เวลาที่เอกอนเห็นคุณโสมนำอภิธรรมออกมาชี้แจง
เอกอนอ่านแล้วก็รู้สึก...ชื่นชม...

จริง ๆ

คุณโสมดูจะนำอภิธรรมมาพูดได้ลง shot ราวกับว่า
คุณโสมก็มีความเห็น(ปฏิบัติ)ได้ลงกับอภิธรรมที่แจงมา
ใช้ภาษาที่ ตรง รัดกุม ฟันธง ไม่คลุมเคลือ
ไม่ทิ้งร่องรอยสับสนให้ผู้อ่านต้องไปคิดอะไรต่อมิอะไรเรื่อยเปื่อยเอาเอง

....



พอดีเอกอนไม่ค่อยได้ศึกษาอภิธรรม...
เพราะเอกอนก็ยังมองว่า อภิธรรมเป็นเรื่องยาก
ถ้าจะศึกษาต้องใช้เวลากับมันมาก
แต่... ...เอกอนยังไม่ค่อยจะมีเวลาเรย
ทำแต่งาน....



ซึ่งเห็นแล้ว เอกอนก็ชื่นชมคุณโสมจริง ๆ
ที่ดูจะศึกษาอภิธรรมและดูจะมีความเข้าใจอภิธรรมค่อนข้างลึกซึ้ง

คุณเอกอนเขียน



ตรงใจพี่เต้เลยค่ะ คิดเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มคุยอย่างไรก่อน
คุณโสมฯกับคุณน้ำ จะคล้ายๆกันน่ะ แต่คุณน้ำ จะมาแนวหลักปฎิบัติเยอะ
เราก็เลยอ่านแล้วเข้าใจง่าย

แต่คุณโสมฯ มาแบบศึกษาธรรม
ก็เลยคุยไม่ถูก แต่ชอบที่คุณโสมฯเขียน

จะเป็นการแอบมานินทาคุณโสมต่อหน้ารึเปล่าเนี๊ยะ...

เวลาอ่านความเห็นคุณโสม...
เอกอนก็จินตนาการเลย
ถ้าเป็นเรื่อง แฮรี่ พ๊อตเตอร์
เธอจะเป็นประมาณ มีส แกรนเจอร์ (เฮอร์ไมโอนี่) ...



คุณเต้ จะเป็นประมาณ ชื่ออะไรน๊า
เด็กหญิงผมบอรนด์ยาว ... น่าจะปรากฎในภาค อัซคาบัน ..

ขอบคุณค่ะ ดิฉันยังต้องเรียนเพื่อความถูกต้องอีกเยอะค่ะ

ถ้าคุณเอกอนได้ไปศึกษา จะไม่ต่างจากดิฉันหรอกค่ะ หรืออาจจะมากกว่าดิฉันด้วยซ้ำไปค่ะ

ขอยืนยันตามคำพูดนี้

ขอบคุณค่ะ พระอภิธรรมก็คือแผนที่ดีๆ นี่เองค่ะ
บอกวิธีการทำเหตุขั้นพื้นฐานให้ถูกต้องก่อน บอกขั้นตอนต่างๆ ว่าจะต้องทำอย่างไร
ส่วนผลการปฏิบัตินั้นจะตามมากับเหตุที่ทำเองค่ะ

เอาตามความคิดเห็นของดิฉันนะคะในเรื่องการปฏิบัตินั้น เป็นเรื่องยากพูดผิดได้ง่ายค่ะ เพราะถ้าตนเอง
เกิดหลงทางขึ้นมา ก็จะพาคนอื่นลงเหวด้วย ยิ่งเป็นคนที่สร้างชื่อเสียงตนเองจนดังทั่วประเทศถ้าคนๆ นั้น
ปฏิบัติแล้วหลงทาง คนๆ นั้นปฏิบัติผิดหนึ่งคนอาจจะฉุดคนเป็นหมื่น แสน ล้านให้หลงตามตนเองได้ค่ะ

