แน่ะๆ มาก่อนเวลาคิดว่า มาตอบคำถาม เปล่า ไม่ตอบ นอกจากไม่ตอบแล้ว ยังมาพูดเอาเท่เอาหล่ออีก เช่น สภาวะ บัญญัติ ทำเสียงหล่อ (เป็นอาฉีเสียงหล่อ) แต่ไม่รู้เข้าใจความหมายเขาว่าหมายถึงอะไร พูดไปเรื่อย เออ

ไหนก็มาแล้ว เชิญอโศกพ่อนักปฏิบัติหย่าย ตอบสะคราวเดียวกันเลยนะ

หนก่อนอโศกพูดว่า



เช่นนั้นรู้อะไร ที่ว่าผู้รู้จริง หนึ่งนะ

สอง สภาวะ ได้แก่อะไร สภาวะที่ว่านั่นน่า

สาม บัญญัติ อโศกว่ามันเป็นอะไรยังไง

อย่าหลบลี้หนีหายถึงกับต้องปลุกต้องเร้ากันอีกนะ คิกๆๆ ไม่ต้องอาย ตอบได้ก็ได้ ไม่ได้ก็ไม่ได้ ต่อไปก็ไม่ต้องพูดอีก ใครเขาจะไปว่าอะไรเหล้าเออ


อดไม่ได้ เขาเป็นอะไรขอรับ นักปฏิบัติใหญ่เนี่ย

http://www.youtube.com/watch?v=ZYgcf-nl ... nl9iE#t=35

ไม่เชื่อ นักวิชาการใหญ่ คิกๆๆ

สไตล์เดิม ถามให้อธิบายศัพท์ธรรมะเหมือนเดิม เอาปัญหาคนอื่นมาถามเหมือนเดิม ตอบถามกันมาจนคนอ่านเขาเบื่อแล้วก็ยังทำเหมือนเดิม เป็นอยู่แค่นี้หรือกรัชกาย

ถ้าอยากได้คำตอบทั้งหมดนั้นให้ลงนั่งขัดสมาธิ ตั้งกายตรง ดำรงสติไว้ตรงหน้า ตั้งตาปัญญา สังเกต พิจารณาเข้าไปในกายใจ ปิดตาเนื้อ เปิดตาใจ ค้นหาคำตอบด้วยตัวเองออกมาให้ได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นมั่งในกาย ในใจ ตั้งแต่ตอนเริ่มต้นใหม่ จนผ่านไปถึงกึ่งชั่วโมง หนึ่งชั่วโมง ทำได้แล้วเอามาเล่าให้ฟัง หลังจากนั้นจึงจะคุยกันต่อได้ ไม่มั่วหมกมุ่นอยู่เฉพาะเรื่องในตำราอันน่าเบื่อหน่าย
ทำได้ไหมอย่างนี้กรัชกาย ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องมาถาม ไม่ต้องมาคุยกัน แล้วเลิกมาลองภูมิกันด้วยคำถามเรื่องศัพท์ธรรมะอันจำเจอีกนะ เอาภาคปฏิบัติมาคุยกันดีกว่า จะได้เป็นประโยชน์จริงๆกับผู้อ่าน

อโศกะ น่าจะรอให้ครบ 7 วัน ^ ^
จะได้เห็นบุ้งไต่รอบปากที่คันๆ ของกรัชกาย

โอ้ ...... คันหนอ คันหนอ คันยุก คันยิกหนอ ......

ถ้าไต่ถึงหู
ก็ โอ้ คันหูหนอ คันหูหนอ กำหนด คันหูหนอ

ทั้งๆที่ตนเองพูดว่าเขาว่า




จึงถามว่า เช่นนั้น รู้อะไร ที่ว่ารู้จริงน่า ถามแค่เนี้ยะ กลายเป็นกรัชกายเป็นคนผิดเป็นคนเลว โธ่สวรรค์

ท่านเช่นนั้น ถามจริงๆ พูดจริงหรือประชด คิกๆๆ

อ่านนิทานเรื่องไกรทอง ตอนชาละวันบาดเจ็บหนีกลับเข้าถ้ำทองบำเพ็ญศีลภาวนา แต่ทนแรงมนต์ของไกรทองไม่ไหว โดดออกจากถ้ำมาพบจุดจบ

เจอคำตอบเด็ดๆของท่านเช่นนั้นจนตีลังกาไปแปดตลบในหลายกระทู้ ยังมาถามว่าท่านเช่นนั้นรู้จริงอะไรอีกหรือ กรัชกาย จะต้องให้อโศกะไปค้นหาหลักฐานมาอ้างอิงอยู่อีกหรือ กรัชกาย

ไปทำการบ้านแล้วตอบมาให้ได้ก่อนสิ เมื่อลงนั่งหลับตาภาวนาดูเข้าไปข้างในมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แล้วทำยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันจะน่าคุยน่าสนทนากว่าภาคทฤษฎีอันเต็มไปด้วยศัพท์แสงและยาวยืดยากต่อการนำไปใช้ที่กรัชกายกำลังเพียรทำอยู่ขณะนี้

ไปกระทู้นี้สิครับ viewtopic.php?f=1&t=47868
ถ้าอยากภาวนา ชนะจิต ไม่ใช่หมอดูแต่ทำนายไว้ก่อนเลยว่า อโศกไม่กล้าไป


ชวนแล้วไม่ไป งั้นเอามานี่เลย



ทำไงดีครับ

ฝึกภาวนา ทิ้งอดีตให้ได้ให้เป็นก่อน ฝึกจากปัจจุบันเรื่องปัจจุบันอารมณ์ตอนที่ลงนั่งภาวนานั่นเลยทีเดียว เพราะจิตที่ยังฝึกไว้ไม่ดี จะนึกเคล้าอยู่กับอดีต คิดล่วงไปสู่อนาคตตลอดเวลา ไม่ยอมอยู่กับปัจจุบันอารมณ์ เรื่องมันถึงมากอย่างที่เขียนที่พิมพ์มากันยาวยืดนี้

การฝึกก็ไม่ยาก เอาความยินดียินร้ายที่เกิดขึ้นกับทุกผัสสะและอารมณ์ในปัจจุบันออกให้ได้

จะเอายินดียินร้ายออกได้อย่างไร?

"นิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์จนดับไปต่อหน้าต่อตา"

ชีวิตของเรานี้ดูมีค่าขึ้นมาทันทีเมื่อลงนั่งขัดสมาธิ ตั้งกายตรง ดำรงสติไว้ตรงหน้า สังเกต พิจารณาเข้าไปในกายใจ ทรงสติ ปัญญาไว้กับปัจจุบันอารมณ์ หรือ "ภาวนา" นั่นเอง เพราะเมื่อคิดพิจารณาเข้าไปลึกๆ มีภาวนานี้เท่านั้นที่สามารถสร้างสิ่งที่เป็นจริงหรือแก่นสารของชีวิตขึ้นมาได้นิดหนึ่งเพื่อที่จะได้นำติดจิตใจไปสู่ภพชาติต่างๆ เมื่อชีวิตนี้สิ้นสุดลงไปจากชาติปัจจุบัน
:14:
ดังนั้นจึงพึงทำภาวนาให้ได้ทุกวันจนเป็นนิสสัย ความเคยชินและฝังลึกบันทึกไว้ในกมลสันดาน ทำได้เช่นนั้น ชีวิตนี้จึงจะมีความหมาย

"สมถะภาวนา"

ติดอยู่แค่นี้ละหรือ คุณกบ

ลองปฏิบัติจริงดูหรือยังล่ะ ยังไม่ได้พิสูจน์เลย ด่วนตัดสินความไปโดยอัตโนมัย ระวังจะเสียโอกาสของชาตินี้ไปนะ

อนึ่งสมถะกับวิปัสสนาเหมือนปลายไม้เท้ากับโคนไม้เท้าอย่างที่หลวงปู่ชาว่า ปลายกระดก โคนก็ขยับ โคนขยับ ปลายก็กระดก ต้องเข้าใจความนัยอีนนี้ให้ลึกซึ้งด้วยนะ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สัมมาสมาธิ อันหมายถึง ความตั้งมั่นของจิตระดับฌาณ 4 นั้น เวลาใช้งานสัมมาสมาธิก็ต้องใช้เป็นด้วยนะ ที่ท่านเรียกว่า "โยนิโสมนสิการ" หรือฉลาดแยบคายในการทำงาน ด้วย โปรดพิจารณา

เขาปฏิบัติแล้วเป็นยังงี้ อโศกบอกให้เขาทำยังไง

เขาเรียกว่า อาการของปีติและนิมิต เป็นผลของการที่จิตเริ่มจะตั้งมั่น ต้องนิ่งรู้นิ่งสังเกตจนมันดับไปหรือหักใจกลับไปกำหนดสติให้อยู่กับกรรมฐานให้แน่นมากกว่านี้

อย่าไปคิดแก้อาการที่เกิด เพราะเป็นผลไม่ใช่เหตุ

เหตุ....ถ้าเจริญสมถะภาวนาอยู่ เป็นเพราะสติ สัมปชัญญะหลุดจากองค์กรรมฐาน

เหตุ....ถ้าเจริญวิปัสสนาภาวนาอยู่ เป็นเพราะ สติ สัมปชัญญะหลุดจากปัจจุบันอารมณ์

เน้นแก้ตรงสติ สัมปชัญญะ อันเป็นเหตุ อย่าหมายไปแก้อารมณ์ที่ปรุงแต่งซึ่งเป็นผล

ให้เอาพุทธธรรมข้อ เยธัมมา......มาใช้

"ทุกสิ่งเกิดแต่เหตุ ถ้าเหตุดับผลก็ดับ"

เหมือนเดิม อ้างศัพท์นั่นนี่ แล้วก็ปลืมว่าเป็นธรรม เจ้าสำนักอย่างอโศกนี่แหละทำให้คนเพี้ยน เขาเป็นอย่าง ตัวเองพูดอย่าง ถามอย่างตอบอย่าง สติมั่งปัญญามั่ง เย นั่น เย นี่ คิกๆๆ

แค่เรื่องปีติกับนิมิตที่เกิดขึ้นจากภาคปฏิบัติ กรัชกายยังแยกแยะไม่ออกเลย ใดเป็นเหตุ ใดเป็นผลก็ยังวินิจฉัยไม่เป็น แล้วจะไม่ทำให้ผู้หลงเชื่อเพี้ยนไปตามหรือนี่

เมื่อมันเป็นยังงั้น แล้วจะทำยังไง ทำยังไงๆๆๆๆๆๆๆๆ เออแน่ะ ก็พูดอยู่นั่นแหละ ปีติ ปีตุ นิมิต นิมัติ เขาถามว่าเมื่อเป็นยังงั้นแล้วจะทำยังไง เพื่อให้เดินต่อไป