะ...ถ้าไม่ตามมันไป

ก็เลยต้องปล่อยมันไปบ้าง...คอยแทรกแทรงกำกับ..บ่นๆๆๆๆ หรืออะไรก็แล้วแต่ ตัดพ้อตัวเองอยู่ทุกๆวันก็ใช่
มันเหมือนกระตุ้น..ให้หน่ายเร็วขึ้น..เดินหน้าเร็วขึ้น..ในยามที่อ่อนแรง
เป็นวิธี..ฝืนความขี้เกียจ ขุดตัวเองออกมาจากหลุมให้ได้

นี่ก็เป็นเดือนแล้วสินะ...เริ่มละๆๆ...เริ่มมีแรง
จะไม่ยอมหายใจทิ้งๆขว้างๆ.........จะฝืนๆๆๆๆๆ...........จะเอาชนะให้ได้
( ก็ความคิดแบบนี้แหละ...เลยต้องคอยระวัง...ให้มีความพอดี)

จริงๆถ้าไม่เลือกตาม"ความอยาก".....เดินตามทางที่เคยเดิน...ค่อยเป็นค่อยไป
ก็คงไม่วุ่นวายขนาดนี้...ตอนนี้..มัน
เหมือนเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่เลยนะ เหนื่อย..เหนื่อย
หลงกิเลส..หลงทาง..แต่ก็พยายามทำความรู้ตัว..ทบทวนตลอด
แม้ยังจับทางได้ไม่มั่น...แต่วันนี้ก็ยังยืนยันเป้าหมายเดิม
ความรู้ทางธรรมก็ไม่ค่อยมี..ครูบาอ.ทางนี้ก็ไม่มี..ดูซิจะไปได้สักแค่ไหน
ลุ้นๆ... ก้าวต่อไป..จะเป็นไง..ไว้จะมา..อัพเดท..ต่อนะคะ

กำลังทำความเข้าใจอยู่นะ...กับเรื่องสมถ-วิปัสนา
อยากเห็นให้ชัดเจนจากการปฏิบัติของตนเอง
เดี๋ยวนี้นั่งสมาธิ...จะเพ่งอารมณ์เดียวนี้ ยากนะ
แต่ก็ไม่ยากเกินไป...
ประมาน1เดือนที่ผ่านมา...ปลุกตัวเองให้ลุกมาปฏิบัติได้ ยากยิ่งกว่า
วันละ30-40นาที วันเว้น3-4วันบ้าง :b5 แค่นั้น
นั่งที..ก็จะไปวนรู้และพยายามรู้..อยู่ กาย เวทนา จิต ธรรม......อาจจะเพราะ แม้ในชิวิตประจำวัน....
การเจริญสติ ก็มีอยู่บ้างแล้ว
จน2-3วันที่ผ่านมานี้...เริ่มพัฒนาไปตามที่เราต้องการบ้างละ
มันสำคัญ..ตรงที่กำลัง"ใจ"ตัวนี้เอง
เรื่องเข้าใจจากการฟังธรรม...ตอนฟังมันก็เข้าใจ
แต่ตอนทำ..มันก็ไหลไปตามความเคยชิน
เรื่องฟุ้ง...ตัวอวดฉลาด...มันคอยรู้อยู่เรื่อย
ฌาน1,2,3,....1,2,3 [๕๕๕๕๕๕๕๕๕]ยังมีมุมนี้อยู่อีกนะ
มันมีจุดที่ชัดเจนอยู่จุดเดียว.....กำลัง"ใจ"
เข้าถึงตัว"ใจ"แล้ว......มันจะเอาแบบไหนก็ได้
ก็ยังอยู่ในขั้น เริ่มมองเห็นการเข้าถึงอยู่นะ..

ดูกรอัคคิเวสสนะ !
เราแนะนำสาวกทั้งหลายอย่างนี้
และคำสั่งสอนของเรามีส่วนอย่างนี้
ที่เป็นไปมากในสาวกทั้งหลายว่า


รูปไม่เที่ยง
เวทนาไม่เที่ยง
สัญญาไม่เที่ยง
สังขารทั้งหลายไม่เที่ยง
วิญญาณไม่เที่ยง


