การมีความพากเพียรนั้นมีประโยชน์มากในการปฏิบัติธรรม. เพราะความพากเพียรทำให้เราประสบความสำเร็จในสิ่งต่างๆทั้งด้านการงานถ้าเราขยันพากเพียรแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการงาน หรือการเรียนหรือการปฏิบัติธรรมก็จะประสบความสำเร็จ. เพราะฉะนั้นถ้าเราใช้หลักธรรมของการพากเพียรก็จะสามารถประสบกับความสำเร็จ. ความเพียรนั้น. ทำให้คนจำนวนมากประสบความสำเร็จมาแล้วหลายคน. ถ้าเราถ้อแท้ลองมองคนที่ทำงานหนักกว่าเรา เขาต้องดิ้นรนต่อสู้แล้วเราเจออุปสรรคเล็กน้อยก็อย่าท้อต้องสู้ต่อไป. เมื่อเทียบกับการปฏิบัติธรรมถ้าเราต่ิสู้กับกิเลสของตน. พากเพียรในการปฏิบัติธรรมสักวันนิพพานก็จะอยู่ไม่ไกล

ความเพียร
ว่าด้วยเรื่องความเพียร ก็ประกอบด้วยการอธิบาย 4 ประการ สัมมัปธาน 4

ความเพียร ....
เป็นหนึ่งในองค์ธรรมเพื่อความสำเร็จในสิ่งที่หวังที่ปรารถนา คือ อิทธิบาทธรรม 4


ความเพียร
เป็นหนึ่งในองค์ธรรม เพื่อทำความรู้ความเห็นแจ้ง หมวดสัมโพชฌงค์ 7

ความเพียร
เป็นหนึ่งในหน้าที่หลักที่สำคัญ ในการปฏิบัติธรรม คือ หมวดอินทรีย์ 5

ความเพียร
เป็นหนึ่งในองค์ธรรมหลักที่ ที่ประกอบด้วยปธาน 4 อันเป็นพละของ วิริยินทรีย์

ความเพียรชอบ
เป็นหนึ่งในองค์ธรรม ของมัชฌิมปฏิปทา (อริยมรรคมีองค์ 8)

ในโพธิปักขิยธรรม 37 ประการ แบ่งเป็นหมวดธรรม 7 หมวด มีความเพียร แทรกอยู่ถึง 6 หมวด

ความเพียร สำคัญจริงๆ ^ ^

"วิริเยนะ ทุกขมัจเจติ"..."คนล่วงทุกข์ได้เพราะความเพียร"....พุทธภาษิต

เพียรโดยไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ เพียรจนตัวตายก็ล่วงทุกข์ไม่ได้ มีแต่ทำให้ทุกข์เพิ่มกว่าเดิม

ในตำรามีพระบางรูปเดินจงกรมจนเท้าแตกนะ ยังล่วงทุกข์ไม่ได้เลย ต้องหายาใส่แผลเพิ่มเข้ามาอีกอย่างหนึ่ง

ไม่ได้ค้านนะ แต่พูดให้คิด

ปัจจุบันเขาก็พูดกันนะ (เซ็นเซ่อร) ... แต่ขยัน

กล้าขัดพุทธวัจนะ ด้วยความอวดรู้อวดเก่ง


ใครเขาจะเพียรแบบโง่ๆอย่างนั้นถ้าหากมีปัญญาถึงชั้นที่มาเปิดเวบเปิดกระทู้ธรรมในลานธรรมจักร แล้ว โง่ขนาดนั้นอีกก็ต้องกลับไปเอานิ้วอุด...........ตายเสียไป้

พระไตรปิฎกและอรรถกถาแปล
ชุด 91 เล่มมหามกุฏราชวิทยาลัย
เล่ม 37 หน้า 495-496 (ปกสีน้ำเงิน)
พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต เล่ม ๔

๑๐. สัพพลหุสสูตร
[๑๓๐] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
ปาณาติบาตอันบุคคลเสพแล้ว
เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว
ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก
ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย
วิบากแห่งปาณาติบาตอย่างเบาที่สุด
ย่อมยังความเป็นผู้มีอายุน้อยให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์.

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
อทินนาทานอันบุคคลเสพแล้ว
เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว
ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก
ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย
วิบากแห่งอทินนาทานอย่างเบาที่สุด
ย่อมยังความพินาศแห่งโภคะให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์.

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
กาเมสุมิจฉาจารอันบุคคลเสพแล้ว
เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว
ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก
ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย
วิบากแห่งกาเมสุมิจฉาจารอย่างเบาที่สุด
ย่อมยังศัตรูและเวรให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์.

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
มุสาวาทอันบุคคลเสพแล้ว
เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว
ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก
กำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย
วิบากแห่งมุสาวาทอย่างเบาที่สุด
ย่อมยังการกล่าวด้วยคำไม่เป็นจริง
ให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์.

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
ปิสุณาวาจาอันบุคคลเสพแล้ว
เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว
ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก
ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย
วิบากแห่งปิสุณาวาจาอย่างเบาที่สุด
ย่อมยังการแตกจากมิตรให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์.

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
ผรุสวาจาอันบุคคลแล้ว
เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว
ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก
ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย
วิบากแห่งผรุสวาจาอย่างเบาที่สุด
ย่อมยังเสียงที่ไม่น่าพอใจให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์.

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
สัมผัปปลาปะอันบุคคลเสพแล้ว
เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว
ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก
ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย
วิบากแห่งสัมผัปปลาปะอย่างเบาที่สุด
ย่อมยังคำไม่ควรเชื่อถือให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์.

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
การดื่มน้ำเมาคือสุราและเมรัยอันบุคคลเสพแล้ว
เจริญแล้ว กระทำไห้มากแล้ว
ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก
ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย
วิบากแห่งการดื่มสุราและเมรัยอย่างเบาที่สุด
ย่อมยังความเป็นบ้าให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์.

จบ สัพพลหุสสูตรที่ ๑๐