อะไรน๊อ ปรุงแต่ง ที่อโศกว่านี่ ยกตัวอย่างสิครับ

ถ้ายังงั้นที่อโศกคิดพิมพ์ข้อความนี่ก็ปรุงแต่ง ไม่ปรุงแต่งของอโศก คือ ไม่คิดพิมพ์ ก็ไม่พิมพ์ ไม่คิดทำอะไร ก็ไม่ทำอะไร ไม่คิดกินข้าว ก็ไม่กินข้าว ไม่คิดทำงาน ก็ไม่ทำงาน ไม่คิดเดิน ก็ไม่เดิน ไม่คิดอาบน้ำ ก็ไม่อาบน้ำ ไม่คิดแปรงฟัน ก็ไม่แปรงฟัน ฯลฯ ยังงั้นซี่อโศกนักปฏิบัติใหญ่

เจริญธรรม

อพิโธ่!....โง่จริงไม่ทิ้งคิด ธรรมสักนิดคงไม่ได้เสวย
และชาตินี้ก็คง ต้องชวดเชย เพราะไม่เคยหยุดคิดได้สักที

เมื่อไม่ต้องสื่อกับคน คิดทำไม อยู่สุขไปในธรรมเฉพาะหน้า
เมื่อต้องสื่อกับผู้คนตามเวลา ก็หยิบคิดขึ้นมาใช้งานไป

ใช่เป็นคนบ้าใบ้ไร้สมอง เพียงรู้จักท่วงทำนองชีวิตว่า
ใดควรคิด ใดควรหยุด ถูกเวลา ก็จะได้ใช้ชีวาสุขกับธรรม

ทุกเรื่องที่กรัชกายคิดนั่นแหละปรุงแต่ง

ใช่เป็นคนบ้าใบ้ไร้สมอง เพียงรู้จักท่วงทำนองชีวิตว่า
ใดควรคิด ใดควรหยุด ถูกเวลา ก็จะได้ใช้ชีวาสุขกับธรรม

โธ่เอ้ย...ที่แท้ก็จ้องคอยตอบโต้เอาชนะคะคาน หาใช่การสนทนาธรรมด้วยบริสุทธิ์ใจไม่

ถามว่าปรุงแต่งเป็นยังไง ก็ตอบให้ว่าที่คิดทั้งหมดนั่นแหละปรุงแต่ง

บอกว่าหยุดคิดปรุงแต่งได้ก็ถึงสุข

คิดเป็น หยุดคิดก็ทำได้ จึงจะใช่คนฉลาดถึงสุขจริง

กรัชกายรีบฉวยโอกาส ยืมคำพูดมาใช้ คิดว่าได้แทงกลับ หารู้ไม่ว่ามันสับกลางกบาลตัวเองตรงๆเพราะชี้ความคดโกงในใจของตัวเองให้โลกรู้

ทุกเรื่องที่กรัชกายคิดนั่นแหละปรุงแต่ง

ถ้ายังงั้นที่อโศกคิดพิมพ์ข้อความนี่ก็ปรุงแต่ง ไม่ปรุงแต่งของอโศก คือ ไม่คิดพิมพ์ ก็ไม่พิมพ์ ไม่คิดทำอะไร ก็ไม่ทำอะไร ไม่คิดกินข้าว ก็ไม่กินข้าว ไม่คิดทำงาน ก็ไม่ทำงาน ไม่คิดเดิน ก็ไม่เดิน ไม่คิดอาบน้ำ ก็ไม่อาบน้ำ ไม่คิดแปรงฟัน ก็ไม่แปรงฟัน ฯลฯ ยังงั้นซี่อโศกนักปฏิบัติใหญ่

อพิโธ่!....โง่จริงไม่ทิ้งคิด ธรรมสักนิดคงไม่ได้เสวย
และชาตินี้ก็คง ต้องชวดเชย เพราะไม่เคยหยุดคิดได้สักที

เมื่อไม่ต้องสื่อกับคน คิดทำไม อยู่สุขไปในธรรมเฉพาะหน้า
เมื่อต้องสื่อกับผู้คนตามเวลา ก็หยิบคิดขึ้นมาใช้งานไป

ใช่เป็นคนบ้าใบ้ไร้สมอง เพียงรู้จักท่วงทำนองชีวิตว่า
ใดควรคิด ใดควรหยุด ถูกเวลา ก็จะได้ใช้ชีวาสุขกับธรรม

