จากที่สังเกตมีกัลยาณมิตรเข้ามาสนใจอ่านกระทู้เกิน 200 คนแล้ว น่าจะเฉลยคำตอบกันเสียทีนะครับ

อะไร เป็นเหตุให้มนุษย์และสัตว์โลกทั้งหลายต้องหายใจเข้าออก?


ตอบ.....ทุกข์ หรือ ทุกขัง....ความทนอยู่ไม่ได้ ยังไงล่ะครับ ที่ทำให้มนุษย์และสัตว์โลกทั้งหลายต้องหายใจเข้าหายใจออก

ลองพิสูจน์กันดูใหม่อีกทีซิครับ นิ่งรู้ นิ่งสังเกต ลมหายใจเข้า ออก ดูให้ดีๆว่า มีความรู้สึกอะไรเกิดขึ้น เมื่อหายใจเข้าสุดแล้ว กับเมื่อหายใจออกสุดแล้ว

หายใจเข้าสุดแล้ว ไม่หายใจออก มันทนไม่ได้ ใช่ไหมครับ หายใจออกสุดแล้วก็เช่นกัน

ทุกขัง หรือทุกข์ รูป นาม กาย ใจ หรือขันธ์ 5 ของเรานี้เป็นก้อนแห่งทุกข์ กองแห่งทุกข์จริงๆ สมดังพระวาจาที่พระพุทธองค์ทรงสรุปว่า

สังขิตเตนะปัจจุปาทาน ขันธา.........ว่าโดยย่อ อุปาทานขันธ์ทั้ง 5 นี้ คือ ก้อนทุกข์ กองทุกข์

ตราบใดที่ยังต้องหายใจเข้าออกอยู่ ย่อมจะต้องทุกข์อยู่ร่ำไป

แต่เมื่อไหร่ทำให้ลมหายใจละเอียดลง เหลือน้อยลงมากเท่าไหร่ สุขก็จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และจะมีสุขสูงสุดเมื่อหยุดลมหายใจเข้าออกไว้เสียได้

ตัวอย่างเช่น ฤาษี หรือนักสมถะภาวนา ที่เข้าอัปนาฌาณ......ดับลมหายใจไว้ได้ชั่วระยะเวลาหนึ่ง ช่วงที่อยู่ในอัปนาฌาณนั้น เป็นช่วงที่สุขที่สุด แต่ยังไม่เป็นสุขที่ถาวร ไม่จีรังยั่งยืน

อีกตัวอย่างหนึ่งคือ พระอริยเจ้าทั้ง 4 จำพวก ท่านเสวยผล โดยการเข้าผละสมาบัติ หรือ นิโรธสมาบัติ...ท่านก็เข้าไปอยู่ในสภาวะดับลมหายใจไว้ชั่วคราว เสวยสุขอยู่ในนิพพานสุข....สุขอย่างนี้เป็นสุขที่จีรังยั่งยืน ถาวร เที่ยงแท้แน่นอน ว่าจะไม่มีแปรผันต่อไปอีก ใน 7 ชาติ 3 ชาติ ชาติเดียว หรือสิ้นสุดในชาติปัจจุบัน

เรื่องของลมหายใจจึงมีนัยยะสำคัญเกี่ยวกับความสุข ความทุกข์ของมนุษย์และสัตว์โลกทั้งหลาย

สำหรับสัตว์นั้น อย่างหมี หรือ กบ ที่จำศีล นั่นเป็นตัวอย่างสำคัญคล้ายกับการเข้าฌาณของมนุษย์ มันหลับพักอยู่ได้ โดยหายใจและใช้พลังงานน้อยที่สุด จนถึงขนาดไม่ต้องกินอาหาร ขับถ่ายหรือขยับกายไปไหน ตลอด ฤดูหนาว หรือฤดูแล้งที่ขาดน้ำและอาหาร...ช่วงเวลานั้นคงจะเป็นเวลาที่สุขมากของหมีและกบ

จากความรู้อันนี้ จะทำให้เราได้มุมมองอีกอย่างหนึ่งว่า ทำไมการเจริญทั้งสมถะและวิปัสสนาภาวนาจึงเกี่ยวข้องกับลมหายใจเข้าออกมากนัก

ยังมีแง่มุมอื่นๆอีกที่เราจะแจกแจงวิตกวิจารณ์กันได้ต่อไป ลองช่วยกันพิจารณาซิครับ เราควรจะได้ประโยชน์อะไรต่อไปอีกจากเรื่องนี้

