จะว่าเริ่มทำตามหนังสือ เพราะว่าอยากได้ฤทธิ์..ก็ไม่น่าจะใช่
แต่ความสงสัย..นำมากกว่า อยากรู้อยากเห็น อยากทดสอบ
ตอนนั่นรู้จัก การทำสมาธิ ก็แค่ที่รร. ให้ทำความสงบ5นาที...แค่นี้ก็รู้สึกน่าเบื่อ
และเมื่อเริ่มทำตาม ก็กำหนดลม ตามลมกระทบจมูกลงไปกระทบในที่สุดท้อง นึกตรงนี้เป็นดวงแก้ว ก็ย้อนกลับ
แต่มีฟุ้งซ่าน...(จริงๆตอนนั้นยังไม่ครึ่งของตอนนี้..ยิ่งโต..ใจยิ่งวุ่นวาย)
จึงประยุกต์เอาเอง
ด้วยตอนกำหนดลมเข้าจะนับ1-10 ช้าๆ และออกก็นับเท่าๆกัน
ทีนี้..ลองทำดูได้นะคะ ต้องต่อเนื่อง ไม่รู้จะเป็นเหมือนกันรึเปล่า...แต่มันอึดอัดมากที่จะพยายามใช้เวลาเท่ากันในการเข้าและออก
เข้าได้ แต่ออก7-8มันไม่ค่อยไหวแล้ว ..ใจจะขาด เหมือนกลั้นหายใจ ทรมาน
ยิ่งต้องทำต่อเนื่องทั้งที่เกิดอาการอย่างนั้น ออกนี่จะลดถอยลง3-4นี่ก็ไม่ค่อยไหว
แต่ก็มีความตั้งใจ..ทำๆไป เหมือนหลุด..ใช้คำนี้เพราะอาการอึดอัดทรมานคล้ายลมหายใจจะขาดที่ต้องทนอยู่
มันหลุด..ไปเลย มันทิ้งไปเลย ตัวเบาสบาย..ลมหายใจละเอียดมากๆๆๆ
เป็นประสบการณ์ครั้งแรก..ที่ได้สัมผัสความสงบ
ก็ติดใจ..มันเป็นความรู้สึกนี้จริงๆตอนนั้น
ก็ทำอีกบ่อยๆ แต่มักกำหนดตามลมเข้าไปกระทบดวงแก้วและถอยออก
หลังๆมาก็นึกถึงดวงแก้ว เข้าไปเลย
ยังจำได้ติดใจ..ภาพดวงแก้วนวลผ่องดวงโตๆ

เห็นว่ามีนับ 1-10 ด้วย...ทำให้คิดถึงอดีตขึ้นมาได้เลย..อดีตตอนเด็กๆ...

เห็นว่ามีนับ 1-10 ด้วย...ทำให้คิดถึงอดีตขึ้นมาได้เลย..อดีตตอนเด็กๆ...   

มาแชร์..บอกเล่าประสบการณ์
ไอเดียเอง..เขินๆบ้างเหมือนกันนะเนี๊ยะ
เพราะที่ทำๆมาน่าจะผิด..มากกว่าถูก

เพื่อนๆร่วมวิจารณ์ได้นะคะ ไม่มีใคร..ว่าใคร
แต่ร่วมให้ความคิดเห็น..ที่คงจะแตกต่างกันไป
เผื่อจะเกิดประโยชน์ ต่อคนอื่นๆได้
ขนาด..ไอเดีย..
แค่เนื้อเรื่องในนิยายเล่มหนึ่ง..ยังเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตให้ได้เข้ามาปฏิบัติ
ถึงจะผิดๆ...ถูกๆ แต่สำคัญ..ที่ได้เข้ามารู้..เห็น..
ได้เข้าใจว่า..ความสุขที่แท้จริงอยู่ตรงไหน

การทำสมาธิ เริ่มต่อเนื่อง
อย่างที่ว่า..ติดใจ..ในความสุข สงบ
จนเป็นความเคยชิน เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต..ส่วนมากจะใช้เวลากลางคืน เพราะเงียบสงบ
จำได้..ว่านั่งได้เกือบทั้งคืน เป็นประจำ

