จริง ๆ นะ เอกอนไม่เคยรู้จักท่านนี้ และไม่เคยอ่านงานเขียนของท่าน

มีใครเห็นระนาบนี้บ้าง ...
เพราะนั่นคือ ที่มาที่ไปของ ความเห็นนี้เรยล่ะ



เพียงแต่เอกอนเรียกสิ่งนี้ว่า layer

เพราะ ภูมิความรู้ของนักเขียนท่านนี้ อยู่ใน layer ระดับหนึ่ง และเมื่อเกิดผัสสะ
ผู้ที่เข้าไปผัสสะก็จะรู้ในสิ่งที่ท่านรู้
การถ่ายทอดภูมิปัญญา เราไม่ได้ต้องมานั่งพูดคุยกัน
แต่เราส่งผ่านกันแบบ touching layer

แต่ก่อนเอกอนก็เคยคิดว่า ความรู้ ความเข้าใจ เกิดจากการปฏิบัติ การสะสมความคิด
และการทำอะไรต่อมิอะไร ทำให้มันงอกเงย ชัดเจน สมบูรณ์ ขึ้นมา
คิดว่า ปัญญา เกิดจาก การที่เราสร้างมันขึ้นมา สะสมมันขึ้นมา

จนกระทั่ง เห็นการเข้าไป touching layer แล้วเห็นลักษณะการส่งผ่าน ซึมซับ
เอกอนก็ไม่เคยเห็น ภูมิปัญญาที่เป็นสิ่งที่สร้างจากเรา...ของเรา
เห็นแต่ ผัสสะ การรู้ สิ่งที่ถูกรู้

และนี่คือลักษณะการถ่ายทอดของผู้ที่เห็น ลักษณะการ touching ต่าง ๆ

กระทู้นี้เป็นชั่วโมงฟรีสไตล์สำหรับเอกอนจริง ๆ



จริง ๆ เอกอนก็ไม่ค่อยจะปลื้มกับระบบการศึกษา-สืบทอดพุทธศาสนาของไทยสักเท่าไร

เพราะพวกที่มีทัศนะออกแนว NEWAGE อย่างเอกอนมักจะถูกเขี่ย ไปกองเป็นพวกนอกกรอบ
เหมือนเป็นพวก นอกคอก ปฏิบัติจนเพี้ยน พวกหลุดโลก

นักปฏิบัติชาวต่างประเทศเขามีงานวิจัยนำเสนอ ...

ส่วนประเทศไทย นิยมการนำเสนอเป็นในลักษณะ การแสกนกรรม เงี๊ยะ



สงสัยมั๊ยว่าทำไมนักปฏิบัติชาวไทย มันออกแนว สำแดงเดช
ส่วนนักปฏิบัติต่างชาติเห็น ระนาบ เห็นร่องรอยความสัมพันธ์ วิทยาศาสตร์ กับ จิตวิญญาณ
เพราะ



เพราะสิ่งที่ผู้ปฏิบัติเสพคุ้น กันไปต่างกัน สิ่งที่อยู่ในคลัง
มันคือทุกอย่าง การเรียนการสอน การปลูกฝัง ความเชื่อ ธรรมเนียม ประเพณี ละคร KFC

สำหรับพระอาจารย์สายทอง ท่านเป็นพระสายพระอาจารย์มั่น

ส่วน เตยา - ท่านเป็นนักโบราณคดีวิทยาศาสตร์และนักปฐพีวิทยา



สังคมชาวพุทธไทย เราต่างป้อนอาหารใส่ปากกันมาอย่างนั้น
และชาวพุทธไทย ก็เป็นนักบริโภคที่ดี

แม้แต่บริโภคอาหารที่ดีก็ตาม แต่นิสัยการบริโภคก็เหมือนเดิม
ทำให้ปรากฎการติดอาหาร แต่เข้าไม่ถึงวิธีย่อยให้ถึงคุณค่าของอาหาร

นี่...ท่านมูก็มีออกแนว ระนาบ กะเขาด้วย

http://www.antiwimutti.net/forum/index.php?topic=2015.0

พอดีวันนี้ไปเจอกระทู้นี้ของท่าน mes

ชิ .. ไม่รู้จักมาเยี่ยมลานธรรมบ้างเรย

และเพิ่งรู้นะนี่ ว่าท่านอ๊บซ์ไปโผล่หลายลาน

จริง ๆ จะเข้าไปทักทาย แต่ไม่ได้เป็นสมาชิก
จริง ๆ เคยสมัคร แต่ลืมไปแล้วว่าใช้ชื่ออะไร

