สุภาษิตหนึ่งที่คุณตาผมพูดให้ฟังบ่อย ๆ
" รู้มาก....ยากนาน
รู้น้อย...พลอยรำคาญ"

ตอนนั้นงงนะ...รู้มาก ๆ ..มันน่าจะง่ายซิ...มันจะยากได้งัยหน่อ....แอบคัดค้านอยู่เงียบ ๆ ...ไม่เห็นด้วยเลย

...

คือ บางครั้ง การเป็นผู้ศึกษาปฏิบัติธรรม
ก็มักจะมีอารมณ์เกี่ยงในเรื่องทางโลกนะ
คือ คิดว่าแทนที่จะไปเรียนฝึกภาษาอังกฤษ เอาเวลาไปศึกษาธรรมทำสมาธิดีกว่า

คือ ถ้ามันเป็นภาระหน้าที่ ก็ทำไปเถอะ
เราก็ทำสัมมาอาชีวะ ... เน๊อะ
คือ ... เรากำลังทำกรรมที่เป็น สัมมาอาชีวะ
ซึ่งถ้าเราทำสัมมาอาชีวะให้เกิดได้ มันก็เป็นที่ ๆ สุข และ สงบได้

ช่วงนี้งานยุ่งมาก
จริง ๆ เวลาที่งานยุ่ง ๆ หรือมีเรื่องยุ่ง ๆ เข้ามา
มันก็ท้าทายดีนะ
เราได้ลงเล่นเกมบริหารอารมณ์ บริหารจิต ....
มันมีปัญหา มีการกระทบเข้ามาทุกวัน มันเข้ามาได้ทุกเวลา
...

อืม...ตอนนี้รู้แล้วว่ายังไง ช่วยขยายความให้เพื่อนๆสมาชิกฟังหน่อยซิ
ขอขอบคุณมาล่วงหน้าด้วยครับ

สงสัยยุ่งจริง ๆ ค่ำมืดดึกดื่น ไม่ยอมหลับนอน ..
งานทุกอย่างก็มีปัญหา คนยิ่งมากงานยิ่งยุ่ง ท่านให้เอาพระคุณนำหน้าพระเดช
พระคุณคือ เมตตา กรุณา ที่ใดมีเมตตามาก งานมากก็ไม่มีปัญหา งานยุ่งก็ง่าย
ความรัก สามัคคี ก็เยอะ ..

ในสมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จประอยู่ที่กัมมาสทัมมนิคม ในแค้วนกุรุ
พระอานนท์ได้ไปบิณฑบาตในหม่บ้านทุกๆบ้าน เพื่อสงเคราะอุบาสกอุบาสิกาทั้งหลาย เหมือนหนึ่งได้นำถุงทรัพย์ไปแจกจ่ายชาวบ้านเหล่านั้น วันหนึ่งเมื่อพระเถระไปบิณฑบาตกลับมาและฉันอาหารเสร็จแล้ว ก็ได้ไปปฏิบัติต่อพระผู้มีพระภาคเจ้าตามหน้าของท่าน เมื่อถึงเวลากลางวัน สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าได้เสด็จเข้าคันธกุฎีเพื่อทรงพักผ่อน แล้วพระอานนท์เถระเจ้าก็กลับไปยังกุฎีของท่าน ได้ทำการอบรมสั่งสอนศิษย์ของท่านเมื่อเสร็จแล้ว ก็ได้ไปหาที่สงบนั่งเสวยวิมุตติสุข คือเข้าผลสมาบัติอยู่ ณ ที่นั้น เมื่อออกจากผลสมาบัติแล้ว ก็ได้ไปนั่งพิจารณาปฏิจจสมุปบาทโดย อนุโลม ปฏิโลม แล้วพิจารณาจากต้นไปหากลางโดยอนุโลม ปฏิโลมจากปลายไปหากลาง โดยนัยที่พิจารณาว่า "สังขารเหล่านั้นที่เกิดขึ้น โดยอาศัยอวิชชาเป็นเหตุ" หาใช่ตัวตน เรา เขา ชาย หญิง เกิดขึ้นโดยอวิชชาไม่ และอวิชชาก็เป็นผลธรรมที่เกิดขึ้นโดยอาศัยเหตุตามสมควร วิญญานเหล่านั้นที่เกิดขึ้นโดยอาศัยสังขารเป็นเหตุ หาใช่ตัวตน เรา เขา ชาย หญิง เกิดขึ้นโดยอาศัยสังขารไม่ และสังขารก็เป็นผลธรรมที่เกิดขึ้นโดยอาศัยเหตุอันสมควร ท่านพิจารณาโดยนัยนี้ไปเรื่อยๆ ไปจนถึง ชรา มรณะ เท่านั้นที่เกิดขึ้นโดยอาศัยชาติเป็นเหตุ หาใช่ตัวตน เรา เขา ชาย หญิง เกิดขึ้นโดยอาศัยชาติไม่ ท่านพิจารณาถึง ๓ ครั้ง คือจากต้นไปหาปลายๆไปหาต้น ๑ จากต้นไปหากลางๆ ไปหาต้น ๑ จากปลายไปหากลางๆ ไปหาปลาย ๑ ในระหว่างที่พิจารณาอยู่นั้นความเป็นไปของปฏิจจสมุปบาทที่มีการอุปการะกัน โดยเหตุและผลทั้ง ๑๒ องค์ ก็ปรากฎชัดเจนขึ้นในปัญญาของท่านๆ จึงคิดว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทั้งหลายได้ทรงแสดงว่า ปฏิจสมุปบาทธรรมที่มีสภาพธรรมลึกซึ้ง และก็อาการที่เป็นไปก็ลึกซึ้ง เราเองเป็นเพียงสาวกที่ปัญญาส่วนหนึ่งเท่านั้นเท่านั้น แต่มีความสว่างชัดเจนในความเป็นไปของปฏิจจสมุปบาทธรรมนี้เป็นอย่างดี พระสาวกองค์อื่นๆ จะมีความรู้อย่างเราบ้างไหมหนอ
ครั้นถึงเวลาเย็น พระอานนท์เถระก็ได้เข้าเฝ้าสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วทูลถามว่า
"อจฺฉริย ภนฺเต, อพฺภุตํ ภนฺเต, ยาวคมฺภีโร จายํ ภนฺเต ปฏิจฺจสมุปฺปาโท คมฺภีราวภาโส จ,
อถ จ ปน เม อุตฺตานกุตฺตานโก วิย ขายติ"
ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า เป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก เป็นสิ่งที่พิเศษที่ไม่เคยปรากฎมาก่อนเลย ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ปฏิจจสมุปบาทธรรมนี้ ปรากฎชัดเจนแก่ข้าพระองค์ เหมือนกับธรรมนี้เป็นของตื่นๆ

ปฏิจฺจสมุปฺปาทคมฺภีรตา

ปฏิจจสมุปบาทแม้ทั้งหมดนั้น ปรากฏแก่พระเถระดุจเป็นของง่าย ด้วยเหตุนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้า เมื่อจะยังท่านพระอานนท์ให้คลายความคิด จึงตรัสว่า มา เหวํ ดังนี้เป็นต้น

ก็ในข้อนี้มีอธิบายว่า ดูก่อนอานนท์ เธอเป็นผู้มีปัญญามาก มีปัญญาเฉลียวฉลาด ด้วยเหตุนั้น ปฏิจจสมุปบาท แม้เป็นของลึกซึ้งย่อมปรากฏแก่เธอดุจเป็นของง่าย

เพราะฉะนั้น เธออย่าได้กล่าวอย่างนี้ว่า ปฏิจจสมุปบาทนี้ปรากฏเป็นของง่ายแก่เราเท่านั้นหรือ หรือว่าแม้แก่ผู้อื่นด้วย



อปสาทนาวณฺณนา

ในบทที่ท่านกล่าวว่า อปสาเทนฺโต นั้นมีอธิบายว่า ดูก่อนอานนท์ เธออย่าได้กล่าวอย่างนี้ว่า ก็เมื่อเป็นเช่นนั้น ปฏิจจสมุปบาทนี้ย่อมปรากฏแก่เราดุจเป็นของง่ายๆ ก็ผิว่าปฏิจจสมุปบาทนี้ ย่อมปรากฏแก่เธอดุจเป็นของง่ายๆ ไซร้

