คำพิพากษาจากธรรมชาติ ธรรมชาติมีกฎตายตัวอยู่กฎหนึ่งคือสร้างเหตุอย่างไรได้ผลอย่างนั้น จึงมีคำพูดกันอยู่เสมอๆที่ว่า สัตว์โลย่อมเป็นไปตามกรรม แต่คำนี้มีการตีความกันมากทีเดียว และการที่เราตีความผิดนี้อาจจะทำให้เราเมินเฉยกับบางสิ่งบางอย่างโดยไม่รู้ตัวไม่รู้ตัว จนทำให้จิตใจของเราไม่ได้ถูกพัฒนาให้ความรักความเมตตาเกิดขึ้นในหัวใจเรา ทำให้การพัฒนาคุณธรรมในตัวเรานั้นไม่ถูกพัฒนาขึ้น ทำให้การปฎิบัติธรรมของเราไม่ไม่ก้าวหน้าเท่าที่สมควรจะเป็น

ฉะนั้นเราต้องมีการแผ่เมตตาอยู่เป็นประจำ เมื่อเราฝึกแผ่เมตตาบ่อยๆจิตใจก็จะพัฒนาให้กายเรานั้นลุกขึ้นมาช่วยสังคมคนรอบข้างได้มากขึ้น มิได้อยู่แต่การนั่งคิดนึกเอา จะออกมาเป็นดอกป็นผลจริง ทำให้สังคมส่วนรวมมีความสุข เราผู้ได้ชื่อว่าพุทธบริษัทนั้น ควรกระทำให้ออกดอกออกผลตามสถานะความเป็นอยู่ตามสมควรเท่าที่เรากระทำได้

แต่ถ้าเราเอาแต่ความหลุดพ้นส่วนตัวความสุขส่วนตัวนั้นถ้าความคิดอย่างนี้ปรากฎแก่จิตใจเรา แสดงว่าเรายังเข้าไม่ถึงธรรมอย่างแท้จริง เพราะธรรมะที่แท้จริงนั้นจะถูกพัฒนาคุณธรรมขึ้นภายในจิตใจ คุณธรรมนี้นั้นคือพรหมวิหาร เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา