โมทนาสาธุ ในผลปฎิบัตินะคะ และขอบคุณที่มาแชร์ประสบการณ์ให้ฟัง ได้ข้อคิดในการพิจารณาอย่างมากคะ

ส่วนตัวก็อยากแชร์ประสบการณ์ของตนให้ฟังบ้าง...ไม่รู้จะแชร์อย่างไร มันไม่มีคำพูด มันว่างเปล่า

รู้แต่ว่า จากคนคุยเก่ง พูดจนลิงหลับ กลายเป็นคนไม่พูด ไม่มีคำพูดไหลออกมา...จากคนคิดมาก

ใช้สมองไม่หยุด มีปัญหาเยอะแยะในทางปฎิบัติ เดี๋ยวนี้ก็น้อยลงไปทุกที...ที่มาถามนี่ ถือว่าน้อยมาก

แล้ว หยุดและนิ่งได้มากขึ้น มันพูดได้แค่นี้นะ

นิพพาน ตามที่จขกท.คิดน่าจะเป็นยังไงครับ

แล้วนิพพานพี่กรัชกายละเป็นยังงัย ตอนผ่าตัดไส้ติ่งเห็นนิพพานป่ะ แล้วยังอยากได้อยู่ป่ะตัง5000อ่ะ
คือคุนน้องเป็นไรไม่รู้เห็นแล้วรำคาญแทน คุนน้องว่าคุนเทียนหยอดบารมีปัญญามากกว่าพี่อีกนะ

เมื่อยังไม่ถึง...ก็ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นคะ...

นั่นซี่ แล้วจะไปทางไหน สมมติตัวอย่างสิ่งที่เป็นรูปธรรมให้เห็นภาพ คือเราตั้งใจจะไปภาคเหนือเพราะคิดว่า สุขสงบดี ปลอดภัย แต่เราก็ไม่รู้ข้อมูลเลย จะขึ้นรถอะไรที่ไหนยังไง... สุ่มๆไป ผ่าไปขึ้นรถผิด ไปโผล่สามจังหวัดภาคใต้ อะไรจะเกิดขึ้น ปั๊บๆๆๆ ตูมๆๆๆ

ผู้ที่ไม่ไปตามขั้นตอนถูกมารหลอกเยอะ....

ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ พระพุทธองค์วางหลักเกณไว้แล้ว
หนทางที่จะไปทางลัดไม่มี มีแต่ทางสายตรง (มรรค คือ ทาง)
แต่เท่าที่สังเกตุดูนะ ท่าน จขกท.
ท่านเจริญ จิตตานุปัสสนา พร้อมด้วย ธรรมานุปัสสนา
แต่เนื่องด้วยการศึกษาทางด้านปริยัติมีน้อยมาก
ก็อย่างที่เคยอุปมาไว้นั่นแหละว่า
คนใบ้นอนหลับฝันดี....อยากจะเล่าให้คนอื่นฟังแต่เล่าไม่ได้

การพ้นทุกข์โดยไม่รู้อริยสัจนั้น เป็นไปไม่ได้
viewtopic.php?f=26&t=38780

เฮ้อ..เบื่อ ....ทุกตัวอักษร แสดงตัวตน แสดงอารมณ์ของผู้เขียนได้ชัดเจนนะ..

เหนื่อยในการเดินกรรมฐานไม่เหนื่อยหรอก ยากแค่ไหนก็มีกำลังใจในการเดินต่อไป

และไม่เคยเหนื่อยในการที่จะเรียนรู้เพื่อให้เดินต่อไป ในเส้นทางแห่งธรรมได้

แต่เหนื่อยอย่างอื่นมากกว่า ...เหนื่อยใจ..เบื่อ..เบื่อในโลกธรรม เบื่อการกระทบกระทั่ง

เข้าใจ เมื่ออยู่ในสังคม ไม่ว่าสังคมไหนก็ต้องมีการกระทบกระทั่ง กระทบจิตเป็นธรรมดา

เข้าใจจริงๆนะ แต่เบื่อจริง และหน่ายด้วย


(ได้บ่นบ้างแล้วคราวนี้จะตอบคำถามแล้วนะ )


