คือดิฉันลองนั่งสมาธิ แล้วได้เห็นนิมิต เป็นดวงไฟกลมๆสีเหลือง ลอยวนไปวนมา แต่ดิฉันก็ไม่สนใจ ไม่ใด้เพ่งมองดวงไฟนั้น สุดท้ายมันก็หายไป และอีกครั้งนึงตอนนั่งอยู่ ดิฉันเห็นหน้าตัวเอง เป็นหน้าที่ใหญ่มาก และใบหน้านั้นจ้องเขม่งมาที่ดิฉัน เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ จนทำให้ดิฉันกลัว และไม่กล้านั่งสมาธิอีกเปนปีเลยค่ะ แต่ตอนนี้หายกลัวแล้ว

ดิฉันอยากถามผู้รู้ว่าที่ดิฉันเห็นแบบนั้นเพราะอะไร และดิฉันมีความสนใจเรื่องณานขั้นต่างๆ อยากรู้วิธิฝึกของแต่ละขั้น แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าเราฝึกได้ถึงขั้นใหน ดิฉันไม่มีครูบาอาจารย์ที่คอยชี้แนะ ได้แต่อ่านตามหนังสือ แล้วลองนั่งเอง ไม่รู้ว่าที่นั่งอยู่ทำถูกหรือว่าผิด

ดิฉันนั่งโดยการกำหนดลมหายใจเข้าออกไปเรื่อยๆ จนกว่าขาจะเป็นเหน็บชา พอทนไม่ไหวจิงๆก็จะออกจากสมาธิ แล้วก็แผ่เมตตา หลายครั้งคิดว่าจะฝืนนั่งให้นานที่สุด แต่มันก็ปวดขาจิงๆไม่มีสมาธิจะนั่งต่อเลย อยากรู้ว่าคนอื่นๆเค้าทำยังไงเวลานั่งจนปวดขาแล้ว เลิกนั่งเลยหรือเปล่า

ไม่มีครูบาอาจารย์คอยแนะนำเรื่องนั่งสมาธิ อยากถามผู้รู้เรื่องการนั่ง

ไปเสาะหาครูบาอาจารย์ที่เราลองฝึกลองทำอย่างที่ท่านสอนแล้ว..ชอบ....ซะนะ

อ่านเอง..ทำเอง....ก็ได้ระดับหนึ่งแต่ไม่พ้นกิเลสตัณหาอุปาทาน...กินหัวเอา...

หัวข้อเดิมเขา "ไม่มีครูอาจารย์คอยแนะนำเรื่องนั่งสมาธิ อยากถามผู้เรื่องการนั่ง"

แต่กรัชกายเปลี่ยนชื่อ "ถามนักปฏิบัติ" เอาชัดๆไปเลย

เขาถามดังนี้ครับ

ไม่มีครูบาอาจารย์คอยแนะนำเรื่องนั่งสมาธิ อยากถามผู้รู้เรื่องการนั่ง


คือดิฉันลองนั่งสมาธิ แล้วได้เห็นนิมิต เป็นดวงไฟกลมๆสีเหลือง ลอยวนไปวนมา แต่ดิฉันก็ไม่สนใจ ไม่ใด้เพ่งมองดวงไฟนั้น สุดท้ายมันก็หายไป และอีกครั้งนึงตอนนั่งอยู่ ดิฉันเห็นหน้าตัวเอง เป็นหน้าที่ใหญ่มาก และใบหน้านั้นจ้องเขม่งมาที่ดิฉัน เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ จนทำให้ดิฉันกลัว และไม่กล้านั่งสมาธิอีกเปนปีเลยค่ะ แต่ตอนนี้หายกลัวแล้ว

ดิฉันอยากถามผู้รู้ว่าที่ดิฉันเห็นแบบนั้นเพราะอะไร และดิฉันมีความสนใจเรื่องณานขั้นต่างๆ อยากรู้วิธิฝึกของแต่ละขั้น แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าเราฝึกได้ถึงขั้นใหน ดิฉันไม่มีครูบาอาจารย์ที่คอยชี้แนะ ได้แต่อ่านตามหนังสือ แล้วลองนั่งเอง ไม่รู้ว่าที่นั่งอยู่ทำถูกหรือว่าผิด

