การพูดด้วยเมตตา กรุณา ปารถนาดี กับการพูดด้วยตัณหาความทะยานอยาก ดูภายนอกคล้ายกัน แต่เจตนาข้างในต่างกันเยอะนะครับ โปรดพิจารณา

เหตุผลเพียงแค่นี้ก็ตัดสินว่าอะไรเป็นอะไรไปแล้วหรือกรัชกาย ใจเร็ว ด่วนได้ ใช้ตัวเองเป็นมาตรฐานตัดสินโลก จะทุกข์โศก ระกำช้ำดวงใจในภายหลังนะ

บอกให้หาอ่านเอาเอง มีหลายสำนวน เพียงเท่านี้ก็เกินพอแล้วล่ะ เพราะบอกได้ว่า ที่อโศกพูดๆมา ก็พูดตามสำนวนที่ค้นจากเจ้าพ่อกูรู

สำนวนคำสอนของอโศกะไม่เหมือนใคร ไม่มีใครเหมือน เตือนให้กลับไปค้นดู ไม่ได้ลอกกุรูมาอย่างกรัชกาย น่าไม่อายขี้ตู่ เป็นปู่เฒ่าเฝ้าตำรา

ดูดีๆมีที่ไหนใครเขียนมาก่อน ไปเอาหลักฐานมา......

งานและหน้าที่ของชาวพุทธ

"สำรวมกายใจ มานิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์"

จนละความเห็นผิด ว่ากายใจนี้เป็นอัตตา ตัวกู ของกู
พอกพูนความเห็นถูกต้องว่า กายใจนี้เป็นอนัตตา บังคับบัญชาไม่ได้ ไม่ใช่ตัวกู ของกู
ทุกวัน เวลา นาที วินาที ที่ระลึกได้และมีโอกาส


[b]หัวใจวิปัสสนาภาวนา

ใจปัญญาอย่ายอมใจเป็นกู นิ่งดูนิ่งสังเกต พิจารณา
ด้วยวิริยะ อุตสาหะ ตบะ ขันติ มิยอมถอย
ถ้าสู้ได้ทนได้ไม่ตะบอย
กู จะถอยหรือตายดับไปจากใจ[/b]

สรุปวิธีปฏิบัติของอโศก ก็ตามนี้นะ ยืนยันด้วย ตะบอยตะงอยเนี่ยนะ คิกๆๆ

ภูมิใจมากๆ....อยากให้เขารู้....เป็นกิเลส

ผู้รู้....ย่อมไม่ทุกข์....ไม่กังวลว่าใครจะเข้าใจตนผิด....

รู้เท่า..รู้ทัน..รู้ปัจจุบัน...คือ..รู้ทันกิเลสตัว..ที่เป็นตัวผลักดันให้..คิด...พูด...ทำ...นี้แหละ....จึงเป็นมรรค...

ไหนลองวิธีปฏิบัติหน่อยสิ



อโศก เขาเป็นอะไร อโศกจะแนะนำเขาอย่าไร ทำไมถึงเป็นเช่นนั่น

นั่งยัน นอนยันก็ได้ด้วยซ้ำไป

เขาเกิดนิมิตด้วยอำนาจสมาธิแล้วสติรู้ไม่ทันจึงปรุงแต่งเป็นเรื่องเป็นราวไปตามนิมิตนั้นยิ่งไปเชื่อตามเสียงกระซิบ ทำตามคำบอกก็ยิ่งจะฟุ้งออกนอกทางไปใหญ่

ให้ดึงสติกลับมาอยู่กับพุทโธ เอาพุทโธช่วยตัดอารมณ์นิมิตต่างๆลงให้ได้ จนจิตสงบเจริญขึ่นเป็นฌาณตามลำดับถึงจะเรียกว่ากลับมาอยู่ในทาง

ที่เรียนหนอมานั้นก็ใช้ได้ เห็นนิมิต ก็ เห็นหนอๆๆๆๆ จิตคิดนึกก็คิดหนอๆๆๆ จิตฟุ้งก็ ฟุ้งหนอๆๆๆ ฯลฯ