ดิฉันเป็นเพียงผู้เดินตาม ครูบาอาจารย์ท่านได้เดินตามเส้นทางที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่ได้บัญญัตไว้

มาประมาณสองพันห้าร้อยกว่าปีมาแล้ว เส้นทางนี้มีผุ้พิสูจน์และเดินตามไม่ขาดสายมาตลอด..ดิฉันก็แค่

เดินตามพระท่าน เดินตามครูบาอาจารย์เท่านั้นเอง


จะถามว่าไปอย่างไหนแบบไหนถึงจะไม่ผิดนะหรือ...เส้นทางมีให้

เดินอยู่แล้ว จะเดินออกนอกเส้นทางทำไมก็แค่เดินไปและพิสูจน์ไปว่า เส้นทางที่บอกนั้นใช่จริงๆหรือ

ผิดก็แก้ไขให้ถูก ไม่งั้นพระท่านจะมีวิมังสาไว้ทำไม ถ้าคนมีศรัทธาในพระรัตนตรัยเพียงพอ ศรัทธาใน

พระพุทธ ศรัทธาในพระธรรม ศรัทธาในพระสงฆ์ ถ้ามีศรัทธาเพียงพอ วิริยะก็จะ

ตามมาได้อย่างง่ายๆ เมื่อมีศรัทธาเพียงพอ จิตตะก็จะก่อเกิดขึ้นมาในจิต เมื่อมีทั้งสามตัว

วิมังสา การตรวจสอบเส้นทางของตนที่เดินอยุ่ว่าผิดหรือไม่ผิดนั้น เป็นสิ่งที่นักพิสูจน์ทางเดินพึง

ต้องกระทำอยู่เสมออยู่แล้ว


...ท่านเดินไปหาพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทางไหน เราก็เดินไปหาพระสัมมา

สัมพุทธเจ้า เช่นกัน แต่หนทางอาจจะต่างกัน ไว้พึงไปวัดตอนวาระสุดท้ายของจิตดีกว่า

ว่าเราจะไปถึงหรือไม่ถึง ในเมื่อยังมีลมหายใจ มีขันธ์ เมื่อมีขันธ์ เราก็มีทั้งวิบากกรรม มีบุญที่หนุนนำ

มีกรรมเป็นเส้นทางในการเดิน ไม่มีใครหลีกหนีกฏแห่งกรรมได้เมื่อยังมีขันธ์ เราก็แค่ยอมรับ

และเดินต่อไปในทางที่กุศล มีความเพียรในการเดินต่อไปก็เพียงพอ พึงทำแต่เหตุ ผลย่อมตามมาเอง

ไม่มีผลไดเกิดขึ้นมาได้โดยไม่มีเหตุ...มันย่อมเกิดจากเหตุเสมอ



เมื่อเดินในเส้นทางของมรรคแปด ผลก็คือละสังโยชน์ได้ ในส่วนตัวแล้วไม่ค่อยจำและจำไม่ได้ว่า

มรรคแปดมีอะไรบ้าง แต่จำผลของการเดินในเส้นทางของมรรคแปดได้ดี คือสังโยชน์

สังโยชน์สิบ คือผลที่เราต้องทำให้ถึงละให้ได้ เมื่อการเดินทางมีเป้าหมายเป็นผลคือละสังโยชน์สิบ

เราเอาสังโยชน์สิบตั้งไว้ คราวนี้ก็อยู่ที่แต่ละคนที่มีจริตแบบไหนในการเดิน จะเดินแบบกรรมฐานสี่สิบ

หรือจะเดินแบบมหาสติ ก็ตามแต่จริตของคน ตามแต่สิ่งที่ได้สะสมมาแต่เก่าก่อน คนที่ปฎิบัติธรรมนั้น

ไม่ได้พึงทำแต่ชาตินี้เป็นชาติแรก เราต่างพึงสะสมกันมาเป็นแสนๆชาติแล้ว ดังนั้นสิ่งที่สะสมมา

