ถ้ายังงั้นขอคำแนะนำเลยแล้วกันนะครับ "ธรรม" ที่ท่านเช่นนั้นจะให้กรัชกายไปศึกษาเนื่ยะ ธรรม อะไร ข้อไหนครับ

เท่าที่อ่านแม่นางคนนี้เขาหายจากสภาวะกลัวแล้วเจ้าค่ะ คือเลิกกลัวเลิกสงสัยหน้าตัวเองที่มันจ้องเข่มงแล้ว และเหตุการณ์มันผ่านมาจะเป็นปีแล้ว แต่เท่าที่เห็นๆกันอยู่พี่กรัชกายต่างหากปรุงแต่ง ไม่ยอมจบเหตุคือพยายามสร้างเหตุของแม่นางคนนี้ต่อไปจน ไม่รู้ตามความเป็นจริงว่า เทอหายจากอาการกลัวแล้วนะเจ้าค่ะ

ตอนนี้แม่นางผู้นี้กำลังพยายามสร้างเหตุใหม่คือ อยากจะนั่งสมาธิเพื่อให้ได้มีได้เป็น ได้นั้นได้นี่ คืออยากได้ฌานขั้นต่างๆ อยากรุ้ว่าได้ฌานนั้นดียังไง ได้ขั้นไหน สงสัยอยากได้อภิญญา ทั้งที่ไม่มีความรู้ความเข้าใจในสิ่งที่ทำ ถามตัวเองว่าจะเอาฌานไปทำอะไร จะฝึกเพื่ออะไร
ถ้าแม่นางผู้นี้ไม่สามารถตอบคำถามที่คุนน้องถามได้ ก็อย่าพยายามสร้างเหตุของเทออีกต่อไปเลย คุนน้องละเบื่อ

หลักการปฎิบัติขั้นต้นนั้นคือ. การสวดมนต์. และการแผ่เมตตาครับ. ก่อนลงมืินั่งสมาธิ

ดีครับ ที่ ถาม
ผมจะทำลิงค์ให้นะครับ
ศึกษาให้หมดให้แตกฉานนะครับ
http://84000.org/

จิตฟุ้งซ่าน ก็คือจิตที่ฟุ้งซ่าน ขณะที่ฟุ้งซ่าน ไม่มีสมาธิครับ


เมื่อจิตฟุ้งซ่าน
ต้องหยุดความฟุ้งซ่านนั้นอย่างฉับพลันก่อน ไม่ควรปล่อยให้ฟุ้งซ่านต่อ ด้วยการไปกำหนดนามรูปนั้นต่อไป
ซึ่งการกำหนดนามรูปนั้นต่อไป อาจจะเป็นบ้าได้ครับกรัชกาย
พระพุทธองค์ และพระอานนท์ ต่างก็เคยปรารภ การหยุดการฟุ้งซ่าน ด้วย อาศัยสัญญาอื่นอันเป็นที่ตั้งแห่งความเลื่อมใส เพื่อให้เกิดความสงบเย็นแห่งจิต
นั่นคือหยุด ตั้งสติสัมปชัญญะใหม่ ให้จิตมีความมั่นคงใหม่โดยอาศัยสัญญาอื่น
ส่วนสัญญาอื่นใดนั้น ขึ้นอยู่กับครูอาจารย์ที่ฉลาดกว่ากรัชกาย จะแนะนำเป็นอนุสติ ครับ


เช่นนั้นใช้คำว่า ฟุ้งไปกับนามรูปถูกแล้วครับ
กรัชกาย มีสุตตะน้อย จึงรู้เพียงคำศัพท์ ว่า รูป และนามเท่านั้นครับ

นามรูป เขียนติดกันนะครับ อ่านว่านามรูป
เช่น นามรูปมี เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย หรือ ปิยรูปสาตรูป ก็เป็นนามรูป

สภาพธรรมที่ปรากฏ คือความฟุ้ง ไปกับนามรูป
เป็นสภาพธรรมที่ดูแล้วสลับซับซ้อนสำหรับกรัชกายนะครับ

กรัชกาย ศึกษาน้อย ฝอยมาก ก๊อปปี้พุทธธรรม แล้วแปะมาก
กรัชกายจึงแยกแยะไม่ออก ระหว่างฟุ้ง และสมาธิ
แยกแยะไม่ออกว่า เมื่อนิวรณ์ใดเกิดขึ้นควรจะจัดแจงจัดการด้วยอะไรอย่างไร
มัวแต่วุ่นวายอยู่ กับการทำเจตนาฟุ้ง กับรูป กับนาม