ดิฉันแค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ถ้าดิฉันไปลากใครสักคนหนึ่งมากับความหลงของดิฉัน ดิฉันก็งานเข้าแล้วค่ะ

ดิฉันเองนั้นปฏิบัติอะไรอย่างไรก็ยังต้องเข้าหาอาจารย์เพื่อรับคำปรึกษาอยู่ตลอดเวลาค่ะ

คุณโสมฯ เขียน




เพราะเหตุนี้หรือปล่าวค่ะ เป็นเหตุให้คุณโสมฯไม่ค่อยคุยเรื่องทางปฎิบัติ
แต่สำหรับเราน่ะค่ะ เราเกิดในโลกธรรมได้ เพราะเราศึกษาทางแนวการปฎิบัตินี่หละค่ะ
คือเวลาอ่านแล้ว เหมือนเข้าใจง่าย

คุณโสมฯเชื่อเหมือนเราหรือปล่าวค่ะ เหตุที่เกิดทั้งหมด
มาจากเหตุ ที่แต่ละคน สะสมมาไม่เหมือนกัน

เชื่อค่ะ ว่าคนเรานั้นสะสมมาต่างกัน ถึงคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องค่ะเรื่องธรรมะ ยิ่งเรื่องการปฏิบัตินั้นยิ่งคุยยาก
ดิฉันจึงมักจะเอาคำสอนแนวทางการปฏิบัติจากครูอาจารย์ที่สอนปริยัติ มาให้ฟังมากกว่า
ซึ่งถ้าฟังกันจริงๆ แล้วทำตามคำสอนการปฏิบัติของอาจารย์ โอกาสที่จะเจอสภาวะนั้นมีค่ะ
และผลการปฏิบัตินั้นดิฉันก็เอาของพระอาจารย์มาให้ฟัง ซึ่งถ้าคนปฏิบัติฟังแล้วจะตอบปัญหา
ในใจตนเองได้เคลียร์เลยค่ะ ฟัง นามรูปปริจเฉทญาณ จากอาจารย์พรชัยได้ที่ห้องพระอภิธรรมค่ะ

การสะสมของคนแต่ละคนนั้น บางคนเป็นแสนชาตินะคะ แล้วยังต้องสะสมกันต่อไปค่ะ
ดังนั้นถ้าเจอพระสัทธรรมแล้วไม่เข้าไปศึกษานั้น ตามความคิดเห็นของนักศึกษาปริยัตินะคะ ถือว่าน่าเสียดายค่ะ

ทำไมเราจึงจะต้องแยกปริยัติ กับปฏิบัติให้ห่างไกลกัน
ปริยัตินั้นก็มาจากการปฏิบัติที่เป็นผล ของพระพุทธเจ้าจวบจนถึงทุกวันนี้
ถ้าเราไม่พูดแนวปริยัติ การที่จะนำเอาไปปฏิบัติมันจะเกิดขึ้นได้ยังไง ในเมื่อไม่เคยรู้เรื่องมาเลย
พระองค์ก็ได้วางรากฐานไว้ให้แล้ว โดยเป็นแนวทางปริยัติ การปฏิบัตินั้นผู้นั้นต้องทำเอง
ผู้ที่ปฏิบัติแล้วได้ผลอย่างไรก็นำมาบอกต่อ เมื่อนำมาบอกต่อก็ต้องเป็นปริยัติอีก
จะเห็นได้ว่าเราจะหนีปริยัติกันได้อย่างไร

บางคนอาจพูดว่าไม่ต้องศึกษาปริยัติหรอกเสียเวลาเปล่าๆ สู้ปฏิบัติเลยไม่ได้
ซึ่งเป็นการพูดที่ผิด แถมยังจะเป็นการปฏิเสธคำสอนเสียอีกด้วยว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรจะต้องศึกษา
เมื่อเรามีการศึกษาปริยัติที่ดี มีความรู้ที่สมควรจะลงมือปฏิบัติ การผิดพลาดหรือหลงทางก็จะไม่เกิดขึ้น
การที่เราปฏิบัติที่ศึกษามาดีเหมือนหนึ่งว่า มีครูบาอาจารย์ผู้คอยบอก คอยชี้ทางให้เดินว่านี้เป็นทางผิด
นี้เป็นทางถูก

