มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของพี่โฮฮับที่จะต้องไปบอกวิธีกำจัดความกลัวของผู้อื่น ก็ในเมื่อไม่มีเหตุปัจจัย
คุณน้องก็ยังไม่เห็นว่าจะมีใครมาขอร้องพี่โฮฮับมาสอนวิธีำกจัดความกลัวออกไปจากจิตตนให้หน่อย ยังไม่เห็นใครซักคนที่จะข้อร้องหรือขอความกรุณาจากพี่โฮฮับให้บอกวิธี พี่กรัชกายชอบเหน็บแนมพี่โฮฮับว่า ดีแต่พุด แล้วพี่ละระวังจะเป็นเหมือนอิเหนานะ รู้ไหมทำไมถึงมีสำนวนว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง เพราะอิเหนานิสัยไม่ดี ชอบว่าคนโน้นโง่คนนี้โง่ ที่ไปหลงรักษุษบา คือหนุ่มๆคนไหนเห็นบุษบาก็ต่างมีจิตปฏิพันธ์ต่อบุษบา อิเหนายังไม่เคยพบหน้าบุษบาแต่ก็อคติกับบุษบามาตั้งแต่เล็กๆ แต่พอเอาเข้าจริงไปเจอตัวจริงบุษบากลับหลงรักบุษบาถึงขนาดบุกเข้าไปแย่งชิงบุษบามาจากคนอื่น555
เคยฟังเพลงนี้ป่าว

http://www.youtube.com/watch?v=oajKX93S7sw

เมื่อถึงจุดๆนึงผมว่า เราจะรู้ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำเองนะครับ

เราจะรู้ว่าทำอะไรแล้วมันจะพ้นทุกข์จริงๆ
อะไรทำแล้วยิ่งงมงาย

ขอนำเนื้อหาสาระของสติปัฏฐานวางไว้ให้พิจารณา คือว่า เมื่อโยคีบุคคลปฏิบัติตามแนวสติปัฏฐานถูกต้องแล้วกิเลสาสวะจะค่อยๆลดโดยอัตโนมัติ ทำให้อยู่ดีมีสุขตามสมควรแก่การปฏิบัติในปัจจุบันชาตินี้ นำมาแต่พอเห็นเค้า


สติปัฏฐานในฐานะสัมมาสติ

สติปัฏฐาน แปลว่า ที่ตั้งของสติบ้าง การที่สติเข้าไปตั้งอยู่ คือมีสติกำกับอยู่บ้าง ฯลฯ ว่าโดยหลักการก็คือ การใช้สติ หรือวิธีปฏิบัติเพื่อใช้สติให้บังเกิดผลดีที่สุด ดังความแห่งพุทธพจน์ในมหาสติปัฏฐานสูตรว่า


“ภิกษุทั้งหลาย ทางนี้เป็นมรรคาเอก เพื่อความบริสุทธิ์ของสัตว์ทั้งหลาย เพื่อข้ามพ้นโสกะ และปริเทวะ เพื่อความดับทุกข์และโทมนัส เพื่อบรรลุโลกุตรมรรค เพื่อกระทำนิพพานให้แจ้ง นี่คือสติปัฏฐาน 4”


สาระสำคัญของสติปัฏฐาน

สติปัฏฐาน (รวมทั้งวิปัสสนาด้วย) ไม่ใช่หลักการที่จำกัดว่าจะต้องปลีกตัวหลบลี้ไปนั่งปฏิบัติอยู่นอกสังคม หรือจำเพาะในกาลเวลาใดเวลาหนึ่ง โดยเหตุนี้ จึงมีการสนับสนุนให้นำมาปฏิบัติในชีวิตประจำวันทั่วไป

ว่าโดยสาระสำคัญของสติปัฏฐาน 4 บอกให้รู้ว่า ชีวิตของเรานี้ มีจุดที่ควรใช้สติคอยกำกับดูแลทั้งหมดเพียง 4 แห่งเท่านั้นเอง คือ ร่างกาย และพฤติกรรมของมัน 1 เวทนาคือความรู้สึกสุขทุกข์ต่างๆ 1 ภาวะจิตที่เป็นไปต่างๆ 1 ความคิดไตร่ตรอง 1 ถ้าดำเนินชีวิตโดยมีสติคุ้มครอง ณ จุดทั้ง 4 นี้แล้ว ก็จะช่วยให้เป็นอยู่อย่างปลอดภัย ไร้ทุกข์ มีความสุขผ่องใส และเป็นปฏิปทานำไปสู่ความรู้แจ้งอริยสัจธรรม


ในเวลาปฏิบัตินั้น ไม่ใช่ใช้สติเพียงอย่างเดียว แต่มีธรรมข้ออื่นๆ ควบอยู่ด้วย ธรรมที่ไม่บ่งถึงไว้ ก็คือสมาธิ ซึ่งจะมีอยู่ด้วยอย่างน้อยในขั้นอ่อนๆ ส่วนธรรมที่ระบุไว้ด้วยเป็นประจำ ได้แก่

