แล้วกรัชกายเคยเจออาการของปีติ รู้จักอาการต่างๆของปีติที่ตำราไม่ได้สอนไว้ ที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงของผู้ปฏิบัติ หรือตัวกรัชกายเองหรือยัง เพราะเห็นถามวนเวียนอยู่แต่เรื่องเหล่านี้ ไม่พ้นไปได้สักที แล้วจะให้ขึ้นเรื่องใหม่ บทเรียนใหม่ที่สูงขึ้นไปกว่านี้ กรัชกายจะเข้าใจได้หรือ

แค่อ่าน คห.ที่อโศกเขียนกรัชกายก็เกิดปีติ ขนลุกแล้วขอรับ

และแล้วก็ยังแก้ปัญหาจากปีติไม่ได้ซักที
พ่อนักวิชาการดีแต่พูด

แก้ยังไง โปรดเฉลย

อันที่ท่องจำขึ้นใจไม่มีตัวเดียว แต่เป็นประโยค เป็นพยางค์ เป็นโคลงเป็นกลอน เคล็ดลับการปฏิบัติธรรม

โฉลกธรรม
เพราะไม่รู้ จึงอยู่เช่น วัวควาย
กิน ขี้ สี่ นอน ไป เท่านี้
โกรธ โลภ หลง เต็มกาย ทั่วถ้วน
วนว่ายวัฏฏ์สุดลี้ ตราบชั่ว กัปกัลป์
จนกุศลส่งได้ เป็นคน
พบพุทธธรรมช่วยดล จิตให้
พลิกรู้สัจจ์ในตน จบแจ้ง
จึ่งจักอาจพ้นได้ ข่ายทุกข์ สงสาร

จงดูอริยสัจจ ๔ พิจรณ์ให้ดีอย่าข้าม เพียรสอบถามผู้รู้ ทางออกสู่เสรี มีอยู่แล้วในตน อย่าวกวนบัญญัติ อย่าผูกมัดสิ่งใด จงเป็นไทยทุกเมื่อ เชื่อคำพระชินวร คำสอนท่านสุดง่าย เฝ้ารู้กายและจิต อย่างพินิจ พิจารณา ณ เพลาปัจจุ จักรู้ลุทั่วตัว ความเมามัวจักหาย หลักใหญ่คืออัตตา อย่าให้มาเข้าร่วม ทิ้งความเห็นเป็นตน กมลมั่นกับธรรม ที่เกิดตามยถา ซึ่งบัญชาไม่ได้ ไร้ศัพท์ใดบัญญัติ จึ่งจักอาจเห็นจริง ตัดทิ้งซึ่งตัวข้า โคนเหง้าแห่งอวิชชา ขาดสิ้น สู่มรรค ผล นิพพาน
อโศกะ ๒๕๔๓

งานและหน้าที่ของชาวพุทธ

สำรวมกายใจ มานิ่งรู้ นิ่งสังเกต ปัจจุบันอารมณ์
จนละความเห็นผิดว่ากาย ใจ นี้เป็นอัตตา ตัวกู ของกู
พอกพูนความเห็นถูกต้อง ว่ากาย ใจ นี้เป็นอนัตตา
บังคับบัญชาไม่ได้ ไม่ใช่ตัวกู ของกู
ทุกวัน เวลา นาที วินาที ที่ระลึกได้และมีโอกาส

หัวใจวิปัสสนาภาวนา

ใจปัญญาอย่ายอมใจเป็นกู
นิ่งดู นิ่งสังเกต พิจารณา
ด้วยวิริยะ อุตสาหะ ตบะ ขันติ มิยอมถอย
ถ้าสู้ได้ ทนได้ ไม่ตะบอย
กู จะถอยหรือตายดับ ไปจากใจ

เขาถามนี่ แต่ไปพร่ำอะไรก็ไม่รู้ "สีทนได้ ไม่ตะบอย" อโศกเหมือนคนเมานะ อ้าวจริงๆ

บอกวิธีแก้แบบเบ็ดเสร็จมาให้ ยังไม่มีปัญญารู้ถึงอีก ช่างมีสติปัญญาอันหยาบกร้านเสียจริงๆนะกรัชกาย

กลับไปสังเกตพิจารณาให้ดีๆทุกคำพูดมีความหมายทิ้งไม่ได้สักคำ ดูดีๆ มิฉะนั้นจะชวดเชยโอกาสดีๆของชีวิตไป


"ปอเฮ็ดป๋องแป๋ง ไหล้คืนแหนง ธรรมแสง อ่ำมาซาก"

"ถ้าปฏิบัติธรรมแบบเล่นๆ จะได้กินแหนงเสียใจ เมื่อไร้โอกาสสัมผัสแสงแห่งธรรม"

เป็นท่อนหนึ่งของกลอนสรุปวิธีปฏิบัติธรรมของเจ้ามาวหลวง วิปัสสนาจารย์ผู้เยี่ยมยอดแห่งเมืองต้างยาน รัฐฉานตอนเหนือ ท่านเป็นฆราวาสสอนธรรมที่มีลูกศิษย์บรรลุธรรมถึงอรหันต์

"ปฏิบัติธรรม" อโศกหมายถึงอะไรขอรับ ที่ว่าทำแบบเล่นๆ

เล่นศัพท์อีกแล้ว กรัชกาย

ปฏิบัติธรรม ........ปรนนิบัติธรรม.......คือการเข้าไปอยู่ ดู รู้ เห็น สังเกต การทำงานตามธรรมชาติของกายและจิต หรือที่เรียกว่า รูป นาม จนเข้าใจกระบวนการทำงานทั้งหมดอย่างถูกต้องตามความเป็นจริง

