เห็นมะ....ว่าอโศกะไม่รู้....
ไม่แปลก..ครับ...ขอให้รู้ว่าเรายังไม่รู้ยังไม่สัมผัส...ไม่ได้แปลกอะไร

ดูคำถามใหม่ให้ดีดี..อโศกะ..
คำถามที่ 1.

ถ้าอโศกะเคย....ต้องบอกสภาวะได้....ใช่มั้ยอโศกะ...อิอิ

คำถามที่ 2.

ไม่รู้...ก็บอกไม่รู้..ก็ได้ครับ...จะแปลกอะไรถ้าเราไม่รู้สักเรื่อง..ว่ามั้ย?

เห็นอโศกะพูด..พูด...เรื่องนิวรณ์..ไม่เอ่ะใจบ้างหรือ?

นี้ก็ หนึ่งละ....

ยังมีอีกเยอะนะครับ...

ก่อนหน้าโพสต์นี้ก็มีบอกไปแล้วด้วยครับ...นั้นก็หนึ่ง..ละ...ลองอ่านย้อนดูดีดี..ครับอโศกะ

อย่ามาแอ๊กแต่...เรื่องรสเค็ม...บอกเป็นตัวหนังสือไม่ได้...อยู่เลย...
ไม่รู้..ก็ให้รู้ว่าไม่รู้...แล้วรอ....คนรู้เขาแนะนำ...แล้วเอาไปพิจารณา...โดยไม่มีตัวกู..กูเก่ง...กูแน่...ก็จะมีโอกาสรู้ในสิ่งที่ตนยังไม่รู้..ครับ

คุณอโศกะครับ....ถ้าไม่มีอะไรเป็นข้อสังเกต...ละก้อ....หลงลูกเดียวครับ...

ให้ลองบอกสภาวธรรมกบก็บอกได้แค่ว่า "นิวรณ์ 5 ไง"

นั่นมันทฤษฎี หัวข้อทฤษฎีด้วยซ้ำ ยังห่างไกลจากสภาวธรรมมาก

เก่งจริงนึกว่ารู้จริงลองอธิบายสภาวธรรมของนิวรณ์ธรรมสักข้อหนึ่งซิ ดูว่าจะอธิบายเป็นภาษามนุษย์ออกไหม

เห็นอโศกะพูด..พูด...เรื่องนิวรณ์..ไม่เอ่ะใจบ้างหรือ?

นี้ก็ หนึ่งละ....

ยังมีอีกเยอะนะครับ...

ก่อนหน้าโพสต์นี้ก็มีบอกไปแล้วด้วยครับ...นั้นก็หนึ่ง..ละ...ลองอ่านย้อนดูดีดี..ครับอโศกะ

เก่งจริงนึกว่ารู้จริงลองอธิบายสภาวธรรมของนิวรณ์ธรรมสักข้อหนึ่งซิ ดูว่าจะอธิบายเป็นภาษามนุษย์ออกไหม

โพธิปักขิยธรรม37...ธรรมแห่งการตรัสรู้....หากเคร่งเครียดในการปฏิบัติเกินไป....ก็จะเข้าไปใกล้ในส่วนของ..อัตตกิลมถานุโยค ..หากย่อหย่อนเกินไปก็เข้าไปใกล้ในทางของ กามสุขัลลิกานุโยค

หากปฏิบัติถูกส่วน....อยู่ในทางสายกลาง...ภาวะที่พอจะใช้สังเกต..คือ....ในการปฏิบัติในแต่ละข้อในโพธิปักขิยธรรม...ควรจะมีอาการของ....ปราโมทย์...ปิติ....ปัสสัทธิ...สุข...สมาธิ...ฯลฯ..เป็นต้น

เมื่อเราเห็นความจริงตามพระสัทธรรมแม้เพียงได้เริ่มต้น.
ผู้เห็นความจริง....ย่อมอิ่มเอิบ...(ปราโมทย์)....ย่อมยังจิตใจให้ร่าเริง
อิ่มเอมใจ (ปิติ)....กายย่อมสงบระงับ..ใจย่อมสงบระงับ (ปัสสัทธิ)....ใจย่อมเป็นสุข.(สุข)...จิตย่อมอยู่ในอารมณ์เดียว (สมาธิ)...