การปฏิบัติในก่อนพุทธกาลนั้นเขาก็ปฏิบัติกันมาแล้วแต่ก็ไม่มีใครจะบรรลุธรรมกันได้เลย
อย่างเช่น อาฬารดาบส อุทกดาบส เป็นต้น เพราะเขาเหล่านั้นขาดปริยัติที่เป็นคำสอนที่ถูกต้อง
จริงหรือไม่ แม้ทั้ง ๒ ท่านนี้จะเป็นผู้ที่มีปัญญาดีก็ยังหลงทางได้

การศึกษาปริยัตินั้นก็ใช่ว่าจะปฏิบัติร่่วมด้วยไปพร้อมๆกันไม่ได้ นะครับ

อนุโมทนาค่ะคุณลุง

ถ้าไม่มีปริยัติ...ปฏิบัติและปฏิเวธ จะเกิดขึ้นไม่ได้เลย...หลายคนไม่เข้าใจกับคำว่าปริยัติและไปมองแค่รูปแบบของการศึกษาเท่านั้น...แต่จริงๆเป็นเนื้อหาสาระสำคัญที่ต้องศึกษาให้ถูกต้องจึงจะนำไปสู่การปฏิบัติที่ถูกต้อง..เมื่อปฏิบัตถูก..ปฏิเวธก็ต้องถูกตรงแน่นอนอยู่แล้ว...
...จึงยังมีคนจำนวนมากที่คิดไปว่าไม่จำเป็นต้องศึกษาปริยัติก็ปฏิบัติได้...
เพื่อนของปลีกวิเวกเธอจะไปปฏิบัติธรรมที่วัดดังแห่งหนึ่งเป็นประจำ...ซึ่งเธอก็ปฏิบัติได้ในระดับหนึ่ง..เธอบอกว่าเธอไม่จำเป็นจะต้องศึกษาปริยัติเลยเธอก็สามารถปฏิบัติได้...เราก็เลยบอกว่าไอ้วิธีการปฏิบัติที่ครูบาอาจารย์สอนเธอมาน่ะ ก็มาจากปริยัติทั้งนั้นไม่อย่างนั้นจะเอาหลักอะไรมาปฏิบัติกัน...ดูเธอจะยัง งงๆ! กับคำตอบของเรา..เพราะเธอไม่เข้าใจคำว่าปริยัติเลยเนื่องจากไม่เคยศึกษาหลักคำสอนของพุทธศาสนา...
...

ก็ต้องขออนุโมทนาด้วยครับ คุณปลีกวิเวก
เพราะเหตุว่าเขาไม่เข้าใจ บอกตามตรงเลยว่าเมื่อก่อนหน้านั้นผมก็มีความคิดเช่นนั้นเหมือนกัน
เห็นเขาไปเข้ากรรมฐานกันก็อยากไปบ้าง เป็นอยู่หลายปีที่ไปกับเขาไปแต่ละครั้ง ก็ ๗ วัน ๙ วัน
ปีหนึ่งไป ๓ ครั้ง แถมยังกินอาหารเจด้วย

ครั้งสุดท้ายปรากฎว่าตัวบวมแข้งขาบวม ต้องไปหาหมอ
หมอตรวจปัสสวะหมอเข้าใจว่าคงเป็นโรคไต แต่ปรากฎว่าไม่เป็น หมอจึงบอกว่าผมงดอาหาร
จำพวกเนื้อสัตว์ใช่หรือไม่ ผมได้ยินหมอพูดผมงงเลย ว่าเรางดจริงๆ ตั้งแต่นั้นมาผมไม่ไปอีกเลย

