คนที่เข้ากระทู้นี้มาใหม่ๆละก็ จะเป็นเหยื่ออันโอชะของเจ้าโฮฮับ
เพราะคนเก่าๆเขาจะไม่สนใจกันแล้ว เพราะเขาถือกันว่า "อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา" ยังไงๆ
ก็เอาไว้ขวางๆ....เล่น
แท้จริงก็หาธรรมะอะไม่ได้เลย ถามอย่างตอบอย่างทำเป็นเหมือนรู้
นี่แหละเป็นพฤติกรรมของคนที่ชอบเอาความโง่มาอวด

ความตระหนี่

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย! ความตระหนี่ลาภเป็นความโง่เขลา
เหมือนชาวนาผู้ไม่ฉลาดไม่ยอมหว่านพันธุ์ข้าวลงในนา เขาเก็บพันธุ์ข้าวเปลือกไว้
จนเน่าและเสียไม่สามารถจะปลูกได้อีก

ข้าวเปลือกที่หว่านลงแล้วหนึ่งเมล็ด ย่อมให้ผลหนึ่งรวงฉันใด
ทานที่บุคคลทำแล้วก็ฉันนั้น ย่อมมีผลมากผลไพศาล การรวบรวมทรัพย์ไว้โดยมิได้ใช้สอย
ให้เป็นประโยชน์ ทรัพย์นั้นจะมีคุณแก่ตนได้อย่างไร เหมือนผู้มีเครื่องประดับอันวิจิตรตระการตา
แต่หาได้ประดับไม่ เครื่องประดับนั้นจะมีประโยชน์อะไร รังแต่จะก่อความหนักใจในการเก็บรักษา”

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย! นกชื่อ “มัยหกะ” ชอบเที่ยวไปตามซอกเขาและที่ต่าง ๆ
มาจับต้นเลียบที่มีผลสุก แล้วร้องว่า ของกู ของกู ในขณะที่มันร้องอยู่นั่นเอง
หมู่นกเหล่าอื่นที่บินมากินผลเลียบตามต้องการแล้วจากไป
นกมัยหกะก็ยังคงร้องว่า ของกู ของกู อยู่นั่นเอง ข้อนี้ฉันใด บุคคลบางคนในโลกนี้ก็ฉันนั้น
รวบรวมสะสมทรัพย์ไว้มากมาย แต่ไม่สงเคราะห์ญาติตามที่ควร ทั้งมิได้ใช้สอยเองให้ผาสุก
มัวเฝ้ารักษาและภูมิใจว่าของเรามี ของเรามี ดังนี้ เมื่อเขาประพฤติอยู่เช่นนี้
ทรัพย์สมบัติย่อมเสียหายไป ทรุดโทรมไปด้วยเหตุต่าง ๆ มากหลาย
เขาก็ยังคงคร่ำครวญอยู่อย่างเดิมนั่นเอง และต้องเสียใจในของที่เสียไปแล้ว
เพราะฉะนั้น ผู้ฉลาดหาทรัพย์ได้แล้ว พึงสงเคราะห์คนที่ควรสงเคราะห์ มีญาติ เป็นต้น”

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย! นักกายกรรมผู้มีกำลังมาก หรือนักมวยปล้ำผู้มีกำลังมหาศาลนั้น
ก่อนที่จะได้กำลังมาเขาก็ต้องออกกำลังกายไปก่อน การเสียสละนั้น คือ การได้มา
ซึ่งผลอันเลิศในบั้นปลาย ผู้ไม่ยอมเสียสละอะไร ย่อมไม่ได้อะไร

จงดูเถิด! มนุษย์ทั้งหลายรดน้ำต้นไม้ที่โคน แต่ต้นไม้ย่อมให้ผลที่ปลาย
เธอทั้งหลายจงพิจารณาดูความจริงตามธรรมชาติอีกอย่างหนึ่งเถิด
คือ แม่น้ำสายใดเป็นแม่น้ำตาย ไม่ไหล ไม่ถ่ายเทไปสู่ที่อื่น หยุดนิ่งขังอยู่ที่เดียว
แม่น้ำสายนั้นย่อมพลันตื้นเขินและสกปรกเน่าเหม็น เพราะสิ่งสกปรกลงมามิได้ถ่ายเท
นอกจากนี้บริเวณที่ใกล้แม่น้ำสายนั้น จะหาพืชพันธุ์ธัญญาหารที่สวยสดก็หายาก
แต่แม่น้ำสายใดไหลเอื่อยลงสู่ทะเล หรือแตกสาขาไหลออกเรื่อย ๆ ไม่รู้จักหมดสิ้น
คนทั้งหลายได้อาศัยอาบดื่ม และใช้สอยตามปรารถนา มันจะใสสะอาดอยู่เสมอ
ไม่มีวันเหม็นเน่า หรือสกปรกได้เลย พืชพันธุ์ธัญญาหาร ณ บริเวณใกล้เคียงก็เขียวสดสวยงาม”