การกำหนดเริ่มมีเปลี่ยนแปลงหลายรูปแบบ แบบ..ตามใจฉัน
ก็จะทำยังไงได้ ต้นฉบับ..เป็นหนังสือนิยาย ก็ต้องแนวสนุกสนาน ไม่ได้ละเอียดชัดเจนอะไร
ไม่ได้ไปวัด..ไม่เคยสนใจวันพระ..ไม่มีคำแนะนำจากใครที่จะกล่าวถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
และเราก็ไม่เคยคิด..เข้าถึงด้วย รู้แต่ว่านับถือศาสนาพุทธ มีพระพุทธเจ้าเป็นผู้ประกาศศาสนา
ก็มีความเคารพ..กราบไหว้.. แต่ไม่เคยคิดถึงความจำเป็นที่ต้องศึกษา

จำได้ว่าวิชาพุทธศาสนา..เป็นวิชาที่น่าเบื่อที่สุด ให้ท่องๆพรหมวิหาร4,อิทธิบาท???...อะไร ตอนนี้ยังจำไม่ได้
ทุกข์,สมุทัย,นิโรธ,มรรค ..เข้าใจความหมายนะ แต่เดี๋ยวนี้เลยคิดไม่ออก เรียกโดยรวมว่าอะไรน้า...
แค่จะยกตัวอย่างยังไม่จำเลยค่ะ นี่ขนาดตอนนี้นะ

จริงๆแล้วหากเปิดหนังสืออ่าน..ก็คิดว่า เราก็มี..ก็เป็นอย่างนั้นนะ
หมายถึง..เวลาทำเรื่องที่ตั้งใจ..มันก็ประกอบขึ้นเป็นส่วนนี้ๆเหมือนกัน
แต่เป็นคำพูดที่ต้องแยก อธิบาย มันไม่จำเลย
นี่ลง..แบบเนื้อแท้เลยนะ..ไม่อยากไปเปิดหนังสือมาเขียนสวยๆให้ดูราบรื่น
รู้แค่ไหน ก็ให้รู้ ว่ารู้มาแค่นี้จริงๆ

รูปแบบตามใจฉันที่ว่า
ยกตัวอย่างเช่น กำหนดน้ำ..ระลึกถึงน้ำ..คุณสมบัติของน้ำ..รู้สึกถึงน้ำ ไหลนองอยู่ปลายเท้า
..เพิ่มระดับถึงหน้าขา..ถึงเอว..ถึงอก..จนกลืนไปทั้งหมด...ก็รู้สว่างไสวอยู่อย่างนั้น

มีอยู่ช่วงหนึ่ง..เจอสภาวะใหม่ อันนี้ไม่ได้ตั้งใจกำหนดแต่แรก
แต่หลับตาจะทำสมาธิทีไร มีคล้ายๆเม็ดหินเม็ดทรายพุ่งเข้ามาที่ตา เป็นภาพแบบหลับตาแล้วเห็นเต็มพื้นที่นั้นทั้งหมดพุ่งเข้ามาแบบเร็วๆๆมากๆๆ กำหนดไม่ทัน.....ก็ทำให้สะดุดไปพัก..แต่ก็ผ่านไปได้เอง
ปรับจิตปรับใจ ให้มีสติตั้งรับให้ไวขึ้น ใหม่ๆ ยาก แต่พอคล่อง..กลับเป็นการเข้าสมาธิที่ง่ายมาก..ชั่วแวบเดียว
ก็อยู่อย่างนั้น..ออกสมาธิทีก็เกือบเช้า..
**จนเดี๋ยวนี้..หลับตา..แค่นึกขึ้นมาก็เห็นได้..แต่ทำไม่ได้..คุมไม่ได้..ไม่สามารถเสียแล้ว..และไม่คิดว่าต้องฝึกต่อ
เพราะอะไร..ติดตามตอนต่อไปค่ะ

เวลาผ่านไป..มีความคล่องแคล่ว และชำนาญในการเข้าสมาธิมากขึ้น.......ก็คงจะด้วยเหตุใดไม่รู้
ช่วงท้ายๆมีกำหนดว่า......ว่างเปล่าไร้ตัวตน คงจะเป็นความรู้สึกระลึกถึง
คิดๆไป ไอเดีย..บ้า..เวอร์...รึเปล่าเนียะ..

