ไปเห็นคำถามดีมากๆ เลย ที่ว่าดีมากกก เพราะเขาถาม-ตอบในห้องภาวนา...ที่ลานธรรมจักรนี่ ก็มีนักภาวนา เช่น คุณอโศก เป็นต้น เขาถามว่าอย่างไร ดูครับ

นี่ครับ







90% + มีคนว่าเยอะไป จขกท. ลดเหลือ 80%

จขกท. ก็แสดงความเห็นความคิด....เป็นปฐมหน่อย....พอเป็นแนวทางให้ผู้อื่นศึกษา

ในสภาพการณ์อย่างนี้ เขาถามถึงวิธีของแต่ละคนๆ ว่า



ใครมีวิธีคิด/วิธีทำยังไงก็ว่าไป

จขกท. เขาแนวนี้



คุณอโศก ฯลฯ ล่ะ ใช้วิธีไหนอย่างไร

ระวังกาย วาจา ไม่ให้ไปเย้ยหยัน เสียดสี
แช่งชักหักกระดูกอีกฝ่ายด้วยอารมณ์ชั่ววูบ
เวลาโดนอีกฝ่ายกระทบกระทั่งก็พยายามระวังใจไว้ค่ะ
ไม่ให้เกิดความเกลียดชังพยาบาทขึ้นมา

ส่วนทางใจ ก็พยายามระวังการไปยินดียินร้ายที่เกินขอบเขตศีลธรรม


สุดท้ายก็คือ ปลงไว้ค่ะ "อะไรๆก็ไม่แน่นอน"
เราต้องทำใจไว้ เรื่องจิตของเราสำคัญกว่าการเมือง

ส่วนใครกระทำอะไร ก็กรรมของเขาล่ะค่ะ

หยุดเสพย์ข่าวการเมืองไปเป็นระยะๆ ครับ

เห็นท่าว่า..ดับไปต่อหน้าต่อตา....จะไม่ช่วยอะไร..อโสกะ..ซะแล้ว

ผมบอกแล้ว..ว่านั้นนะ...สมถะ...ก็ไม่เชื่อ.....ไม่งั้น...ไม่อาศัยการชิ่งหนี...หรอก..อิอิ

ความเห็นผมนั้น ต้องดูที่อารมณ์เราเอง ว่าอารมณ์นั้นมีเหตุเกิดเพราะอะไร บางทีปรีกวิเวก ปิดทีวี ปิดโซเซียล หลีกเลี่ยงเส้นทางเดิน แต่ใจยังนึกถึงการเมืองอยู่ มันก็กลายเป็นอารมณ์นั่นเอง ขนาดอยู่ห่างต่างประเทศก็ยังคงโซเซียลติดตามกระแส เพราะอารมณ์มันยังยึดเรื่องการเมือง

อารมณ์นี้มันไม่ใช่อารมณ์ของนักภาวนา มันเป็นอารมณ์ของผู้ยังยึดกับปัญหา นักภาวนานั้นอารมณ์ต้องเกิดขึ้นเพราะมีเหตุคือจิตตั้งมั่นอยู่กับธรรมตรงหน้า อารมณ์จึงจะเป็น90เปอร์เซ็น หรือมากกว่าที่ไม่ยึดเอาปัญหาการเมืองนั่นเอง

ถามแทนใจคนอื่นหน่อย อารมณ์ คำว่า "อารมณ์" หมายถึงอะไรกันแน่ครับ

ดูที่คุณ student ว่านั่นแล้ว เหมือนมี 2 อารมณ์ คืออารมณ์นักภาวนา กับ อารมณ์ นักการเมือง

ความรู้สึกครับ ถ้าจิตอยู่ที่ปัญหานอกตัว ก็คือความรู้สึกที่เกิดเพราะมีเหตุ

ถ้าจิตตั้งมั่นอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกนี้ก็ปรากฎเฉพาะตรงหน้า

แต่ก่อนเราก็จิตหลุดเหมือนกัน หยุดอ่านหยุดการรับรู้ แต่ทำได้ไม่กี่วัน
พอมาตอนหลัง อ่านๆไปรับรู้ไป กลายเป็นว่าดีแฮะ!

เพราะได้ฝึกกับของจริง คือการยอมรับในสภาพความเป็นจริงของมนุษย์
ทำให้ได้เห็นว่า สิ่งที่ทำให้มนุษย์จะไม่เห็นธรรมนั้น สิ่งที่น่ากลัวที่สุด คือความบ้าอำนาจ
เพราะคนที่ต้องการอำนาจนั้น ไม่ใช่แค่ทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อนแค่นั้น
ไฟนั้นมันก็เผาตัวเองไปด้วย ทำให้ตัวเองไม่มีสติ ไม่สามารถที่จะห้ามมโนกรรมได้
ทุกๆวันไม่มีศีล5เกิดขึ้นในใจ

เพราะฉนั้นมุมมองของเรา ไม่เห็นจะต้องไปหลีกเลี่ยงเลย กลายเป็นว่า
พอศึกษาพวกเค้าบ่อยๆ ทำให้กลายเป็นว่า จิตของเราปล่อยวาง สมาธิเกิดได้ง่าย
แล้วมุมมองของพวกคุณละ คุณมองเค้าแบบไหน

พุทธธรรมเนี่ย ก็เรื่องของคนที่ดำเนินชีวิตอยู่ในโลกนี่แหละ ดูครับ ไม่เข้าใจถามได้นะครับ อยากให้ถามนะ