เพราะเหตุไร เธอจึงมิได้เป็นโสดาบันตามธรรมดาของตน

เธอตั้งอยู่ในนัยที่เราให้แล้ว จึงบรรลุโสดาปัตติมรรค


http://84000.org/tipitaka/attha/attha.p ... 9%E0%B8%B2

พระอานท์ ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า " น่าอัศจรรย์ พระเจ้าข้า! ไม่เคยมีแล้ว
พระเจ้าข้า! ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ! ก็ปฏิจจสมุปบาทนี้ เขาร่ำลือกันว่าเป็นธรรมลึก๒ด้วย ดูท่าทางราวกะว่า
เป็นธรรมลึกด้วย แต่ปรากฏแก่ข้าพระองค์เหมือนกับเป็นธรรมตื้น ๆ".

ดูก่อนอานนท์! อย่ากล่าวอย่างนั้น. ดูก่อนอานนท์! อย่ากล่าว
อย่างนั้น. ก็ปฏิจจสมุปบาทนี้ ลึกซึ้งด้วย มีลักษณะดูเป็นธรรมลึกซึ้งด้วย.
ดูก่อนอานนท์! เพราะไม่รู้ เพราะไม่รู้ตามลำดับ เพราะไม่แทงตลอด ซึ่งธรรมคือ
ปฏิจจสมุปบาทนี้ (จิตของ) หมู่สัตว์นี้ จึงเป็นเหมือนกลุ่มด้วยยุ่ง ยุ่งเหยิงเหมือนความยุ่ง
ของกลุ่มด้ายที่หนาแน่นไปด้วยปม พันกันยุ่งเหมือนเซิงหญ้ามุญชะ และหญ้าปัพพชะ
อย่างนี้; ย่อมไม่ล่วงพ้นซึ่งสงสาร ที่เป็นอบาย ทุคติ วินิบาตไปได้.


ดูก่อนราชกุมาร! ความคิดข้อนี้ได้เกิดแก่เราว่า "ธรรมที่เราบรรลุแล้วนี้
เป็นธรรมอันลึก สัตว์อื่นเห็นได้ยาก ยากที่สัตว์อื่นจะรู้ตาม เป็นธรรมระงับและ
ประณีตไม่เป็นวิสัยที่จะหยั่งลงง่าย ๆ แห่งความตรึก เป็นของละเอียด เป็นวิสัยรู้ได้เฉพาะบัณฑิต.
ก็สัตว์เหล่านี้ มีอาลัยเป็นที่มายินดี ยินดีแล้วในอาลัย เพลิดเพลินแล้วในอาลัย;
สำหรับสัตว์ผู้มีอาลัยเป็นที่มายินดี ยินดีเพลิดเพลินในอาลัยนั้น ยากนักที่จะเห็นสิ่งนี้
คือ ปฏิจจสมุปบาท กล่าวคือความที่สิ่งนี้ ๆ เป็นปัจจัยแก่สิ่งนี้ ๆ (อิทปฺปจฺจยตา
ปฎิจฺจสมุปฺปาโท); และยากนักที่จะเห็นแม้สิ่งนี้ คือนิพพาน อันเป็นธรรมเป็นที่สงบ
ระงับแห่งสังขารทั้งปวง เป็นธรรมอันสลัดคืนซึ่งอุปธิทั้งปวง เป็นที่สิ้นไปแห่งตัณหา
เป็นความจางคลาย เป็นความดับไม่เหลือแห่งทุกข์. หากเราพึงแสดงธรรมแล้วสัตว์อื่น
ไม่พึงรู้ทั่วถึง ข้อนั้นจักเป็นความเหนื่อยเปล่าแก่เรา, เป็นความลำบากแก่เรา". โอ,
ราชกุมาร! คาถาอันน่าเศร้า (อนจฺฉริยา) เหล่านี้ ที่เราไม่เคยฟังมาแต่ก่อน ได้ปรากฏ
แจ่มแจ้งแก่เราว่า:-
"กาลนี้ ไม่ควรประกาศธรรมที่เราบรรลุได้แล้วโดยยาก.
ธรรมนี้ สัตว์ที่ถูกราคะโทสะปิดกั้นแล้ว ไม่รู้ได้โดย
ง่ายเลย. สัตว์ผู้กำหนัดแล้วด้วยราคะอันความมืด
ห่อหุ้มแล้ว จักไม่เห็นธรรมอันไปทวนกระแส อันเป็น