นี่เอาที่พอจำได้..วิธีทำสมาธิแบบไปเรื่อยๆของไอเดีย แบบประยุกต์ มันสมมุติขึ้นมาเอง..ไปได้เนาะ
เรื่องมันก็นานมากแล้ว(18ปี) จำเรื่องที่ทำได้ แต่ไม่ทั้งหมด
และต่อจากนั้น....เริ่มยึดอารมณ์วางเฉยเป็นหลัก เปรียบเป็นน้ำ..ก็นิ่งราบเรียบเหมือนกระจก
ตั้งแต่ทำสมาธิ ผ้าม่านที่เคยปิดไว้3ชั้น เอาออกหมด ปิดไฟนอน กระจกใสแจ๋วมองออกไปในความมืดได้เฉย
จากที่เคยหลอกตัวเอง...ด้วยการจินตนาการฟุ้งซ่าน
และการใช้ชีวิตช่วงนี้ รู้อยู่ที่ความสงบของตัวเอง...เป็นสำคัญ
ไม่ค่อยเอาอะไรมาคิด...ไม่ค่อยคิดอะไรกับใคร อยู่เฉยๆอย่างนั้นไม่วุ่นวาย จิตใจเฉยๆเป็นที่ตั้ง
ไม่ว่าจะใคร ...ทำอะไร... ความรู้สึกไหน.. อารมณ์ใด...
ไม่ยึด...ไม่เอาทั้งนั้น เหมือนปัดทิ้งจนล้มราบเรียบไปหมด เอาแต่สมาธิอย่างเดียว
ขนาดที่ว่า......แค่นึก..ก็รู้ความคิดในใจของคนอื่น
ขนาดที่ว่า......ได้เห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าที่เริ่มเป็นเรื่องเป็นราว
....ก็ยังไม่สำคัญ
คิดว่าตอนได้ใหม่ๆ เหมือนเราเปิดประตูไว้ อะไรก็เข้ามา แต่พอรู้วิธีปิดประตู จะเปิด..จะปิดก็ได้ตามใจชอบ
แต่ตอนนั้น..ไม่คิดเอาอะไรสักอย่าง..จะเปิดทำไม??

ตอนได้...ไม่อยาก ตอนอยาก...ทำไม่ได้
แหะ..แหะ

เรียน อ่าน ท่องจำมาหลายครั้ง แต่ก็คงแค่สัก3ปีที่แล้ว ที่จำได้..ว่าศีล5มีอะไรบ้าง
ทวนสักหน่อย เรียงตามลำดับ ไม่ฆ่าสัตว์ ,ไม่ลักทรัพย์ ,กาเม,..........???,สุรา
คิด คิด คิด อ๋อ ข้อ4 ไม่โกหกค่ะ
เฮ้อ..ถึงว่าคิดไม่ออก เพราะยังพร่องข้อนี้อยู่
ไม่ใช่ไอเดียโกหกนะคะ แต่มีรับปาก จะทำ..จะไป แล้วลืม
ก็คนเป็นอัลไซเมอร์อ่อนๆ เคยคิดว่า..?ถ้าไม่เคยฝึกสมาธิมาบ้าง คงจะเป็นไปละ มันเหมือนเป็นขีดจำกัดของสมอง
ห่างสมาธินาน ก็จะลดระดับลงเรื่อยๆ กลับมาก็จะฟื้นขึ้นอีก

การต้องมาเขียนบอกเล่าเรื่องราว..จึงต้องใช้สมาธิมากค่ะ ทบทวน ฝึกสมอง...วัดใจ
บางทีเขียนๆไป ปิติเกิด ตัวหมุนๆ เป็นสุข มันมีแบบ....
หยุดนิ่งรู้ หรือหยุดนิ่งเอาสุข
หรือปัดทิ้งไปเลย
อืม ก็น่าคิดนะ..ยังไงดี