1. อาตาปี มีความเพียร (ได้แก่ องค์มรรคข้อ 6 คือสัมมาวายามะ ซึ่งหมายถึงเพียรระวังและเพียรละความชั่ว กับ เพียรสร้างและเพียรรักษาเสริมทวีความดี)

2. สัมปชาโน มีสัมปชัญญะ (คือปัญญา)

3. สติมา มีสติ (หมายถึง สตินั่นเอง)


สัมปชัญญะ คือปัญญานี้ เป็นธรรมที่มักปรากฏคู่กับสติ สำหรับที่นี้ คือ บอกว่า การฝึกในเรื่องสตินี้ เป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการพัฒนาปัญญานั่นเอง

สัมปชัญญะ หรือ ปัญญา ก็คือ ความรู้ความเข้าใจตระหนักชัดในในสิ่งที่สติกำหนดไว้นั้น หรือ ต่อการกระทำในกรณีนั้นว่า มีความมุ่งหมายอย่างไร สิ่งที่ทำนั้นเป็นอย่างไร พึงปฏิบัติต่อมันอย่างไร และไม่เกิดความหลง หรือความเข้าใจผิดใดๆ ขึ้นมาในกรณีนั้นๆ


บทบาทของสติในกระบวนการพัฒนาปัญญา หรือ การกำจัดอาสวกิเลส

อัปปมาท คือความไม่ประมาทนั้น หมายถึงการมีชีวิตอยู่อย่างไม่ขาดสติ หรือการมีสติอยู่เสมอ ในการครองชีวิต อัปปมาทเป็นตัวการทำให้ระมัดระวังตัว ป้องกันไม่ให้พลาดไปในทางชั่วหรือทางเสื่อม คอยยับยั้งเตือนไม่ให้เพลิดเพลินมัวเมาลุ่มหลงสยบอยู่ คอยกระตุ้น ไม่ให้หยุดอยู่กับที่ และคอยเร่งเร้าให้ขะมักเขม้นที่จะเดินรุดหน้าอยู่เรื่อยไป ทำให้สำนึกในหน้าที่อยู่เสมอ โดยตระหนักถึงสิ่งควรทำและไม่ควรทำ ทำแล้วและยังไม่ได้ทำ และช่วยให้ทำการต่างๆ ด้วยความรอบคอบ จึงเป็นองค์ธรรมสำคัญในระบบจริยธรรม


ในกรณีเช่นนี้ พอจะสรุปการปฏิบัติหน้าที่ของสติ ได้ดังนี้

ลักษณะการทำงานโดยทั่วไปของสตินั้น คือ การไม่ปล่อยใจให้เลื่อนลอย ไม่ปล่อยอารมณ์ให้ผ่านเรื่อยเปื่อยไป หรือไม่ปล่อยให้ความนึกคิดฟุ้งซ่านไปในอารมณ์ต่างๆ แต่คอยเฝ้าระวัง เหมือนจับตาดู อารมณ์ที่ผ่านมาแต่ละอย่าง มุ่งหน้าเข้าหาอารมณ์นั้นๆ เมื่อต้องการกำหนดอารมณ์ใด ก็เข้าจับดูติดๆไป ไม่ยอมให้คลาดหาย คือ นึกคิด หรือระลึกไว้เสมอ ไม่ยอมให้หลงลืม
มีคำเปรียบเทียบสติว่า เหมือนเสาหลัก เพราะปักแน่นในอารมณ์ หรือเหมือนนายประตู เพราะเฝ้าอายตนะต่างๆ ที่เป็นทางรับอารมณ์ ตรวจดูอารมณ์ที่ผ่านเข้ามาๆ ปทัฏฐานหรือเหตุใกล้ชิดที่จะให้เกิดสติ ก็คือ สัญญา (การกำหนดหมาย) ที่มั่นคง หรือสติปัฏฐานชนิดต่างๆ

- สติเป็นตัวป้องกัน ยับยั้งจิตไม่ให้ฟุ้งซ่าน ไม่ให้ก้าวพลาด ไม่ให้ถลำลงในธรรมที่ไม่พึงประสงค์ ไม่ยอมให้ความชั่วได้โอกาสเกิดขึ้นในจิต และไม่ยอมให้ใช้คิดผิดทาง

- สติเป็นตัวควบคุมตรวจตรากระแสการรับรู้ ความนึกคิด และพฤติกรรมทุกอย่าง ให้อยู่ในแนวทางที่ต้องการ คอยกำกับจิตไว้กับอารมณ์ที่ต้องการ และจึงเป็นเครื่องมือสำหรับยึดหรือเกาะกุมอารมณ์อย่างใดๆ ดุจเอาวางไว้ข้าหน้าจิต เพื่อพิจารณาจัดการอย่างใดอย่างหนึ่งต่อไป