เมื่อทำบ่อยๆ..(โพธิปักขิยธรรม)....ตรงส่วนทางสายกลาง.เป็นบ่อยๆ.....อารมณ์ใจก็จะพัฒนายิ่งๆขึ้นไปอีก...

:b12:
....
อัตตะกับกามสุขัลลิกานุโยโคนั้น ถ้านิ่งรู้นิ่งสังเกตจิตตนเองให้ดีก็จะรู้และเห็นชัดว่าตอนไหนเป็นอัตตะ ตอนไหนเป็นกามสุขัล...ตอนไหนเป็นกลาง รู้ที่ใจไม่รู้ด้วยคำพูดหรือคิดนึกเอาตามหลักทฤษฎี
....

ให้อธิบายสภาวธรรมก็อธิบายไม่ได้แถมยังเลี่ยงไปเอาเรื่องที่ตนติดยึดมาคุยอีก เรื่องโพธิปักขิยธรรมข้อโพชงค์นั้นนะพูดหลายครั้งแล้ว มันเป็นเพียง 7 ใน 37 ประการเท่านั้น ยึดเอาอยู่แค่นั้นมันก็จะไม่สมดุลย์ ลงกลางไม่ได้หรอก

[๑๘๒] ธรรมมีความปราโมทย์เป็นเบื้องต้น ๙ ประการ เมื่อพระโยคาว-
*จรมนสิการโดยความไม่เที่ยง ย่อมเกิดปราโมทย์ เมื่อถึงความปราโมทย์ ย่อม
เกิดปีติ เมื่อใจมีปีติ กายย่อมสงบ ผู้มีกายสงบย่อมได้เสวยสุข ผู้มีความสุข
จิตย่อมตั้งมั่น เมื่อจิตตั้งมั่น ย่อมรู้ย่อมเห็นตามความเป็นจริง เมื่อรู้เห็นตามความ
เป็นจริงย่อมเบื่อหน่าย เมื่อเบื่อหน่ายย่อมคลายความกำหนัด เพราะคลายความ
กำหนัด จิตย่อมหลุดพ้น เมื่อพระโยคาวจรมนสิการโดยความเป็นทุกข์ ย่อมเกิด
ปราโมทย์ ฯลฯ เมื่อมนสิการโดยความเป็นอนัตตา ย่อมเกิดปราโมทย์ เมื่อ
มนสิการรูปโดยความไม่เที่ยง ย่อมเกิดปราโมทย์ เมื่อมนสิการรูปโดยความ
เป็นทุกข์ ฯลฯ เมื่อมนสิการรูปโดยความเป็นอนัตตา ฯลฯ เมื่อมนสิการ
เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ จักษุ ฯลฯ ชราและมรณะ โดยความ
ไม่เที่ยง ย่อมเกิดปราโมทย์ เมื่อมนสิการชราและมรณะโดยความเป็นทุกข์
ย่อมเกิดปราโมทย์ เมื่อมนสิการชราและมรณะโดยความเป็นอนัตตา ย่อมเกิด
ปราโมทย์ เมื่อถึงความปราโมทย์ ย่อมเกิดปีติ เมื่อใจเกิดปีติ กายย่อมสงบ
ผู้มีกายสงบย่อมได้เสวยสุข ผู้มีความสุข จิตย่อมตั้งมั่น เมื่อจิตตั้งมั่น ย่อมรู้
ย่อมเห็นตามความเป็นจริง เมื่อรู้เห็นตามความเป็นจริงย่อมเบื่อหน่าย เมื่อ
เบื่อหน่ายย่อมคลายความกำหนัด เพราะคลายความกำหนัด จิตย่อมหลุดพ้น
ธรรมมีความปราโมทย์เป็นเบื้องต้น ๙ ประการนี้ ฯ
[๑๘๓] ธรรมมีโยนิโสมนนิการเป็นเบื้องต้น ๙ ประการ เมื่อพระ
โยคาวจรมนสิการโดยอุบายอันแยบคายโดยความไม่เที่ยง ย่อมเกิดปราโมทย์