ต่อค่ะ
พูดถึงศีล....ของคนที่ไม่ได้เคยคิด....พยายามมีศีล....พยายามรักษาศีล
แต่ศีลเป็นพื้นฐานของคนทำสมาธิรึเปล่า
เพราะมันไม่ต้องพยายามมี,ไม่ต้องพยายามรักษา,ไม่ต้องไปทำความรู้จัก......แต่มาเองเป็นเอง
ตอนนั้น เรื่องฆ่าสัตว์..ยอมใช้ชีวิตลำบากขึ้น เพื่อหลีกเลี่ยงการไปทำให้เกิดการทำลายชีวิตใด
ไม่ลักทรัพย์,กาเม,สุรา ห่างไกลอยู่แล้ว มั่นคงเด็ดขาดในความถูกต้อง
ไม่โกหก....อืม เนาะ ย้อนคิดแล้ว ชัดเจนสุดๆ
...คิดก่อนพูด..พูดแล้วต้องเป็นไปตามนั้น จะลำบากยากเข็ญยังไง ก็ต้องทำตามคำพูดให้ได้ แม้เพียงเรื่องเล็กน้อย

จำได้แม่นอีกเรื่องนะ...เวลาจะหลับ ล้มตัวนอนหงายมือวางข้างลำตัว
หลับตาปุ๊บ เหมือนปิดสวิทไฟ ชั่วพริบตา ก่อนจะนอนคิดตั้งเวลาไว้ในใจ ตามนั้นไม่ขาดไม่เกิน จำได้แม่นเลย
มันความรู้สึกต่างจากเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวนี้ล้มตัวนอน กำหนดลมหายใจ เบา สบาย ปิติ สุข ก็รู้ไปจนหลับ
ก็หลับสนิท เรื่องตั้งเวลาก็ได้ประมานนั้น แต่มีความรู้ตัว ค่อยถอยออกมา รู้ที่ลมหายใจ
แต่ตอนนั้น...มันเหมือนเปิดปิดสวิท จะว่าจำรายละเอียดไม่ได้ ก็ไม่น่าใช่ เหมือนไร้ความรู้สึกคล้ายหุ่นยนต์
พูดเอง งงเอง แต่คงเป็นว่าเพราะเฉย ตลอด

ที่เล่าๆมา.....เหมือนยิ่งนานวันจะสงบราบเรียบดีขึ้นเรื่อยๆ:b1:

วันนี้..ไอเดียเข้าใจว่านี่คือ...สมถะ และชัดเจนในใจว่า...ทำไมต้องวิปัสสนา

ที่ผ่านมา..ไม่รู้..ไม่คุ้น..ไม่เข้าใจ
ด้วยเอาแต่ใจชอบ..อวดรู้..ไม่คิดว่าต้องศึกษา..คิดเอาแค่ว่าพระพุทธองค์ก็คงสอนให้ทำสมาธิ
ทำเพื่ออะไรก็ไม่เข้าใจ มีแต่ศรัทธาในรูปแบบที่คิดว่าพระพุทธศาสนาสอนให้นั่งสมาธิ
ก็เด็กๆ รร.ก็ให้ทำสมาธิ5นาที....ก็เคยเห็นพระพุทธรูปก็นั่งสมาธิ
จนโตหน่อย ตอนได้เรียนม.1-3 ตกตลอด อ่านแบบท่องจำๆลืมๆ
เพราะงั้นคำว่า...วิปัสสนา...พระนิพพาน ห่างไกลเหลือเกินที่จะรู้จัก

ที่บอกว่าเคยได้ เคยเป็นอะไร ยังไง...ในอดีต

เพื่อจะอธิบายถึงความเสื่อม..เสื่อมจากไหน..เสื่อมจากอะไร..และสำคัญ ยังไง?
...เมื่อเฉยๆ อยู่เรื่อยๆ ก็สุขสงบดี แล้วทำไมไม่อยู่อย่างนั้น..จนถึงวันนี้

