กรัชกายก็รู้หลักและทำเป็นอยู่แล้ว จะต้องมาสนทนามาถามอะไรกันต่อไปอีก รู้หลักดีแล้วก็ปฏิบัติให้เยอะๆซิจะได้ไม่ต้องเที่ยวไปถามปัญหาใครต่อใครอีก


วิปัสสนาไม่ได้เอาลมหายใจเป็นหลัก แต่ต้องเอาปัจจุบันอารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาใน 4 ฐานเป็นหลัก คือ กาย เวทนา จิต ธรรม

แต่อานาปานสติกรรมฐานนั่นแหละจึงจะเอาลมหายใจเป็นหลัก

หนอไม่ใช่หลักแต่เป็นเครื่องช่วยให้สติมีที่ระลึก เป็นกุศโลบายที่ดีมากของบุรพาจารย์ที่ท่านค้นพบแล้วนำมาประยุกต์ใช้

วิปัสสนาไม่ได้เอาลมหายใจเป็นหลัก แต่ต้องเอาปัจจุบันอารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาใน 4 ฐานเป็นหลัก คือ กาย เวทนา จิต ธรรม

กรัชกายก็รู้หลักและทำเป็นอยู่แล้ว จะต้องมาสนทนามาถามอะไรกันต่อไปอีก รู้หลักดีแล้วก็ปฏิบัติให้เยอะๆซิจะได้ไม่ต้องเที่ยวไปถามปัญหาใครต่อใครอีก

หนอไม่ใช่หลักแต่เป็นเครื่องช่วยให้สติมีที่ระลึก เป็นกุศโลบายที่ดีมากของบุรพาจารย์ที่ท่านค้นพบแล้วนำมาประยุกต์ใช้

ความเห็นของอโศกที่ขีดเส้นใต้ อารมณ์ลอยเคว้งคว้างไม่มีหลักครับ แบบนั้นนะ

บอกแล้วว่า วิปัสสนา คือ ตัวปัญญา เบื้องต้นท่านเรียกว่า สัมปชัญญะ ทำงานร่วมกับสติ สมาธิ ต้องมีฐานให้เขาทำงานร่วมกัน (อาตาปี สัมปชาโน สติมา)

ลมหายใจเข้าออก ท้องพอง-ยุบ เท่ากับกายานุปัสสนา รู้ลมหายใจเข้าออกทุกๆขณะ รู้อารมรณ์ที่เกิดทางกาย เท่ากับกายานุปัสสนา เดินจงกรม (เป็นนะ) ทำงานประจำวันอย่างมีสติอยู่กับสิ่งที่ทำ ก็เป็นกายานุปัสสนา เวทนา จิต ธรรม ไม่ใช่เกิดพร้อมกัน เมื่ออารมณ์อย่างใดอย่างหนึ่งแวบกระทบเรารู้สึก กำหนดตามนั้นปั๊บ อันนั้นเรียกว่า เป็นปัจจุบันอารมณ์,ปัจจุบันธรรม,ปัจจุบันขณะ




กรัชกายปฏิบัติ ไม่ได้บอกกับใคร ทำคนเดียวเงียบๆ คิกๆ แต่ที่สนทนากัน เพราะอยากรู้ว่าอโศกทำยังไง ทำยังไงก็แนะนำผู้อยู่ในสำนักเดียวกันอย่างนั้น ผิดถูกก็กอดคอไปด้วยกัน




ก่อนหน้าอโศกบอกให้ทิ้งหนอ ทิ้งหลักไปแล้ว จะเอาหลักที่ไหนล่ะทีนี้ .... หนอไม่ใช่หลัก แต่เหมือนเครื่องดึงให้การตามพอง-ยุบได้สุด ถ้าเราว่า พอง-ยุบ แต่ลมหายใจมันยาว ยังไม่สุดพองสุดยุบ จึงใช้คำว่าหนอถ่วง พอว่า พอง...หนอ ยุบ ... หนอ ก็สุดพอง สุดยุบ แต่อย่าติดหนอนะ บอกแล้วอย่าติด เพราะลมหายใจมีสั้นมียาว มีเร็วมีช้า เมื่อลมหายใจเร็วถี่ (พองยุบเร็วๆ) ตอนนี้วางหนอก่อน ว่า พอง-ยุบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หรือมันเร็วถี่ ก็ว่า "รู้" "รู้หนอ" พลิกแพลงได้

