ไปกันใหญ่แล้ว พูดกันไปเคลิ้มกันไป

จะชนะใจตัวเองสั้นๆ สติและความเพียร เข้าใจมั้ย

แค่ชนะตนเองได้นี่ สามารถเป็น พระอรหันต์ได้เลยเหรอค่ะ

คุณโฮฮับเขียน



ชอบข้อความนี้ของคุณโฮฮับ สั้นๆเข้าใจง่าย

คุณลุงสมานเขียน



ถ้าผู้ใดสามารถชนะ ในสิ่งที่ลุงสมานเขียน ต่อไปถ้าต้องการจะชนะอะไรในตัวเอง ก็ง่ายแล้วค่ะ

แต่สำหรับเรา เรามีข้อเสียของตัวเราอยู่ข้อหนึ่ง อยากจะเอาชนะใจตนเอง ตรงนี้ให้ได้
แต่ทำไม่ได้ซะที

ข้อเสียของเราคือ เวลาที่เราเห็นใครโดนรังแก หรือไม่ได้รับความเป็นธรรม
มันจะ จี๊ด ด ด ด ด ขึ้นสมองทุกที
มีใครเป็นเหมือนเราหรือปล่าวค่ะ

ไม่เคยเป็นนะ ..

แต่ "เมตตาสงสาร" นะเป็นมาก จนทำให้เกิดทุกข์ เพราะไม่รู้จักวางอุเบกขา
เป็นประสบการณ์ตรง ๆ เลย เมื่อครั้งอดีต ..

ตอนนี้พยายามวางอุเบกขาได้มากขึ้น เมื่อเห็นผู้คนหรือสัตว์อื่น ประสบความทุกข์ยาก
ถ้าช่วยได้ก็ช่วย หากช่วยไม่ได้ก็ต้องวางอุเบกขา โดยพิจารณาถึงกรรมว่า เขาทั้งหลาย
ต้องเคยได้ทำกรรมที่ไม่ดีไว้ในอดีต จึงต้องประสบชะตากรรมดังนี้ ..

อารมณ์ที่ทุกข์โศก ก็จะค่อย ๆ เบาบางลง ..

ชนะตน ที่ง่าย ๆ พอจะแนะนำได้ไหมค่ะ

ชอบเวลาที่เห็นฮานาโกะพูดมาก ...

เวลาที่เห็น Hanako ทีไร เอกอนจะนึกถึงเพลง ...

Lady Of Dreams - Kitaro

ทุกที

เป็นเพลงประกอบโฆษณา HANAKO - Tokyo เมื่อสมัยเอกอนยังเป็นเด็ก ...

Kitaro นี้เคยมาแสดงที่กรุงเทพฯ นะ ถ้าจำไม่ผิดช่วงฉลองกรุงเทพ ๒๐๐ ปี
ที่สวนหลวง ร. ๙ ยิ่งใหญ่จริง ๆ ..

ผมเห็นทีไร....คิดถึง...กูลิโกะ...ทุกที

ขอบคุณนะค่ะ

เอกอนพูดซะฮานาโกะรู้สึกสวยขึ้นมาทันใด
ปรุงแต่งขึ้นมาทันทีเลยเนี่ย

คุณกบค่อยใกล้เคีียงหน่อย เรื่องของกินก็ใกล้เคียงฮานาโกะหน่อย อิอิ

อิอิ .. ฮานามิกับฮานาก้า ก็อร่อยนะ

เรื่องกินชนะยากแต๊ๆเลยจ้า
เมื่อตอนเย็นยังแอบฟาดข้าวต้มร้อนๆไปอีกแล้วเนี่ย
ปกติเว้นมื้อเย็น วันนี้ทำงานเหนื่อย หิวตะหงิดๆ บอกตัวเองว่า เอ๊ะ..เรากินซะหน่อยดีมะ
มันหยวนให้ตัณหาเข้าแล้วใช่ไหมคะแบบนี้

กิน กาม เกียรติ ของยากแต้ๆ

เกียรติอย่างหยาบๆก็ไม่คอ่ยได้สนใจ ปกติก็ไม่ได้มีเกียรติยศ ไม่มีหน้ามีตาในสังคมกับเขา
แต่ถ้าถูกลบหลู่เกียรติของความเป็นมนุษย์ ดูถูกความเป็นคน ก็ฮึดขึ้นมาเหมือนกานน
ทั้งที่ไปมี "เกียรติแห่งความเป็นมนุษย์" ที่ว่านั่นตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้่นิ