หลังจากคืนวันหนึ่ง ไอเดียนั่งสมาธิตามปกติ..อธิบายขั้นตอนไม่ได้..จำรายละเอียดไม่ได้เลย
แต่ติดตาติดใจ แม้สัมผัสได้แค่ชั่วอึดใจเดียว..และอธิบายยากสักหน่อย
คล้ายๆ....พรึ่บ...เดียว...มันกระจายออกไป
เหมือนเป็นจุดศูนย์กลางอวกาศ..ระยิบระยับ
ก็ไม่รู้จะเป็นนิมิต หรือเปล่า..ตรงนี้ไม่รู้คืออะไร
แต่ปิติสุขมันเกิดท่วมท้น สุข..ที่จากวันนั้นจนวันนี้ ก็ไม่เคยได้สัมผัส
สมาธิมันลดระดับ หลุดออกจากสมาธิ..ทันทีเลย
ก็หลับตานั่งต่อ..แต่ต่อไม่ได้..นั่งเพราะอยาก มันไม่ได้ คอยพะวงหา..แต่จะให้ถึงสัมผัสแบบนั้น
จำได้..ว่าอยากมาก..หลับตาทำก็คิดถึง...ทำๆๆๆ จนเริ่มหงุดหงิด ไม่รู้ตัวเลย..ว่าความเสื่อมเริ่มมาเยือน
แต่ละวันก็ทำเพราะอยากในสัมผัสนั้น อย่างแรงกล้า และความหงุดหงิดไม่พอใจก็ทำให้..เริ่มไม่อยากทำสมาธิ

ติดตามอ่านอยู่นะชอบมาก
แต่สงสัยว่าแค่ปฏิบัติ 6 วันมันทำไมจึงมีเรื่องราวมากมายเยอะแยะขนาดนั้นล่ะครับ

หลังจากหยุดทำสมาธิ ในคราวนั้น..ก็หยุดยาว..ต่อเนื่อง
แม้ทุกอย่างที่ได้จากการทำสมาธิ..จะยังคงอยู่..แต่ก็ค่อยลดระดับลง
ประมาน3ปีได้ จึงค่อยจางหายไป
ก็..นานเหมือนกันนะ..เพราะไม่ได้ทำอีกเลยระหว่างนั้น
แต่ก็มีสติดีและ..มีความฉลาดหลักแหลมในคำพูดเป็นอย่างสูง พูดไม่คิด..คงไม่ใช่
แต่กระบวนการคิดเร็วมาก จะคำถามจากไหน เคยรู้ไม่เคยรู้..ตอบได้ฉะฉาน..ไม่จนมุม
อิงความจริงด้วยนะ..บางทีคิดๆ
แหม..ทำให้เป็นไปได้เนาะเรา

แต่ถึงเวลาลดลง..ก็จางหายไปหมด
กลับคืนมาหลงอยู่ในวังวน รัก...โลภ...โกรธ...หลง

แต่....ก็ยังดี..ทำให้อย่างน้อย มักจะรู้ทัน...ฉันกำลังจะทำอะไร ผลจะเป็นยังไง
แต่....จะเป็นแนว..รู้แล้วยังทำ..ยังปล่อยตามใจ
แต่....ก็จะเป็นเรื่องทั่วไป..เรื่องรุนแรงเลยแทบ....จะไม่เกิดขึ้นเลย
เมื่อรู้ซ้ำๆ แล้วยังทำ(บางทีแค่ปล่อยใจโมโหใครเล็กน้อย อันนี้ก็นับ)
ก็ทำให้เกิดความละอายใจ อยู่เรื่อย..และก็เหมือนเป็นการประคับประคองใจตน..มาเรื่อยๆเช่นกัน

