เรื่องอาราย

ถูกต้องขอรับ รู้จักประเมินสิ่งที่ตนรู้ ไม่รู้ กรัชกายพูดจริงๆ เช่นนั้น ไม่เช้าใจสภาวธรรมของนามรูปขอรับ ถ้าถามว่า รู้ได้ยังไง ตอบ รู้ได้ตรงที่เอาตัวอย่างภาคปฏิบัติมาถาม แต่เช่นก็เฉไปเรื่องอื่น ไปยกสติปัญญา ยกศีล ยกสมาธิ ยกกัลยาณมิตรมา เขาถามอย่างตอบอย่าง คือตอบตามที่ตนเองรู้ ไม่รู้ตามที่เขาถาม ถูกไหมขอรับ

เรื่องกรัชกาย มีความเห็นเกี่ยวกับสภาวะของแม่นางคนนี้ผิดไปจากความเป็นจริงล่ะครับ

การให้คำแนะนำใดๆ จากกัลยาณมิตร เพื่อให้แม่นางมีสติมีปัญญาได้

ความรู้ของกัลยาณมิตรผู้นั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญ

ดิฉันลองนั่งสมาธิ แล้วได้เห็นนิมิต เป็นดวงไฟกลมๆสีเหลือง ลอยวนไปวนมา แต่ดิฉันก็ไม่สนใจ ไม่ใด้เพ่งมองดวงไฟนั้น สุดท้ายมันก็หายไป และอีกครั้งนึงตอนนั่งอยู่ ดิฉันเห็นหน้าตัวเอง เป็นหน้าที่ใหญ่มาก และใบหน้านั้นจ้องเขม่งมาที่ดิฉัน เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ จนทำให้ดิฉันกลัว

อย่างที่ว่า เช่นนั้น รู้จักแต่ศัพท์สวยๆ

ก็เมื่อเขากำหนดลมหายใจเข้า-ออก หรืออานาปานะแล้วๆเล่าๆไป สภาวธรรมของนามรูปปรากฏดังนี้



มันก็เป็นดังนั้น แล้วเช่นนั้น จะให้มันเป็นเช่นไร บอกหน่อยสิ เอ้า

สิ่งที่ปรากฏแก่กรัชกาย โดยเห็นผิดว่า สภาวะแห่งสมาธิ เกิดขึ้นแก่แม่นางคนนั้นเพราะ มนสิการ

สภาวธรรมนี้ ปรากฏแก่นางจริงหรือเปล่าครับ

สภาวธรรมนี้ ปรากฏแก่นางจริงหรือเปล่าครับ

หัวข้อเดิมเขา "ไม่มีครูอาจารย์คอยแนะนำเรื่องนั่งสมาธิ อยากถามผู้เรื่องการนั่ง"

แต่กรัชกายเปลี่ยนชื่อ "ถามนักปฏิบัติ" เอาชัดๆไปเลย

เขาถามดังนี้ครับ

ไม่มีครูบาอาจารย์คอยแนะนำเรื่องนั่งสมาธิ อยากถามผู้รู้เรื่องการนั่ง


คือดิฉันลองนั่งสมาธิ แล้วได้เห็นนิมิต เป็นดวงไฟกลมๆสีเหลือง ลอยวนไปวนมา แต่ดิฉันก็ไม่สนใจ ไม่ใด้เพ่งมองดวงไฟนั้น สุดท้ายมันก็หายไป และอีกครั้งนึงตอนนั่งอยู่ ดิฉันเห็นหน้าตัวเอง เป็นหน้าที่ใหญ่มาก และใบหน้านั้นจ้องเขม่งมาที่ดิฉัน เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ จนทำให้ดิฉันกลัว และไม่กล้านั่งสมาธิอีกเปนปีเลยค่ะ แต่ตอนนี้หายกลัวแล้ว

ดิฉันอยากถามผู้รู้ว่าที่ดิฉันเห็นแบบนั้นเพราะอะไร และดิฉันมีความสนใจเรื่องณานขั้นต่างๆ อยากรู้วิธิฝึกของแต่ละขั้น แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าเราฝึกได้ถึงขั้นใหน ดิฉันไม่มีครูบาอาจารย์ที่คอยชี้แนะ ได้แต่อ่านตามหนังสือ แล้วลองนั่งเอง ไม่รู้ว่าที่นั่งอยู่ทำถูกหรือว่าผิด