คุนน้องจำได้ว่าเคยคุยเรื่องพระศรีอาริฯกับพี่ แล้วพี่เอกอนก็ไปขุดคุ้ยมาให้คุนน้องอ่านเลยหรอ แหมๆรู้ใจจัง

พอดีแอบไปส่องกบ แล้วเห็นน่ะ

ตาที่สาม..นี้..ร้ายจริง..

อิอิ....

ปฎิบัติการขวางโลก

ขวางโลก 1: พึงสังวรณ์... ไม่มีการบรรลุธรรมใด สำเร็จด้วยการบำเพ็ญเพียรภาวนาอย่างเข้มข้น. ไม่มีการละกิเลสใด สำเร็จด้วยการบำเพ็ญสมถะฌาณอย่างเข้มข้น

ขวางโลก 2: อริยบุคคล เมื่อเข้าสมาธิ, จะไม่มีนิมิตอันใดทั้งสิ้น, ลองย้อนกลับไปอ่านเรื่องฌาณ ที่ข้าพเจ้าอันขวางโลก โม้ไว้

ขวางโลก 3: อริยบุคคลที่ละกิเลสอย่างหยาบได้ทั้งหมด (อนาคามี และอรหันต์) ย่อมเผยแพร่ธรรมได้ แต่ย่อม ไม่ตั้งตนเป็นอาจารย์ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง การจำแลงรูปนิมิตไปปรากฎในจักษุของบุคคลอื่น เพราะเป็นการกระทำที่จัดว่า ไม่เคารพต่อกัน, ผู้ที่มีความละอาย อันเป็นคุณสมบัติของเทวโลก จะเข้าใจถึงข้อนี้ได้ โดยจำเป็นต้องอธิบายใดๆ

ขวางโลก 4: ไม่ขอเอ่ยชื่อนะ. แต่ภิกษุที่เห็นนิพพานว่าเป็น แดน มีอาณาเขต เข้าออกได้. ย่อมไม่ใช่พระอรหันต์ และกว่านั้น อาจไม่ใช่อริยบุคคลชั้นใดเลย
กรุณาย้อนกลับไปอ่าน ขวางโลก 1:

จบตอน

ขวางโลกต่ออีกเล็กน้อย ฮิฮิ

อย่าสนใจตาที่สามมาก...
กระบวนการตาที่สาม รวมถึงขั้นต่างๆ ในสมถะฌาณ ไม่ปรากฎในพระไตรปิฏก. จึงย่อมอนุมานได้ว่า พระพุทธเจ้าย่อมรู้ว่า กระบวนการเหล่านี้ จะสิ้นสุดลงในกึ่งพุทธกาล

สิ่งที่ปรากฎในพระไตรปิฏก ย่อมคงอยู่ตลอดอายุของศาสนา, ซึ่งว่ากันว่า 5000 ปี
พระไตรปิฏกฉบับแรก จะถูกบันทึกในรูปแบบใด ย่อมเกินกว่าที่เราๆ ท่านๆ จะรู้ได้. แต่แน่นอนว่า มันย่อมเป็นรูปแบบที่สามารถคงสภาพอยู่ได้ตลอด 5000 ปี

หากจะให้เดาเอา เนื้อความทั้งหมดอาจถูกสลักอยู่ในธาตุ (ในความหมายว่าเป็น วัสดุ) ที่มีความคงทนสูง. มันอาจเป็นวัสดุที่ไม่ปรากฎบนโลกก็ได้
เมื่อครบกำหนดเวลา วัสดุก็เสื่อมสภาพลง จนไม่สามารถถอดความออกมาได้อีก

เอาให้เป็นไซไฟมากขึ้น มันอาจถูกบันทึกในรูปแบบของคลื่นเสียงที่จารึกบนแผ่นหินก็ได้ (คล้ายแผ่นเสียง) ตื่นเต้นดีมะ อิอิ


