อายุพระพุทธศาสนา


คำว่า "สัทธรรมจะตั้งอยู่ได้เพียง ๕๐๐ ปี" นั้น คัมภีร์ตติยสมันตปาสาทิกา อรรถกถาพระวินัยอธิบายว่า ถ้าให้สตรีบวชโดยไม่ได้บัญญัติครุธรรมป้องกันไว้ก่อน เวลาผ่านไป ๕๐๐ ปี ก็จะไม่มีพระอรหันต์ผู้บรรลุปฏิสัมภิทา


แต่เมื่อบัญญัติครุธรรมไว้ก่อนที่สตรีจะบวช ในระยะเวลา ๑,๐๐๐ ปี ก็ยังมีพระอรหันต์ผู้บรรลุปฏิสัมภิทาอยู่

ผ่านไปอีก ๑,๐๐๐ ปี ก็ยังมีพระอรหันต์สุกขวิปัสสกอยู่

ผ่านไปอีก ๑,๐๐๐ ปี ก็ยังมีอนาคามีอยู่*

ผ่านไปอีก ๑,๐๐๐ ปี ก็ยังมีพระสกทาคามีอยู่

ผ่านไปอีก ๑,๐๐๐ ปี ก็ยังมีพระโสดาบันอยู่

สรุปว่า ปฏิเวธสัทธรรม จะดำรงอยู่ได้ ๕,๐๐๐ ปี

แม้ปริยัติธรรมก็ดำรงอยู่ได้ ๕,๐๐๐ ปี เพราะปริยัติกับปฏิเวธต่างเกื้อกูลกัน


จริงเท็จประการใด

ในลัทธินั้นหรือปล่าวครับ

พุทธศาสนามีหลายลัทธิมากตอนนี้

แต่ยังมีความศรัทธาต่อพระพุทธเจ้าเหมือนกัน

แต่เพราะข้อวินัยในการปฎิบัติต่างกัน

ความถึงพร้อมจึงจำกัดให้แค่พระอริยบุคคล4ระดับ

พุทธศาสนาที่มีข้อธรรมวินัยที่สมบูรณ์จึงมีพระอรหันต์บังเกิดขึ้น

อย่างทุกวันนี้ในพุทธศาสนา

ไม่ตรงกับที่พระบรมศาสดากล่าวใว้ครับ...

พระองค์ บอกว่ายังไงครับ

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?t=37899

โลกจะไม่ว่างจากพระอรหันต์

สุภัททะ ! ในธรรมวินัยใด ที่ไม่มีอริยมรรคมีองค์แปดสมณะที่หนึ่ง (พระโสดาบัน) ก็หาไม่ได้ในธรรมวินัยนั้น ; แม้สมณะที่สอง (พระสกทาคามี) ก็หาไม่ได้ ; แม้สมณะที่สาม(พระอนาคามี) ก็หาไม่ได้ ; แม้สมณะที่สี่ (พระอรหันต์) ก็หาไม่ได้ในธรรมวินัยนั้น.

สุภัททะ ! ในธรรมวินัยนี้แล ที่มีอริยมรรคมีองค์แปดสมณะที่หนึ่ง ก็หาได้ในธรรมวินัยนี้ ; แม้สมณะที่สอง ก็หาได้ ;แม้สมณะที่สาม ก็หาได้ ; แม้สมณะที่สี่ ก็หาได้ในธรรมวินัยนี้.

สุภัททะ ! ถ้าภิกษุทั้งหลายเหล่านี้ จะพึงอยู่โดยชอบไซร้โลกก็จะไม่ว่างจากพระอรหันต์ทั้งหลาย แล.

( บาลี พระพุทธภาษิต มหาปรินิพพานสูตร มหา.ที. ๑๐/๑๗๕/๑๓๘, พุทธวัจน์
ตรัสแก่สุภัททปริพพาชก ที่สาลวัน แห่งเมืองกุสินารา ณ ราตรีที่ปรินิพพาน. )

สุภัททะปริพาชก

ท่ามกลางบรรยากาศดังกล่าวนี้ นักบวชปริพาชกหนุ่มคนหนึ่งขออนุญาตผ่านฝูงชนขอเฝ้าพระศาสดา พระอานนท์ได้สดับสำเนียงนั้นจึงออกมารับและขอร้องวิงวอนว่า อย่ารบกวนพระผู้มีพระภาคเจ้าเลย

