โยนิโสมนะสิการล่ะตอนนี้ นึกดูดีๆ เวลาเขาโรงพยาบาลเคยเห็นเขาเอาอะไรเจาะลงไปในคอคนมั้ย ลองนึกว่าเป็นเราสิมันจะทรมานขนาดไหน วัฎฎะมันก็ให้เราได้แบบนี้แหล่ะตลอดไป ขาขาดคอขาด ตาบอดไส้ออกมาจากร่างกาย เมียตาย ลูกโดนเขาทำร้าย วกวนอย่างนี้ไม่รู้จบ ไหนจะเป็นเล็บขบ เจ็บก็เจ็บ แบบนี้ไม่มีที่สิ้นสุด ท่านคิดว่าท่านจะไม่เจอแบบนี้เหรอ ถ้าไม่เจอชาตินี้ก้ต้องเจอชาติต่อๆไป และถ้ามันมีทางที่สบายๆสุดยอดเป็นสุขนิรันด์คุณจะไปมั้ยล่ะ หรือจะอยู่อย่างเก่า คิดดูดีๆโยนิโสดูดีๆ ถ้ามั่นใจแล้ว เต็มเหนี่ยวไปเลยพี่ อย่าโต๋เต๋อยู่ เวลาล่วงเลยไป พระพุทธองค์ทรงห่วงใยเราขนาดไหนก่อนท่านดับขันต์ยังสั่งแล้วสั่งอีก ไปๆๆๆเดินให้สุดทาง

ขั้นแรกต้องรู้จักว่าชีวิตแยกเป็น รูป-นามหรือกาย-จิต

กายคือร่างกาย

จิตคือความรู้สึกทั้งมวลที่เกิดขึ้น(รับรู้-รู้สึก-เจ็บปวด-จำ)ที่ทำให้เราต่างจากก้อนหินหรือคนตาย (อันนี้ท่านฝึกจิตคงรู้สึกได้อยู่ดูออก)

เมื่อมีสติ กำหนดรู้พิจารณาหรือศึกษาปฏิบัติวิปัสนามาบ้างคงมองออก

ต่อมาความรู้สึกทั้งหมดของคนเรานั้นจะแยกเป็น รู้สึกแล้วไม่เกิดโทษ เช่นยืน เดิน นั่ง นอน กิน ถ่าย หายใจ เย็น ร้อน อ่อน แข็ง

กับรู้สึกแล้วมักเกิดโทษ อาจเป็นเพราะความเคยชิน ความเข้าใจผิด หรือฝึกมาไม่ดี เช่นเมื่อรู้สึกในอาการต่างๆแล้ว เกิดความคิดเกิดการปรุงแต่งไปในทางที่ไม่ดี ทำให้เกิดทุกข์คือความพอใจ-ไม่พอใจ ยึดมั่น

อันนี้เกิดจากความคิดปรุงแต่งที่ผมบอกว่าผิดจากธรรมชาติเดิมแท้ที่เกิดดับเฉยๆ

เพราะเราคิดปรุงแต่งมัน บางทีอาจเหมือนมันเกิดขึ้นเลยโดยไม่คิด แต่นั้นเป็นเพราะมันเคยชินมันเกิดเร็วโดยรู้ไม่ทัน

จึงต้องมาเรียนรู้ มาฝึกสติมาแยกแยะแจกแจงโดยใช้ธรรมะจนมันรู้มันทัน และมันคลาย และปล่อยวางไป เป็นเรื่องๆจนทุกเรื่องที่หลงยึดหลงปรุงจนเหลือแต่แต่จิตที่สะอาด ว่างๆ เป็นวิมุติ เหมือนกับจิตที่สมบูรณ์ไปด้วยมรรคผลอย่างที่เขาเรียกกัน

ผมเห็นจิตโดยอาการอย่างนี้

รู้สึกอย่างไรกับวัฎฎะครับขอถามก่อนนะจะได้รู้ที่มาที่ไป

วัฏฏะคือการปรุงแต่งที่มืดมน น่ากลัว เป็นทุกข์ อันตราย

มันเยอะนะครับ แล้วเมื่อไหร่จะหมดละเนี่ย

ในข้อสมุทัยสิ่งที่ควรละ มีอะไรบ้างครับที่ท่านทำอยู่

ไม่เยอะเิกินที่จะรู้หรอกครับ

การปรุงแต่งเหล่านี้เกิดทุกครั้งที่มีผัสสะ การเลิกล้างการปรุงแต่งเหล่านี้ก็ทำได้ทุกครั้งที่มีผัสสะเช่นกัน

ทำได้ทุกครั้งด้วยสติให้เป็นวิชชาสัมผัส วิชชาสัมผัสจะทำไห้พฤติกรรมของจิตนั้นคลาย เมื่อมากๆเข้าก็ค ก็หน่าย ก็วาง

วันหนึ่งๆเิกิดผัสสะมากมายหลายร้อยพันครั้ง แสดงว่าเรามีโอกาสเลิกล้างพฤติกรรมผิดๆของจิตหลายร้อยหลายพันครั้งเช่นกัน

ผัสสะบางอย่างเกิดซ้ำๆวนๆ เหมือนตัวอักษรมันมีอยู่ไม่กี่ตัวหรอกครับเราเรียนรู้ได้หมด แต่มันนำมาประสมเป็นคำ เป็นประโยค จนเขียนหนังสือได้เป็นเล่ม หลายๆเล่มหรือจนไม่รู้จบ

ความเห็นผิดเหมือนคราบสกปรกแหละครับบางอย่างแค่ขัดเบาๆก็ออกแต่ที่เปื้อนเพราะเราไม่เคยขัดหรือรู้วิธีขัดมัน บางเรื่องก็เกี่ยวโยงกันเมื่อรู้ก็หลุดมาทั้งยวง บางอย่างฝังลึกต้องขัดนานๆแต่รับลองว่าไม่เหลือวิสัย

นี่แหละสติและธรรมจะทำให้จิตละล้างสิ่งผิด เหมือนการดำเนินตามกระแสปกิจจะฯฝ่ายดับทุกแหละครับทำได้ทุกขณะ ทุกเวลา ทุกวัน

ขนาดจักยานเขายังขี่รอบโลกได้เลย ระยะทางมากมาย ถ้าเราเริ่มเดิน เดินทุกวัน เมื่อจิตกล้าแข็งด้วยธรรมด้วยสติ ก็เหมือนก้าวกระโดด ไวมาก ทำได้แน่นอนครับ

เห็นกาย-จิตนี้เป็นที่หยั่งลงแห่งทุกข์ การปรุงแต่งทางจิต-การคิดผิดๆด้วยความไม่รู้จริง เป็นบ่อเกิดแห่งทุกข์

กระผมว่าน่า... มันลึกลงไปได้อีก นอกจากเห็นสภาวะผัสสะภายนอกอย่างเดียวนะครับ ว่ามั้ย

ผัสสะสภาวะมีทั้งภายนอก ภายใน(อย่างคุณฝึกจิตคงไม่ต้องอธิบายนะครับ)

เราเห็นรู้ทั้งภายนอกและภายในครับ ตามสภาวะที่เกิดแก่จิต

อธิบายสักหน่อยซิท่าน เผื่อผมจะข้ามฝังนรกมาได้บ้าง จะได้เขียนรูปช้างได้ครบทั้งตัว

ศิษย์พระอาจารย์พุทธทาส อีกคนแล้ว ช่ายมั้ยนี้

ให้อธิบายตรงใหนครับ ช่วยถามเป็นข้อๆได้ใหมครับ จะได้ตรงประเด็น