การเฝ้าดูตัวเอง ดูแต่จิตเรา มันมีเรื่องให้...บางทีก็ขำ บางทีก็รันทดใจนะคะ

ดังนั้น คำว่า "เอาชนะตน" เป็นยอดเยี่ยมที่สุดนี่ จึงเป็นคำที่ลึกซึ้งที่สุดเลยค่ะ

.. ในอดีตกาล ครั้งพระเจ้าพรหมทัตเสวยราชสมบัติ อยู่ในกรุงพาราณสี.
พระโพธิสัตว์เกิดในตระกูลคนปลูกผัก ถึงความเป็นผู้รู้เดียงสาแล้ว
ได้นามว่า “กุททาลบัณฑิต”.

ท่านกุททาลบัณฑิต กระทำการฟื้นดินด้วยจอบ เพาะปลูกพืชพันธ์และผัก มีน้ำเต้า ฟักเขียว
ฟักเหลือง เป็นต้น เก็บผักเหล่านั้นขาย เลี้ยงชีพด้วยการเบียดกรอ. แท้จริง ท่านกุททาลบัณฑิต
นอกจากจอบเล่มเดียวเท่านั้น ทรัพย์สมบัติอย่างอื่นไม่มีเลย.

ครั้นวันหนึ่ง ท่านดำริว่า จะมีประโยชน์อะไรด้วยการอยู่ครองเรือน เราจักบวช ดังนี้
ครั้นวันหนึ่ง ท่านซ่อนจอบนั้นไว้ ในที่ซึ่งมิดชิด แล้วบวชเป็นฤาษี ครั้นหวลนึกถึงจอบเล่มนั้นแล้ว

ก็ไม่อาจตัดความโลภเสียได้ เลยต้องสึก เพราะอาศัยจอบกุดๆ เล่มนั้น แม้ครั้งที่ ๒ แม้ครั้งที่ ๓
ก็เป็นอย่างนี้ เก็บจอบนั้นไว้ในที่มิดชิด บวชๆ สึกๆ รวมได้ถึง ๖ ครั้ง

ในครั้งที่ ๗ ได้คิดว่า เราอาศัยจอบกุดๆ เล่มนี้ ต้องสึกบ่อยครั้ง คราวนี้
เราจักขว้างมันทิ้งเสียในแม่น้ำใหญ่ แล้วบวช ดังนี้แล้ว เดินไปสู่ฝั่งแม่น้ำ คิดว่า
ถ้าเรายังเห็นที่ตกของมัน ก็จักต้องอยากงมมันขึ้นมาอีก แล้วจับจอบที่ด้าม
ท่านมีกำลังดังช้างสาร สมบูรณ์ด้วยเรี่ยวแรง ควงจอบเหนือศรีษะ ๓ รอบ

หลับตาขว้างลงไปกลางแม่น้ำ แล้วบรรลือเสียงกึกก้อง ๓ ครั้งว่า “เราชนะแล้ว เราชนะแล้ว”

ในขณะนั้น พระเจ้าพาราณสีทรงปราบปรามปัจจันตชนบท ราบคาบแล้ว เสด็จกลับ
ทรงสนานพระเศียรในแม่น้ำนั้น ประดับพระองค์ด้วยเครื่องอลังการครบเครื่อง
เสด็จพระดำเนินโดยพระคชาธาร ทรงสดับเสียงของพระโพธิสัตว์นั้น

ทรงระแวงพระทัยว่า บุรุษผู้นี้กล่าวว่า เราชนะแล้ว ใครเล่าที่เขาชนะ จงเรียกเขามา แล้วมีพระดำรัสสั่ง
ให้เรียกมาเฝ้า แล้วมีพระดำรัสถามว่า ดูก่อนบุรุษผู้เจริญ เรากำลังชนะสงคราม กำความมีชัย มาเดี๋ยวนี้
ส่วนท่านเล่าชนะอะไร?