สาธุ อนุโมทนายิ่งครับ ท่านปลีกวิเวก

กลัวจังเลยว่าจะมีคนคิดว่าได้

จากข้อความที่อ้างอิงมานี้บอกให้ทราบว่าถ้าเราทำให้ลมหายใจสงบรำงับจนหยุดหายใจได้โดยไม่ตาย นี่เป็นทางให้ได้รับความสุขเย็นในชาติปัจจุบันทันที

สิ่งที่เราต้องรู้ต่อไปเพื่อจะได้ทำลมหหายใจให้สงบรำงับได้คือ

อะไรเป็นปัจจัย ให้มนุษย์และสัตว์โลกทั้งหลายต้องหายใจ

คำถามแรก ถามหาเหตุ คำถามที่ 2 นี้ ถามหาปัจจัย

เราจะฝากคำถามนี้ไว้ในกระทู้ สัก 3 - 4 วันดีไหมครับ เผื่อจะมีเพื่อนฝูงสหายธรรมหลายๆท่านมาช่วยกันแสดงความคิดเห็นและสนทนา

สำหรับวัตถุประสงค์ที่ยกเรื่องลมหายใจเป็นสิ่งชี้ระดับความสุขของมนุษย์และสัตว์โลกทั้งหลายนี้เพื่อเป็นข้อสังเกตว่า

"ถ้าสามารถทำลมหายใจให้สงบรำงับได้มากเท่าไหร่ ความสงบสุขก็จะทวีมากขึ้นเท่านั้น เป็นเงาตามตัว ถ้าหยุดลมหายใจเสียได้โดยไม่ตาย ก็จะได้รับความสุขมากที่สุดเท่าที่มนุษย์จะพึงได้รับ"

ใครทำได้ก็ไม่มีเรื่องอะไรเสียหาย มีแต่คุณประโยชน์กับชีวิตของผู้นั้น.....พระอริยเจ้าส่วนใหญ่ท่านทำได้เป็นเรื่องปกติธรรมดา

กระทู้นี้ต้องการให้ทุกท่านมาค้นหาว่า อะไรเป็นเหตุ อะไรเป็นปัจจัย ให้มนุษย์และสัตว์โลกทั้งหลายต้องหายใจ

ตอนนี้เหตุเรารู้แล้ว คือ "ทุกขัง" ความทนอยู่ไม่ได้ แต่ปัจจัย กำลังมีผู้ตอบว่า "อวิชชา"เป็นปัจจัย ซึ่งรู้สึกจะกินความกว้างมากเกินไปไม่เจาะลึกเฉพาะ

อันที่จริงแล้ว "ปัจจัย ที่ทำให้มนุษย์และสัตว์โลกทั้งหลายต้องหายใจนั้น คือ นิวรณ์ธรรมทั้ง 5 "

เพราะเราทั้งหลายได้ศึกษาและทราบกันแล้วว่า สิ่งกางกั้นเราไว้ไม่ให้ถึงสัมมาสมาธิ คือความถึงฌาณ 4 ได้แก่ นิวรณ์ 5

ที่ญาณ 4 นั้น ถ้าทรงอยู่นานๆ ลมหายใจจะหยุดทำงาน เข้าอัปณาฌาณ

Asoka


พระอรหันต์ผู้ยังไม่ละสังขาร มีลมหายใจเข้า มีลมหายใจออก ไหมครับ?
พระอรหันต์ ทุกข์กับลมหายใจ เข้า ลมหายใจออกไหม?

ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก เป็นขันธ์ไหน
ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก เป็นอุปาทานขันธ์ไหม

พระอรหันตเจ้า ดับทุกข์ชนิดไหน

อะไรทำให้เราต้องหายใจเข้าและหายใจออก ก็กัมมวิญญาณที่เป็นทั้งกุศลเจตนาและอกุศลเจตนา
ที่ยังนำพาลมหายใจให้มีอยู่ได้ทุกวันนี้
บางคนก็ยังต้องหายใจอยู่ได้เพราะวิปากของอกุศลเจตนา ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อรับความทรมาน
อยากจะหยุดหายใจตายไปซะที เพราะคิดว่าตายๆ ซะหนีความทรมาน แต่ก็ยังต้องหายใจต่อไป
เพื่อรับอกุศลวิปาก
กัมมวิญญาณคือเจตนาที่เป็นกุศลและอกุศล รับหน้าที่ทำงานในปวัตติกาล ลมหายใจก็มีเหตุปัจจัยมาจากกัมมวิญญาณ ที่เป็นกุศลเจตนา อกุศลเจตนาในภพก่อนหมดเมื่อไหร่ เมื่อนั้นก็หยุดหายใจ
บางคนก็นานหน่อยอายุเป็นร้อยปี บางคนก็เกิดมาแป๊บเดียวก็ตาย

