วางบทความยาวหน่อยประกบไว้อีก


ถ้าคนไม่ประสานกับธรรม ก็ไม่มีทางแก้ปัญหาชีวิต และสังคม


เริ่มต้นก็ลองพิจารณามองดูความจริงของสิ่งทั้งหลายที่เกี่ยวข้องกับตัวเรา คือสิ่งรอบตัว ถ้าเราไม่รู้จักความจริงของมันและปฏิบัติต่อมันไม่ถูกต้อง ทุกอย่างก็เกิดเป็นปัญหาขึ้นได้ทั้งนั้น เรียกว่า ทุกข์


จากนั้น เราก็รู้ต่อไปว่า เราจะแก้มันได้ เราจะเปลี่ยนมันพลิกมันจากเป็นทุกข์ ให้กลายเป็นไม่มีทุกข์ สิ่งทั้งหลายที่เราเกี่ยวข้องนี้แหละ เมื่อเราไม่รู้เท่าทันมันตามเป็นจริงและปฏิบัติต่อมันไม่เป็น ก็เป็นทุกข์ทั้งนั้น พอเรารู้ทันมันและปฏิบัติต่อมันอย่างถูกต้อง ก็พลิกจากทุกข์เป็นหายทุกข์ หมดทุกข์เป็นสุขไปเลย


เพราะฉะนั้น พระพุทธเจ้าจึงเริ่มจากทุกข์ที่เป็นจุดกระทบของคน และเดินหน้าไปยังธรรม ที่จะทำให้เราพลิกทุกข์ให้หายลับไป


เริ่มแรกก็ให้รู้จักสิ่งทั้งหลาย สิ่งทีเป็นปัญหาแก่เรานี้ เรารู้มันเสียก่อน จับตัวมันให้ได้ เสร็จแล้วก็สืบสาวหาเหตุ รู้สมุทัยแล้ว ก็มองเห็นจุดหมายของตัวและรู้ตัวเองว่าทำได้นะ ถึงตอนนี้ท่านก็บอกวิธีปฏิบัติที่จะพลิกมัน


พอปฏิบัติธรรมถูกต้อง ทุกข์นั้นก็หายไปเลย กลายเป็นว่าทุกข์นั้นไม่มี พอปฏิบัติประสานเข้ากับธรรม ในที่สุดทุกข์ก็ไม่มี เพราะทุกข์มันหายไปเลย นั้นก็คือความสิ้นทุกข์ ดับทุกข์ หมดทุกข์ หรือไร้ทุกข์

เพราะฉะนั้น ท่านผู้ปฏิบัติสำเร็จตามธรรม เข้าถึงธรรมแท้จริงแล้ว ทุกข์ไม่มี ทุกข์หายไป ทุกข์นั้นมีแต่ในธรรมชาติตามธรรมดาของมัน เป็นเรื่องของมันเอง


สิ่งทั้งหลายเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ก็เป็นธรรมดาตามธรรมชาติของมัน แต่มนุษย์ไม่รู้ ไม่เข้าใจความจริง ก็เลยตกเป็นทาส ถูกกฎธรรมชาติครอบงำ ก็เกิดทุกข์ขึ้น พอรู้ความจริงแล้ว จึงค่อยๆ คลายค่อยๆพ้นออกมา ทุกข์น้อยลง สุขมากขึ้น จนกระทั่งในที่สุดทุกข์หมดไปไม่เหลือ เราโปร่งโล่ง เป็นอิสระ อยู่เหนือมัน ส่วนทุกข์ที่มีอยู่ตามธรรมชาติ ก็เป็นเรื่องของธรรมชาติไป


ใครจะไปแก้ทุกข์ในธรรมชาติได้ สิ่งทั้งหลายคือสังขารเป็นทุกข์นี่ ไม่มีใครไปแก้ได้ แต่เมื่อสิ่งทั้งหลายเป็นทุกข์ตามธรรมชาติของมัน ทำไมจึงมาเป็นทุกข์ในเราด้วยล่ะ แสดงว่าเราผิด เราไปเอาทุกข์มาใส่ตัวเอง แต่พอเรารู้เท่าทัน เราปฏิบัติถูก เข้าถึงความจริง เข้าถึงธรรมแล้ว ทุกข์ที่มีในธรรมชาติ ก็เป็นทุกข์ตามธรรมชาติไป แต่ไม่เข้ามาครอบงำจิตของเรา เราก็ไม่ทุกข์ไปด้วย เราจึงเป็นอิสระหลุดพ้น


