:b8:
อีก 1 ความเห็นเรื่องนิโรธสมาบัติ

http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... 54TFquc-9Y

เราจะด้วยวิธีใดว่าไหนเกลือไหนพิมเสน

http://www.youtube.com/watch?v=xaBrBwRekjo&list=PLItWrbCkI1FbQpA-ZdS0yme37v6MGTxAo&index=3

การทรงอารมณ์ ธรรมะจากพระอาจารย์ ปัญญา นีลวโณ สำนักสงฆ์เขาตะบองนาค จ.นครสวรรค์

อนุโมทนาครับ

พิมพ์ตกไปคำหนึ่ง (เราจะรู้ด้วยวิธีใดว่าไหนเกลือ ไหนพิมเสน)

:b12:
เราจะด้วยวิธีใดว่าไหนเกลือไหนพิมเสน


พิมพ์ตกไปคำหนึ่ง (เราจะรู้ด้วยวิธีใดว่าไหนเกลือ ไหนพิมเสน)



ยกเรื่องเณรคำมาต่อกับคำเชิญไปกราบครูบาบุญชุ่ม...มันดูกะไรอยู่นะคุณกรัชกาย....ระมัดระวังหน่อยดี

กว่าไหมครับ.....เกลือ กับพิมเสนนั้นมันคนละอย่างคนละคุณค่ากันนะครับ

นี่ๆ กรณีที่คุณอโศก เปรียบเทียบ เกลือ กับ พิมเสนนี่

ก็คุณกรัชกาย ถามเรื่องเกลือกับพิมเสนนี่ครับ

คำถาม......เราจะด้วยวิธีใดว่าไหนเกลือไหนพิมเสน?

แต่ถ้าจะถามตรงๆว่า เณรคำ กับครูบาบุญชุ่ม มีคุณธรรมต่างกันอย่างไร?....อันนี้แหละที่จะตอบยาก เพราะต้องกลั่นกรองคำพูดให้ดี ให้ถูกต้องตามธรรม

ในความเป็นจริง คำตอบแบบลึกๆก็อยู่ในคำตอบเรื่องพิมเสนกับเกลือนั่นแหละครับ ถ้านึกได้ เข้าใจถึง

เพราะคำว่าชิมนั้น แปลความหมายอีกอย่างก็คือให้ไปลองสัมผัสใกล้ชิด ติดตามดูข้อวัตรปฏิบัติและจริยาวัตรของท่านให้นานพอสมควร ก็จะรู้เอง ว่าใดดุจพิมเสน ใดดุจเกลือ

เมื่อวานซืน ขณะที่กำลังนอน แต่ยังหลับไม่สนิท เพราะไม่ค่อยสบาย นอนไปซักพักเดี๋ยวก็ไอ พยายามข่มตาให้หลับพอประมาณตีสาม รู้สึกเหมือนมีเสียงกระซิบที่กระหม่อมว่า " เดี๋ยวจะลอง..ดูนะ ( ประมาณนี้ ฟังไม่ถนัด )" จากนั้น หูก็อื้ออย่างมากเป็นเสียงวี้ดหึ่งเป็นจังหวะ แต่ดังมากๆจนกลบเสียงอื่นไปจนหมด แล้วตัวก็ขยับไม่ได้ รู้สึกตัวแข็งทื่อตาลืมได้แบบปรือๆ

ปรากฎว่ามีแสงสีทองอ่อนพุ่งปรื้ดขึ้นมาจากช่วงท้อง เป็นลำประมาณศอกหนึ่ง และเมีลมหมุนสีขาวๆ หมุนติ้วๆขึ้นตามมารู้สึกได้ว่าตัวแอ่นขึ้นตามลมไปนิดนึง และ ตัวที่นอนอยู่เบาลงไปมาก

