ไม่ควรค่าแก่ความเป็นผู้รู้ธรรมถึงธรรมเลย เพราะท่านผู้รู้ธรรมถึงธรรมจริงท่านจะสามารถทำความนิ่งความตั้งมั่นสามารถเจริญปัญญาวิปัสสนาภาวนาต่อได้ ทำ รูป นาม กาย ใจแยกออกจากกันได้ภายในไม่กี่วินาที และมีสังขารุเปกขาญาณ หรือฌาณ4 เป็นที่พักระหว่างการเดินทางได้โดยง่าย

ทำ รูป นาม กาย ใจ แยกออกจากกันได้ภายในไม่กี่วินาที และมีสังขารุเปกขาญาณ หรือฌาณ4

:b4:
ก็ยังคงเป็นคำตอบ คำพูดคำวิตก วิจารณ์ ที่เป็นปริยัติ เป็นทฤษฎี กันอยู่เป็นส่วนใหญ่ ยังไม่มีท่านใดพูดถึงประสบการณ์จริงว่า ท่าทำกายสังขารให้สงบรำงับ สยบนิวรณ์ 5 ได้ไหม ในเวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง

:b4:

ถ้าทำได้ ทำอย่างไร
ถ้ายังทำไม่ได้ รู้ไหมว่าอะไรเป็นอุปสรรคสำหรับคุณ

:b4:
เอาเรื่องทำนองนี้มาคุยกันน่าจะได้ประโยชน์มากขึ้นนะครับ
สำหรับคุณโฮฮับที่ยังคอยแต่จะสงสัย และเข้าใจว่าคนอื่นยังโง่กว่าไม่รึ้จักความหมายโดยอรรถะและพยัญชนะ ของสมถะและ วิปัสสนานั้น ขอให้เลิกสงสัยในเรื่องพื้นฐานเหล่านั้นได้แล้ว ควรต้องมีสามัญสำนีกของวิญญูชนรู้บ้างว่า คนทีสามารถเอาคำถามในเชิงปฏิบัติมาตั้งเป็นกระทู้เช่นนี้เขาจะมีประสบการณ์ทั้งภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติมามากน้อยขนาดไหน

:b4:
ลองแสดงประสบการณ์จริงของคุณโฮฮับมาให้กันฟังหน่อยว่า คุณสงบกายสังขารและนิวรณ์ 5 ได้ภายในเวลากี่นาที
นี่ไม่ใช่เป็นเฉพาะเรื่องสมถะหรือสงบ แต่เป็นเครื่องชี้บอกด้วยว่า คุณอยู่บนฐานที่พร้อมสำหรับการเจริญวิปัสสนาภาวนาหรือยัง

ไอ้วิปัสสนา ที่มีความคิดนึกปนอยู่ตลอกเวลานั่นมันเป็น วิปัสสนึก สำเร็จธรรมโดยวิปัสสนึก ถึงนิพพานโดยวิปัสสนึก แล้วมานั่งกระหยิ่มใจว่าฉันสำเร็จธรรมแล้ว คิดข้อธรรมอะไรก็ทะลุประโปร่งไปหมด

แต่พอมีคนมาสบประมาทก็ขุ่นมัวทุกที โกรธทุกที มีปฏิกิริยาตอบโต้ด้วยมิจฉาวาจาทุกที

จะสร้างความสงบกายใจได้หยุดพักความคิดนึก ปรุงแต่งสักพักสักคราว ก็ทำไม่ค่อยได้ ใช้เวลาเป็นหลายชั่วโมงหลายวัน

ไม่ควรค่าแก่ความเป็นผู้รู้ธรรมถึงธรรมเลย เพราะท่านผู้รู้ธรรมถึงธรรมจริงท่านจะสามารถทำความนิ่งความตั้งมั่นสามารถเจริญปัญญาวิปัสสนาภาวนาต่อได้ ทำ รูป นาม กาย ใจแยกออกจากกันได้ภายในไม่กี่วินาที และมีสังขารุเปกขาญาณหรือฌาณ4 เป็นที่พักระหว่างการเดินทางได้โดยง่าย

ไม่ควรค่าแก่ความเป็นผู้รู้ธรรมถึงธรรมเลย เพราะท่านผู้รู้ธรรมถึงธรรมจริงท่านจะสามารถทำความนิ่งความตั้งมั่นสามารถเจริญปัญญาวิปัสสนาภาวนาต่อได้ ทำ รูป นาม กาย ใจแยกออกจากกันได้ภายในไม่กี่วินาที และมีสังขารุเปกขาญาณ หรือฌาณ4 เป็นที่พักระหว่างการเดินทางได้โดยง่าย

วิปัสสนาญาณ ๙ มีดังนี้

๑) อุทยัพพยานุปัสสนาญาณ หรือเรียกสั้นๆว่า อุทยัพพยญาณ (๔) ญาณอันตามเห็นความ

เกิด-ดับ คือ พิจารณาความเกิดขึ้นและความดับไปแห่งเบญจขันธ์ จนเห็นปัจจุบันธรรมที่กำลัง

เกิดขึ้น และดับสลายไปๆ ชัดเจน เข้าใจภาวะที่เป็นของไม่เที่ยง ทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ ไม่อยู่

ในบังคับบัญชาตามความอยากของใคร หยั่งรู้ว่า สิ่งทั้งหลายเกิดขึ้น ครั้นแล้ว ก็ต้องดับ