กรัชกาย ความรู้มีเท่านี้จึงสรุปเพียงนี้
คนเรามีจิตฟุ้งซ่าน บางคนหาที่พึ่งไม่ได้ ก็ฟุ้งซ่านต่อไป
บางคนหาที่พึ่งได้ จึงให้แนะนำให้สติให้ปัญญา เพื่อจัดการกับความฟุ้งซ่านนั้น
การจัดการกับความฟุ้งซ่านจึงมีลำดับมีขั้นมีตอน
มีอุบายก่อนหลังอย่างไร ซึ่งผู้ฉลาดในการแนะนำย่อมให้อุบายต่างๆ ไปตามลำดับ จึงดับความฟุ้งซ่านนั้นลงได้

ซึ่งต่างจากกรัชกาย ไปแนะนำให้ บ้าไปกับนามรูปให้มากขึ้น

กรัชกาย หยุดให้การแนะนำมั่วๆ ได้แล้วครับ
อ่านพระธรรม ที่บรรจุอยู่ในลิงค์นั้นให้ถ้วนทั่ว แล้วจึงค่อยเที่ยวแนะนำคนอื่นต่อไปครับ

หายกลัวแล้ว ก็ไม่ต้องตามอธิบายสิ่งไร ไม่ต้องแก้ไขอะไร มันผ่านไปแล้ว


เพราะขาดความรู้ที่ถูกต้อง จึงฟุ้งไปกับนามรูป


แม่นางสนใจวิธีนี้ และรู้ว่าไม่มีครูอาจารย์ชี้แนะ
แม่นางก็ควรหาครูอาจารย์ชี้แนะครับ


การทำอานาปานสติ ไม่ใช่การนั่งทน หรือทนนั่งครับ

อันนี้คุนน้องเห็นด้วยกับท่านเช่นนั้น เมื่อจิตฟุ้งไปกับนามรูปที่ปรากฏ จิตจะประสบกับสภาวะธรรมตรงหน้านั้น ถ้ารู้ไม่ทันสภาวะที่ปรากฏนั้น เมื่อจิตฟุ้งไปแล้วไปกำหนด ผู้ที่มีสติอ่อนย่อมจะกำหนดรู้รูปนามตามความเป็นจริงไม่ได้แต่ยิ่งจะปรุงจะฟุ้งเตลิดเปิดเปิงไปใหญ่ ถึงพยายามจะกำหนดแต่จิตก็ฟุ้งหนักอยู่ดี เพราะสติสัมปชัญญะไม่มีกำลังพอจะมากำหนดรู้สภาวธรรมตรงหน้านั้นได้ ยิ่งไปกำหนดยิ่งฟุ้งไปไหนเผลอๆสติแตก คนที่ไม่มีสมาธิไม่มีสติสัมปะชัญญะพอ เค้าย่อมจะไม่สามารถกำหนดรู้หรือพิจารณาในผัสสะที่เห็นนั้นได้ มีแต่จะเกิดอุปทานในสิ่งที่รู้สิ่งที่เห็นนั้น
มีครั้งนึงจักษุวิญญาณ(ประสาทรับรู้ทางตา)คุนน้องทำงานเพี้ยน คืออยู่ในสภาวะครึ่งหลับครึ่งตื่น คือลืมตาอยู่นั่นน่ะแต่มองเห็น แมงมุมยักษ์ไต่มาตามฝาผนังแล้วเหมือนจะไต่มาหาคุนน้องที่นอนอยู่แต่ตอนนั้นคุนน้องขยับไม่ได้ คุนน้องประสบกับสภาวะนั้น โดยปกติถ้าคนสติสัมปชัญญะอ่อนลืมตาแล้วมองเห็นแมงมุมยักษ์ไต่มาแถมจะไต่มาหาเรา เค้าต้องร้องให้คนช่วยแล้ว คงสติแตกแล้ว แต่ในขณะนั้นมีจิตดวงนึงกลับกระซิบคุนน้องว่า ไม่ใช่ของจริง สติกำหนดรู้ทันต่อสภาวะธรรมตรงหน้าปัจจุจบัณขณะนั้น ถึงเห็นผัสสะตรงหน้าว่าไม่ใช่ของจริง แล้วขณะนั้นก็กลัว แต่เพราะเหตุใดไม่รู้คุนน้องกลับอยากรู้คืออยากรู้ว่าที่เห็นมันของจริงหรือของปลอม คือยอมนอนเฉยๆให้มันวิ่งมาคือยอมให้มันกัดถ้ามันจะกัดหรือทำร้ายเรา แต่มันก็วิ่งมาแล้วดันห้อยโตงเคงอยู่ตรงหน้าคุนน้อง คือคุนน้องนอนศรีษะชิดขอบหน้าต่าง แล้วขณะนั้นจักษุวิญญาณคุนน้องก็ยังทำงานเพี้ยนอยู่ คือเห็นเป้นแมงมุมยักษ์ แต่ก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ของจริง ถ้าของจริงมันกัดเราแล้ว คุนน้องเลยหลับตาและลองลืมตาก็ยังเห็นอยู่ แต่คุนน้องก็เฉยๆไม่ใส่ใจต่อสิ่งที่เห็น เพราะมันไม่สามารถทำอะไรคุนน้องได้เลย แม้แต่ความกลัว
ปล.เล่าเรื่องตลกดีกว่า แม่คุนน้องนอนอยู่ นอนท่าหงายและโดนผีอำและแม่คุนน้องบอกว่า ถ้าผีอำให้ถุยน้ำลายใส่มัน มันจะเลิกอำ (เอ่อถ้าคุนน้องเป็นผีคงเลิกอำอ่ะเพราะรังเกียจอ่ะมาถุยน้ำลายใส่เรา ) ในขณะนั้นเองแม่คุนน้องก็ประสบสภาวะที่เรียกว่าผีอำ แม่คุณก็ปูดๆๆน้ำลาย555(แกทำท่าทางให้ดูคุนน้องขำจนน้ำตาร่วง) ถ่มน้ำลายใส่ผี คือจะให้มันออก จิตแกก็สู้กับผี ประมาณว่าจะออกไม่ออก ก็ถ่มน้ำลายใส่ผีอยู่นั่นแหละ แต่ผีก็ไม่กลัวน้ำลาย แล้วซักพักยังไงไม่รู้แกตื่นก็บอกว่า น้ำลายเต็มหน้าแกเลย แกเล่นถ่มน้ำลายใส่ผี555