สำหรับผู้ที่ฝึกนิ่งรู้นิ่งสังเกตอารมณ์ ก็ให้รู้นิมิตที่เกิด สังเกตความรู้สึกนึกคิดที่มีต่อนิมิต จนนิมิตและลูกหลานอารมณ์ที่เกิดจากนิมิตนั้นดับไป เปลี่ยนไป เปลี่ยนเป็นอะไรก็ให้รู้ทันไปเรื่อยๆ จนเมื่อหมดกำลังแห่งเหตุปัจจัยที่ทำให้เกิดนิมิตนั้น นิมิตนั้นก็จะดับไปหมดไปหยุดไปเอง เปลี่ยนเป็นอารมณ์ใหม่ไปเรื่อยๆจนหมดอารมณ์ที่จะฟุ้งปรุงจิตก็จะเข้าถึงภาวะหมดงานและสงบของเขาเอง ดังนี้เป็นต้น

ถ้ายังงั้น ตีลังกายัน ด้วยวิธีของอโศกหน่อยเนี่ยเอ้า



ทำยังไง

ขอบใจกบที่คอยให้สติด้วยความเป็นห่วงเป็นใย และยังเข้าใจไม่คลายว่าอโศกะสนทนาธรรมะด้วยความอยากดัง ทั้งๆที่เคยบอกไปหลายครั้งว่าเข้ามาสนทนาธรรมด้วยเมตตา กรุณาและปารถนาดี (ต่อชาวโลก)

ในส่วนกรณีของกรัชกายนี่เคยมีเวรมีกรรมอุปถัมภ์ค้ำจุน หนุนและฉุดรั้งกันมาก่อน จึงมีวาทะต่อกันมากคลัายกับโฮฮับซึ่งก็บายไปพักชั่วคราวแล้ว การสนทนาก็อาจมีทั้งไม่นวมและไม้แข็งปะปนกันไป คุณกบจึงได้เจออะไรที่ดูอาจจะขัดหูขัดตาไปบ้าง ก็ไม่เป็นไรให้ถือเป็นธรรมทัศนะ เพราะในโลกแห่งความเป็นจริงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่มีบอกและไม่มีเมือนในตำรา

มีกรณีตัวอย่างอย่างเรื่องหลวงปู่เจี๊ยะ ที่อโศกะเคยนำมาเล่าให้ฟังนานแล้วไม่ทราบคุณกบเคยผ่านตาหรือยังนะ

เรื่องสำรวมกายใจมานิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์นี่ก็เพราะกรัชกายคอยแต่สบประมาทว่า อโศกะไม่เคยปฏิบัติ เอาแต่คัดลอกผู้อื่น จึงยื่นตัวอย่างและเหตุผลมาให้เขาพิสูจน์ ว่าพูดอย่างนี้ สอนแนะอย่างนี้มีใครที่ไหนทำมาก่อนจนอโศกะต้องไปคัดลอกคำพูดเขามา ให้กรัชกายหาหลักฐานมาแสดง แต่นี่ก็เห็นเงียบไปทุกที เมื่อเจอของดีหรือของแข็งที่มันเป็นความจริง

ส่วนเรื่อง



ดังอ้างอิงมานี้ เป็นคำแนะนำที่ดี ที่กบก็ควรนำไปใส่ใจสำเหนียกไว้สอนตนเช่นกันนะครับ อนุโมทนา

ไปพร่ำพรรณากับ กบ โน่น ที่ถามนี่ไม่ตอบ ปวดตับจริงๆ

บอกไม่เชื่อ ว่าจะแบกจักรยานกลับสำนัก ๆ

เห็นหนอ....กลัวหนอ...รูสึกหนอ

เห็นก็รู้ว่าเห็น....กลัวก็รู้ว่ากลัว...รู้สึกก็รู้ว่ารู้สึก...คิดปรุงก็รู้ว่าคิด

จิตถอยก็รู้ว่าจิตถอย

ใช้วิธีของใครอีกล่ะคราวนี้

ใช้วิธีสากล ที่ไม่เป็นของใคร ตามข้อ 2

ส่วนข้อ 1. นั้นยกตัวอย่างตามวิธีที่กรัชกายถนัด