อานิสงส์บำเพ็ญทานโดยไม่ยึดถือ

ในวัชรปรัชญาปารมิตาสูตร

พระพุทธเจ้าตรัสว่า หากพระโพธิสัตว์พึงเป็นผู้ไม่ยึดถือผูกพันในการบำเพ็ญทาน
ย่อมเป็นบุญกุศลอันจักคิดประมาณมิได้

ปล.ในความคิดของผมคือพระโพธิสัตว์ปฏิบัติตนจนอารมณ์เทียบเคียงอรหันต์แล้วบำเพ็ญทานอานิสงส์จึงประมาณมิได้

ความเห็นส่วนตัวของพี่เต้น่ะค่ะ
พี่เต้คิดว่า

ผู้ที่มีจิตผูกพันธ์กับการทำทานแล้ว จิตของเค้าไม่น่าจะไปยึดติดกับอะไร
หรือหวังผลอะไร
เพราะเป็นจิตที่เป็นผู้ให้จนชิน

คือเหมือน ขอให้ได้เห็นผู้ที่อยู่ในความทุกข์ ได้หลุดพ้นจากความทุกข์
มันเป็นความสุขที่เกิดขึ้นในใจ ไม่รู้สิ ความรู้สึกมันเป็นยังงั้น

ปุถุชน บำเพ็ญทาน ก็หวังเพื่อให้ได้มนุษยสมบัติ หรือ สวรรคสมบัติ
แต่อริยบุคคล บำเพ็ญทานก็เป็นเพียงดั่งอุปกรณ์แก่นิพพานสมบัติ โดยปราศจากความข้องติดในทานนั้น

การให้ถือว่าเป็นทานทั้งหมด มีอานิสงส์ยิ่งใหญ่ มีความสุขสนุกกับชีวิต
๑. การให้ เวลา แก่คนที่คุณรัก
๒. การให้ ความรัก แก่คนในครอบครัว
๓. การให้ ความกตัญญู แก่บุพการี
๔. การให้ ความรับผิดชอบ แก่การทำงาน
๕. การให้ อภัย แก่คนที่หลงผิด
๖. การให้ ความรู้ แก่ผู้ที่ยังเขลา
๗. การให้ ทาน แก่คที่ยังขัดสน
๘. การให้ อนาคตที่ดี แก่คนรุ่นหลัง
๙. การให้ มิตรภาพ แก่คนทั้งโลก
๑๐. การให้ ความทุ่มเท แก่งานที่ทำ
๑๑. การให้ ความจริงใจ แกสัมพันธภาพ
๑๒. การให้ ข้อความนี้ แก่เพื่อนที่คุณรัก

อนึ่ง สุภูติ ในการบำเพ็ญทานบารมี พระโพธิสัตว์จักต้อง
ไม่ยึดถือติดอยู่ในธรรม กล่าวคือจักบำเพ็ญทานด้วยความไม่ยึดถือผูกพันในรูป เสียงกลิ่น รส สัมผัส
และบำเพ็ญทานด้วยความไม่ยึดถือในธรรมารมณ์ ย่อมเป็นบุญกุศลอันประมาณมิได้

ไม่ยึดถือในธรรมารมณ์นี่เข้าใจ แต่
ไม่ยึดติดในธรรมนี่แบบไหนหรือค่ะคุณยุทธ

ในเมื่อทานคือการให้
ธรรมคือคำสอนของพระพุทธองค์

ไม่ยึดติดอยู่ในธรรมก็คือ ไม่ยึดติดในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส
ไม่รู้สิครับผมก็คัดลอกมาจากวัชรปรัชญาปารมิตาสูตร

คุนน้องเคยได้ใบเซียมซีที่ว่า จะตกที่นั่งเหมือนพระเวสสันดร(คุนน้องต้องบำเพ็ญทานบารมีชาตินี้) ประโยคที่ว่า ให้ช้างแก้วเป็นทานเขาพาลโกรธ และอีกท่อนนึง ต้องสะเดาะห์ด้วยทานการสละ อุตสาหะทำไป อย่าได้เฉย คุณน้องเคยรู้สึกเสียใจว่า เราให้คนที่เขาไม่มีคนที่เขายากไร้กว่าเรา เราก็ทำแล้ว แต่เรากลับถูกตำหนิในทานนั้น คุนน้องไม่เข้าใจว่าทำไมคุนน้องต้องโดนตำหนิจากบุพการี คุนน้องไม่ได้ไปเอาของใครไม่เคยขโมย มาให้คนอื่นของทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นของเราที่เราหาเอง เราไม่ใช้แล้วเราก็ให้คนที่เขาไม่มี อุปมาเราได้เสื้อผ้าตัวใหม่ เสื้อผ้าเก่าเราก็ให้คนที่เขาขาดแคลน แต่ทำไมต้องโดนต่อว่า ทำไมคุนน้องต้องเกิดมาในครอบครัวที่แตกต่าง ครอบครัวที่ไม่เชื่อเรื่องเวรกรรม ไม่เชื่อเรื่องการให้ทาน ไม่เชื่อเรื่องการรักษาศีล คุนน้องรู้สึกทุกข์ใจ รู้สึกเหนื่อยใจบอกไม่ถูก

ศาสนาคลิสต์สอนด้วยศรัทธา

แต่ศาสนาพุทธสอนด้วยศรัทธาและปัญญา ลองไตร่ตรองดูเอาเถิด
เป็นมนุษย์พบพระพุทธศาสนาแสนวิเศษ