“ข้าแต่พระอานนท์” ปริพาชกผู้นั้นกล่าว “ข้าพเจ้า ขออนุญาตเข้าเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าเพื่อทูลถามข้อข้องใจบางประการขอท่านได้โปรดอนุญาตเถิด ข้าพเจ้าสุภัททะปริพาชก”

“อย่าเลย สุภัททะ ท่านอย่ารบกวนพระผู้มีพระภาคเจ้าเลย พระองค์ทรงลำบากพระวรกายมากอยู่แล้ว พระองค์ประชวรหนักจะปรินิพพานในยามสุดท้ายแห่งราตรีนี้แน่นอน”

“ท่านอานนท์” สุภัททะวิงวอนต่อไป “โอกาสของข้าพเจ้าเหลือเพียงเล็กน้อย ขอท่านอาศัยความเอ็นดูโปรดอนุญาตให้ข้าพเจ้า เฝ้าพระศาสดาเถิด”

พระอานนท์คงทัดทานอย่างเดิม และสุภัททะก็อ้อนวอนครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ยอมย่อท้อจนกระทั่งได้ยินถึงพระศาสดา พระมหากรุณาอันไม่มีที่สิ้นสุด รับสั่งกับพระอานนท์ว่า

“อานนท์ ให้สุภัททะเข้ามาหาตถาคตเถิด”

เพียงเท่านี้สุภัททะปริพาชกก็ได้เข้าเฝ้าสมประสงค์ เขากราบลงใกล้แท่นบรรทมแล้วทูลว่า “ข้าแต่พระจอมมุนี ข้าพระองค์นามว่า สุภัททะ ถือเพศเป็นปริพาชกมาไม่นานได้ยินกิตติศัพท์เล่าลือเกียรติคุณแห่งพระองค์ แต่ก็หาได้เคยเข้าเฝ้าไม่ บัดนี้พระองค์จะดับขันธปรินิพพานแล้ว ข้าพระองค์ขอประทานโอกาสซึ่งมีอยู่น้อยนี้ทูลถามข้อข้องใจบางประการเพื่อจะได้ไม่เสียใจภายหลัง”

“ถามถิดสุภัททะ” พระศาสดาตรัส

“พระองค์ผู้เจริญ คณาจารย์ทั้งหกคือ ปูรณะกัสสปะ มักขลิโคศาล อชิตเกสกัมพล ปกุทธกัจจายนะ สัญชัยเวลัฎฐบุตรและนิครนถ์นาฎบุตร เป็นศาสดาเจ้าลัทธิมีคนนับถือมาก เคารพบูชามาก ศาสดาเหล่านี้ยังจะเป็นพระอรหันต์หมดกิเลสหรือประการใด”

“เรื่องนี้หรือสุภัททะที่เธอดิ้นรนขวนขวายมาหาเราด้วยความพยายามอย่างยิ่งยวด” พระศาสดาตรัสทั้งยังหลับพระเนตรอยู่

“เรื่องนี้เองพระเจ้าข้า” สุภัททะทูล

พระอานนท์รู้สึกกระวนกระวายทันที เพราะเรื่องที่สุภัททะมารบกวนพระศาสดานั้น เป็นเรื่องไร้สาระเหลือเกิน ขณะที่พระอานนท์จะเชิญสุภัททะออกจากที่เฝ้านั้นเอง พระศาสดาก็ตรัสขึ้นว่า

“อย่าสนใจกับเรื่องนั้นเลย สุภัททะ เวลาของเราและของเธอเหลือน้อยเต็มทีแล้ว จงถามสิ่งที่เป็นประโยชน์แก่เธอเองเถิด”

“ข้าแต่ท่านสมณะ ถ้าอย่างนั้นข้าพระองค์ขอทูลถามปัญหาสามข้อ คือ ร้อยเท้าในอากาศมีอยู่หรือไม่ สมณะภายนอกศาสนาของพระองค์มีอยู่หรือไม่ สังขารที่เที่ยงมีอยู่หรือไม่”

“สุภัททะ รอยเท้าในอากาศนั้นไม่มี ศาสนาใดไม่มีมรรคมีองค์แปดสมณะผู้สงบถึงที่สุดก็ไม่มีในศาสนานั้น สังขารที่เที่ยงนั้นไม่มีเลย สุภัททะ ปัญหาของเธอมีเท่านี้หรือ”