อโศกเปลี่ยนหนอยังได้ ไม่เอาหนอ (หนอ แปลมาคำบาลีจำพวกนิบาต "นุ" หนอ "โข" แล "หเว" เว้ย ใช้คำไหนแทนหนอไปเลยนะ พูดขำๆนะอย่ายึดติด เอาเว้ยยังได้ พองเว้ย ยุบเว้ย จะเอาจริงๆก็ พองแล ยุบแล เห็นมะไม่มีปัญหา

โง่แล้วยังอวดฉลาดอีกแล้วไม่รู้อะไร

ผู้เจริญหนอ เมื่อถึงขั้นสูงจะสุดแล้วท่านให้วางหนอ คือวางบัญญัติหรือคำบริกรรม แล้วสติ ปัญญา จึงจะสามารรู้ทันปัจจุบันได้จริงๆและเห็นปรมัตถ์ ดังอโศกะได้ละหนอมาเจริญ การนิ่งรู้ นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์อันเป็นหลักใหม่ที่ต่อยอดขึ้นไปจากหนอหรือ อนัตตา หรือพุทโธ

โง่แล้วยังอวดฉลาดอีกแล้วไม่รู้อะไร

ผู้เจริญหนอ เมื่อถึงขั้นสูงจะสุดแล้วท่านให้วางหนอ

ท่านอโศกะเคยเห็นจิตเจอจิต แล้ววิ่งจนป่าราบมั๊ย

...

...จริง ๆ นะ ...

คือว่าเรานั่งสมาธิแล้วเริมเข้าสู่ความสงบ (ประมาณว่าโลกนี้ว่าง ๆ ค่ะ) แต่ไม่รู้ทำไมเกิดนึกกลัวขึ้นมา อยากออกจากสมาธิ มีคนแนะนำว่าต้องค่อย ๆ ถอยออกจากสมาธิ แต่เราทำไม่ได้ เพราะมันไม่ยอมออกค่ะ ไม่รู้ทำไง เลยลืมตาเสียเลย เท่านั้นเอง ใจก็เกิดสั่นขึ้นมาทันที รู้สึกวิงเวียนบอกไม่ถูก วันนั้นทั้งวันใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กว่าจะปกติก็ช่วงเย็นแล้ว

เราเลยอยากถามว่า ทำอย่างไรไม่ให้กลัวเวลาเจอสถานเการณ์แบบนี้ และจะออกจากสมาธิด้วยวิธีไหนดีคะ ผู้รู้ช่วยตอบทีค่ะ

จิตกลัวจิต (กลัวตัวเอง) ให้ดูเป็นตัวอย่าง



อันว่า ชีวิตประกอบด้วยธรรมชาติสองส่วน เรียกกันว่า ร่างกายส่วนหนึ่ง (รูปธรรม) กับ จิต (นามธรรม) อีกส่วนหนึ่ง ประกบกันเป็นหนึ่งชีวิต

"จิตรู้จิต" อโศกลักจำเขามาพูดเจี้อยแจ้ว โลกสวย แหมๆ "จิตรู้จิต" พอ "จิตกลัวจิต" เผ่นแทบไม่ทัน คิกๆๆ

กรัชกายแหกห้องกรรมฐานมาสิงสถิตย์อยู่ตามลานต่างๆ เพราะความกลัว หรือ กลัวหนอ ๆ ๆ นี่เอง

เพราะไม่เข้าใจ ไม่ได้ฝึกหัดอย่างจริงจัง พอเจอความกลัวก็แก้ไขไม่เป็น ลูกศิษย์มาถามก็ช่วยเขาไม่ได้

การกระทบผัสสะ 1 ครั้งนี่เขากระทบกระเทือนไปทั้ง 4 ฐานเสมอๆ กรัชกายไม่เคยสังเกตให้ดีนี่เอง
จะเปลี่ยนอารมณ์ไปเกิดที่ฐานใด ก็เพียงนิ่งรู้นิ่งสังเกตจนปัจจุบันออารมณ์นั้นดับไปต่อหน้าต่อตา เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว นี่แหละหลักง่ายๆในการปฏิบัติวิปัสสนาภาวนา เมื่ออารมณ์ต่างๆอันมาเกิดเป็นนิวรณ์ให้จิต สงบเงียบลงหมดแล้ว ความเห็นธรรมตามความเป็นจริงเขาจะเกิดขึ้นมาเอง ญาณวิปัสสนาภาวนาทั้ง 16 เขาก็จะเกิดขึ้นเป็นเหตุปัจจัยหนุนกันขึ้นไปเอง ตามระดับความหยาบละเอียดของจิต จนเข้าถึงโคตรภูญาณ มรรคญาน ผลญาณ ในที่สุด