ตั้งแต่ในอดีต เป็นเหตุให้เรามีจริตแตกต่างกันไป ตามแต่บุญที่ได้สะสมมา



...เฮ้อ..ทางไหนก็ถึงเช่นกัน ตามแต่บุญแต่กรรม ตามแต่ความเพียร

ที่เราได้เพียรกระทำไว้..พึงสร้างเหตุไว้เถิด เลือกเอาสาระที่มีผลในการเดินทาง เลือกเอาดอกไม้ให้

เหมาะสมกับแต่ละจริต ปล่อยออกไปบ้าง ผ่านมันไปบ้าง แกล้งมองไม่เห็นบ้าง เพราะเป้าหมายใหญ่

เรามีอยู่แล้ว เก็บข้างทาง เก็บริมทางตลอดเวลา ตัวเราก็หนัก เมื่อหนักก็เดินไปไม่ได้ไกล..อยากเดิน

ทางไกล ก็หัดปล่อยออก ละออก ละออกไปจนไม่เหลืออะไรเลยจะดีกว่า..ยิ่งเดินยิ่งเบา เบาที่ใจ

...ยิ่งเดินยิ่งเข้าใจในความเป็นธรรมดา...ยิ่งเดินใจยิ่งจะกว้างออก...ยอมรับในทุกๆสิ่ง ในความเป็น

ธรรมดา..ง่ายมาก ถ้าเรายิ่งเดินยิ่งติ ยิ่งเดินยิ่งใจแคบมีข้อติคนโน้นคนนี้ตลอดเวลา..นั่นแหละว่าเรา

เดินผิดทางแล้วหละ...เพราะมันห่างคำว่า เป็นธรรมดาอยู่มาก...ธรรมดาของคน ธรรมดา ก็เค้าสะสม

มาแบบนั้นเค้าถึงเป็นแบบนั้น ธรรมดา..ธรรมดา....พอเน๊อะ เยอะและยาวแล้ว บทจะพูดก็พูดซะยาว

จนเบื่ออ่านกันไปข้างนึงเลย ...............ด้วยความเคารพ

ตอบแต่ละทีเหนื่อยนะเนี้ยะ ...ขอพักก่อนพักจิตพักใจให้หายเหนื่อยแล้วจะมาตอบไหม่

พูดจริงเหอะ ฝึกกรรมฐานที่ว่ายากในการทำ ยังไม่เหนื่อยใจเท่าการที่ได้มาตอบคำถามท่านผู้รุ้

ต่างๆในนี้เลย ดิฉันมาขอความรุ้ ไม่ได้มาขอสอบภูมิความรู้ หวังว่าทุกๆท่านคงจะเมตตาดิฉันบ้าง

และหวังว่าคงเข้าใจในเจตนาในการเข้ามาในครั้งนี้...พอก่อนนะ เหนื่อยจริงๆเลย แปะท่านนึงไว้ก่อน

อ่านคร่าวๆแล้วหละ แต่เหนื่อยใจเกินที่จะตอบโพสท่านได้...หายเหนื่อยแล้วจะมาตอบน้าาา

นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง (นิพพานัง ปรมัง สุขัง)

จิตที่ฝึกดีแล้วนำสุขมาให้ (จิตตัง ทันตัง สุขาวหัง)

รู้สึกเบื่อ ว่าในใจ "เบือจริงหนอๆๆ" รู้สึกทุกข์ ว่าในใจ "ทุกข์จริงหนอๆๆๆ" แล้วจะหายเบื่อ หายทุกข์

มันเป็นลักษณะหนึ่งของการยึด เมื่อความยึดมั่นนั่นขาดก็หายเบือ หายทุกข์ ไม่มีอะไรหรอก

ขอบคุณที่เป็นกระจกสะท้อนให้นะคะ..

เห็น จขกท. พูดถึงหลวงปู่ๆ อยากรู้จักชื่อ

ขอบคุณคะ

บอกชื่อหลวงปู่หน่อยสิครับ หลังไมค์ก็ได้ ไว้กรัชกายมีปัญหาจะได้ไปปรึกษาหลวงปู่นั้นบ้าง