ยังไม่บรรลุธรรม ไม่กล้าคิดลึกๆครับ เป็นอจินไตย 5555+

รายการแทรกนิดหนึ่งครับ

ฝากธรรมะจากครูบาบุญชุ่ม ญาณสังวโร ถ้ำราชคฤห์ อ.งาว จ.ลำปาง โดยกัลยาณมิตรท่านหนึ่ง เพื่อการชำระขยะใจในช่วงเข้าพรรษาปีนี้นะครับ


ฝันดีนะคะคืนนี้ ฝากไว้ธรรมมะดีๆจากองค์พ่อครูบาเจ้าบุญชุ่ม...ธรรม...อันเป็นนิรันดร์ (พระครูบาเจ้าบุญชุ่ม ญาณสํวโร) อรัญวาสีภิกขุ ต่อไปนี้จะได้กล่าวข้อธรรมอันเป็นคติสอนใจเพื่อให้ผู้ปฏิบัติธรรมได้ทราบไว้เป็นแนวทางบำเพ็ญจิตเข้าสู่พระนิพพาน ดังนี้ · ยิ่งคิดยิ่งไม่รู้ ยิ่งดูยิ่งไม่เห็น ยิ่งทำยิ่งไม่เป็น ธรรมะนี้เหมือนเส้นผมบังภูเขา เมื่อหยุดทำ หยุดคิด หยุดดู แล้วธรรมสภาวะจะเกิดขึ้นเอง สำคัญอยู่ที่จิตดวงเดียว · อันว่าความทุกข์สุขอยู่ที่ใจมิใช่หรือ ถ้าใจยึดถือเป็นทุกข์ไม่สุกใส ถ้าใจไม่ยึดถือก็สุขไม่ทุกข์ใจ อะไรๆ สำคัญอยู่ที่ใจของเราเอย · ฉันมองดูแต่ไม่มีผู้เห็น ฉันฟังอยู่ไม่มีผู้ได้ยิน ฉันดมอยู่แต่ไม่มีผู้ใดกลิ่น ฉันกินอยู่แต่ไม่มีผู้ได้รส ฉันถูกต้องแต่ไม่มีผู้ได้สัมผัส ฉันคิดอยู่แต่ไม่มีผู้คิด ฉันทำงานทุกอย่างแต่ไม่มีผู้ทำ ฉันพูดอยู่แต่ไม่มีผู้พูด ฉันเดินอยู่แต่ไม่มีผู้เดิน ธรรมสภาวะนี้ใครได้สัมผัสรู้ไม่ต้องกลับมาเกิดอีกต่อไป ดังเส้นผมบังภูเขา ถ้าหมดความอยากก็หมดทุกข์ จิตที่ส่งออกนอกเป็นสมุทัย จิตที่สงบอยู่ภายในเป็นนิโรธ จิตที่รู้แจ้งอยู่เป็นมรรค · นกบินไปในฟ้าไม่เห็นอากาศ ปลาว่ายแหวกอยู่ในน้ำไม่เห็นน้ำ ไส้เดือนกินดินไม่เห็นดิน คนอยู่กับทุกข์ไม่เห็นทุกข์ · เมื่อแบกก็หนักเมื่อวางก็เบา ไม่คิดถึงปรุงแต่งไปตามอารมณ์ทั้งห้า จิตก็สงบสบายไร้กังวล · ไม่ห่วงข้างหลัง ไม่ห่วงข้างหน้า เฝ้าดูจิตปัจจุบัน มีสติทุกเมื่อเป็นทางนิพพาน · ไม่คิดพยาบาทมาดร้ายใคร ไม่เป็นศัตรูกับใคร ไม่มีเวรต่อใคร ไม่โกรธใครให้อภัยทุกเมื่อ คนผู้นั้นย่อมอยู่ในโลกด้วยความสุขทุกเมื่อ ไม่คิดเบียดเบียนใคร ไม่ทำความลำบากให้แก่ใคร มีจิตรักทุกเมื่อ มีจิตรักเอ็นดูสัตว์ทั้งหลายทั่วหน้า บุคคลผู้นั้นย่อมอยู่ในโลกนี้ด้วยไม่มีภัย · จงเฝ้าดูสังขารรูปนามนี้เกิดดับ ไม่มีหยุด ไหลไปเหมือนสายน้ำ ไม่ควรยึดมั่นถือมั่นอะไรสักอย่างในโลกนี้ · จงเฝ้าดูจิตให้สงบอยู่ภายใน ไม่ปรุงแต่งทั้งบุญทั้งบาป ทำจิตเป็นกลางอยู่ ไม่ติดโลกนี้โลกหน้า เป็นทางเข้าสู่นิพพาน · จงเฝ้าดูพิจารณาสังขารขันธ์ห้านี้เสื่อมไปหายไป ใกล้ความตายมาทุกวัน แล้วเราได้ที่พึ่งโลกหน้าหรือยัง อย่ามัวประมาทอยู่ · จงตั้งจิต ทำความเพียรยินดีในภาวนาเถิด การเกิดมาเป็นทุกข์แท้หนอพรุ่งนี้มีธรรมมะจากองค์พ่อครูบาเจ้าบุญชุ่มมาให้ชมกันอีกนะคะ ติดตามชมกันนะคะ...ฝันดีนะคะ

