ทุกๆท่านก็รู้จัก ก็หลวงปู่ดังๆมากมาก หลวงปู่ชา หลวงปู่ท่อน หลวงปู่แบน หลวงตาบัว หลวงปู่ดุลย์

หลวงพ่อวัดท่าซุง หลวงปู่ศรี ฯลฯ เยอะมะ ก็เหมือนกันท่านๆรู้จักกันนะแหละ ไม่ต่างอะไรเลย

อ่านข้อความที่ส่งให้แล้วครับ รู้ล่ะ

กำลังสนทนากับสหายธรรมคนหนึ่งพอดี

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?t ... n#msg18487

ขอบคุณครับ ขอบคุณเยอะจริงๆดังว่า เสริมตรง ฯลฯ คือหลวงปู่เณรคำ หลวงปู่พุทธอิสระ

ขออนุญาติถามต่อได้ไหมคะ

จากคำสอนของหลวงปู่ดุลย์ ...ที่ว่า

" หยุดปรุงแต่ง หยุดการแสวงหา หยุดกิริยาจิต มันก็จบแค่นี้...."


ถามว่า...กิริยาจิต คืออะไร และหยุดกิริยาจิตคืออะไร

"ความกระหาย ที่จะรู้เรื่องนี้" ท่านสามารถมองเห็นหรือยัง?

ถ้าความสามารถในการเห็นยังไม่มี ขอให้เพียรเจริญสติและมีศีลช่วยกำกับกายวาจาใจ

ถ้ามีความสามารถในการเห็นความอยาก ความกระหายใคร่จะรู้ ใคร่จะบรรลุในทุกสิ่งแล้ว ก็ขอให้พิจารณาความเกิดขึ้นของสิ่งนั้น และความดับไปของสิ่งนั้น

เฝ้าสังเกตุไปๆ ก็จะเห็นเหตุที่ทำให้เกิดสิ่งนั้น

เฝ้าสังเกตุต่อไป ก็จะเห็นกระบวนการที่เป็นอยู่ตามธรรมชาติ

เมื่อเหตุปัจจัยพร้อมคงได้คุยกันอีกครับเพื่อนรัก

ตามอ่านมาเพิ่งจะสะดุดข้อความ เมื่อจะเดินทาง แต่จำทางไม่ค่อยได้ น่ากลัวหลงนะครับ

แม้มรรค ๘ เอง หลายคนก็ปฏิบัติต่างกันไป ผมขอเสนอแนวทาง >>มหาจัตตารีสกสูตร ดังนี้

ก่อนอื่นใด ต้องทำสัมมาทิฐิให้เกิดขึ้นก่อนโดย ปัจจัย ๒ ประการคือ
๑. ปรโตโฆสะ (ความได้สดับฟังสัจจะอื่น จากผู้รู้อื่นๆหรือบัณฑิตอื่น)
๒. โยนิโสมนสิการ (ปรับใจ ปฏิบัติกระทำไว้ในใจโดยแยบคาย ถ่องแท้
ให้หยั่งลงไปถึงแดนเกิดคือ..ใจ)

ต่อไปก็เริ่มทำมรรคข้ออื่นๆคือ
...ทุกเรื่องราวที่เราคิด(ให้เป็นสัมมาสังกัปปะ)
สัมมาสังกัปปะ ๓
๑. ความดำริออกจากกาม (เนกขัมมสังกัปโป)
๒. ดำริในความไม่พยาบาท (อพยาปาทสังกัปโป)
๓. ดำริในความไม่เบียดเบียน (อวิหิงสาสังกัปโป)

...ทุกกิจที่เราทำ(ให้เป็นสัมมากัมมันตะ)
สัมมากัมมันตะ ๓
๑. งดเว้นจากปาณาติบาต (ปาณาติปาตา เวรมณี)
๒. งดเว้นจากอทินนาทาน (อทินนาทานา เวรมณี)
๓. งดเว้นจากกาเมสุมิจฉาจาร (กาเมสุมิจฉาจาราเวรมณี)

...ทุกคำที่เรากล่าว(ให้เป็นสัมมาวาจา)
สัมมาวาจา๔
๑. งดเว้นจากการ พูดเท็จ (มุสาวาทา เวรมณี)
๒. งดเว้นจากการ พูดส่อเสียด (ปิสุณาย วาจาย เวรมณี)
๓. งดเว้นจากการ พูดคำหยาบ (ผรุสาย วาจาย เวรมณี)
๔. งดเว้นจากการ เจรจาเพ้อเจ้อ (สัมผัปปลาปา เวรมณี)