พระโพธิสัตว์กราบทูลว่า ข้าแต่มหาราช ถึงพระองค์จะทรงชนะสงคราม ตั้งร้อยครั้งตั้งพันครั้ง
แม้ตั้งแสนครั้ง ก็ยังชื่อว่า ชนะไม่เด็ดขาด อยู่นั่นเอง เพราะยังเอาชนะกิเลสทั้งหลายไม่ได้
แต่ข้าพระองค์ ข่มกิเลสในภายในไว้ได้ เอาชนะกิเลสทั้งหลายได้.

กราบทูลไป มองดูแม่น้ำไป ยังฌานมีอาโปกสิณเป็นอารมณ์ ให้เกิดขึ้นแล้ว
นั่งในอากาศด้วยอำนาจของฌานและสมาบัติ.

เมื่อจะแสดงธรรมถวายพระราชา จึงกล่าวคาถานี้ ความว่า :- “ความชนะที่บุคคลชนะแล้ว
กลับแพ้ได้นั้น มิใช่ความชนะเด็ดขาด ความชนะที่บุคคลชนะแล้ว ไม่กลับแพ้นั้น
ต่างหาก จึงชื่อว่า เป็นความชนะเด็ดขาด” ดังนี้.

บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า น ตํ ชิตํ สาธุ ชิตํ ยํ ชิตํ อวชิยฺยติ ความว่า การปราบปรามปัจจามิตร
ราบคาบ ชนะแว่นแคว้น ตีเอาได้แล้ว ปัจจามิตรเหล่านั้นยังจะตีกลับคืนได้ ความชนะนั้นจะชื่อว่า
เป็นความชนะเด็ดขาด หาได้ไม่. เพราะเหตุไร? เพราะ ยังจะต้องชิงชัยกันบ่อยๆ.

อีกนัยหนึ่ง ชัยเรียกได้ว่า ความชนะ ชัยที่ได้เพราะรบกับปัจจามิตร ต่อมา เมื่อปัจจามิตรเอาชนะคืนได้
ก็กลับเป็นปราชัย ชัยนั้นไม่ดีไม่งาม. เพราะเหตุไร? เพราะเหตุที่ ยังกลับเป็นปราชัยได้อีก.

บทว่า ตํ โข ชิตํ สาธุ ชิตํ ยํ ชิตํ นาวชิยฺยติ ความว่า ส่วนการครอบงำมวลปัจจามิตรไว้ได้แล้ว
ชนะปัจจามิตรเหล่านั้น จะกลับชิงชัยไม่ได้อีก ใดๆ ก็ดี การได้ชัยชนะครั้งเดียว แล้วไม่กลับเป็นปราชัย
ไปได้ ใดๆ ก็ดี ความชนะนั้นๆ เป็นความชนะเด็ดขาด คือชัยชนะนั้นชื่อว่าดี ชื่อว่างาม. เพราะเหตุไร?
เพราะเหตุที่ ไม่ต้องชิงชัยกันอีก.

ดูก่อนมหาบพิตร เพราะเหตุนั้น แม้พระองค์จะทรงชนะขุนสงคราม ตั้งพันครั้ง ตั้งแสนครั้ง
ก็ยังจะเฉลิมพระนามว่า จอมทัพ หาได้ไม่.

เพราะเหตุใด? เพราะเหตุที่พระองค์ยังทรงชนะกิเลสของพระองค์เองไม่ได้ ส่วนบุคคลใด
ชนะกิเลสภายในของตนได้ แม้เพียงครั้งเดียว บุคคลนี้จัดเป็นจอมทัพผู้เกรียงไกรได้.

พระโพธิสัตว์นั่งในอากาศ นั่นแล แสดงธรรมถวายพระราชา ด้วยพระพุทธลีลา.
ก็ในความเป็นจอมทัพผู้สูงสุดนั้น มีพระสูตรเป็นเครื่องสาธก ดังนี้ :-

“ผู้ที่ชนะหมู่มนุษย์ในสงครามถึงหนึ่งล้านคน ยังสู้ผู้ที่ชนะตน
เพียงผู้เดียวไม่ได้ ผู้นั้นเป็นจอมทัพสูงสุดโดยแท้” ดังนี้ ..

http://84000.org/tipitaka/atita100/jataka.php?i=270070