คำว่า ธาตุ ในทางศาสนาและปรัชญา มีความหมายไม่เหมือนกับธาตุในความหมายที่ปกติเราเข้าใจกัน

กลุ่มของสนาม 2 มิติ ที่มีเวกเตอร์วิ่งชนตัวมันเอง และเกาะกลุ่มกันแน่น เรียกว่า ธาตุดิน. ธาตุดินจึงเกิดมาจาก ธาตุน้ำ และเมื่อเกิดแล้ว ก็ย่อมส่งเสริมธาตุน้ำ, ซึ่งเป็นการไหลของสนาม 2 มิติ ทางวิทย์อาจเรียกว่าเป็น สนามแม่เหล็ก หรือแรงโน้มถ่วง
ธาตุดินที่ไม่ได้เกาะเกี่ยวกันแน่น และเคลื่อนไปพร้อมๆ กับธาตุน้ำ ย่อมกลายเป็น ธาตุลม
ธาตุดินที่ปลดปล่อยพลังงานอย่างต่อเนื่อง ส่งผลต่อธาตุดินและธาตุน้ำที่อยู่โดยรอบ ย่อมเรียกว่าเป็น ธาตุไฟ

ในแง่นี้
ธาตุลม ย่อมส่งเสริมธาตุไฟ และหักล้างธาตุดิน เพราะธาตุลมที่มีกำลังแรง ย่อมเสมือนการยิงอนุภาคใส่ธาตุดิน เกิดเป็นธาตุไฟ
ธาตุน้ำ ย่อมส่งเสริมธาตุดิน และหักล้างธาตุไฟ. ธาตุน้ำที่มีกำลัง ย่อมลดการสั่นของอนุภาค และย่อมทำให้อนุภาคเกาะเกี่ยวกันได้มั่นคงขึ้น
ธาตุดิน ย่อมส่งเสริมธาตุน้ำ และหักล้างธาตุลม. อนุภาคก่อให้เกิดการปั่น ที่ทางวิทย์เรียกว่า มวล. ซึ่งก็คือสิ่งเดียวกับแรงโน้มถ่วงนั่นแหล่ะ.
ธาตุดินที่มีกำลัง ย่อมบั่นทอนการเคลื่อนไหวของธาตุลม อันนี้แน่นอนอยู่แล้ว
ธาตุไฟ ย่อมส่งเสริมธาตุลม และหักล้างธาตุดินและน้ำ. ธาตุไฟย่อมบั่นทอนการเกาะเกี่ยวกันของธาตุดิน และลดเสถียรภาพของธาตุน้ำ เป็นบ่อเกิดของธาตุลม

จับคู่กันได้เป็น ธาตุดิน-น้ำ และธาตุลม-ไฟ

เริ่มออกแนวซินแส อิอิ

ชีวิต 3 มิติ ก็ที่เราเห็น...และไม่เห็น.อิอิ

แล้ว...ชีวิตใน 2 มิติ....จะเป็นงัยหว่า..!!!

ชีวิต ใน 1 มิติ...ก็ยิ่งเกินจะคิด...อิอิ...ชีวิตที่ไม่มีการไป...การมา...แต่ปรากฎได้ทุกที่ของชีวิตทุก ๆ มิติ ....555

พระพุทธ....พระธรรม...พระสงฆ์.....เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

ได้อย่างไร?....

ได้อย่างนี้.....

ไม่ใช่เรื่องง่าย ที่จิตจะ ตัด/ขาด จาก ภพ ได้ง่าย ๆ

เพราะ ตัณหา เปรียบดัง ยางเหนียว
พระพุทธองค์ เปรียบเปรย เช่นนั้น

ยางนั้น เป็น แรงกระทำ อย่างหนึ่ง
ที่ จิตเข้าไปรู้ได้



การปฏิบัติ มันจะสะท้อน

การู้ การเข้าไปรู้ และ สิ่งที่ถูกรู้ อยู่ตลอดเวลา

ถ้าไม่มี อะไรดึงเราไปให้คิดไปเป็นสิ่งอื่นเสียก่อน







จงปลง อาลัย เสีย

คือ การที่เราจะตัดภพ ตัดชาติได้นั้น

จิต จะแสดงสภาวะ
ไม่ใช่ คิดเอา นะ
ถ้าคิดเอา มันคิดไปได้เรื่อย ตั้งแต่ หมู หมา กา ไก่ ไม้จิ้มฟัน ยันเรือรบ
ยิ่งคิดกระจาย โจทย์ที่ต้องตีก็ยิ่งกระจาย
เพราะมันปรากฎเป็น ภาวะจำแลง มากมาย
มันมีพระสูตรที่พระพุทธองค์เปรียบ วิญญาณประหนึ่งนักมายากลตรงสี่แยก