...ทำงานอาชีพ(ให้เป็นสัมมาอาชีวะ)
สัมมาอาชีวะ ๕
๑. งดเว้นจาก การโกง (กุหะนา)
๒. งดเว้นจาก การล่อลวง (ลปะนา)
๓. งดเว้นจาก การตลบตะแลง (เนมิตตกะตา)
๔. งดเว้นจาก การยอมมอบตนในทางผิด (นิปเปสิกะตา)
๕. งดเว้นจาก การเอาลาภแลกลาภ (ลาเภนะ ลาภัง นิชิคิงสนะตา)

ทำทั้ง ๕มรรคนั้นด้วย ความพยายาม(สัมมาวายามะ)
และมีสติคอยควบคุมไม่ไห้หลงออกนอกทาง(สัมมาสติ)

เมื่อมรรคทั้ง ๗องค์เจริญขึ้นและสั่สมลงเป็นสัมมาสมาธิ

แม้แต่พระอรหันต์ทั้งหลายที่ยังมีชีวิตอยู่
สังขารทั้งหลายย่อมมีการปรุงแต่งเสมอ
มี กายสังขาร วจีสังขาร จิตตสังขาร ตราบเท่าดับขันธปรินิพพานเมื่อใด
เมื่อนั้น สังขารทั้ง ๓ ย่อมดับด้วย แต่จิตของพระอรหันต์ทั้งหลายย่อมเป็นกิริยาจิต
คือเป็นจิตที่ไม่สร้างบุญ สร้างบาป สร้างภพ สร้างชาติให้เกิดขึ้นอีกแล้ว
เป็นอันว่าท่านได้สิ้นสุดแห่งพรหมจรรย์แล้ว ภพหน้าไม่มีอีกต่อไป

กริยาจิต คือจิตของพระอรหันต์ ให้หยุดกิริยาจิตนั้นก็คือการเข้าปรินิพพาน

ขอบคุณคะ...ส่วนตัวไม่ได้มองว่าเป็นความกระหายใคร่รู้ หรือทะยานอยากแต่อย่างใด

มันเป็นเพียง ฉันทะ ความพอใจในการเรียนรู้ พอใจที่จะศึกษาหาความรุ้เพื่อแก้ไขของบกพร่อง

ของตนก็เพียงเท่านั้น ..... เราอาจจมองคนละมุม....

(สงสัย...ดิฉันเพิ่งเข้ามา...เราไปเป็นเพื่อนรักกันตอนไหนหว่าา ...โอๆ เพื่อนรักก็เพือนรัก

)

ขอบคุณคะที่มาเพิ่มเติมความรุ้ให้

ขอบคุณคะที่มาชี้แนะให้....ของยากนะเนี้ยะ ...อลังการสุดๆ

ความเห็นส่วนตัว กิริยาจิตนั้นคือทุกข์ หยุดกิริยาจิตก็คงหมายถึงหยุดทุกข์(กิจที่จะทำยิ่งไปกว่านี้ไม่มี) ยังคงเหลือแต่รูปที่เป็นทุกข์(สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์)

ขอบคุณคะ

จากการมีผู้รู้แนะนำมาหลายๆด้านตอนนี้ ดิฉันเข้าใจว่า....

จิตนั้นเป็นธาตุรู้ รู้อย่างเดียว แต่ปกติ จิตจะรู้ไปใน....(ขันธ์ห้า)....

การที่จิตรู้ไปในขันธ์ห้าและมีการเสวยอารมณ์ต่างๆในขันธ์ห้า

นี่เรียกว่า กิริยาจิต


การ หยุดกิริยาจิต คือ การหยุด การรุ้ของการเสวยอารมณ์

ไปในขันธ์ห้า คือจิตจะมีแค่รู้ และ ขันธ์ห้าที่อิงกันอยู่ในร่างกาย ก็สักแต่ว่าทำ

สักแต่ว่าดู สักแต่ว่าเห็น สักแต่ว่าคุย สักแต่ว่าหัวเราะ มีแต่จิตเท่านั้นที่อยู่กับ รู้



การรุ้ นั้น รู้เฉยๆ แต่ไม่มีผุ้รุ้ หรือผู้ดูจิต...เป็นจิตที่มีอิสระในการรู้ และเป็นตัวของมันเอง

ไม่มีผุ้ใดเป็นเจ้าของ...ตอนนี้เข้าใจแค่นี้นะคะ


(เข้าใจอย่างนี้และยังทำไม่ได้ )

แล้วจะรู้ได้อย่างไร ว่าที่เข้าใจนั่นเป็นธรรม

ก็ใจมันเป็นอย่างนั้น เข้าใจอย่างนั้น..ก็ทำไปก่อน ผิดก็ปรับปรุงแก้ไขไปเรื่อยๆ จนกว่าจะถูก

ก็แค่นั้น