ต้องมีความเห็นความเชื่อว่า การเป็นสัตว์ผู้ไม่มีสัญญา มีเพียงแต่รูป คือความบริสุทธิ์ของจิตวิญญาณและสิ้นทุกข์ได้
รักษาความบริสุทธิ์ ทางกาย และจิต
และเจริญโลกียฌาน อาศัยรูปสัญญาชนิดใดชนิดหนึ่ง
ไม่คำนึงถึงสัญญาอื่นใด
ไม่ปรุงแต่งความคิดอื่นใด
เข้าถึงรูปสัญญานั้นจนถึงจจุตถฌาน
ตายตอนนั้นล่ะครับ

ไปถึงอสัญญสัตตาพรหม

ส่วนคำกล่าวว่า อสัญญสัตตาพรหม ไม่มีจิตมั่วครับ

ศึกษาพุทธธรรม ศึกษาให้ตรงต่อมรรค ผล นิพพาน
อย่าเอาพวกศาสนานอกรีต มาปะปนกัน

ศาสนานี้สอนให้ปุถุชน
ทวนกระแสแห่งความอยาก ความมีความเป็น
การประสบผลสำเร็จก็มีคำเรียก เป็นบุรุษ 4 คู่
คือ
โสดาบันบุคคล 1 คู่
สกทาคามีมุคคล 1 คู่
อนาคามีบุคคล 1คู่
อรหัตตบุคคล 1 คู่

รู้แค่นี้ก็เพียงพอต่อการ ออกจากทุกข์ในโลก

พวกชั้นพรหมจะกี่ขั้นกี่ชั้น ไม่ใช่คำสอนของพระศาสดา

อธิบาย อสัญญสัตตาพรหม ตามภาพที่แสดงไว้
อสัญญสัตตาพรหมนี้ เป็นพรหมที่มีแต่รูปไม่มีนาม (หมายถึงไม่มีจิต อาจจะเคยได้ยินว่าพรหมลูกฟัก)
เป็นพรหมที่ได้ถึงฌาน ๘ แต่มีความเห็นผิดคิดว่าทุกข์ทั้งหลายเกิดขึ้นได้ก็เพราะจิต ที่ชอบคิดโน่น
คิดนี่วุ่ยวายไปหมด ชอบมีความโกรธ มีความโลภ มีเวทนาต่างๆ เมื่อคิดดังนั้นก่อนตายใช้ฌาน ๔
ที่เป็นจตุตถฌาน เพิกถอนนามออกเสีย เพื่อให้เข้าถึงพรหมชั้นนี้

เพราะคิดว่าหนทางนี้เป็นหนทางหมดทุกข์ เมื่อตายในท่าไหนก็จะไปเกิดในท่านั้นตลอดอายุไขย
คือ ๕๐๐ มหากัปป์ พรหมชั้นจะสว่างไสวมาก เปรียบความสว่างไสวมากกว่าในตอนกลางวันเสียอีก
ตัวอสัญญสัตตาพรหมนั้นจะเหลืองอร่ามประดุจดั่งทองคำ ไครจะไปแตะต้องอะไรก็จะไม่มีความรู้สึกเลย

แม้แต่พระธรรมจักรที่พระองค์แสดงก็ยังแผ่ไปไม่ถึง ให้สังเกตุในบทสวดพระธรรมจักร
จะไม่มีบทสวดที่เป็นอสัญญสัตตาพรหมเลย เพราะเขาไม่มีจิตที่รับฟังทางหูได้
เมื่อหมดอายุไขยแล้วจะต้องลงมาเกิดในสวรรค์ มนุษย์ หรือไม่ก็ลงอบายภูมิไปเลย เพราะมีทิฏฐิสูงมาก

ก็ต้องค่อยศึกษากันไปต้องวิเคราะห์ให้ดี อาจมีพระศาสดาองค์ใหม่
ที่เอาคำสอนของตัวเองเข้ามาปะปน แล้วยัดเยียดคำสอนนี้ว่าเป็นของพระศาสดา
ดังนั้นควรศึกษาให้ท่องแท้ไม่หลงงมงาย ว่าพระอภิธรรมว่าไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้าจริง