แต่...ไม่เคยถวิลหา..หรืออาลัย อีกเลย ตั้งแต่ตัดสินใจ..หยุดทำสมาธิ
หมายถึงในเรื่องความสามารถใด..ไม่สำคัญ
เท่ากับการรักษาใจตน..ความสุขใดเสมอเหมือนความสงบนั้นไม่มี
แต่ก็นะ ว่าตัวรู้มาอยู่เรื่อยๆ..เตือนตัวเองอยู่เรื่อยๆ..ผ่านมา18ปี ยังหลงอยู่เลย

จำได้ว่าเคยทำนาย..ตนเองได้ ครั้งสุดท้ายก่อนความชัดเจนในการรู้อนาคตจะจางไป
คือวันหนึ่งต่อไปข้างหน้า..จะต้องได้ทำเรื่อง..ผิดศีลธรรม
ตอนนั้น..คิดไงก็ไม่ออกเลย
จะเป็นไปได้ยังไง...เพราะจะเป็นคนเด็ดขาดยืนหยัดบนความถูกต้องเสมอ
แต่นี่ก็คงจากผล..ของการฝึกฝนจิตใจ
เพราะเมื่อเข้าสู่สังคม..ใช้ชีวิต..หลงไปตามกิเลสชักนำ
จะเป็นคนดียังไง...ก็เปลี่ยนไปได้..หากขาดการอบรมที่ต่อเนื่อง..เป็นดั่งนางมารร้ายในละครได้เลยหละ

คุณธรรมมา......ติดตามอ่านอยู่นะชอบมาก
แต่สงสัยว่าแค่ปฏิบัติ 6 วันมันทำไมจึงมีเรื่องราวมากมายเยอะแยะขนาดนั้นล่ะครับ
ถึงจะงงๆ ในคำพูด แต่เป็นกำลังใจให้ในเวลาที่ต้องการเลยค่ะ
จู่ๆเมื่อคืน รู้สึกท้อแท้ ที่จะลงผลสรุป ตั้งใจจะให้จบบทนี้ตั้งแต่ลงรอบเช้า..แต่หมดกำลังใจ


การปฏิบัติ6วัน เป็นครั้งล่าสุดของไอเดีย..ที่มีโอกาสไปเข้าร่วมปฏิบัติธรรม
แต่เหมือนเขียนเพลินๆ เลยว่าจะรวบรวมประสบการณ์ มาลงไว้เป็นบันทึกทางธรรม..ของไอเดียค่ะ
มันมีช่วงรอยต่อ..เรื่องล่าสุดนี้เป็นจุดเริ่มต้นค่ะ และถ้ามีโอกาส
คิดไว้ว่าจะ...ลงเรื่องเท่าที่จำได้..ระหว่างทางที่เดินมาจนถึงวันนี้...และจนถึงก้าวปัจจุบันต่อๆไป
ไปจนกว่าจะเห็น..ความหมดสิ้น..เหตุที่จะต้องทำค่ะ
แค่คิดไว้นะ
แต่ยังไม่ทันไร..ท้อซะละ

ขอบคุณ คุณธรรมมามากค่ะ

ต่อนะคะ
หลังจากทำสมาธิต่อเนื่อง...นานหลายเดือน
แต่หยุดยาว...นานหลายปี
ช่วงนี้คิดถึงสมาธิเป็นพักๆ แต่ขี้เกียจทำ..เลย..ไม่ได้ทำ
อีกอย่างเป็นช่วงชีวิตที่แสนจะวุ่นวายเหลือเกิน
จนเริ่มโตมากขึ้น มีโอกาสได้อ่านหนังสือธรรมะบ้าง แต่อ่านแบบผ่านๆ
เห็นหนังสือธรรมะ ชอบที่จะเลือกซื้อ แต่ก็แค่ซื้อมาเก็บไว้ซะส่วนใหญ่
แต่ด้วยเหตุนี้ ก็ทำให้เริ่มกลับมาทำสมาธิ
และก็แบบว่า..ต่อเนื่อง 5วัน,7วัน..แต่ห่างไปทีเกือบปี(คงประมานปีละรอบได้มั้ง)