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย! บุคคลผู้ตระหนี่เมื่อได้ทรัพย์แล้วก็ เก็บ ตุนไว้ไม่ถ่ายเทให้ผู้อื่นบ้าง
ก็เหมือนแม่น้ำตายไม่มีประโยชน์อะไรแก่ใคร ส่วนผู้ไม่ตระหนี่เป็นเหมือนแม่น้ำ
ที่ไหลเอื่อยอยู่เสมอฉะนั้น สาธุชนได้ทรัพย์แล้วพึงบำเพ็ญตนเสมือนแม่น้ำ
ซึ่งไหลใสสะอาดไม่พึงเป็นเช่นแม่น้ำตาย”

ความตระหนี่

ความตระหนี่
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย! ความตระหนี่ลาภเป็นความโง่เขลา
เหมือนชาวนาผู้ไม่ฉลาดไม่ยอมหว่านพันธุ์ข้าวลงในนา เขาเก็บพันธุ์ข้าวเปลือกไว้
จนเน่าและเสียไม่สามารถจะปลูกได้อีก

ข้าวเปลือกที่หว่านลงแล้วหนึ่งเมล็ด ย่อมให้ผลหนึ่งรวงฉันใด
ทานที่บุคคลทำแล้วก็ฉันนั้น ย่อมมีผลมากผลไพศาล การรวบรวมทรัพย์ไว้โดยมิได้ใช้สอย
ให้เป็นประโยชน์ ทรัพย์นั้นจะมีคุณแก่ตนได้อย่างไร เหมือนผู้มีเครื่องประดับอันวิจิตรตระการตา
แต่หาได้ประดับไม่ เครื่องประดับนั้นจะมีประโยชน์อะไร รังแต่จะก่อความหนักใจในการเก็บรักษา”

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย! นกชื่อ “มัยหกะ” ชอบเที่ยวไปตามซอกเขาและที่ต่าง ๆ
มาจับต้นเลียบที่มีผลสุก แล้วร้องว่า ของกู ของกู ในขณะที่มันร้องอยู่นั่นเอง
หมู่นกเหล่าอื่นที่บินมากินผลเลียบตามต้องการแล้วจากไป
นกมัยหกะก็ยังคงร้องว่า ของกู ของกู อยู่นั่นเอง ข้อนี้ฉันใด บุคคลบางคนในโลกนี้ก็ฉันนั้น
รวบรวมสะสมทรัพย์ไว้มากมาย แต่ไม่สงเคราะห์ญาติตามที่ควร ทั้งมิได้ใช้สอยเองให้ผาสุก
มัวเฝ้ารักษาและภูมิใจว่าของเรามี ของเรามี ดังนี้ เมื่อเขาประพฤติอยู่เช่นนี้
ทรัพย์สมบัติย่อมเสียหายไป ทรุดโทรมไปด้วยเหตุต่าง ๆ มากหลาย
เขาก็ยังคงคร่ำครวญอยู่อย่างเดิมนั่นเอง และต้องเสียใจในของที่เสียไปแล้ว
เพราะฉะนั้น ผู้ฉลาดหาทรัพย์ได้แล้ว พึงสงเคราะห์คนที่ควรสงเคราะห์ มีญาติ เป็นต้น”

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย! นักกายกรรมผู้มีกำลังมาก หรือนักมวยปล้ำผู้มีกำลังมหาศาลนั้น
ก่อนที่จะได้กำลังมาเขาก็ต้องออกกำลังกายไปก่อน การเสียสละนั้น คือ การได้มา
ซึ่งผลอันเลิศในบั้นปลาย ผู้ไม่ยอมเสียสละอะไร ย่อมไม่ได้อะไร