ที่พยายามตัดบทพระอภิธรรมออกให้พระไตรปิฏก เหลือแค่พระสูตร กับพระวินัย
และพยายามจะตัดบทพระบัญญัติว่าเป็นของต่ำช้า เพื่อให้คำสอนที่พระองค์ทรงบัญญัติไว้
ในพระไตรปิฎกออกให้หมด ให้เหลือเพียงแค่หลับหูหลับตา จนไม่เห็นไม่ได้ยินอะไรเลย

คุณเช่นนั้น

แหะ แหะ



เมื่อก่อน ตอนเด็ก ชอบคิด ว่าอยากเป็นเทวดาน้างฟ้า
แต่ที่ถามตอนนี้..ไม่มีอยาก หรือไม่อยากเป็นอะไร
แต่แค่..อยากรู้(อีกละ )
ว่า..แต่ละภพภูมิ..เป็นยังไง
แบบว่าเมื่อเป็นมนุษย์..ก็ต้องหาทางหลุดพ้น
เป็นสวรรค์..ชั้นพรหม..ฯ เป็นยังไง? ไปยังไง?

คือ..เมื่อเข้ามาปฏิบัติ..มักเข้าใจ ทำอย่างนี้ แล้วจะเป็นอย่างนี้.....
มากเข้า...ทำอย่างนี้ แล้วกรรมจะส่งผลต่อไปอย่างนี้
หรือ...เป็นอย่างนี้ เพราะผลกรรมอันนี้ ส่งผลมา

แต่มีแต่กรรม..ไม่ดีอะค่ะ กับกรรมดี..แบบเบาบาง
เลยคิดว่ากรรมดีเช่นภาวนา ที่ทำส่งผล..ยังไง
เช่นว่า...ชาตินี้ยังไม่มุ่งไปพระนิพพาน ..แม้จะเป็นเป้าหมาย
ไอเดียเชื่อว่า..มีหลายคน เพราะกำลังใจยังไม่ถึง แต่ละคน จะรู้ใจตัวเองดี

เพราะฉะนั้นก็เลยว่าอยากจะเข้าใจไว้หน่อย เพราะระหว่างทางที่จะเดินต่อไป.......
จะมัวเดินอ้อมๆ..เล่นๆ ..หรือสบายๆ เมื่อเห็นทุกข์กะโทษกะโอกาสหลงทาง
อาจจะทำให้เราหันมาเร่งความเพียรกันค่ะ
นะคะ

และ..

คุณลุงหมาน กับคุณเช่นนั้น

ถ้า..ไอเดียจะขอบอกตรงๆ..ว่าไม่เข้าใจ

อย่าว่ากันเลยนะคะ...ขอโทษ

ไม่เข้าใจเลยค่ะ...ถ้าจะกรุณาอีก ยกตัวอย่างสมมุติขึ้นมาได้ใหมคะ

ที่เคยศึกษาหาอ่านบ้าง..ก็ประมานนี้..แต่ทำความเข้าใจไม่ได้จริงๆ

ตรงนี้สำคัญนะคะ หลงผิดไปหละ.....เรื่องใหญ่
(หรือไม่สำคัญ เพราะไอเดียอาจแยกไม่ได้..ไม่เข้าใจอยู่คนเดียว ) อยากมั่นใจหน่ะค่ะ

คุนน้องว่า ปุถุชนที่จะทวน กระแสความอยาก น่าจะยากนะเจ้าค่ะท่าน คือพอบอกให้ทวนกระแสอยาก กลับยิ่ง อยากหนักกว่าเดิม อยากบรรลุเร็วๆ บางทีที่บางวัดสอน การทำบุญทำทานด้วยความเลื่อมใส น่าจะเหมาะกับปุถุชนที่มีความอยาก จริตไปทางอยาก เลยต้องสอนให้ไปสวรรค์ ดีกว่าไปเที่ยวนรก

ถ้ารู้กันแค่นี้แล้วเพียงพอออกจากทุกข์ป่านนี้ พ้นทุกข์กันหมดแล้ว กลับหูหลับตาไป

แล้วผู้พูดทะลุไปถึงไหนแล้ว

หลับหูหลับตาไว้ เดี๋ยวรู้เดี๋ยวเห็นอาจจะไม่เป็นมงคลแก่ตนเอง

เช่นนั้น ตามนั้น

กอดเอาไว้แน่นๆ อภิธรรมเก๊
แล้วจะรู้ว่า 13 ปี สูญเปล่า

ไม่มีไครหรอกที่จะหาความรู้จริงได้จากคนโง่

ธรรมะอันยิ่งใหญ่ ไม่อาจเอื้อนเอ่ย
ธรรมะอันยิ่งใหญ่ ไม่อาจเอื้อนเอ่ย (ให้ดูเฉยๆอย่าไปเรียน อย่าไปรู้ อย่าไปพูด)

บัญญัติ เป็นเพียงสิ่งต่ำต้อยแบกรับความยิ่งใหญ่
พระองค์ทรงบัญญัติเป็นคำสอน ไว้ในพระไตรปิฏก (มันเป็นสิ่งต่ำต้อย อย่าไปรู้อย่าไปอ่าน
อย่าไปแบกให้เป็นภาระหนักสมอง)

เห็นลายเซ็นตรงนี้แล้วน่าตกใจ ไม่รู้เอาส่วนไหนมาคิด

วิ. ทั้งข้อ 1.2. ตรงนี้หมายถึงผู้นั้นเข้าฌาน ๑-๘ จนชำนาญแล้ว แต่พอถึงเวลาจะตาย
เอาฌานที่ตนพอใจเป็นอารมณ์จึงไปเกิดในภูมินั้น

วิ. ข้อ 3. คำว่าปุถุชนได้ฌานแล้วไปเกิดในอรูปภูมิ ๔ จะไม่สามารถเจริญวิปัสสนา
ให้ได้เป็นพระบุคคลได้เลย เพราะพรหมชั้นนี้ไม่มีกายมีแต่จิต ไม่สามารถฟังธรรมจากผู้ใดได้เลย
ส่วน พระอริยะบุคคที่ไปเกิดในอรูปภูมิ ๔ นั้นสามารถบรรลุธรรมในภูมินั้นได้ ถึงเขาจะไม่มีกายก็จริง
เขาเอาธรรมที่เคยได้มาแล้วมาเป็นอารมณ์จึงสำเร็จเป็นพระอรหันต์ได้

วิ.ข้อ 4. สำหรับผู้ที่ชำนาญในการเข้าออกฌานได้ทั้ง ๘ นั้นสามารถเลือกภูมิที่จะเกิดได้เอง
แต่สำหรับผู้ที่ไม่ชำนาญไม่สามารถเลือกภูมิได้เลย ต้องอาศัยฌานที่ตนเองได้ก็จะไปเกิดภูมินั้น

ภูมิที่ปฏิบัติธรรมไม่ได้มีอยู่ด้วยกัน ๕ ภูมิ คือ อสัญญสัตตาพรหม ๑ อบายภูมิ ๔
ส่วนที่จะปฏิบัติได้ดีที่สุดก็มีที่ภูมิมนุษย์เรานี่เอง เป็นภูมิที่เห็นทุกข์ได้ง่าย
ส่วนเทวดาหรือพรหมจะเห็นทุกข์ได้ยากมาก เพราะเขาเหล่านั้นจะมีกามสุขบดบังเอาไว้

เทวดาทั้งหลายเขาจะปรารถนามาเกิดเป็นมนุษย์ หวังความสำเร็จได้ง่าย
ส่วนมนุษย์หวังเกิดเป็นเทวดา หวังความกามสุขในสวรรค์

ลุงๆ เมื่อไม่รู้จะบอกให้
ส่วนทีสำนักอภิธรรมเก๊ลุงเข้าไม่ถึงไง

ถูกแล้วครับคุณน้อง
ปุถุชนที่เป็นผู้ปฏิบัติเพื่อเป็นผู้ทวนกระแสได้ จึงเป็นเรื่องยากจริงๆ ..
การปฏิบัติธรรม จึงเริ่มต้นด้วยทาน ก่อนยังไงล่ะครับคุณน้อง.