ลูกศิษย์มาถามก็ช่วยเขาไม่ได้

ก็พยายามรู้ไปเรื่อยๆก็ผ่อนลงจน ลมละเอียดขึ้นมากและเหมือนจะไม่มี แสงที่เป็นอยู่ก็สว่างขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเหมือนลมหมด ทีนี้สงสัยค่ะ *ถ้าลมหมดจะให้กำหนดอะไรต่อคะ ตอนที่รู้สึกขึ้นมา ก็มองสภาวะนั้นไป
แต่ใจแอบกังวลนิดๆค่ะ กลัวด้วยเพราะว่าสังเกตุว่าไม่มีลมเข้า และหวนคิดถึงว่าเราต้องกำหนดลม แต่ก็พยายามปล่อยเอาแต่สภาวะนั้น พอดีมีคนโผล่เข้ามาในห้องค่ะ ไม่ได้นั่งมานานคุมสติไม่ได้ ก็เลยลืมตา

กรัชกายแหกห้องกรรมฐานมาสิงสถิตย์อยู่ตามลานต่างๆ เพราะความกลัว หรือ กลัวหนอ ๆ ๆ นี่เอง

เพราะไม่เข้าใจ ไม่ได้ฝึกหัดอย่างจริงจัง พอเจอความกลัวก็แก้ไขไม่เป็น ลูกศิษย์มาถามก็ช่วยเขาไม่ได้

ที่ลาน (รักลานเท) นี้แห่งเดียว และมีคนเดียวที่ได้สนทนาเรื่องการปฏิบัติธรรม หรือปฏิบัติกัมมัฏฐานกับกรัชกายโดยตรง ลิงค์นี้ viewtopic.php?f=2&t=24320


อีกคนหนึ่งที่ได้สนทนากัน (แต่ข้อมูลที่คุยกันหายหมดหลังเค้าปรับปรุงบอร์ด) http://group.wunjun.com/whatisnippana/t ... 5904-21271


มีสองคนเท่านั้นที่แนะนำกันโดยตรง อโศกขอรับ การปฏิบัติทางจิตโดยตรงไม่ใช่เรื่องง่ายๆครับ

เลยไม่กล้าตอบแล้วโยนเผือกร้อนให้ผู้อื่น[/size]

คงอีกไม่นานเกินไปที่จะได้เห็นกรัชกายถามปัญหาการปฏิบัติธรรมของตนเองนะครับ



ส่วนมากเขาถามที่บอร์ดซึ่งเรามิได้เป็นสมาชิก แต่เห็นๆมาแล้วเก็บรวบรวมไว้ที่สองลิงค์ข้างล่าง V


ถึงแม้จะอยู่ที่ลานนี่ ซึ่งเราเป็นสมาชิกอยู่ ก็ไม่ใช่จะแนะนำใครง่ายๆ ต้องสอบสวนทวนถามจนแน่แก่ใจก่อนนั่นแหละ

วันนี้ทำสมาธิ หลับตากำหนดลมหายใจ อารมณ์ภายนอก (คิดถึงเรื่องคนอื่น) ไม่ก่อกวน
แต่สักพักมีปัญหาอารมณ์ภายใน รู้สึกมีสติไม่ทั่วพร้อม คือเหมือนจะดูลมได้เรื่อยๆ แต่ความรู้ตัวขาดๆหายๆ
คิดว่าง่วงนอน เคลิ้มๆจะหลับ เกือบจะท้อเหมือนกัน ทั้งเคลิ้มๆก็พยายามรู้อยู่ที่ลม ต่อจนสักพัก
รู้สึกตื่น สว่างโพลงอยู่ภายใน มีสติรู้ตัวทั่วพร้อม เข้าใจคำว่านิ่มนวลผ่องใส คราวนี้เอง
ก็กำหนดรู้ลมไปเรื่อยๆ แต่สักพักเริ่มมีอารมณ์กลัวคอยแวบมาอยู่เรื่อยๆเหมือนกัน
เหมือนมีใครมาโผล่อยู่ใกล้ๆทางนู้นนี้ ควรทำอย่างไรดีคะ ที่ทำไปตอนนั้นคือพยายามกลับมารู้ลม
แต่เหมือนใจกังวลตัดไม่ขาด ไม่ใช่ตลอดเวลานะเมื่อเกิดกลัวแวบมา จะกลับมารู้ลม
สังเกตุสั้นยาวหยาบละเอียด บางทีเหมือนลมเหลือแค่ภายใน(ตรงนี้อธิบายไม่ถูก เหมือนหยุดแล้วไม่มีเข้าไม่มีออก ยังไม่แน่ใจ เพราะแค่เหมือนจะสัมผัสเคล้าคลอกันสักพักแต่ก็กลัวขึ้นอีก)
แต่ยังสงบตั้งมั่นได้แต่สักพักก็จะแวบกลัวมาอีก มากเข้าใจมันหวิวๆ ไม่สบาย
กลายเป็นว่าพยายามสร้างลม หรือรู้ลม ไม่แน่ใจ เลยถอยออกมา
สรุปผลปฏิบัติวันนี้ ไม่ก้าวหน้าเลยค่ะ มีผิดพลาดตรงไหน ช่วยชี้แนะตักเตือนด้วย