เมื่อถึงความปราโมทย์ ย่อมเกิดปิติ เมื่อใจมีปิติ กายย่อมสงบ ผู้มีกายสงบ
ย่อมได้เสวยความสุข ผู้มีความสุข จิตย่อมตั้งมั่น ย่อมรู้ชัดตามความเป็นจริง
ด้วยจิตอันตั้งมั่นว่า นี้ทุกข์ นี้ทุกขสมุทัย นี้ทุกขนิโรธ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา
เมื่อพระโยคาวจรมนสิการโดยอุบายอันแยบคายโดยความเป็นทุกข์ ย่อมเกิด
ปราโมทย์ ... เมื่อมนสิการโดยอุบายอันแยบคายโดยความเป็นอนัตตา ย่อมเกิด
ปราโมทย์ ฯลฯ เมื่อมนสิการรูปโดยอุบายอันแยบคาย โดยความเป็นของไม่เที่ยง
ย่อมเกิดปราโมทย์ เมื่อมนสิการรูปโดยอุบายอันแยบคาย โดยความเป็นทุกข์
ย่อมเกิดปราโมทย์ เมื่อมนสิการรูปโดยอุบายอันแยบคาย โดยความเป็นอนัตตา
ย่อมเกิดปราโมทย์ ฯลฯ เมื่อมนสิการเวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ
จักษุ ฯลฯ ชราและมรณะ โดยอุบายอันแยบคาย โดยความเป็นของไม่เที่ยง
ย่อมเกิดปราโมทย์ เมื่อมนสิการชราและมรณะโดยอุบายอันแยบคาย โดยความ
เป็นทุกข์ ย่อมเกิดปราโมทย์ เมื่อมนสิการชราและมรณะโดยอุบายอันแยบคาย
โดยความเป็นอนัตตา ย่อมเกิดปราโมทย์ เมื่อถึงความปราโมทย์ ย่อมเกิดปีติ
เมื่อใจมีปีติ กายย่อมสงบ ผู้มีกายสงบย่อมได้เสวยสุข ผู้มีความสุข จิตย่อม
ตั้งมั่น ย่อมรู้ชัดตามความเป็นจริงด้วยจิตอันตั้งมั่นว่า นี้ทุกข์ นี้ทุกขสมุทัย
นี้ทุกขนิโรธ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา ธรรมอันมีโยนิโสมนสิการเป็นเบื้องต้น ๙
ประการนี้ ฯ
[๑๘๔] ความต่าง ๙ ประการ ความต่างแห่งผัสสะอาศัยความต่างแห่ง
ธาตุเกิดขึ้น ความต่างแห่งเวทนาอาศัยความต่างแห่งผัสสะเกิดขึ้น ความต่างแห่ง
สัญญาอาศัยความต่างแห่งเวทนาเกิดขึ้น ความต่างแห่งความดำริอาศัยความต่างแห่ง
สัญญาเกิดขึ้น ความต่างแห่งฉันทะอาศัยความต่างแห่งความดำริเกิดขึ้น ความ
ต่างแห่งความเร่าร้อน อาศัยความต่างแห่งฉันทะเกิดขึ้น ความต่างแห่งการแสวงหา
อาศัยความต่างแห่งความเร่าร้อนเกิดขึ้น ความต่างแห่งการได้ (รูปเป็นต้น) อาศัย
ความต่างแห่งการแสวงหาเกิดขึ้น ความต่าง ๙ ประการนี้ ชื่อว่าญาณ เพราะ
อรรถว่ารู้ธรรมนั้น ชื่อว่าปัญญา เพราะอรรถว่ารู้ชัด เพราะเหตุนั้นท่านจึงกล่าวว่า
ปัญญาในการกำหนดธรรม ๙ ประการ เป็นธรรมนานัตตญาณ ฯ