เอาตามความเห็นตามนิยามของเช่นนั้นเองครับ ไม่ใช่ไปอ่านแล้วตีความเอง

ธรรม ที่เช่นนั้นคิดว่า คือยังไงครับ เอ้า

เช่นนั้น แนนะการทำอานาปานสติหน่อยครับ

ของดีอยู่ข้างหน้า ตั้งใจศึกษานะครับ กรัชกาย

ไม่ว่างครับกรัชกาย

อะไรของดี ที่เช่นนั้นว่า

ธรรมหรือของดี เช่นนั้นบอกว่าใช่ ธรรมของดี คิกๆ

กรัชกายจึงถามว่า ธรรม ที่เช่นนั้น กล่าวอ้างถึง คือ อะไรยังไง

เช่นนั้นก็บอกไม่ได้ รู้แต่ว่า ธรรมๆๆ ดีๆๆ คิกๆๆ ธรรม ดี แค่นี้เอง แล้วมันจะต่างอะไรกับนกแก้วนกขุนทอง พูดได้ล่ะเช่นนั้น ธรรม ดี

การทำอานาปานสติ ไม่ใช่การนั่งทน หรือทนนั่ง



เช่นนั้น พรุ่งนี้ว่างตอบวิธีทำอานาปานสติ ตามวิธีการของเช่นนั้นหน่อยครับ กรัชกายจะรอ

เมื่อรู้ว่าผิด แสดงว่า ต้องรู้ถูก

นั่นล่ะสิครับ
อะไร ของดี
เช่นนั้น บอกไม่ได้

รู้แต่ว่าธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าประกาศไว้ดีแล้ว
มีให้กรัชกาย หาของดีๆ

เคยบอกให้กรัชกายไปอ่านหลายครั้งแล้ว
จนป่านนี้ ก็ยังโง่ดักดาน อยู่นะครับ

อย่างไรก็ตาม ก็ยังคงส่ง ลิ้งค์ของดีๆ ให้กรัชกาย ไปหาของดีๆ เช่นเคยครับกรัชกาย

อย่ารอเลยครับ กรัชกาย ลำพังกรัชกายไปสอนมั่วๆ ในอีกกระทู้หนึ่ง ก็เหลือรับจะบอกกรัชกายแล้วครับ

อานาปานสติ ของดีๆ กรัชกายอธิบายจนเป็นของเน่าไป

กรัชกายไปเปิดอ่านในลิ้งค์ที่แปะไว้นะครับ