จากนั้นลมหมุนติ้วๆ สีขาวนั้นก็แปรสภาพ กลายเป็นกลุ่มก้อนพลังงานสีเทา แต่โปร่งแสงมองทะลุได้ (มองไม่ถนัดว่าเป็นรูปร่างอะไรเพราะตลอดเวลานี้ หูก็อื้ออย่างมาก ตัวแข็งทื่อ ขยับตัวไม่ได้เลย )

สักพักกลุ่มพลังงานนี้ก็มาทับที่ร่าง ใจก็คิดว่า โหทับทำไม มันหนักนะ ทันใดนั้น ก้อนพลังงานนั้นก็พุ่งพรวดเข้าไปทางปากเหมือนว่าดูดเข้าไปในปากเรา อย่างเร็วมาก พยายามจะเม้มปากไว้ ก็ขยับปากไม่ได้ ได้แต่ภาวนาในใจว่า พุทธัง สรนัง คัจฉามิๆ แต่ก็หยุดไม่ให้พลังงานนั้นเข้ามาไม่ได้ จนกระทั่งใกล้จะหมด และเราพอจะขยับริมผีปากได้นิดหน่อย เลยเม้มปากไว้เพื่อไม่ให้ก้อนพลังงานเข้าไป แต่ก็เข้าไปในปากจนหมด
จากนั้น หูก็หายอื้อ รู้สึกตัวหนักขึ้นและขยับได้ตามปกติ
อยากทราบว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันคืออะไร เป็นอันตรายไหม ควรปฎิบัติตนอย่างไรดีคะ

ขอถามผู้รู้ด้วยค่ะปกติแล้วเป็นคนชอบสวดมนต์เป็นประจำ มักสวดพาหุง อิติปิโสเท่าอายุ ชินบัญชร ยอดกัณฑ์ หลังสวดเสร็จก็จะแผ่เมตตาให้สรรพสัตว์เจ้ากรรมนายเวรทุกครั้ง และหากมีเวลาก็จะนั่งสมาธิต่อ แต่วันที่เกิดเหตุการณ์นี้ ติดภาระกิจต่างจังหวัดเลยไม่ได้สวด

คนที่บรรลุธรรมทุกคนจะต้องผ่านช่วงเวลาของการหยุดหายใจมาทั้งนั้นมากน้อยแล้วแต่กำลัง เพราะสังขารสงบระงับนันเอง เมื่อสังขารระงับก็จะได้พบกับสภาวะธรรมแห่งความไม่เกิดไม่ดับ เป็นสภาวะนิพพาน ถ้าท่านใดยังไม่ถึงสภาวะนี้ขอใหเข้าใจไว้ว่าความรู้ของท่านทั้งหลายเป็นเพียงสุตตะมยปัญญาและจินตามยปัญญาครับ และอะไรจะทำใหถึงจุดนีได้ ก็อานาปานสตินั้นไง หรือพิจารณากายส่วนใดกได้ ทำให้ถึงที่สุดก็จะพบที่สุดแห่งทุกข์

ตอนที่สอง มีดังนี้

ส่วนตัวแล้วเป็นคนชอบนั่งสมาธิค่ะ สมัยประถม คุณครูที่ร.ร. สอนนั่งสมาธิแบบภาวนาพุธโท นั่งพร้อมกับเพื่อนๆ มีอยู่หลายครั้งที่นั่งแล้วเหมือนตัวลอยขั้นมา

พอออกจากสมาธิแล้วลืมตา ปรากฎว่าไปนั่งห่างจากที่นั่งเดิมไกลเลย คนที่นั่งข้างๆก็ไม่ใช่คนเดิม ก็ไม่เข้าใจในตอนนั้นว่าเกิดอะไรขึ้น และโดนคุณครูดุว่าแอบย้ายที่ ไม่ตั้งใจทำสมาธิ และภายหลังกลับไปนั่งที่บ้าน นั่งไปแล้วรู้สึกว่าไม่มีตัวอยู่ ไม่มีลมหายใจ พอคุณแม่ทราบก็ห้ามไม่ให้ทำอีก เดี่ยวจะเป็นคนบ้า เลยไม่ได้ทำต่อ เพิ่งจะมาปฎิบัติต่อตอนช่วงนี้ค่ะ


