อนัตตาเป็นลักษณะของสิ่งทั้งหลาย เป็นเรื่องของสภาพที่เป็นจริงของสภาวธรรมทั้งหลาย เป็นเรื่องสำหรับรู้ สำหรับเข้าใจ คือใช้ปัญญาพิจารณาให้เข้าใจความเป็นจริงที่มีอยู่เป็นอยู่ตามธรรมดาว่า สิ่งทั้งหลายไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน เป็นแต่สภาวะที่มีอยู่เป็นอยู่ตามธรรมดาของมัน ไม่มีตัวแกน ตัวแฝง ตัวซ้อน ตัวผู้ครอบครองบังคับควบคุม ที่จะยึดถือเอาได้ว่าเป็นตัวตน เมื่อรู้เห็นเข้าใจถูกต้องแจ่มแจ้ง ก็เรียกว่าเป็น ญาณ หรือ วิชชา ทำให้จิตใจหลุดพ้นเป็นอิสระ ไม่ติดย้อง ไม่เป็นทาสของสิ่งทั้งหลาย เรียกว่าปัญญา วิมุตติ คือความหลุดพ้นด้วยปัญญา

โดยนัยนี้ อนัตตาจึงไม่ใช่เรื่องของการ (รู้สึกว่า) มีตัวตนอยู่ แล้วตัวตนนั้นมาหายไป หมดไป หรือเข้ารวมกับอะไรๆ อัตตาถูกกลืนหาย กลายไปเป็นภาวะอย่างนั้น แต่ประการใดเลย

สมดังคำที่กรัชกายพูดไว้ไม่มีผิด ธรรมะท่อนซุง มะพร้าวทั้งเปลือก

จนป่านนี้ กรัชกาย ไม่ได้มีความฉลาดอะไรขึ้นมาเลยนะ
จมปลักอยู่กับ พุทธธรรม และคนเขียนพุทธธรรมเหมือนเดิม

ทิ้งตัวบุคคลแล้วพิจาณาเรื่องที่เรากำลังสนทนากันอยู่

ก็ทิ้งสิ่งที่ท่านพรหมฯ เขียนข้างบนสิ
ท่านเขียนก็ถูกแล้ว
นิพพาน คือนิพพาน
พิจารณาต่อเอง อาจารย์ท่าทางฉลาด แต่คนที่อ่านสิ่งที่ท่านเขียน อ่านไม่เข้าใจเอง

ไปอ่านหลายๆ รอบแล้วพิจารณา

นิพพานคือนิพพาน นี่แหละความรู้เข้าใจธรรมะแบบท่อนซุง

มันเกินความสามารถของ กรัชกาย ที่จะรู้ได้นะ
กรัชกาย ทิ้งหนังสือพุทธธรรมได้เมื่อไหร่ คงพอได้เห็นความสว่างที่ปลายอุโมงค์

ok หัวข้อนี้ผ่านไปนะพ่ออุโมงค์ ไปว่ากันที่หัวข้ออื่น

ดีแล้ว กรัชกาย

เฉพาะหัวนี้นะ แต่หัวอื่นยังต่อบ้ากันต่อ