ดิฉันนั่งโดยการกำหนดลมหายใจเข้าออกไปเรื่อยๆ จนกว่าขาจะเป็นเหน็บชา พอทนไม่ไหวจิงๆก็จะออกจากสมาธิ แล้วก็แผ่เมตตา หลายครั้งคิดว่าจะฝืนนั่งให้นานที่สุด แต่มันก็ปวดขาจิงๆไม่มีสมาธิจะนั่งต่อเลย อยากรู้ว่าคนอื่นๆเค้าทำยังไงเวลานั่งจนปวดขาแล้ว เลิกนั่งเลยหรือเปล่า

ที่อ่านมา นางท่านนี้ ก็นั่งฟุ้งตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่เห็นตรงไหนบอกว่าทำสมาธิเลยนิ

กรัชกาย เห็นว่านางทำสมาธิอยู่รึ
อธิบายมาหน่อยสิ ว่านางทำสมาธิอยู่รึเปล่า
สมาธิ ในความเห็นกรัชกาย คืออะไร
แล้ว
นักปฏิบัติในความเห็นกรัชกาย คืออะไร ปฏิบัติอะไร อย่างไร
การนั่ง ในความหมายของกรัชกาย นั่งอะไร นั่งทำไม

หวังว่าคงจะได้คำตอบจาก กรัชกาย เองโดยไม่ต้องไปลอกคำตอบใครมาตอบ

หวังว่าคงจะได้คำตอบจาก กรัชกาย เองโดยไม่ต้องไปลอกคำตอบใครมาตอบ

เพิ่งเริ่มปฏิบัติค่ะ เริ่มเมื่อต้นเดือนพฤษภาคมนี้เอง เดินจงกรมก่อนค่ะ โดยตั้งเวลาไว้ 20 นาที แล้วนั่งสมาธิต่อ 20 นาที ขอรบกวนผู้รู้ช่วยให้คำแนะนำหน่อยค่ะ เคยไปเรียนที่วัดอัพวัน ของหลวงพ่อจรัญมานานหลายปีแล้ว ระยะเวลา 3 วัน ตอนนี้เริ่มต้นปฏิบัติเพื่อให้ตัวเองมีความสงบ

1.ช่วงที่เดินจงกรมก็มีวูบๆ เหมือนง่วงนอน ตัวโคลง เวลาเดินต้องพยายามฝืน เมื่อก่อนเดินโดยใช้สติกำหนดที่เท้า ก็มีอาการนี้เป็นระยะๆ เลยเปลี่ยนเป็นรู้สึกทั้งตัวว่าเดินแทน ก็ยังเป็นเหมือนเดิม

2.ก่อนหน้านี้คิดว่านั่งสมาธิดีกว่าเดินจงกรม เพราะรู้สึกเหมือนจะวูบหลับตอนเดินมากกว่า แต่เมื่อคืนรู้สึกเหมือนวูบบ่อย พอรู้สึกตัวก็จะัรู้สึกตัวหนักๆ เหมือนรู้สึกว่าเรานั่งอยู่ในลักษณะนั่งสมาธิ รู้สึกตั้งแต่บ่าลงมา พอจับลมหายใจเข้าออกต่อ ก็จะเริ่มเคลิ้มและวูบอีก แต่ไม่หลับนะคะ

3.เรารู้สึกว่าตัวเองยังทำสามาธิไม่ได้เลยค่ะ แต่ระยะหลังฟุ้งซ่านน้อยลง คือเราใช้การกำหนดลมเข้าออกน่ะค่ะ เคยดูท้องมาก่อน แต่ตอนนี้มาใช้ลมหายใจกำหนดแทน ดูว่ามันสั้น มันยาว ไม่ได้ใช้คำบริกรรมค่ะ เราเข้าใจว่า เวลาเป็นสมาธิคือการที่เรารู้สึกตัวว่านั่งอยู่ ไม่ทราบว่าถูกหรือไม่ ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาก็จะเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นเป็นระยะๆ