ในการศึกษาฝึกฝนพัฒนาตนนั้น คนจะปฏิบัติตามธรรมไปจนกระทั่งถึงจุดหมาย แต่กว่าจะถึงจุดหมายหมดทุกข์เป็นอิสระนั้น มนุษย์จะประเสริฐขึ้นไปตามลำดับ มีความดีงามเกิดขึ้นในชีวิตของตัวเอง และเป็นส่วนประกอบที่ดีงามของสังคม เป็นมนุษย์ที่เกื้อกูลต่อชาวโลก ชีวิตก็ดีงาม สังคมก็ดีงาม และช่วยสร้างสรรค์โลกนี้ให้น่าอยู่ไปด้วย

เอกอนอ่านเรื่องราวของนักปฏิบัติท่านนี้แล้ว จริง ๆ เอกอนอยากให้ท่านนั้นได้อยู่ได้อยู่ตรงนี้นะ
เพราะ บางทีวันนี้ท่านนั้นอาจจะผ่านพ้นสภาวะเหล่านั้นไปแล้วก็ได้...

อย่างเรื่องการการเห็นแสงสี เอกอนก็เห็นเช่นกัน

ทุกครั้งที่เห็น ก็เฝ้าสังเกตอยู่ การเห็นแล้วภาพพร่ามัว ชัดขึ้น จางไป หรือดับไปนั้น
เอกอนเห็นว่ามันขึ้นอยู่กับ การทรงอารมณ์ นะ

และก่อนที่ภาพเหล่านั้นจะปรากฎ มันก็จะเริ่มต้นจาก
กลุ่มหมอก ประกายไฟแสงไฟ แสงดวงไฟระยิบ ลายเส้นลาง ๆ
เป็นการปรากฎที่ยังไม่ได้สะท้อนความหมายใด ๆ ขึ้นมา
แต่มันมีบางสิ่งทำงานตอบสนองต่อการปรากฎนั้นอย่างรวดเร็วมาก
อย่างเช่นบางที เส้นตรงลาง ๆ หลาย ๆ เส้น และมีเส้นโค้งพาดไปมา
สักพัก มันจะมีการเพิ่มสีเขียวลงไป และเพิ่มรายละเอียดลงไป จนมันกลายเป็นป่า
จนเราเข้าใจว่ามันเป็นป่า...นั่นล่ะ

...

คือ ... ไม่รู้สิ่ จากมุมมองที่เอกอนเฝ้าดูเฝ้าพิจารณา
เอกอนเข้าใจว่า การปรากฎบางทีมันเริ่มจากสิ่งที่บางทีมันก็ไม่ได้สื่ออะไรออกมา
อย่างเช่น เดิมทีมันแค่มี | โดด ๆ และมันก็เติมเส้นเพิ่มเข้าไปเป็น A
ซึ่ง A ตัวเดียวยังมีมีความหมายอะไร มันก็เติมสี A
แต่นั่นยังไม่พอ มันก็เติม Ant เท่านี้มันก็มีความหมายเพียงพอที่เราจะรู้ว่าเราเห็น Ant
และการปรากฎความเข้าใจเราเกี่ยวกับสิ่งที่เห็นก็พร่างพรูออกมา จนเราไม่รู้ว่ามันมาจากไหน
Ant มาจากไหน
เช่นเดียวกับที่เราก็ยากจะรู้ว่า เทพ พรหม ผี เทวดา มาจากไหน เพราะเราไปตั้งคำถามและเฝ้ารอคำตอบไว้ที่ตรงสุดปลายขอบฟ้า

ซึ่งถ้าย้อนสาวการปรากฎกลับไป Ant มาจาก |

การปรากฎของคำหยาบปรามาสก็ปรากฎขึ้นในลักษณะเดียวกัน

การปฏิบัติธรรม ถ้าเราทุกข์ เราก็ต้องสาวกลับไปหาต้นเหตุของทุกข์

อย่าไปรอการปลดทุกข์ที่ปลายขอบฟ้า ที่ปลายขอบฟ้าไม่ได้มีอะไร
ยิ่งปีนสูง ก็ยิ่งสูง ยิ่งสูง นั่นก็อาจจะหมายความว่า เรายิ่งห่างไกล

