อโศกะก็สนองความอยากพี่กรัชกายหน่อยสิเจ้าค่ะ ถ้าอโศกะไม่ตอบ แกจะรู้สึกข้องใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยนะเจ้าค่ะ เพราะแกทำหน้าที่อาจารย์สอนลูกศิษ นักปฏิบัติท่านไหนยังสอบไม่ผ่าน แกจะกวักมือเรียกมาตรวจสอบ

คงไม่จงกรมเฉินหลงนะ คิกๆๆ

ที่nongkong ย้อนถามกลับท่านกรัชกายนั้นเจ๋งอยู่แล้วอยากเห็นกรัชกายคุยตอบก่อน ไม่ใช่เลี่ยงบาลีไปรอบๆอยู่อย่างที่เห็น

อดใจรอสักนิดนะจ๊ะ ทรมาณกรัชกายเล่นๆซักพักก่อนน่าจะดีกว่า

คุนน้องว่าเทคนิคจงกรมเฉินหลงก็ดีออก คือได้ออกกำลังกายไปในตัว ในแบบฉบับเฉพาะตน จะเดินอะไรยังไงก็ช่างเถอะ ขอแค่อย่าเดินสะดุดก้อนหินหัวฟาดพื้น หรือเดินเหยียบขี้หมาหรือชนเสาไฟฟ้า ก็ใช้ได้

สำหรับกรัชกาย วิ่งจงกรมก็ได้ เดินจงกรมก็ได้ เพียงตามดูรู้ทันการเคลื่อนไหวการก้าวเท้าไปทั้งซ้าย-ขวา สลับไปสลับมา ไม่ว่าวิ่งหรือเดิน ความสำคัญมันอยู่ตรงนี้

สำหรับคุนน้องเดินปกติตามธรรมดาของมัน แต่รู้ตัวทุกขณะๆที่เดิน ไม่ตามดูรู้ทันเท้าซ้าย เท้าขวา แต่รู้ตัวทั่วพร้อมว่าเราเดินอยู่ เราเดินไปไหน กำลังเดินไปทำอะไร จุดมุ่งหมายในการเดินคือที่ไหน มีสติอยู่ปัจจุบันทุกขณะๆ แบบนี้ผิดไหม ไม่ถูกหลักปฏิบัติของการเดินจงกรมของพี่กรัชกายรึเปล่าเจ้าค่ะ

เข้าใจคำว่า ปัจจุบัน,กับ ขณะ ยังไง

ก็รู้ว่าเดินก็รู้ว่าเดินมีสติอยู่กับการเดิน แต่ก็ไม่ได้หลงลืมกิจมีสติระลึกว่า จะทำอะไร เดินไปไหน รู้ตัวทุกขณะๆ

การปฏิบัติทางจิต "ปัจจุบัน” หมายถึงขณะเดียว ที่กำลังเกิดขึ้น เป็นอยู่ = ปัจจุบันขณะ

หายใจเข้าทีหนึง รู้ว่าว่าเข้า นี่เป็นปัจจุบันขณะหนึ่ง หายใจออกทีหนึ่ง นี่เป็นปัจจุบันขณะหนึ่ง

รู้เท่าทันพองทีหนึ่ง นี่เป็นปัจจุบันขณะหนึ่ง รู้เท่าทันยุบทีหนึ่ง นี่เป็นปัจจุบันขณะหนึ่ง

รู้การก้าวเท้าซ้ายก้าวหนึ่ง นี่เป็นปัจจุบันขณะหนึ่ง เป็นต้น นี่คือการฝึกจิต คือการตามดูรู้ทันนามรูปแต่ละขณะๆ