แล้วหันมาถือศีลเข้าวัดตอนช่วงเข้าพรรษา ก็พบกับผู้สูงอายุคนหนึ่งที่อยู่วัดด้วยกันแกก็ชวนไปฟังธรรม
ด้วยกัน ความที่ผมไม่เข้าใจในที่แกพูดผมก็ไม่ไป เพราะเห็นว่าการฟังธรรมนั้น มีที่ฟังเยอะเเยะไป
ฟังที่ไหนก็ได้ เช่นทางวิทยุ เป็นต้น ผมก็ฟังเป็นประจำอยู่แล้ว แกชวนผมมาในช่วงที่เข้าพรรษา
ถึง ๕ พรรษา พอออกพรรษา

ครั้งนี้เป็นวันสุดท้ายของการออกพรรษาแกก็ชวนอีก ตอนนี้ความคิดผมเริ่มเปลี่ยนใหม่ว่า
น้าคนนี้แกชวนเรามาถึงต้อง ๕ ปีแล้วนะ มันน่าจะมีอะไรดีๆบ้าง ไม่งั้นแกคงไม่ชวนหรอก
และที่ไปนั้นน่ะก็เพราะเกรงใจแกด้วยที่อุตส่าห์
ชวนอยู่บ่อยๆ จึงตกลงว่าจะไปจึงนัดวันกันเจอที่สถานที่เรียนพระอภิธรม พอได้ฟังธรรมสักพัก
ก็นึกว่าอย่างนี้แหละที่เรากำลังต้องการจะรู้อยู่ ตั้งแต่วันนั้นมาผมก็เริ่มเอาจริงจังกับการศึกษา
และเรียนวัดผลโดยการสอบด้วย กว่าจะจบก็ใช้เวลาไป ๑๐ กว่าปี ก็นับว่าผมเป็นผู้ที่โชคดีคนหนึ่งก็ได้
ที่ได้ศึกษา ไม่งั้นก็คงไม่รู้ว่าทิศทางจะไปทางไหนเหมือนกัน

และในขณะที่เราศึกษาอยู่นั้นเชื่อไหมว่า...เราก็ได้ชื่อว่าปฏิบัติสติปฏิปัฏฐาน ๔ ในหมวดหนึ่งอยู่แล้ว
จะเห็นได้ชัด คือ หมวดจิตตานุปัสสนา และธรรมานุปัสสนา หรือเป็นไปพร้อมกันทั้ง ๒ หมวด
แต่คนเขาไม่เข้าใจเพราะติดพิธีกรรม ว่าจะต้องไปหาสถานที่แห่งใดแห่งหนึ่งจึงจะปฏิบัติได้
แท้ที่จริงแล้วสถานที่ปฏิบัติมันก็อยู่ที่ตัวเรานี่เอง คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เหล่านี้
หาได้พ้นไปจากนี้เลย

สถานที่ปฏิบัตินั้นน่ะมีพร้อมอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าผู้ปฏิบัติจะลงมือปฏิบัติหรือเปล่าเท่านั้นเอง
คนที่มีธรรมะนั้นน่ะมีด้วยกันทุกคน แต่ว่าคนที่รู้จักธรรมะนั้นมีไม่ทั่วทุกคน

ย้อนหลังไป 5 ปีที่แล้ว ปลีกวิเวกไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับพุทธศาสนา รู้จักพระพุทธเจ้าว่าเป็นพระศาสดาเพราะเรียนมาสมัยเด็กๆ แต่ไม่รู้เลยว่าพระพุทธเจ้าสอนอะไร พุทธศาสนาเป็นอย่างไร
ได้แต่รู้ตามปู่ย่า ตายาย พ่อแม่ พาเข้าวัด ทำบุญ ตักบาตตามวันสำคัญทางพุทธศาสนา เห็นตู้รับบริจาค ก็ใส่เงินอธิษฐานสารพัดจะขอ พอไม่สมปรารถนาก็เหวี่ยง “ทำดีไม่ได้ดี” ทำเพียงแต่ในรูปแบบพิธีกรรมตามๆ เขามาเท่านั้นเอง...แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็ไม่อาจตอบโจทย์ของชีวิตได้..ทุกข์มากกว่าเดิม...