มั่วอีกแระ ขั้นแรก
ผิดมาตั้งแต่ ขั้นแรก ก็ยังบอกมั่วๆ ให้ฟุ้งไปตามรูปนามไม่เลิกนะกรัชกาย

ที่พูดเนี่ยะสาระอยู่ตรงไหน

เรื่องจริงๆ เช่นนั้น ไม่เคยได้ เอาแต่เรื่องเพ้อฝัน วาดวิมาน นั่นนี่

ที่ยกตัวอย่างมาเนื่ยะนะ ถ้าผู้ไม่เคยทำการฝึกทางนี้มาก่อน มองจนตายก็มองไม่ออก คิดจนตายก็คิดไม่ถึงไม่เห็น

จะว่าให้ฟัง ตัวอย่างบน คิดด่านั่นนี่ ไม่มีทางออก ทำให้เกิดทุกข์จนทำให้เขาภาวนาต่อไม่ได้

ตัวอย่างล่าง ชอบเพ่งกสิณ และเขาก็เพ่งจนเกิดนิมิตด้วย วิธีของเขาผสมหลายอย่าง จาคานุสติ (หนึ่งในอนุสติ 10) ก็จะเอา กสิณก็จะเอา กำหนดสภาวะต่างๆก็ทำ ดูที่เขาทำ

เห็นหนอๆๆ หายจ้อย เพราะเขาเห็นลำแสงนั่น


วิธีนี้ ตัวอย่างบน (จะเป็นใครก็ได้) นำไปใช้กับตนเองได้เลย เมื่อจิตด่าปั้บ ว่าในใจปุ๊บ "ด่าหนอๆๆๆๆ" กำหนดตามเป็นจริงอย่างนี้ คิดหนอๆๆ ก็ได้ กำหนดไป คิดหนอๆๆๆ จนกว่าความคิดนั่นจะดับ หรือกำหนดสัก 4-5 ครั้ง แล้วจับกรรมฐานเดิม เช่น ลมเข้าออก หรือพอง-ยุบไปใหม่ ว่าไปตามอาการ เมื่อความคิดด่า เกิดอีก กำหนดอีก ด่าหนอๆๆๆๆ นี่วิธีสำหรับตัวอย่างบน


ส่วนตัวอย่างล่าง จะเอายังไงแน่ ต้องตัดสินใจ เมื่อจะเล่นสมาธิ (กสิณ)

ก็ต้องใช้วิธีประคองนิมิตนี้ เล่นนิมิตไป (อย่าว่า เห็นหนอๆๆ) เพราะนิมิตเกิดจากจิต เมื่อเรากำหนดจิตดวงนั้นก็ดับ กสิณต้องประกอง เล่นกับมันนึกให้ชัดขึ้น จนย่อได้ ขยายได้ สมาธิก็แค่นี้


ผู้ที่ใช้อนุสติอย่างอื่นๆ ก็ดูตัวอย่างนี้เป็นอุทาหรณ์

ทั้งผู้ที่ยกตัวอย่างมานี่ และ กรัชกาย แนะนำให้ฟุ้งไปตามนามรูป
ทั้งสองคน นั่นล่ะ คิดว่า ฟุ้งตามนามรูป เป็นการปฏิบัติจิตตภาวนา
เรียกว่า มั่วตั้งแต่เกิด ตั้งแต่ตั้งไข่ แล้วครับ

ก็อย่างที่ว่า ชีวิตสำเร็จรูป ชีวิตกระดาษ

หมดตูด

กรัชกาย .....
ไปทำบุญทำทาน ให้เป็นก่อนนะ

การแนะนำ อะไรมั่วๆ โดยไม่รู้จริง
ให้คนเขาฟุ้งไปตามนามรูป น่ะ อย่าทำๆ

เอออันนี้ พอมีข้อคิดหน่อย เช่นนั้น ว่าไปทำไง

กรัชกาย ก็ตื่นเช้า อย่าฟุ้งซ่าน ตักบาตร ทำวัตรเช้า
ทำเป็นป่าว

คิกๆๆ

หัวร่อ แล้วอย่าลืมทำล่ะ