การทำสมาธิช่วงนี้..กำหนดพุท-โธ ไปเรื่อยๆ จนทิ้งพุท-โธไปเอง
เมื่อลมหายใจละเอียดขึ้นสักพัก ตัวก็จะหมุนๆ หมุนเอียงไปด้านข้างลงหัวทิ่มพื้น ก็หมุนเพลินเลย
จนทิศใด ท่าใดไม่รู้หละ มันว่างๆ..เบาๆ..สุขใจ
และเมื่ออาการนั้นหยุดลง ก็รู้สึกตัวหนักหนึบ แต่จิตตั้งมั่น
เสียงนก เสียงรถที่จะได้ยิน เบาลงไปมากขึ้น จนรู้สึกเหมือนเสียงอยู่ไกลๆ เบาแต่ชัดใสแจ๋ว
และก็ทำให้ยิ่งยินดี..สุขมากขึ้น ตั้งมั่นมากขึ้นอีก ถึงตรงนี้สักพัก ก็จะถอนออกจากสมาธิ
ไม่ได้กำหนดเวลา แต่ก็จะประมาน30-40นาที

สรุป แม้จะนานๆที ก็รู้สึกว่าการเข้าถึงความสงบ..ทำได้ไม่ยาก
เวลาลุกเดินตัวมันเบา..เท้านี่เหยียบลงเหมือนไม่ได้แตะพื้น..กายเบา..ใจเบา
อิ่มสุขต่อไปได้อีกเป็นชั่วโมง ลมหายใจละอียดต่อเป็นพัก
ตอนนั้นก็คิดว่า..ความสุขใด เสมอเหมือน ความสงบ ไม่มี

แต่ไม่รู้ทำไม???...ยังเอาเวลาไปทำอะไรอย่างอื่นมากกว่าอยู่เรื่อย

ขอเล่านอกเรื่อง...แต่เป็นประเด็นให้เริ่ม..กลับมาพยายาม..รักษาใจตนมากขึ้น
เมื่อประมาน3ปีที่แล้ว..สารพัดโรครุมเร้า..แต่ไม่ค่อยสนใจตัวเอง
เช่น ปวดหัวมาก มากจนคอแข็ง บังคับปากพูดออกมาไม่ค่อยได้เป็นคำเลย ปวดและทนอยู่ทุกเวลา
ลืมได้แค่ตอนหลับ และ..ดื้อ แม้แต่ยาพารายังไม่ยอมกิน (ความอดทนสูงค่ะ )
สาเหตุ..เพราะ..มุ่งมั่นมัวเมากับหน้าที่การงาน
ที่ว่าเป็นอัลไซเมอร์ก็ช่วงนี้ จำเหตุการณ์ระยะสั้นๆไม่ค่อยได้เลย..ภาวะหลงลืมอย่างหนัก
ยกตัวอย่างแบบระดับกลางๆ..นะคะ ขับรถ..แล้วจะเบรค แต่จำไม่ได้..ว่าเบรคยังไง
เป็นวินาทีฉิวเฉียด..กว่าจะคิดได้ จะเบรค..ก็ต้องเหยียบเบรค ก็ยังดีที่ยังทันได้คิด:b12:

ไอเดีย..ก็ยังปล่อยเรื้อรัง..ยังเห็นว่างานตรงหน้าสำคัญกว่า
จนวันหนึ่ง..รู้สึกชาครึ่งซีกกายซ้าย..แบบเบาๆ
และเริ่มตกใจมากขึ้น เมื่อใช้มือซ้ายจับแก้วน้ำ..แล้วไม่มีแรง
กำมือก็ไม่มีแรง.รู้สึกชาจนหยิกต้นขาดูแล้วไม่ค่อยรู้สึก ปวดแสบร้อนร้าวลงขาจนถึงปลายนิ้วเท้าทั้งสองข้าง
ตอนนั้นคิดเพ้อเจ้อ..จินตนาการไปเรื่อย..คิดว่าตัวเอง..จะต้องเป็นอัมพาตตอนอายุแค่นี้เองเหรอ(30ปี)

กลัวเป็นมะเร็งสมอง..กลัวตาย คิดไปได้สารพัด