ผลพลอยได้จากการปฏิบัติธรรมคือ ละความเห็นผิด ยึดผิด อันเป็นต้นเหตุให้เกิดความทุกข์และเวียนว่ายตายเกิด

คนที่มามัวเพลิดเพลินถกเถียงธรรม แสดงภูมิรู้แข่งกัน จนไม่มีเวลาภาวนา หรือปฏิบัติธรรมให้มากเพียงพอ หรือคนที่มัวไปทำกิจอื่น เห็นกิจอื่นสำคัญกว่าการปฏิบัติธรรมในชีวิตประจำวัน ทั้งๆที่รู้ว่าเวลาชีวิตของตนเองสั้นลงไปทุกทีๆ นี่แหละเรียกว่าพวกปฏิบัติธรรมเล่นๆ ไม่จริงจัง

อโศกพูดเหมือนกับว่า คนทำมาหากิน หาเลี้ยงครอบครัว สร้างฐานะ เขาไม่ปฏิบัติธรรมยังงั้นแหละ

คนบางคนที่คนทำมาหากิน หาเลี้ยงครอบครัว สร้างฐานะ เขาหาทรัพย์ภายนอกเวลากลางวัน แต่หาทรัพย์ภายในเวลากลางคืนหรือวันหยุด

วันละ 24 ชั่วโมงหาทรัพย์ภายนอก 8 - 10 ชั่วโมง พักผ่อน กินอาหาร 8-10ชั่วโมง มีเวลา หาทรัพย์ภายในได้ตั้ง 4 - 6 ชั่วโมง

อย่างอโศกะภาวนาคืนละ 2 - 3 ครั้ง กลางวันวันหยุดเพิ่มรอบบ่ายอีก 1 - 2 รอบ สบายๆ

อโศกเอ้ย กระทู้ปัจจุบันอารมณ์พูดอย่าง กระทู้นี้พูดอีกอย่าง

ในชีวิตประจำวัน ทำอะไรอยู่ก็ตาม ปฏิบัติธรรมได้ทุกลมหายใจ คือ เอาจิตตะ (จิตใจ) อยู่กับงานกับสิ่งที่กำลังทำซี่ ตามหลักอิทธิบาทไง คิกๆๆ

เอาความเป็นจริงที่ทำได้จริงๆซีกรัชกาย

คำพูดที่บอกว่าปฏิบัติธรรมนั้นทำได้ตลอด 24 ชั่วโมง ใช่ ทำได้ แต่อโศกะได้ทำข้อแม้ไว้ให้ในบทท่องจำว่า

[b]สำรวมกายใจมานิ่งรู้ นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์ จนละความเห็นผิด ว่ากายใจนี้เป็นอัตตา ตัวกู ของกู
พอกพูนความเห็นถูกต้องว่า กาย ใจ นี้เป็นอนัตตา บังคับบัญชาไม่ได้ ไมใช่ตัวกู ของกู
ทุกวัน เวลา นาที วินาที ที่ระลึกได้และมีโอกาส


กรัชกายเข้าใจความหมายของทุกวัน เวลา นาที วินาที ที่ระลึกได้และมีโอกาส ไหมเอ่ย

ส่วนการทำภาวนาต่อเนื่องอย่างจริงจังวันละ 2 - 3 ครั้งๆละ 1 - 2 ชั่วโมงนั้น ต้องถือว่าเป็นกรณีตั้งใจทำเป็นพิเศษเพิ่มเติมขึ้นไปจากกิจวัตรประจำวัน[/b]

กรัชกายคงเคยชินกับการเป็นนักทฤษฎี จึงสำคัญผิดว่าการปฏิบัติธรรมต้องตลอด 24 ชั่วโมง ซึ่งในความเป็นจริงทำไม่ได้จนครบ 24 ชั่วโมงแน่ๆเพราะสติคนปุถุชนย่อมมีขาดตกบกพร่องพลั้งเผลอหลุดจากงานและหน้าที่ได้วันละหลายๆครั้งหรือหลายนาที ชั่วโมง อโศกะทราบเรื่องนี้ดีแล้วจึงได้บอกไว้เป็นข้อแม้ตั้งนาน กรัชกายเอาตาไปขึ้นร้านเองจึงสังเกตได้ไม่ถึงจนเผลอไปสร้างวจีกรรมอันเป็นอกุศลอีกร่ำไปไม่พ้นไปได้สักที

เทียบคำพูดของอโศกสองตอนดู คห. นี้ ^ พอเราค้านเข้าหน่อย ใส่รายละเอียดยิบเชีย (วัน เวลา นาที วินาที เศษเสี้ยววินาที) คิกๆๆ คห. ก่อนหน้าบอก V




อโศกนี่ยิ่งกว่าปลาไหลทาจารบีอีกน่ะ ลื่นยังงี้ ตัวกูของกูจับไม่ติดแน่ๆ

พยายามแต่จะจับผิดจับถูกอยู่นั่นแหละ สาระธรรมไม่เอา

คอยแต่ไปซักไซ้ไล่เรียงผู้อื่นอย่างนี้ ถามจริงๆเถอะว่ากรัชกาย ปฏิบัติธรรมในชีวิตจริงๆได้วันละสักกี่นาทีกี่ชั่วโมงกัน อย่าโกหกนะ บอกไอ้ที่มันทำได้จริงๆ