ดิฉันนั่งโดยการกำหนดลมหายใจเข้าออกไปเรื่อยๆ จนกว่าขาจะเป็นเหน็บชา พอทนไม่ไหวจิงๆก็จะออกจากสมาธิ แล้วก็แผ่เมตตา หลายครั้งคิดว่าจะฝืนนั่งให้นานที่สุด แต่มันก็ปวดขาจิงๆไม่มีสมาธิจะนั่งต่อเลย อยากรู้ว่าคนอื่นๆเค้าทำยังไงเวลานั่งจนปวดขาแล้ว เลิกนั่งเลยหรือเปล่า

กรัชกาย ก่อนจะแนะนำอะไร ไปนั้น
แม่นาง บอกว่า ลองนั่งสมาธิ

กรัชกายลงความเห็นลงไปแล้วว่า แม่นางมีสมาธิ ด้วยมนสิการ

สภาวะธรรมนี้ มีจริงหรือไม่
ส่วนสภาวะธรรมอื่นๆ ค่อยว่ากันไป เพราะถ้าตั้งต้นผิดไปแล้ว ก็เหมือนกับกลัดกระดุมผิดเม็ด

เช่นนั้น จึงต้องซักซ้อมความเข้าใจ ให้ตรงกันเสียก่อน
ไม่ได้เป็นการตีสำนวนโวหารแต่ประการใด

เรื่องมีอยู่ว่า หนูนั่งไปแล้วเกิดเห็นร่างตัวเองเสียอย่างนั้น คือยืนมองตัวเองอยู่ ทีนี้พอเล่าให้แม่ฟัง ท่านก้เกิดกลัวขึ้นมา ว่าหนูจะไม่กลับมาอีก หนูเองก็ไม่ได้กลัวการที่จะตายหรอกนะคะ แต่สงสารท่านเหมือนกัน

หนูจึงขอเรียนถามว่า มีสิทธิ์เกิดอันตรายจากภาวะนี้ไหม หนูจะเอาไปตอบคำถามแม่ค่ะ

กำหนดลมหายเข้าออกไปๆๆๆๆ สติ สัมปชัญญะ สมาธิ เป็นต้น จะค่อยๆเจริญขึ้นๆ

ถ้าเขาไม่มีสมาธิ จะไม่ประสบสภาวะเช่นว่านั้น ตัวอย่างก็เช่นคนทั่วๆไป ทั้งที่สภาวะเช่นนั้นเกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไปตลอดเวลาตามธรรมดาของมัน แต่คนทัวไปก็ไม่รู้ ต่อเมื่อมากำหนดนามรูปเช่นนั้น จิตมีสมาธิเป็นต้นบ้าง มันก็ปรากฎ นี่่มันเป็นอย่างนี้นะเช่นนั้น

การเอาอารมณ์ภายนอกเป็นตัวตั้ง ที่คนทั่วๆไปเข้าใจกัน นั่นคือภูมินัยของปุถุชนไงล่ะครับ
ว่า สติสัมปชัญญะ สมาธิ จะเจริญขึ้น

จึงนึกเอาเองว่าการฟุ้งไปกับนามรูป คือการเจริญสมาธิ

ปัญหาจึงมีว่า สภาวะธรรมที่เป็นสมาธิ มีสติมีปัญญา นั้นปรากฏแก่แม่นางคนนั้นจริงหรือไม่

อารมณ์ที่ถูกกำหนด ด้วยวัตถุแห่งอารมณ์ เป็นเพียงนิมิตหมายของสติสัมปชัญญะ และสมาธิ
จิตที่เคลื่อนไปจากสติสัมปชัญญะ ไปตามอารมณ์ที่ปรากฏ ย่อมทำให้ สติสัมปชัญญะหายไป เป็นอันตรายแก่สมาธิ คือทำให้สมาธิหายไป

แม่นางคนนั้น ฟุ้งไปกับนามรูป ฟุ้งไปกับลมหายใจเข้าลมหายใจออก เพราะจิตตั้งไว้ไม่ได้ด้วยปัญญาด้วยสติสัมปชัญญะ

อย่างนี้
อินทรีย์ ทั้ง 5 ของนางจึงไม่ปรากฏตั้งแต่แรกเริ่มครับ กรัชกาย
จะหา ศรัทธา หาความเพียร หาสติ หาสมาธิ หาปัญญาใดๆ ไม่ปรากฏครับ

เอาศัพท์สวยๆเพียบ คิกๆๆ

เขาถามอย่างตอบอย่าง รำคาญ แค่นี้ก่อนนะ คืนพบกันใหม่ บาย คิกๆๆ

เอาศัพท์สวยๆเพียบ คิกๆๆ

รำคาญ มาจาก โทสะมูลเหตุ
สวัสดีครับกรัชกาย