เรื่องนี้ ต้องมีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดกับพระอรหันตเจ้าที่มีตัวตนอยู่ในยุคปัจจุบัน

หลายองค์ ....อยู่เหมือนคนธรรมดา แต่ลมหายใจไม่ทำงาน.....หลายองค์ มีลมหายใจ......ขึ้นอยู่กับสิ่งที่สร้างสมมาแต่ก่อนเก่าของแต่ละท่าน

พระอรหันต์...ไม่ทุกข์กับอะไรแล้วครับ......เพราะผู้รับทุกข์ คือ สักกายทิฏฐิ และ มานะทิฏฐิ (กูพี่ กับ กูน้อง ) ตายไปแล้ว......จิตของพระอรหันต์เหมือนกับเลขศูนย์......เอาอะไร มีค่าความหมายมากมายเพียงแค่ไหน ยิ่งใหญ่แค่ไหนเข้าไปคูณ ก็เป็นสูญ ไปหมดครับ......ท่านอยู่ด้วยกิริยาจิต


แม้เพียงแค่พระอนาคามี...ถ้าท่านทรงฌาณอยู่....บางครั้งก็ไม่มีลมหายใจครับ เพราะพระอนาคามีต้องถือว่าชนะนิวรณ์ธรรมทั้ง 5 เกือบจะเด็ดขาดแล้ว คงเหลือ อุทธัจจะ นิดเดียวครับ

เรื่องอย่างนี้ไม่มีบอกในตำรา.....มีให้รู้เห็นแค่ในประสบการณ์จริงเท่านั้นครับ

ครูบาองค์นี้เขาลือกันว่าเป็นพระอรหันต์ด้วยนะ เป็นบุญของคุณอโศกที่นั่งใกล้

อย่าเพิ่งเชื่อตามคำล่ำลือ หรือ ลือต่อนะครับ

ครูบาเคยกล่าวไว้หลายครั้ง ว่าท่านปารถนาพุทธภูมิ

เรื่องลมหายใจนี้ไม่ใช่เรื่องอจิณไตยแน่ครับ....เพราะพิสูจน์ได้เสมอและทันทีครับ

ลมหายใจ....นะมี....ตราบใดที่หัวใจยังเต้น...สูบฉีดเลือดไปเลี้ยงเซลล์ต่าง ๆ อยู่...การแลกเปลี่ยนก๊าซระหว่างเลือดกับอากาศภายนอกก็ยังต้องมีอยู่...เพียงแต่หากใช้แรงกายน้อย...อากาศก็ใช้น้อยลงไปตาม...หากน้อยมากๆ...จนอาจไม่ต้องขยับกระบังลม..นั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง...แต่การแลกเปลี่ยนก๊าซยังต้องมีอยู่แน่....

การแลกเปลี่ยนก๊าซ...นี้แหละเรียกการหายใจ
และมีลมหายใจหรือไม่มี....ก็ไม่เกี่ยวกับนิวรณ์ 5 ซึ่งเป็นกิเลส....
เพียงคนมีสมาธิ.1..2..3..4...ก็พ้นนิวรณ์5 ไปแล้ว...เพียงแต่ในฌาน4 จิตไม่ออกรับรู้ทางระบบประสาท...จึงไม่รู้สึกว่ามีลมหายใจ....แต่การหายใจยังมีอยู่...

นิวรณ์5...มันอุปกิเลส..กิเลสหยาบ ๆ...ไม่ไช่กิเลสสังโยชน์เบื้องสูง 5 นะครับ