การปฏิบัติ เราต้องถอดสมการ

พระสูตรที่เหมาะตามกาล
พระสูตรที่จะมาแทง สภาวะ นั้น ๆ

บางครั้ง เรามีพระสูตรอยู่ในคลังเยอะ แต่หยิบมาใช้ไม่ถูก
บางครั้ง เราไม่มีพระสูตรอยู่ในคลัง ก็ไปไม่ถูก เช่นกัน

เป็นเรื่อง กรรม ที่ ธรรม ทั้งสอง จะโคจรมาพบกันในเวลาอันเหมาะสม
และถูกนำมาใช้ได้อย่างเหมาะสม

ดังนั้น เบื้องต้น
จงทำความดี ละเว้นความชั่ว...

http://www.itti-patihan.com/%E0%B8%9B%E ... B8%82.html

พบบิดาในอดีตชาติ

พอออกพรรษารับกฐินเรียบร้อยแล้ว ท่านก็ออกเดินทาง และในระหว่างทางนั้น ท่านได้พบกับหลวงพ่อสงฆ์ พรหมสโร ซึ่งออกจาริกไปตามป่าเขาทำนองเดียวกับท่าน หลวงพ่อสงฆ์ผ่านพรรษา ๔ แก่กว่าหลวงปู่บุดดาหนึ่งพรรษา แต่อายุหลวงพ่อสงฆ์แก่กว่าท่านหลายปี เพราะท่านบวชภายหลังมีครอบครัวแล้ว และเมื่อท่านพบหลวงพ่อสงฆ์ ท่านก็ระลึกได้ว่า เคยเป็นบิดาของท่านในอดีตชาติ ท่านก็เรียกคุณพ่อสงฆ์ตั้งแต่แรกพบจนถึงที่สุดแห่งวาระของท่านเอง

ถ้ำนี้มีคุณ

ท่านทั้งสองได้ร่วมจาริกแสวงหาที่วิเวกอันเหมาะแก่การเจริญภาวนาเรื่อยมา จนมาพบถ้ำคูคา ตำบลหัวหวาย อำเภอตาคลี จังหวัดนครสวรรค์ ซึ่งเป็นถ้ำกว้างมีปล่องทะลุกลางเขาลูกย่อม ๆ อยู่ในดงยาง เป็นชัยภูมิร่มรื่น มีหนองน้ำใหญ่อยู่ห่างจากหน้าถ้ำไปทิศตะวันออกของทางรถไฟสายเหนือห่างประมาณ ๑ กิโลเมตร อยู่ระหว่างสถานีดงมะกุและสถานีหัวหวายห่างจากหมู่บ้านทั้ง 2 ตำบล ข้างละประมาณ ๒ กม. เศษ ปากถ้ำอยู่ทางตีนเขา ภายในถ้ำลมถ่ายเทได้ดี

ท่านได้อาศัยภายในถ้ำนี้และแยกกันอยู่คนละฟาก ได้อาหารบิณฑบาตจากหมู่บ้านดังกล่าว ถ้ำภายในเขาภูคานี้เป็นที่สงบและวิเวกปากถ้ำเรียบเป็นดิน เชิงเขาลาดขึ้นพอบรรจบถึงเขาก็เป็นปากถ้ำพอดี กว้างราว ๖-๗ เมตร สูง 3 เมตรเศษ เป็นดินราบขึ้นไปจนถึงยอดมีแท่นราบตรงกลางปล่องตรงกับยอดเขาพอดี ปล่องถ้ำเหมือนรูปงอบใบใหญ่สูงกว่าปากถ้ำเล็กน้อย ขอบล่างลาดลงโดยรอบเป็นช่องและชอกมากบ้าง น้อยบ้าง