เมื่อนำลักษณะการทำหน้าที่ของสติที่กล่าวแล้วนั้นมาพิจารณาประกอบ จะมองเห็นประโยชน์ที่มุ่งหมายของการปฏิบัติฝึกฝน ในเรื่องของ สติ ดังนี้

1. ควบคุมรักษาสภาพจิตให้อยู่ในภาวะที่ต้องการ โดยตรวจตรากระบวนการรับรู้ และกระแสความคิด เลือกรับสิ่งที่ต้องการ กันออกไปซึ่งสิ่งที่ไม่ต้องการ หรือกระแสความคิดให้นิ่งเข้าที่ และทำให้จิตเป็นสมาธิได้ง่าย

2. ทำให้ร่างกายและจิตใจ อยู่ในสภาพที่เรียกได้ว่าเป็นตัวของตัวเอง เพราะมีความโปร่งเบา ผ่อนคลายเป็นสุขโดยสภาพของมันเอง พร้อมที่จะเผชิญความเป็นไปต่างๆ และจัดการกับสิ่งทั้งหลายในโลกอย่างได้ผลดี

3. ในภาวะจิตที่เป็นสมาธิ อาจใช้สติเหนี่ยวนำกระบวนการรับรู้ และกระแสความคิด ทำขอบเขตการรับรู้และความคิดให้ขยายออกไปโดยมิติต่างๆ หรือให้เป็นไปต่างๆได้

4. โดยการยึด หรือจับเอาอารมณ์ที่เป็นวัตถุแห่งการพิจารณา วางไว้ต่อหน้า จึงทำให้การพิจารณาสืบค้นด้วยปัญญา ดำเนินไปได้ชัดเจนเต็มที่ เท่ากับเป็นฐานในการสร้างเสริมปัญญาให้เจริญบริบูรณ์

5. ชำระพฤติกรรมต่างๆ ทุกอย่าง (ทั้ง กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม) ให้บริสุทธิ์ อิสระ ไม่เกลือกกลั้ว หรือเป็นไปด้วยอำนาจตัณหาอุปาทาน และร่วม กับ สัมปชัญญะ ทำให้พฤติกรรมเหล่านั้นเป็นไปด้วยปัญญา หรือเหตุผลบริสุทธิ์ล้วนๆ

ประโยชน์ข้อ 4 และ ข้อ 5 นั้น นับว่าเป็นจุดหมายขั้นสูง จะเข้าถึงได้ด้วยวิธีปฏิบัติที่กำหนดไว้เป็นพิเศษ ซึงคำจำกัดความในข้อสัมมาสติ ก็ได้แก่ สติปัฏฐาน 4

ไอ้ที่คุณบอกให้เขายกเลิกไม่ต้องทำน่ะ ถ้าทำให้ถูกวิธี มันก็เป็น ทาน เป็นศีล เป็นการฝึกสติ ฝึกต้านกระแสความเคยชิน เป็นการสะสมบารมี ซึ่งสุดท้ายล้วนส่งเสริมการดูจิตได้ครับ

พระท่าน โดยเฉพาะพระอรหันต์ ท่านยังมีศีลมีข้อวัตรเลย

ประเด็นจึงไม่น่าใช่ว่าทำแล้วจะดี หรือไม่ทำเลยแล้วจะดี

แต่เป็น ถ้าทำ ทำอย่างไรจึงจะดี

ถ้าไม่ทำ ไม่ทำเพราะเหตุอะไรบ้าง จึงจะดี

ใช่หรือเปล่าครับ ?

ขอบคุณที่แนะนำค่ะ

ถ้าคนเค้ากำลังสวดสรรเสริญคุณพระรัตนตรัยอยู่ แล้วคุณก็ไปบอกว่า อย่าสวดนะ ดูจิตอย่างเดียว
บาปเต็มๆครับ ไม่เคารพในพระรัตนตรัย หรือเค้าสวดธรรมจักรอยู่ อย่างนี้แล้วคุณก็บอกว่าหยุดนะ อันนี้ไม่เคารพพระธรรม บาปอีก ถ้าเค้าทำตามคุณก็เท่ากับขัดขวางบุญผู้อื่น

ถ้าเค้ากำลังให้ทานอยู่เช่นกำลังตักบาตรให้ข้าวและน้ำแก่ภิกษุอยู่ แล้วไปบอกว่าหยุด หยุดให้ทานเดี๋ยวนี้ บาปแน่นอน ขัดขวางบุญผู้อื่น และขัดขวางไม่ให้พระสงฆ์ได้รับข้าวและน้ำด้วย


จะถูกทางไหมก็ต้องดูว่า ตรงตาม อริยมรรคมั้ย สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ

และถ้าจะให้ตรงตามทางที่เป็นอริยมรรคที่เป็นทางสู่นิพพาน ก็ต้องเป็นโลกกุตรมรรคเท่านั้น