ไม่ทราบว่าเราปฏิบัติผิดตรงไหนหรือต้องแก้ไขอย่างไรบ้างคะ เพราะเมื่อออกจากสมาธิ เราก็ไม่ได้ง่วงนอน แต่คิดว่าตัวเองคงเพลีย เพราะหลับไปตอน 3 ทุ่ม ตื่นขึ้นมาทำงานตอนตี 2 และเริ่มทำสมาธิตอน ตี 3 ครึ่งได้ แต่เมื่อกลับเข้าไปนอน ก็ไม่ได้ง่วงหลับไปเลย เรากำหนดลมหายใจเข้าออกก่อนถึงจะหลับ ธรรมดาเราเป็นคนนอนน้อยค่ะ มักจะตื่นขึ้นมาทำงานตอนดึกๆเสมอ และเป็นการตื่นเอง โดยไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุก แล้วแต่สภาพร่างกายค่ะ


ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้นะคะ ถ้าหากเราใช้คำ หรือ ใช้ภาษาที่ไม่ถูกต้องสำหรับการปฏิบัติ ยังไงก็รบกวนท่านผู้รู้ให้แนวทางในการปฏิบัติด้วยค่ะ จะเป็นพระคุณอย่างสูง เพราะเรายังไม่สามารถไปปฏิบัติธรรมตามสถานที่ต่างๆได้ เนื่องจากยังมีลูกเล็กที่ต้องดูแลอยู่ค่ะ

พูดตรงๆนะปฏิบัติมาไม่เคยเจออะไรพิศดาลเลย มีแต่เกิดนิมิตตกภวังค์และเกิดอธิโมกคือเป็นเสียงจิตมาเทศธรรมมะ จนวิปัสนูปกิเลศจะงาบเอา คือปักใจเชื่อมีความศรัทธราอย่างแรงกล้าต่อจิต แต่ด้วยความที่ไม่เชื่ออะไรง่ายๆเลยแม้แต่จิตก็เลยต้องไปศึกษาข้อมูลเลยไปเจอข้อความนี้
เสียงนิมิต การได้ยินเป็นเสียง อันเกิดแต่ใจหรือสัญญาของนักปฏิบัติเป็นเหตุหรือเป็นสำคัญ เช่น เป็นเสียงเตือนระวังอะไรๆ เสียงสั่งสอน เสียงเทพ เสียงผีเสียงปีศาจ เสียงระฆัง เสียงกลอง เสียงสวดมนต์ เสียงพูดต่างๆ เสียงคนพูดบอกกล่าวต่างๆ แม้แต่เสียงในใจจากผู้ที่พบปะ ฯ. แล้วย่อมน้อมเชื่ออย่างรุนแรงด้วยอธิโมกข์ เพราะอวิชชาเป็นเหตุ
นามนิมิต เป็นความคิดหรือความรู้ที่ผุดแสดงแวบปิ๊งขึ้นในใจ อันมักเกิดแต่ใจหรือสัญญาของนักปฏิบัติที่ไปพัวพัน แต่มิได้เกิดแต่ปัญญาไปเห็นความจริง เช่น เกิดความคิด ที่คิดว่าเข้าใจแจ่มแจ้งในเรื่องราวที่หมกมุ่นพิจารณา หรือศึกษา หรืออยากรู้ หรือเป็นความรู้ในธรรมต่างๆนาๆที่พิจารณา ซึ่งอาจถูกหรือผิดก็ได้ แต่มักจะผิดถ้าไม่ได้เกิดแต่การพิจารณาโดยปัญญา อย่างถูกต้อง และเมื่อบังเอิญเกิดถูกต้องขึ้นบ้าง ก็กลับเป็นบ่อเกิดของอธิโมกข์อันแรงกล้าในภายหน้า
คุนน้องไม่เคยเจอเหตุการณ์นั่งแล้วเห็นโน่นเห็นนี่ ขนาดวันนี้นั่งตั้งนานตั้งแต่10 โมงเช้า นั่งจนตะคริวกินแต่ก็ไม่รู้สึกว่าขาชาเลย พอเปลี่ยนอริยาบถเป็นนอนสมาธิ555 ยังไม่เห็นฝันเห็นอะไรเลยวันนี้ รู้สึกเหมือนมีสติครึ่งหลับครึ่งตื่น รู้สึกเราไม่มีตัวตนเลยตอนนั้น คือมันโล่งเหมือนเราเป็นธาตุอย่างนึงที่ว่างเปล่า ไม่รู้แม้แต่กระทั่งมีเราในนั้น มันบอกไม่ถูกอ่ะ รู้สึกตัวอีกทีตอนเสียงโทรศัพเข้าก็ปาไปบ่าย2 น้องชวนไปว่ายน้ำ คุณน้องก็ไปลอยตุ๊บป่องทำสมาธิในสระว่ายน้ำต่อ โชคดีจริงไม่มีคนเลย รู้สึกสงบสบายเหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศ

ปล.จริงๆแล้วก็เคยเจอ นานมาแล้วมะก่อน เวลาเจอคนแปลกหน้าในฝันส่วนใหญ่ชอบมาแบบคิดร้ายต่อเราอ่ะนะ คือคุนน้องก็จัดการแบบราบคาบเลยในฝัน เพราะในฝันเหมือนรู้สึกตัวมีสติและใช้จิตนึกคิดอะไรมันก็เป็นไปเช่นนั้น จนเท่าทุกวันนี้ไม่เห็นมาอีก ถ้ามาดีก็ดีไปถ้ามาร้ายเด่วจัดให้อีก ถึงจะแค่ในฝันก็ในฝันเหอะ

อโศกวนๆเวียนๆขี้ม้ารอบค่ายอยู่นั่นแหละ ไม่เข้าโจมตีสักที แล้วเมื่อไรจะได้เมืองเล่า

เมืองวุ่นเมืองวายมากมายด้วยบัญญัติอันยุ่งเหยิงเยี่ยงนี้ ยกให้กรัชกายครองเป็นราชาเลยนะ

แน่ะๆ มีการบังคับด้วย ได้ๆ ขอรับ ถ้าบีบบังคับให้กรัชกายตอบ ตอบแล้วจะเข้าใจหรือไม่ จะโทษกรัชกายไม่ได้นะขอรับ

จะให้ตอบ ต้องกลับมาที่ธรรมดาแห่งธรรมชาติของชีวิต (หรือจำแนกออกเป็นขันธ์ ๕) หรือนามรูปหรือกายมโน นี่ว่ามันเป็นเช่นนั้นเอง

เอาแค่นี้ก่อน แล้วค่อยว่ากันต่อไป บอกก่อนว่าเข้าใจไหม ว่านามรูปมันเป็นเช่นนั้นเอง

ตัวอย่างแรก กรัชกาย ว่าไปในห้จบๆ เป็นเรื่องเป็นราวไป
เชิญ กรัชกาย ตอบคำถามที่ถามไปให้จบ ครับ ไม่ต้องยกตัวอย่างอื่นเพิ่มเติม ^ ^

เช่นนั้น จะต้องเข้าใจชีวิตหรือรูปนามเสียก่อน ซึ่งก็อย่างที่บอกว่ามันเป็นยังงั้น คือเมื่อผู้มนสิการนามรูป ความเป็นธรรมดาของนามรูปก็ปรากฏ แต่่เขาไม่รู้ไม่เข้าใจความเป็นธรรมดาของนามรูปจึงสงสัยวุ่ยวาย

กรัชกาย เห็นว่านางทำสมาธิอยู่รึ
อธิบายมาหน่อยสิ ว่านางทำสมาธิอยู่รึเปล่า
สมาธิ ในความเห็นกรัชกาย คืออะไร
แล้ว
นักปฏิบัติในความเห็นกรัชกาย คืออะไร ปฏิบัติอะไร อย่างไร
การนั่ง ในความหมายของกรัชกาย นั่งอะไร นั่งทำไม

ก่อนกรัชกายจะร่ายยาว
ถึง ความรู้ความเข้าใจของ แม่นางคนนั้น

กรัชกายตอบปัญหาข้อแรกก่อน ว่า "แม่นางนั้น ทำสมาธิอยู่รึเปล่า"......
สั้นๆ ง่ายๆ ก่อนครับ ว่า ทำอยู่ หรือไม่ได้ทำอยู่

จากนั้น กรัชกายค่อยถอด แจงสภาวะต่างๆ เป็นลำดับต่อไป

เชิญครับกรัชกาย

ก็อย่างที่บอกเขามนสิการ (ซึ่งก็คือเจริญสมาธิ) นามรูปอยู่ เมื่อเขามนสิการนามรูป พอจิตเริ่มจะมีสมาธิ สภาวธรรมก็ปรากฎ