"จิตรู้จิต" อโศกจำเขามาพูด แต่กรัชกายพูดเอง "จิตกลัวจิต" ไม่ได้จำใครมา เพราะเห็นๆอยู่




ทำไมถึงไม่ขาดล่ะ

กลัวเกิดแล้ว พยายามกลับมารู้ลม
แต่เหมือนใจกังวลตัดไม่ขาด ไม่ใช่ตลอดเวลานะเมื่อเกิดกลัวแวบมา จะกลับมารู้ลม

อโศกนี่ไม่เคยทำกรรมฐานแบบจริงๆจังๆ เห็นแต่คิดเรื่อง ไม่ตะบอย

[size=200]"อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ ไขความก็เห็นพื้นภูมิ"

เท่าที่กรัชกายวิจารณ์มาก็รู้ชัดว่า กรัชกาย ไม่เคยภาวนาและประสบกับสภาวธรรมจริงๆที่เกิดขึ้นในกายในใจ น่าเสียดายจริงๆ คำแนะนำดีๆ ถูกคนพาลมาทำให้ย่อยยับ

ถ้ายังเป็นอย่างนี้อีก วันข้างหน้าอย่าได้คิดก้อปปัญหาชาวบ้านมาถามอีก เสียดายเวลาและแรงกายแรงใจที่คิดค้นคำตอบมาให้มาบอก

จำไว้ให้ดีว่าทุกครั้งที่ได้นิ่งรู้นิ่งสังเกตอารมณ์กลัว หรือทุกๆอารมณ์ อารมณ์อย่างนั้นจะถูกขุดถอนออกไป

คือ อยู่ๆนึกอยากนั่งสมาธิขึ้นมา ทั้งที่ปกติแทบไม่นั่งสมาธิเลยค่ะ ก็คิดแบบ สงสัยคุยกับเพื่อนเลยจุดประกายขึ้นมา เอาซักหน่อยดีกว่า ไม่ได้นั่งนาน ดีเหมือนกัน จะได้ฝึกสมาธิ สติ ไปในตัว

ก็นั่ง กำหนดลมหายใจพุทโธ อะไรแบบนี้ค่ะ สักพักรู้สึกแบบ เหมือนมีคนมา ใกล้ๆ วูบๆแถวหน้า อารมณ์เหมือนเราหลับตา แล้วเพีอนแกล้งเอานื้วมาแหย่ใกล้หน้าอ่ะค่ะ ในใจก็แบบคงคิดไปเอง ไม่สนใจ พยายามกำหนดลมหายใจใหม่

น่าจะไม่ถึง 15 นาที อยู่ๆไฟในห้องลั่นดัง เปรี๊ยะ!!!! เสียงดังมากกก ตามมาด้วยไฟดับ ติมแบบสะดุ้งตกใจมาก เห็นแสงไฟจากห้องอื่นลอดประตูมา แสดงว่าห้องอื่น ไฟไม่ดับ (เป็นหอพักค่ะ) เงิบ+ตกใจ ไม่ถึง 5 วิ ไฟก็ติด แบบมาเร็วเคลมเร็ว ณ เวลานั้น บอกตามตรงใจสั่นมาก งง ตกใจ กลัว อาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ แค่ไฟดับ เสียงเปรี๊ยะ ดังๆ ทำขวัญผวา แต่คือ ตอนนี้ไม่กล้านั่งสมาธิต่อแล้วค่ะ เหมือนหลอนไปเลย ทำยังไงถึงจะแก้ความ กลัวตรงนี้ ได้มั่งคะ พยายามคิดอย่าไปกลัว แค่เรีองบังเอิญ แต่ก็ไม่กล้านั่งสมาธิ อยู่ดีอ่ะค่ะ. T_T ทั้งๆที่การนั่งสมาธิมีผลดีทำให้เราสงบมากขึ้น