“มีเท่านี้พระเจ้าข้า” สภัททะ ทูลแล้วนิ่งอยู่

พระพุทธองค์ผู้ทรงอนาวรณญาณ ทรงทราบอุปนิสัยของสุภัททะแล้วจึงตรัสต่อไปว่า “สุภัททะ ถ้าอย่างนั้นจงตั้งใจฟังเถิด เราจะแสดงธรรมให้ฟังแต่โดยย่อ ดูกรสุภัททะ อริยมรรคประกอบด้วยองค์แปดเป็นทางประเสริฐสามารถให้บุคคลผู้เดินไปตามทางนี้ถึงซึ่งความสุขสงบเย็นเต็มที่ เป็นทางเดินไปสู่อมตะ ดูกร สุภัททะ ถ้าภิกษุหรือใครก็ตามจะพึงอยู่โดยชอบ ปฏิบัติดำเนินตามมรรคอันประเสริฐประกอบด้วยองค์แปดนี้อยู่ โลกก็จะไม่พึงว่างจากพระอรหันต์”

http://www.watsacramento.org/w-article-074F-t.htm

"สัมมา วิหาเรยุง อสุญโญโลโกอรหันเตหิ"

ตราบใดที่ยังมีผู้เจริญสัมมาทั้ง 8 ข้อ (มรรค 8)อยู่ ตราบนั้นโลกนี้จักไม่ว่างจากพระอรหันต์"

เป็นพุทธวัจจนะที่ควรนำมาไตร่ตรอง ใคร่ครวญ พิจารณาโดยละเอียดรอบคอบ ครับ

ไตร่ตรอง ใคร่ครวญ พิจารณาโดยละเอียดรอบคอบ แล้ว...เป็นอย่างไรบ้างละอโศกะ

บอกหน่อยจิ...

ยังมีพระอรหันต์เกิดขึ้นในโลกนี้ไปอีกนับพันปี

พระพทธองค์เคยตรัสทำนองว่า....
ผู้มีอวิชชาอยู่....จะพยากรณ์ว่าจะหลุดพ้นไปจากวัฏฏะสงสารนี้เมื่อไร...นั้น..ไม่อาจเป็นไปได้

แต่หากมาแปลย้อนกลับ....คนเราจะหลุดพ้นได้ทุกที่ทุกเวลา.เมื่อมีวิชชาขึ้นมา...

ซึ่งก็ไปตรงกับที่ทรงดำรัสใว้...ว่าเมื่อปฏิบัติในมรรค8อยู่...โลกก็ไม่ว่างจากอรหันต์

คือ..เราอย่าไปบอก..หรือ..ไปจำว่า...ต้องภายในเวลาเท่านั้น..เท่านี้...เลยไปจากนี้แล้วจะไม่มี...มันจะเป็นการบันทึกข้อมูลที่ผิดๆ...ข้อมูลที่ไม่ทำให้เกิดปัญญา....ตามที่พระพุทธองค์ตรัส

จงเชื่อพระพุทธเจ้า อีกข้อหนึ่งว่า อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา พุทธศาสนาของพระสมณโคดม จะอยูได้ 5,000 วัสสา

ทีแรก..บอกนับพันปี..
ตอนหลังกลับใจมาเชื่อพระศาสดา..ว่า...5000 ปี..อิอิ

แต่คำว่า...โลกจะไม่ว่างจากอรหันต์ถ้ายังมีผู้เปฏิบัติในมรรค8 นี้...คำว่า
อรหันต์...นี้...ควรจะหมายรวม...ผู้หมดกิเลส..ทั้งหมด..คงมิจำกัดว่า...เฉพาะอรหันตสาวกในศาสดาสมณโคดต...หรอกกระมัง

ในช่วงปัจจัยอำนวย..ก็ยังมีพระปัจเจกพุทธเจ้า..ในช่วงว่าง...และยังมีอีกมากในพระพุทธเจ้าพระองค์ต่อๆไป...

กว่า.โลกใบนี้จะสลายตัวอีกครั้ง...

ดังนั้น..คำว่า..โลกนี้จะไม่ว่างจากอรหันต์เมื่อมีผู้ปฏิบัติมรรค8 .จึงครอบคลุมสมบูรณ์ดี..ทุกประการ..ไม่คับแคบอย่างที่คิด...เลย

อนาคตก็ไม่แน่นอน จะว่ายังไงก็ได้ ถูกทุกคน ผิดทุกคน ยกเว้นพระบรมศาสดา