คุนน้องฝึกทดลองเอาจิตจดจ่อกับการเดิน คือซ้าย ขวา คุนน้องก็กำหนดจิตอยู่กับซ้ายขวาๆๆ จนคุนน้องหลงลืมไม่มีสติระลึกได้ว่า คุนน้องจะเดินไปไหน เพราะจิตมันจดจ่อแต่เท้าซ้ายขวา โดยที่มันไม่แลบไปคิดเรื่องอื่น ทำให้คุนน้องเดินผ่านร้านค้า เดินไปไหนก็ไม่รู้ เพราะมัวแต่เอาจิตไปกำหนดซ้ายขวา จนคุนน้องล้มเลิก มาเดินแบบปกติธรรมดา คุนน้องถึงจับจุดได้ว่า เดินจงกรมที่ให้กำหนดซ้ายขวานั้น คือการฝึกจิตเป็นเพียงอุบายไม่ให้จิตว๊อกแว๊ก ให้จิตจดจ่ออยู่แต่กับการเดิน ซึ่งถ้าเรามีกิจหรือจะทำอะไรอยู่นั้น เราก็ไม่ต้องกำหนด แต่มีสติรู้ทุกขณะๆว่าเดินอยู่ สติสัมปชัญญะจะไม่ขาด

เขาจงกรมแล้วง่วง



เอามาถกเถึยงกันที่นี่บ้างหนุกดี คิกๆๆ

ขอกล่าวนำให้ก่อนว่า เราจะทำอะไรสักอย่างหนึ่ง ถ้าไม่รู้ว่าทำไปทำไม ทำไปเพื่ออะไรแล้วล่ะก็ นอนเถอะ เสียเวลา ดังนั้น เราต้องรู้ก่อนว่านี่เขาทำยังไง ทำเพื่ออะไร จุดหมายคืออะไร นี่แหละเร่ิมเห็นชอบแล้วในเบื้องต้น ...รู้ยังงี้แล้วไม่ใช่จบ ต้องลงมือทำ แต่ทำมันไม่ง่าย มีอุปสรรคหลายอย่าง ทั้งเหนื่อย ทั้งปวดทั้งเมื่อยทั้งท้อ ขี้เกียจ ง่วงเหงาหาวนอน สารพัด ใช่ไม่ใช่พี่น้อง

อโศกหายไปไหนครับ วางแท๊บแลต นั่งโต๊ะ PC. แล้วก็เข้ามาสิครับ หรือเดินแบกจักรยานกลับสำนักไปแล้ว บอกไม่เชื่อ

ธรรมชาติของจิตใจเป็นไปนานา ยากแท้หยั่งถึง





อโศก จะแก้ไขยังไงดีครับ

พี่กรัชกายจะไปถามทำไมอโศกะ ถามคุนน้องนี่กะได้ คุนน้องเนียะของจริง
แล้วอย่าได้คิดมาลองภูมิคุนน้อง เอาคำถามนั้นกลับไปซะที่บอกว่า จะแก้ไขยังไง เพราะมันไม่มีอะไรให้ต้องแก้ กำหนดรู้ตามที่มันเป็นแต่อย่าฟุ้งไปกับสิ่งที่ถูกรู้ เพราะปกติคนเราคิดโน่นคิดนี่วันละร้อยแปดพันเรื่อง อุแหม่พอไปเดินจงกรมจิตเป็นสมาธิแล้วแว๊บไปคิดโน่นคิดนี่แล้วรู้สึกกลัวขึ้นมา ดันทำเป็นเรื่องใหญ่ มันก็เป็นธรรมดาของจิต ที่ชอบแว๊บไปคิดนั่นคิดนี่ พอเกิดสภาวะไประลึกรู้อารมณ์นั้นแล้วก็เกิดอุปทานยังกะว่าเห็นสิ่งที่ประหลาดพิศดาล เห็นผี เห็น เปรต เห็น นรก เห็น สวรรค์ อย่างงี้ยังน่าจะตกใจจนกลัวมากกว่าอีก

ไหนลองหน่อยสิ



ไปห้ามมัน แล้วมันจะฟุ้งล่ะ