ใช่เป็นคนบ้าใบ้ไร้สมอง เพียงรู้จักท่วงทำนองชีวิตว่า
ใดควรคิด ใดควรหยุด ถูกเวลา ก็จะได้ใช้ชีวาสุขกับธรรม

ความสุขที่่แท้จริงนั้นที่แท้จริงแล้วเป็นความสุขใจ. ความสุขใจนั้นทำได้หลายแบบเช่น ฟังเพลง. เดินเล่นท่องเที่ยว แต่ความสุขที่กล่าวมาเป็นเพียงแค่ความสุขที่ไม่ได้บุญแต่มีความสุขอย่างหนึ่งที่ได้บุญคือ. การทำสมาธิ เจริญวิปััสนา. การชำระจิตใจของตนเอง. รวมถึงการทำทานรักษาศีลของตนเองให้บิสุทธ์เมื่อทำได้แล้วความสุขใจก็จะเกิดขึ้นในจิตใจแต่เป็นความสุขที่เกิดจากบุญนั้นเอง ขึ้นชื่อว่าบุญนั้นคือความสุข. การทำกุศลต่างๆถ้าจิตใจเราสบายใจในการทำบุญแต่ละอย่าง. เพราะฉะนั้นก็ควรอย่าท้อแท้ในการทำความดี และควรทำใจของตนเองให้เป็นบุญนี่แหละเป็นความสุขที่หาได้ง่ายๆในชีวิตประจำวัน.

ความการกำจัดอัสมิมานะเสียได้นั่นแล เป็นสุขอย่างยิ่งฯ

พูดอีกก็ถูกอีก แต่ปัญหามีอยู่ว่า จะใช้วิธีไหนกำจัดมัน

นี่ไง วิธี

งานและหน้าที่ของชาวพุทธ

สำรวมกายใจ มานิ่งรู้ นิ่งสังเกต ปัจจุบันอารมณ์
จนละความเห็นผิดว่ากาย ใจ นี้เป็นอัตตา ตัวกู ของกู
พอกพูนความเห็นถูกต้อง ว่ากาย ใจ นี้เป็นอนัตตา
บังคับบัญชาไม่ได้ ไม่ใช่ตัวกู ของกู
ทุกวัน เวลา นาที วินาที ที่ระลึกได้และมีโอกาส

หัวใจวิปัสสนาภาวนา

ใจปัญญาอย่ายอมใจเป็นกู
นิ่งดู นิ่งสังเกต พิจารณา
ด้วยวิริยะ อุตสาหะ ตบะ ขันติ มิยอมถอย
ถ้าสู้ได้ ทนได้ ไม่ตะบอย
กู จะถอยหรือตายดับ ไปจากใจ

อโศกะ โทร. ๐๘-๙๘๓๘-๖๒๑๓

คือ คืนนี้ผมนั่งสมาธิประมาณ 2 ชม. ก็ออกจากสมาธิตามปกติ และก็ไปนอน ในขณะที่กำลังนอนก็ยังกำหนดภาวนา พุท โธ และวางสติกำหนดไว้ที่กลางหน้าอก ประมาณ 5-10 นาที เห็นจะได้ อยู่ ๆ ก็มีเสียงลึกลับ เป็นเสียงผู้ชาย มาแนะนำผมในการวางสติ โดยที่ผมยังมีสติรู้อยู่ทุกอย่าง นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเสียงนี้ด้วย โดยเสียงลึกลับนั้นกล่าวว่า "หากวางสติไว้ที่กลางหน้าอกแล้วยังไม่สงบ ก็ลองเปลี่ยนฐานในการวางสติดูบ้างซิ" ผมก็ฟังและรับรู้ ในตอนแรกลองย้ายฐานไปตรงบริเวณท้องไปดูพองยุบ แต่ก็เปลี่ยนใจกลับมาไว้ที่กลางอกเหมือนเดิม กลัวว่าจิตจะสับสน เหมือนว่าเราไม่ยึดแนวปฏิบัติหลักของเรา เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ อาจจะทำให้จิตสงบช้าลง ก็เลยวางสติไว้ที่เดิมที่กลางหน้าอก และกำหนดไปเรื่อย ๆ