รู้นะว่านายเจ็บ ซึ่งไม่เคยมีใครทำกับเช่นนั้นถึงขนาดนี้ คือ เล่นเอาล้อนจ้อนหมดตูด

เพราะติดยึดอยู่กับอดีตบาปตั้งแต่ปีมะโว้ของกรัชกาย ละวางไม่ได้ไม่เป็น เลยนำมาสังขารปรุงแต่งเป็นเรื่องเป็นราวให้ต้องพูดคุยกันอีกยาวในปัจจุบัน

"บาปอกุศลเก่าๆที่เราเคยทำ เพียรละ"

สัมมัปธาน หรือสัมมาวายามะข้อนี้ เจริญไม่เป็นหรือ กรัชกาย จึงได้ไปเที่ยวและเล็มอยู่กับอดีตอารมณ์ไม่รู้จักแล้วไม่รู้จักหายเช่นนี้

ฝึกละอดีต ปิดกั้นอนาคตให้ได้ ในท่านั่งภาวนาปัจจุบันให้เป็นนะกรัชกาย อดีตจะได้หมดความหมาย อนาคตทั้งหลายก็จะเป็นเพียงภาพวาดในอากาศ ไม่อาจทำให้ฟุ้งซ่านอยู่กับกระทู้อดีตอนาคตอย่างที่กำลังเป็นอยู่ขณะนี้

มัวรำทวนสัมมาสัมไปอยู่นั่นแหละ ถามว่าทำยังไงๆๆ

สังเกตทั้งอโศก ทั้งเช่นนั้น พร่ำพูดแต่เรื่องที่ตนรู้ ปัญหาเฉพาะหน้าไม่รู้ เขาเป็นเขาถามไม่เข้าใจ ถามอย่างตอบอย่าง แล้วอย่างนี้ จะไปสอบอารมณ์ศิษย์ในสำนักได้ยังไง บอกไม่เชื่อ เดี๊ยะๆได้แบกจักรยานกลับสำนักหรอก

ไม่อยากจมลงในปัญหาแบบโลกๆอย่างที่กรัชกายกำลังเป็น เลยมายืนอยูที่ข้างบ่อมูตรคูตร ยื่นไม้ยื่นเชือกสัมปชัญญะลงไปให้กรัชกายจับเพื่อจะช่วยดึงขึ้นมาให้พ้น กลับมาโดนย้อนว่าบ่อนี้เต็มไปด้วยอาหารอันโอชะอย่างเหลือเฟือ มีวัตถุดิบให้คุยไปได้อีกเป็นร้อยปี ไฉนอโศกะไม่กระโจนลงมาร่วมวงกับฉันเล่า..

โฮ้ย.....ข้อยบ่เอาแล้วจะหนีห่าง เพราะเบื่อหน่ายและคลายจางจากสไตล์เก่าๆของกรัชกาย มันมั่วซั่วเรื่องหลายฟุ้งตำรา

บอกเด็กน้อยที่ถามปัญหาว่าเขาไม่ทิ้งอดีตที่ทำผิด เก็บมาคิดมาปรุงซ้ำซากอยู่อย่างนั้น มันก็ทุกข์และไม่รูจบเด้ ข้อยเว้าให้คิด ออกเอง กรัชกายก็บ่เข้าใจ เป๋นจังใด๋ซื่อบื้อแท้ อาจ๋านปริยัติ กัชกาย

ก็ยังขี่ม้าเลียบค่ายอยู่นันแหละ ไม่เข้าโจมตีสักที บอกสิเขาจะทิ้งยังไง วิธีทิ้งน่า บอกชัดๆ

เพราะเห็นเรื่องเฉพาะหน้า อย่างชัดเจน
จึงรู้จักว่าจะทำอะไรไม่ทำอะไร

จึงไม่พร่ำแต่ เรื่องเพ้อเจ้อ ทำสิ่งให้ บ้าๆบอๆ
ไม่สาระวน อยู่กับฟุ้งซ่านเรื่อยๆ เปื่อย จนเป็นความเคยชิน

ใครเจอกรัชกายแก้ปัญหา อีกไม่นานคงได้เข้าโรงพยาบาลบ้า แน่ๆ

เช่นนั้นเขาเป็นอะไร

ถ้าเขาอยากรู้
ให้มาถามเอง
เข้าใจไหมกรัชกาย

อย่ามัวลอกข้อสอบไปบอกเขา

บอกแล้วในกระทู้ปัญหาของเด็กคนนี้ตรงๆ แต่กรัชกายคงเมาบัญญัติเลยพาหูตาฝ้าฟางมองไม่เห็น

ไปกันใหญ่แล้วนะกรัชกาย มิตรสหายตักเตือน สองสามท่านแล้วยังไม่รู้ตัวอีก

พึงสำเหนียกรู้ไว้อีกอย่างหนึ่งว่า

"รู้ถูกต้อง ยิ่งรู้จริงยิ่งพูดน้อย ไม่ตะบอยเพ้อเจ้อ หรือบ่นบ้า
ไม่ฟุ้งซ่านด้วยบัญญัติ มากอัตตา มีแต่ว่าทำให้สั้นและง่ายดาย"

"ปฏิบัติจริงยิ่งคมและยิ่งแหลม ไม่เที่ยวแพลมโน่นนี่ที เหมือนคนบ้า
หาเรื่องคุยสร้างเรื่องถามนอกมรรคา เป็นเพราะว่าไร้ของจริง สิ่งยืนยัน
หากทำจริงพบจริง จะทิ้งบัญญัติ อยู่กับปรมัติอย่างเป็นสุขในทุกท่า
ธรรมในตัวแสดงได้ทุกเวลา ไม่จำเป็นพึ่งพาตำราใด

ช่างเจรจาจริงๆ เจ้าบทเจ้ากลอน บอกพูดน้อยแต่เล่นเสียบาน หลายบรรทัดเลย

เอาอีกบัญญัติอีก ถ้าถามเกี่ยวกับความหมายพร้อมตัวอย่าง เชื่อเหลือเกินว่า อโศกหงายท้องแน่

อโศกขอรับ จะพูดอะไรไปดูความหมายให้แน่นะ

อโศกขอรับ เราเป็นเจ้าสำนักปฏิบัติ ศิษย์มีปัญหาเรื่องการปฏิบัติ เราควรแก้ปัญหาให้เขาได้ ไม่ใช่ไปพูดอื่น เออแน่

กรัชกายเป็นเสียเองที่แก้ปัญหาให้ศิษย์ไม่ได้จึงเที่ยวถามผู้คนไปทั่ว

พูดให้กรัชกายได้คิดพิจารณาตัวเองกลับยังไม่รู้ตัวอีก เฮ้อ,,,

ผิดจากที่กรัชกายพูดสะที่ไหน

เรื่องธรรมนี่อโศกเห็นค้านกับเช่นนั้นนะ แล้วจะให้กรัชกายทำยังไง

ปล. ดักคอไว้ก่อน ไม่ได้เสืี้ยมนะ แต่บอกว่า เห็นต่าง่กัน อโศกแยกโลก กับ ธรรม แต่เช่นนั้นบอกเป็นธรรมหมดน่า งงนะ

สันดานยากแก้ไขจริงกรัชกาย