รูปไม่ใช่ตน
เวทนาไม่ใช่ตน
สัญญาไม่ใช่ตน
สังขารทั้งหลายไม่ใช่ตน
วิญญาณไม่ใช่ตน


สังขารทั้งหลายทั้งปวงไม่ใช่ตน
ธรรมทั้งหลายทั้งปวงไม่ใช่ตน ดังนี้


ดูกรอัคคิเวสสนะ !
เราแนะนำสาวกทั้งหลายอย่างนี้
และคำสั่งสอนของเรามีส่วนอย่างนี้
ที่เป็นไปมากในสาวกทั้งหลาย

http://www.buddha-quote.com/?p=6065


http://www.buddha-quote.com/?page_id=1418

สาธุ..สาธุค่ะ

ช่วงนี้คิดอะไร...ก็ให้ราบรื่นไปหมด
หาฟังธรรม..ได้..พอดีกับเรื่องที่ติด..เป๊ะ..เป๊ะ..จนต้องยกมือไหว้ขึ้นท่วมหัว..ยามที่ได้ยินเสียงธรรม
อะไร..จะตรงใจ..ขนาดนั้น..คิดซ้ำ คิดซ้อน ในเรื่องใด..เผยมาหมด

การปฏิบัติที่ติด..มันนิด..เพียงพลิกฝ่ามือเท่านั้นเอง
ฟังแล้วทำได้เลย........แม้ยังไม่ถึงที่สุด..........เพราะเวลานั่งสมาธิ...........
ต้องมีมากกว่านี้...........ต้องเพิ่มความเพียร........ ...................... ..

จากที่30-40นาที.......ต้องถอยออกแล้ว
จริงจังมากขึ้นใน3วันนี้ เพิ่มเวลาให้ได้1ชม. วันละ2-3รอบ (เฮ้อ!!..ได้แค่นี้เอง )
แต่ก็.....โอเคนะ
วันนี้เริ่ม1ชม. ไม่อยากพอ......จุดที่เป็นปัญหา........ผ่านไปได้สบาย
เพราะไม่ว่าจะสงบ..ราบรื่นขนาดไหน ถึงเวลา..มันจะบอกให้ออก..และตามมันตลอดเลย
แต่ก็ไม่ดีใจ...อะไรก็ไม่แน่นอน

ไม่เคยคิดเลยนะ..ว่าวันหนึ่งจะต้องเพ่งอสุภะ..เพราะเคยเป็นคนขี้กลัวมาก
วันนี้รู้สึก..ใจมันน้อม..ไปทางนี้เหลือเกิน
ก่อนหน้านี้..เห็นนิมิต..เป็นหัวกระโหลก..สีขาวนวลลอยเด่นมาชั่วแว๊บ
มันมาแบบสวยนะ ไม่ติดใจอะไร
แต่เดี๋ยวนี้สิ ..........แต่มันก็วางใจยังไม่ถูกนะ.......ต้องตั้งมั่นกว่านี้

เอาเข้าแล้วสิ
เพิ่งเขียนลงไปประเดี๋ยว...ก่อนไปทำสมาธิ
เมื่อกี้สงบดี...ราบรื่นดี
นั่งแป๊ป..จับลมหายใจ
ก็รู้สึกเหมือนแยก..ออกมาดู..ลมหายใจที่ไหลเข้าออก..แบบไม่มีเราเข้าไปกำกับเลย
บ้างก็สว่าง...แวบออกมารู้เวทนาเป็นพักๆ...เดียวนี้ไม่ทุรนทุรายกับมันละ
กำหนดหายก็ไม่นะ..ไปรู้ตรงจุดนั้น..เดียวก็กลับไปที่ลมหายใจเหมือนเดิม
แต่..แต่..แต่........นอกจากปวดขา แล้วยังมีปวดท้องเสียด้วยอ่ะ
ปวดมากๆๆๆ...แต่ก็แค่รู้ จนมันหายเอง........มาแบบถี่ๆ บ่อยแบบพักๆ
แต่รู้ด้วยความสงบขั้นกลางๆนะ...ไม่ทุรนทุราย
รู้จนมันหายไปรอบสุดท้ายนี่..ขนลุกชัน..ตัวเหมือนยืด..พร้อมแสงสว่างจ้าเลยหละ
ก็ไม่ทุรนทุรายนะ........แต่พอถัดมาอีกรอบ
แค่รู้ว่าปวดมานิดๆ..นิดเดียวเอง มันลุกขึ้นยืนเฉยเลย
คิดว่าชนะแล้ว...เลยผ่อนแรงมั้ง5555
50นาที
เลยเสียรู้กิเลสอีกเต็มๆๆๆ.........สติไม่พอ

แต่ไม่เป็นไร...ไม่ได้เสียใจจริงๆหรอก...ไหงจิตมันกระหยิ่ม ยิ้มๆแฮะรอบนี้...ทั้งที่พลาดท่า
มันกับมีแรงฮึด............เอางี้แหละ..ชอตต่อชอต..ชอบ
ตอนนี้รู้สึกเหมือนเป็นนักสู้เต็มตัวขึ้นมาอีก
หน้าไหนมาก็ไม่สน...พร้อมสุดๆ...

ชอบตรง..ลุกเฉยเลย...นี้แหละ..