สถานที่ท่านใช้พักผ่อนและจำวัด ปรากฏว่าตรงที่ท่านใช้ภาวนานั้น มีปล่องลมหมุนเวียนอยู่ตลอดเวลา ส่วนที่จำวัดก็หลบเข้าไปในช่องไม่ถูกลมเลย ก่อนที่ท่านจะมาอยู่ในถ้ำนี้ มีแคร่ร้างแสดงว่ามีบุคคลอื่นมาใช้สถานที่นี้ก่อนแล้ว

สถานที่ท่านใช้เป็นที่เดินจงกรมในตอนบ่ายและพักผ่อนสนทนาธรรมกันตอนเย็นนั้นเป็นบริเวณสันเขาตอนใต้ เป็นทางลาดขึ้นปากถ้ำได้สะดวก ใช้ด้านตะวันออกเป็นที่ลาดเดินจงกรม มีต้นไม้และสันเขาช่วยกำบังแดดในตอนบ่าย

ตะขาบเจ้ากรรม

ตอนอยู่ถ้ำภูคานี้แม้จะสนทนาก็ต่างองค์ต่างอยู่ในที่ของตน คราวหนึ่งเสียงของหลวงปู่บุดดาเงียบหายไป หลวงพ่อสงฆ์ผิดสังเกตจึงเดินไปดูก็เห็นหลวงปู่บุดดานั่งหลับตา มีตะขาบตัวใหญ่มากขึ้นไปขดอยู่กลางศีรษะของท่าน หลวงพ่อสงฆ์ต้องเอาผ้าอาบของท่านหย่อนลงให้ตะขาบไต่ขึ้นผ้าแล้วจึงเอาไปปล่อยนอกถ้ำ

หลวงปู่บุดดา ท่านเล่าว่า มันไต่ขึ้นภายในสบงผ่านเอวแล้วผ่านหลังท่านขึ้นไป ท่านจึงต้องกลั้นลมหายใจ ปิดหู ปิดตา จมูก ปากหมด เจ้าตะขาบจึงเข้าไม่ได้ เมื่อหลวงพ่อสงฆ์เอาไปปล่อยปรากฏว่ามันกัดตัวเองจนขาดเป็นท่อน ๆ กองอยู่ที่ปล่อยนั่นเอง

พรรษาที่ ๔ ตัดกิเลสบรรลุธรรม

เมื่อปี พ.ศ. ๒๔๖๘ พอใกล้เข้าพรรษา ท่านทั้งสองได้ไปจำพรรษา ณ วัดป่าหนองคู จ.นครสวรรค์ และพอออกพรรษาก็กลับมาร่วมปฏิบัติธรรม ณ ถ้ำภูคา จ.นครสวรรค์ โดยต่างเร่งความเพียรเจริญสมณธรรม อย่างเต็มที่เกือบจะไม่ได้พักผ่อน และในคืนวันหนึ่งเวลาประมาณระหว่าง ๒๐.๐๐ น. ถึง ๒๓.๐๐ น. ซึ่งเป็นเวลาสนทนาธรรมของทั้งสองท่าน หลวงพ่อสงฆ์ได้ถามหลวงปู่บุดดาว่า “...ยังถือวินัยอยู่หรือ” หลวงปู่บุดดา ตอบว่า “...ไม่ถือวินัยได้ไง ถ้าเราจะเดินผ่านต้นไม้-ของเขียวก็ต้องระวัง...มันจึงเป็นอุปาทานทำความเนิ่นนานต้องช้ามาถึง ๔ พรรษา” หลวงพ่อสงฆ์ว่า “วินัยมันมีสัตว์-มีคนรึ” หลวงปู่บุดดาว่า “มีตัวซี ถ้าไม่มีตัวจะถือวินัยได้ยังไง...วินัยก็ผู้ถือนั่นเอง ...เสขิยวัตร ๗๕ เป็นตัวไม่ได้หรอก ...เนื้อหนัง กระดูก ตับไต ไสพุง มันไม่ใช่ตัวถือวินัย...ตัวถือวินัยเป็นธรรมนี่” ....เถียงกันไป เถียงกันมาชั่วระยะหนึ่ง... พอปัญญา-บารมีเกิดขึ้นตกลงกันได้ว่า “เอ๊ะ ! ไม่มีจริง ๆ เน้อ ...ผู้ถือไม่มี มีแต่ระเบียบของธรรมเท่านั้น ไปถือมั่น-ยึดมั่นไม่ได้นี่”