จึงขออนุญาตถามคุณ amazing ว่าเขาบรรลุธรรมหรือยัง ธรรมะอะไร เขาหยุดหายใจด้วย ตัวก็หาย เป็นปัญญาอะไรได้บ้าง เป็นสภาวะนิพพานแบบคุณกล่าวหรือยัง หรือยังไง

อาการทั้งสองคนเป็นอาการของคนไม่รู้เรื่องธรรมะเลย(ลักษณะแบบนี้คือถูกบอกให้นั่่งก็นั่งขาดความรู้ขาดสุดตะขาดจินตะไม่มีทิศทางไม่มีเป้าหมาย) เป็นการพูดแบบสงสัยทั้งนั้นอาการจริงๆเป็นเช่นไรก็ไมู่รู้ ถ้าเป็นอาการทางการปฎิบัติแล้วเรียกว่าขาดสติ จิตปรุงแต่งต่างๆนา ตกภวังค์บ้างเพราะการขาดสติ
สภาวะใดที่ยังพาให้เกิดการสงสัยรังเรจะเรียกว่าบรรลุธรรมได้อย่างไร สภาวะธรรมนิพพานเป็นธาตุที่ทำลายความสงสัย

เมื่อเป็นดังว่า เขาควรทำ (เน้นคำว่าทำๆๆๆ)ยังไงต่อครับ เพื่อให้บรรลุธรรม ถึงสภาวนิพพานที่คุณว่าเป็นธาตุทำลายความสงสัย

เขาควรศึกษาธรรมะให้เข้าใจความจริงก่อนว่า ทั้งหมดทั้งหลายมีแต่รูปนาม มีแต่ความเป็นธาตุ เป็นขันต์ อาตยนะตรึกให้เข้าใจ เมื่อตรึกให้เข้าใจก็จะได้หายสงสัยในบางประการ เมื่อเกิดอะไรขึ้นจะได้ไม่สงวสัยว่านั้นคืออะไร สิ่งนั้นที่ประจักษ์ปรากฎมันคืออะไร ทั้งหมดก็คือรูปนามเท่านั้น

แล้วปฎิบัติให้เข้าถึงโดยความเป็นสภาวะจริงเข้าถึงความเป็นธาตุขันต์ อาตยนะ โดยรับรู้สภาวะแห่งความเป็นของสักว่าธาตุ มีแต่ความเย็นร้อนอ่อนแข็งตึงไหว ให้รู้เป็นเพียงรูปเสียงกลิ่นรสสัมผัสที่ปรากฎนั้นเกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไปจริงๆ ไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถคงทนอยู่ในสภาวะเดิมได้ แม้กระทั้งตัวเราที่กว้างวายาวศอกนี้ เมื่อถึงสภาวะหนึ่งเมื่อรูปนามแยกจากกันหรือเรียกว่าสังขารทั้งหลายดับไป ตัวเราที่ว่ามีมันก็ไม่มี รูป สังขาร สัญญา เวทนา วิญญานทั้งหลายที่ว่ามีมันก็ไม่มี ให้เขาถึงความจริงโดยความเป็นปรมัตถ์ เข้าถึงความไม่เกิดไม่ดับ สภาวะนี้มีจริงแต่การจะเข้าถึงนั้นก็ว่ากันไปแล้วแต่กำลังของแล้วแต่อินทรีย์แต่ละคนที่สะสมมา ผมบอกหลายครั้งแล้วทำที่สุดแห่งทุกข์ใหปรากฎโดย อานาปานสติหรือมีสติอยู่กับกายใดกายหนึ่งก็ได้