อารมณ์ (ได้แก่, หมายถึง) แปลว่า สิ่งสำหรับยึดหน่วงของจิต แปลง่ายๆว่า สิ่งที่ถูกรับรู้ หรือ สิ่งที่ถูกรู้ นั่นเอง เรียกว่า “อารมณ์”

อารมณ์ มี ๖ ได้แก่

1. รูปารมณ์ (รูปะ+อารมณ์ = สิ่งที่ถูกรู้ คือ รูป)

2. สัททารมณ์ (สัททะ+อารมณ์)

3. คันธารมณ์ (คันธะ+อารมณ์)

4.รสารมณ์ (รสะ+อารมณ์)

5.โผฏฐัพพารมณ์ (โผฏฐัพพะ+อารมณ์)

6.ธรรมารมณ์ (ธรรมะ+อารมณ์ = สิ่งถูกรู้คือเรื่องในใจ)

(อายตนะภายนอก)


ทวาร (ประตู,ช่องทาง) มี 6 ทวาร 6 ได้แก่

1.จักขุทวาร (จักขุ+ทวาร)

2.โสตทวาร (โสตะ+ทวาร)

3.ฆานทวาร (ฆานะ+ทวาร)

4.ชิวหาทวาร (ชิวหา+ทวาร)

5.กายทวาร (กายะ+ทวาร)

6.มโนทวาร (มโนทวาร)

(อายตนะภายใน)

เมื่ออารมณ์มี 6 ทวารมี 6 ก็มีตัวความรู้ คือรู้อารมณ์ ประจำช่องทางแต่ละช่องๆ เรียกว่า วิญญาณ

6 วิญญาณ 6 ได้แก่

1.จักขุวิญญาณ (จักขุ+วิญญาณ = เห็น)

2.โสตวิญญาณ (โสตะ+วิญญาณ)

3.ฆานวิญญาณ (ฆานะ+วิญญาณ)

4.ชิวหาวิญญาณ (ชิวหา+วิญญาณ)

5.กายวิญญาณ (กายะ+วิญญาณ)

6.มโนวิญญาณ (มโน+วิญญาณ=รู้เรื่องในใจ)

อารมณ์ ได้แก่ สิ่งสำหรับยึดหน่วงของจิต แปลง่ายๆว่า สิ่งที่ถูกรับรู้ หรือสิ่งที่ถูกรู้ เรียกว่า “อารมณ์”

อารมณ์ มี 6 คือ รูป เสียง กลิ่น รส สิ่งต้องกาย และสิ่งที่ใจนึก (รูปแบบเต็มๆข้างบน) เป็นอายตนะภายนอก ซึ่งคู่กับอายตนะภายใน

อายตนะภายใน ที่รู้กันในภาษาไทย คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ

จับคู่กันก็

ตา+รูป (สิ่งที่ตาแลเห็นทุกอย่าง ภาษาทางธรรมเรียกว่ารูป่ทั้งสิ้น)

หู+เสียง

จมูก+กลิ่น

ลิ้น+รส

กาย+สิ่งต้องกาย (โผฏฐัพพะ)

ใจ+ธรรมารมณ์ (เรื่องที่ใจคิดนึก)

+วิญญาณ 6 ตัวอย่างข้างบน

อนุโมทนาครับ เข้าใจเหมือนกัน แต่ความเป็นอุปทานขันธ์ขันธ์ มันยังมีอำนาจ ยังคงรู้ แต่รู้ชัดเฉพาะผัสสะ แต่ยังไม่รู้แจ้ง ยังเห็นเป็นเราเป็นเขาอยู่ ก็ต้องฝึกต่อๆไป

ผัสสะ หรือสัมผัส หมายถึงหรือได้แก่ หรือแปลตามรูปศัพท์ว่า การกระทบ แต่มีความหมายทางธรรมว่า การประจวบ หรือบรรจบพร้อมกันแห่งอายตนะ + อารมณ์ + และวิญญาณ พูดอย่างเข้าใจง่ายๆว่า ผัสสะ ก็คือ การรับรู้ นั่นแหละ ผัสสะหรือสัมผัส หรือการรับรู้นี้ มีชื่อเรียกแยกเป็นอย่างๆ ไปตามทางรับรู้ คือ อายตนะนั้นๆ ครบจำนวน 6 คือ จักขุสัมผัส โสตสัมผัส ฆานสัมผัส ชิวหาสัมผัส กายสัมผัส มโนสัมผัส


ผัสสะ เป็นขั้นตอนสำคัญในกระบวนการรับรู้ เมื่อผัสสะเกิดขึ้นแล้ว กระบวนธรรมก็ดำเนินไป เริ่มแต่ความรู้สึกต่ออารมณ์ที่รับรู้เข้ามานั้น ปฏิกิริยาอย่างอื่นของจิตใจ การจำหมาย การนำอารมณ์นั้นไปคิดปรุงแต่ง ตลอดจนการแสดงออกต่างๆทีสืบเนื่องไปตามลำดับ


ดูบาลีประกอบความเข้าใจหน่อย


"เพราะผัสสะ (ตา หู ฯลฯ + รูป เสียง ฯลฯ + วิญญาณ) เป็นปัจจัย การเสวยอารมณ์ (เวทนา) จึงมี บุคคลเสวยอารมณ์ใด ย่อมหมายรู้อารมณ์นั้น (สัญญา) หมายรู้อารมณ์ใด ย่อมตริตริอารมณ์นั้น (สังขาร)"