ต้องขอบคุณ คุณน้าคนนั้นจริงๆค่ะ ที่ทำให้วันนี้มีคุณลุงหมานผู้แตกฉานพระอภิธรรม...
ปลีกวิเวกขอเล่าบุพนิมิต ที่ทำให้เดินเข้าสู่เส้นทางธรรม...
อดีตที่ผ่านมาชีวิตเหมือนความฝัน หรือที่เค้าเรียกกันว่าฝันดี...นึกคิดอะไรมักจะได้สมปรารถนาตลอดมา...กลายเป็นสั่งสม “อัตตา” พอกพูนขึ้นทุกวัน...พ่อแม่ว่ากล่าวตักเตือนอะไรไม่ค่อยจะฟัง
มีความมั่นใจในตัวตนของตนสูงส่ง..จนกระทั่งวันหนึ่งเกิดคลื่นมรสุมทับโถมเข้าใส่แทบล้มทั้งยืน
ถ้าจะเปรียบไปก็เหมือนคนฝันสลายหรือเพิ่งตื่นขึ้นจากฝันดี...กลายเป็นความจริงที่ทำร้ายทำลายชีวิตเราอย่างไม่เป็นท่าเลยทีเดียว...เหมือนฟ้าฝ่าลงกลางศรีษะ ...แก้ปัญหาชีวิตไม่ได้เลยตอนนั้น
พ่อแม่...เพื่อนฝูงก็ให้กำลังใจ...แต่ก็ไม่สามารถตอบโจทย์ให้เราได้เลย...ตอนนั้นจิตใจมันร้อนรน...ดิ้นรนพยายามหาทางออกจากปัญหาที่ถาโถมเข้ามา..มันมีแต่ความมืด..ความทุกข์...เกือบปีได้ที่ต้องทนอยู่ในสภาพนั้น...อยู่มาวันหนึ่งนั่งเงียบๆ อยู่ตามลำพัง..ก็คิดว่า เอ!..เราจะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร ทำอย่างไรที่เราจะหายจากความทุกข์...ก็มีความคิดก้องขึ้นมาในหัวว่า
“ทำไมไม่ฟังธรรมล่ะ” ธรรมะจะทำให้เธอหายทุกข์ได้...ก็ต้องเชื่อความคิดตนเองเพราะเวลานั้นไม่มีอะไรเป็นที่พึ่งให้เราได้เลย...หลังจากนั้นก็เริ่มเปิดวิทยุฟังธรรม...ก็ฟังไปเรื่อยๆเพลินดี..ลืมความทุกข์ไปได้บางขณะ...จนมาวันหนึ่งเปิดไปเจอคลื่นหนึ่งเราก็ฟังไปเรื่อยๆ...ก็เอ๊ะ! ..ขึ้นมาในใจพุทธศาสนามีสอนเรื่องแบบนี้ด้วย ทำไมเราไม่เคยรู้มาก่อนเลย...และนี่แหละคือสิ่งที่เราตามหามาตลอดชีวิต..มันตอบคำถามที่อยู่ในใจของเราได้ทั้งหมด...แสดงว่าที่ผ่านมาเราไม่เคยรู้หลักคำสอนของพุทธศาสนาเลยนี่...ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก็มีความสนใจอยากรู้ว่าพุทธศาสนาสอนอะไร...
และผู้ที่เป็นกัลยาณมิตรของปลีกวิเวกก็คือ ท่านเจ้าคุณอาจารย์พระพรหมคุณาภรณ์...
ผู้ที่จุดประกายหรือแรงบันดาลใจให้กับเราเพื่อเข้ามาศึกษาพุทธธรรม ทำให้ปลีกวิเวกได้เกิดใหม่..
หรือมีชีวิตใหม่ในทางธรรมนั่นเอง...และอีกท่านหนึ่งก็คือท่านพระครูเกษมธรรมทัต ปลีกวิเวกฟังท่านสอนกรรมฐานติดต่อมา 3-4 ปี จนปลีกวิเวกปฏิบัติได้และได้ผลจริง...นับว่าสองท่านนี้มีคุณูปการอย่างใหญ่หลวงต่อชีวิตของปลีกวิเวก...เปรียบเหมือนพ่อแม่ ครูบาอาจารย์ที่เคารพอย่างสูง...





จริงดั่งที่คุณลุงกล่าวค่ะ ถ้าเราเข้าใจเราจะปฏิบัติได้ถูกตรง ดังนั้นการศึกษาเพื่อความเข้าใจจะนำไปสู่การปฏิบัติที่ถูกตรง...ปลีกวิเวกก็ไม่เคยได้ไปปฏิบัติธรรมตามสำนักแบบเป็นรูปแบบ
เนื่องจากเราไม่มีเวลาหรือด้วยกิจไม่อาจทำได้ในรูปแบบนั้น ก็จะนั่งสมาธิที่บ้านหลังสวดมนต์บ้าง และก็เจริญสติปัฏฐาน 4 ในชีวิตประจำวันตลอดเวลาที่ไม่หลงลืมสติ และหมวดที่ใช้บ่อยก็เป็นอย่างที่คุณลุงบอกค่ะ คือจิตตา กับธรรมา เพราะจิตอยู่ในสภาพรู้อารมณ์ตลอดเวลาและใจก็นึกคิดตลอดเวลาเช่นกัน...
มาถึงตอนนี้นึกคิดย้อนหลังกลับไปเมื่อ 5 ปีที่แล้วความคิดและการกระทำนั้นเปลี่ยนแปลงไปมากจะเรียกว่าเป็นคนละคนก็ว่าได้...เรียกว่าชีวิตนี้หาสาระของชีวิตได้แล้วชีวิตมีแค่วันนี้...ไม่มีอะไรที่อยากได้ อยากเอาอีกแล้ว...มีแต่สิ่งที่ดีที่ต้องทำเป็นเครื่องอยู่...และมีหน้าที่..ต้องดูแลคนในครอบครัวให้ดีที่สุด...เท่าที่ยังมีชีวิตอยู่...

ดีใจด้วยค่ะ ที่ได้พบครูอาจารย์ที่สอนถูกแนวทาง ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ สาธุ

วันนี้ได้ไปงานฌาปนกิจรุ่นพี่ที่ทำงาน
เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง เมื่อปลายสัปดาห์ที่แล้วที่ผ่านมา

ซึ่งต้นสัปดาห์ที่แล้วที่ผ่านมา
ก็มีรุ่นพี่ที่ทำงาน แต่อยู่สำนักงานที่ต่างอำเภอ
ก็เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง

ซึ่งตอนนี้ก็มีรุ่นพี่ที่ทำงานอีกคนก็ตรวจพบว่าเป็นโรคมะเร็ง
กำลังเข้ารับการรักษาด้วยการให้คีโม...

ปีก่อน ๆ ก็มีทะยอยกันไป ด้วยโรคนี้กันเรื่อย ๆ

การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ

นึกถึงเพื่อน ๆ ที่นี่ทุกคน
ขอให้เพื่อน ๆ นักปฏิบัติธรรม มีสุขภาพที่ดี
ถ้าใครสุขภาพอ่อนแอด้วยโรคอันใด
ก็ขอให้ธรรมะปฏิบัติได้เข้ามาฟื้นฟูร่างกายและจิตใจ
ขอให้เพื่อนมีสุขภาพกายและใจที่ดี

...

คนที่เป็นโรคมะเร็งนี่น่าสงสารจริงๆ ดูแล้วเค้าทรมานมาก
เพื่อนพี่เต้ที่เป็นโรคมะเร็ง เค้าเลือกวิธีกินยานอนหลับ
ยานอนหลับสำหรับคนเป็นโรคมะเร็งนี่ รู้สึกว่าจะหลับ24ชม.หรือมากกว่านี้จำไม่ได้
เพื่อนพี่เต้กินเม็ดเดียว เค้าก็หลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานไปแล้ว
การเกิดนี่คือทุกข์จริงๆ มนุษย์เราเกิดมา ไม่ว่าจะจนหรือรวยมันก็ทุกข์ทั้งนั้น