จงดูเถิด! มนุษย์ทั้งหลายรดน้ำต้นไม้ที่โคน แต่ต้นไม้ย่อมให้ผลที่ปลาย
เธอทั้งหลายจงพิจารณาดูความจริงตามธรรมชาติอีกอย่างหนึ่งเถิด
คือ แม่น้ำสายใดเป็นแม่น้ำตาย ไม่ไหล ไม่ถ่ายเทไปสู่ที่อื่น หยุดนิ่งขังอยู่ที่เดียว
แม่น้ำสายนั้นย่อมพลันตื้นเขินและสกปรกเน่าเหม็น เพราะสิ่งสกปรกลงมามิได้ถ่ายเท
นอกจากนี้บริเวณที่ใกล้แม่น้ำสายนั้น จะหาพืชพันธุ์ธัญญาหารที่สวยสดก็หายาก
แต่แม่น้ำสายใดไหลเอื่อยลงสู่ทะเล หรือแตกสาขาไหลออกเรื่อย ๆ ไม่รู้จักหมดสิ้น
คนทั้งหลายได้อาศัยอาบดื่ม และใช้สอยตามปรารถนา มันจะใสสะอาดอยู่เสมอ
ไม่มีวันเหม็นเน่า หรือสกปรกได้เลย พืชพันธุ์ธัญญาหาร ณ บริเวณใกล้เคียงก็เขียวสดสวยงาม”

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย! บุคคลผู้ตระหนี่เมื่อได้ทรัพย์แล้วก็ เก็บ ตุนไว้ไม่ถ่ายเทให้ผู้อื่นบ้าง
ก็เหมือนแม่น้ำตายไม่มีประโยชน์อะไรแก่ใคร ส่วนผู้ไม่ตระหนี่เป็นเหมือนแม่น้ำ
ที่ไหลเอื่อยอยู่เสมอฉะนั้น สาธุชนได้ทรัพย์แล้วพึงบำเพ็ญตนเสมือนแม่น้ำ
ซึ่งไหลใสสะอาดไม่พึงเป็นเช่นแม่น้ำตาย”

ขอบคุณคุณลุงสมานค่ะที่นำข้อความดีๆมาให้อ่าน
คุณSOAMUSAเขียน

ใช่ค่ะเพราะอารมณ์ตอนตายนี่ จะเป็นสิ่งที่จะพาเราไปที่ไหนค่ะ
แต่จิตของเราตอนนี้ ทุกๆวันก้อจะจำสิ่งที่ใครสอนเรื่องทำสมาธิ
หรือเค้าคุยกันเรื่องธรรมะ ในสมองส่วนใหญ่จะมีแต่เรื่องแบบนี้ค่ะ
จำแม่นด้วยน่ะค่ะ ยังนึกเสียดายเลยค่ะ ว่าตอนเรียนทำไมจำไม่ค่อยจะได้

สิ่งที่มาปรากฏทางทวารทั้ง ๖ ที่เป็นปัจจุบัน เป็นนิมิตในขณะจุติได้
เพราะเราจะไม่รู้ได้ว่าเราจะจุติและปฏิสนธิเวลาใด
นักปฏิบัติทั้งหลายเขาจึงเน้นกันที่อารมณ์ปัจจุบันที่ดี
คือเราเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมที่จะจุติได้ทุกเวลา
เพราะการที่สัตว์ทั้งหลายจะจุตินั้นไม่มีอะไรเป็นที่สังเกตุได้ว่าจะจุติตอนไหน เวลาใด
ถ้าเราไม่ประมาทกับนิมิตที่เป็นปัจจุบัน แล้วเราจะได้นิมิตที่ดีดังใจหวัง

ขอบคุณท่านพุทธฎีกา
ผมน่ะเลิกสนทนาด้วยแล้ว

คนที่โง่เกินกว่านี้มีอีกไหม ?
พยายามจะลบล้างคำสอนของพระพุทธเจ้า
และพยายามจะยัดเยียดคำสอใหม่

ขยันโง่จริงๆ เขาเรียกว่าถามแบบโง่ๆ

ไอ่เรื่องโง่ๆละก็ไม่มีใครเกิน ยังมีการขยันโง่เสียด้วย

คนที่เข้ากระทู้นี้มาใหม่ๆละก็ จะเป็นเหยื่ออันโอชะของเจ้าโฮฮับ
เพราะคนเก่าๆเขาจะไม่สนใจกันแล้ว เพราะเขาถือกันว่า "อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา" ยังไงๆ
ก็เอาไว้ขวางๆ....เล่น
แท้จริงก็หาธรรมะอะไม่ได้เลย ถามอย่างตอบอย่างทำเป็นเหมือนรู้
นี่แหละเป็นพฤติกรรมของคนที่ชอบเอาความโง่มาอวด

เอ๊ะ!คุยแบบนี้ เค้าเรียกว่าไปคุยเรื่องของคนอื่นเค้าหรือปล่าวค่ะ :

เผื่อจะได้เป็นนิมิตตอนที่ลมหายใจจะหมดน่ะค่ะ :