พอหยุดความลง ทันใดนั้นเองหลวงพ่อสงฆ์เพ่งมองดูเห็นหลวงปู่บุดดา จู่ ๆ ก็นิ่งเงียบนัยน์ตาลืมค้างอยู่ ไม่กระพริบตา เบิกตาโพลงอยู่อย่างนั้น เนิ่นนานอยู่ประมาณสองชั่วโมงกว่าถึง กลับมาพูดได้-ทั้งนี้ก็เพราะว่าหลวงปู่บุดดาได้ใช้ปัญญาตัดกิเลสได้แล้วในขณะที่นั่งลืมตา ซึ่งหลวงปู่บุดดา บอกว่าถ้าเกิดปัญญาขึ้นในอิริยาบถทั้ง ๔ ซึ่งขณะนั้นถ้าลืมตาตัดก็ต้องลืมตาตัด ถ้านั่งตัดก็ต้องนั่งตัด ถ้ายืนตัด เดินตัดหรือนอนตัดก็ต้องยืนตัด-เดินตัด หรือนอนตัด ขึ้นอยู่ว่าใครจะตัดกิเลสได้ขณะไหน... อย่างพระอานนท์ตัดได้ตอนเอนกายขณะกำลังจะนอนนั่นเอง...

สำหรับหลวงปู่บุดดา ขณะมีอายุได้ ๓๒ ปี-พรรษาที่ ๔ ซึ่งถ้ายังใช้กรรมไม่หมดก็ไม่ถึง โลกกุตระ แต่พอใช้หนี้กรรมหมดแล้วก็เป็นอโหสิกรรม ขณะนั่งลืมตาอยู่ก็บรรลุธรรมได้

หลวงปู่บุดดา บอกว่า “ขณะนั้นอวิชาดับหมด รู้สึกสว่างแจ้งขึ้นมาเอง ความไม่มีตัวตนเห็นได้ชัดเจนทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบ ๆ ตัว เป็นปรมัตถธรรม ธรรมทุกอย่างเป็นธรรมชาติส่วนกลาง คงอยู่ในจิตของตนเอง กิเลสหลุดไปเอง แต่ชีวิตยังคงอยู่มีความเป็นปรกติทุกอย่าง ทั้งกายสังขาร-จิตสังขารก็หยุด รูปก็หยุดหมด ไม่มีสัตว์เกิดสัตว์ตาย กิเลสไม่มีในตา หู จมูก ลิ้น กายใจ ขันธ์ของกิเลสก็ไม่มีในตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ...สุดชาติของอาสวะของสังโยชน์ ๑๐ อนุสัย ๗ ออกวันเดียวกันและเวลาเดียวกันนั่นแหละ...”

หลวงพ่อสงฆ์ท่านนั่งเฝ้าหลวงปู่บุดดาอยู่นานกว่าสามชั่วโมงแล้วจึงออก “นิมนต์เถอะครับ...แน่นอนแล้ว” พอรุ่งเช้าถึงเวลาออกบิณฑบาต หลวงพ่อสงฆ์บอกว่า “โลกกุตระธรรมแล้วขอนิมนต์ให้หลวงปู่บุดดาเดินหน้า”แต่หลวงปู่บุดดาว่า“หน้าก็หน้าคุณธรรม แต่พรรษาอ่อนกว่าต้องเดินหลังซี !” ตกลงหลวงปู่บุดดาคงเดินตามหลังหลวงพ่อสงฆ์เหมือนเดิม

ต่อมาอีกไม่กี่วันหลวงพ่อสงฆ์ ซึ่งเร่งปรารภความเพียรมาอย่างหนักก็ได้ดวงตาเห็นธรรม ณ ถ้ำภูคาเช่นเดียวกัน ท่านไม่ถือทั้งนามและรูป เพราะการหลงนาม หลงรูป มันก็หลงเกิด หลงตาย ไม่มีสิ้นสุด (ในช่วงบั้นปลายของชีวิตท่านได้มาพักจำพรรษาที่วัดอาวุธวิกสิตาธรรม เขตบางพลัด กทม. ตลอดมา จนถึงแก่มรณภาพ เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๑๙)