ไป ล้วนเกิดขึ้นแล้วก็ดับไปทั้งหมด เมื่อเกิดการรับรู้หรือเคลื่อนไหวใดๆ ในแต่ละขณะ ก็มองเห็น

นามธรรม รูปธรรม และตัวรู้ หรือผู้รู้ ที่เกิดขึ้น แล้วทั้งรูปธรรมนามธรรมและตัวรู้นั้น ก็ดับไป

พร้อมกันทั้งหมด เป็นความรู้เห็นชัดแก่กล้า (พลววิปัสสนา) ทำให้ละนิจจสัญญา สุขสัญญา

และอัตตสัญญาได้


๒) ภังคานุปัสสนาญาณ เรียกสั้นว่า ภังคญาณ (๕) ญาณอันตามเห็นความสลาย คือ เมื่อ

เห็นความเกิดขึ้นเช่นนั้นชัดเจนถี่เข้า ก็จะคำนึงเห็นเด่นชัดในส่วนความดับที่เป็นจุดจบสิ้น มองเห็น

แต่อาการที่สิ่งทั้งหลายดับไปๆ เห็นว่าสิ่งทั้งหลายทั้งปวงล้วนจะต้องดับสลายไปทั้งหมด


๓) ภยตูปัฏฐานญาณ เรียกสั้นว่า ภยญาณ (๖) ญาณอันมองเห็นสังขารปรากฏเป็นของน่า

กลัว คือ เมื่อพิจารณาเห็นแต่ความแตกสลาย อันมีแก่สิ่งทั้งหลายหมดทุกอย่างเช่นนั้นแล้ว

สังขารทั้งปวงไม่ว่าจะเป็นไปในภพใดคติใด ก็ปรากกฎเป็นของน่ากลัว เพราะล้วนแต่จะต้องแตกสลาย

ไปไม่ปลอดภัยทั้งสิ้น


๔) อาทีนวานุปัสสนาญาณ เรียกสั้นว่า อาทีนวญาณ (๗) ญาณอันคำนึงเห็นโทษ คือ

เมื่อพิจารณาเห็นสังขารทั้งปวงล้วนต้องแตกสลายไปเป็นของน่ากลัวไม่ปลอดภัยทั้งสิ้นแล้ว ย่อม

คำนึงเห็นสังขารทั้งปวงนั้นว่าเป็นโทษ เป็นสิ่งที่มีความบกพร่อง จะต้องระคนอยู่ด้วยทุกข์


๕) นิพพิทานุปัสสนาญาณ เรียกสั้นว่า นิพพิทาญาณ (๘) ญาณอันคำนึงเห็นด้วยความ

หน่าย คือเมือพิจารณาเห็นสังขารว่าเป็นโทษเช่นนั้นแล้ว ย่อมเกิดความหน่าย ไม่เพลิดเพลินติดใจ


๖) มุญจิตุกัมยตสญาณ (๙) ญาณหยั่งรู้ที่ทำให้ต้องการจะพ้นไปเสีย คือ เมื่อหน่ายสังขารทั้ง

หลายแล้ว ย่อมปรารถนาที่จะพ้นไปเสียจากสังขารเหล่านั้น


๗) ปฏิสังขานุปัสสนาญาณ หรือปฏิสังขาญาณ (๑๐) ญาณอันพิจารณาทบทวนเพื่อให้เห็น

ทาง คือ เมื่อต้องการจะพ้นไปเสีย จึงกลับหันไปยกเอาสังขารทั้งหลายขึ้นมาพิจารณากำหนดด้วย

ไตรลักษณ์ เพื่อมองหาอุบายที่จะปลดเปลื้องออกไป


๘) สังขารุเปกขาญาณ (๑๑) ญาณอันเป็นไปโดยความเป็นกลางต่อสังขาร คือ เมื่อ

พิจารณาสังขารทั้งหลายต่อไป ย่อมเกิดความรู้เห็นสภาวะของสังขารตามเป็นจริงว่า มันก็เป็นอยู่

เป็นไปของมันอย่างนั้นเป็นธรรมดา หรือเป็นธรรมดาของมันอย่างนั้นเอง จึงวางใจเป็นกลางเรียบ

เฉยได้ไม่ยินดียินร้าย ไม่ขัดใจติดใจ ในสังขารทั้งหลาย แต่นั้น ก็มองเห็นนิพพานเป็นสันติ

บท ญาณจึงโน้มน้อมที่จะมุ่งแล่นไปยังนิพพาน เลิกละความเกี่ยวเกาะกับสังขารทั้งหลาย ญาณ

ข้อนี้ จัดเป็นสิขาปปัตตวิปัสสนา คือ วิปัสสนาที่ถึงจุดสุดยอดและเป็นวุฏฐานคามินีวิปัสสนา คือ

วิปัสสนาที่เชื่อมถึงมรรค อันเป็นที่ออกจากสิ่งที่ยึด หรือ ออกจากสังขาร


๙) สัจจานุโลมิกญาณ หรือ อนุโลมญาณ (๑๒) ญาณอันเป็นไปโดยอนุโลมแก่การหยั่งรู้

อริยสัจ คือ เมื่อวางใจเป็นกลางต่อสังขารทั้งหลายไม่พะวง และญาณก็โน้มน้อมแล่นมุ่งตรงสู่

นิพพานแล้ว ญาณอันคล้อยต่อการตรัสรู้อริยสัจ ย่อมเกิดขึ้นในลำดับถัดไป เป็นขั้นสุดท้ายของ

วิปัสสนาญาณ