ปิดรู้หมดแล้ว มันยังแถไปทำรูใหม่เลย กลุมใจจัง เหี้ยนะเหี้ย

จับไม่ยากหรอก...ถ้าเห็นตัวมันแล้วนะ...

ที่ยังจับไม่ได้....ก็เพราะยังไม่เห็นตัวมันจริงๆ...

แค่เงามัน...ก็พากันตื่นเต้นแล้ว....

อะไมันจะง่ายปานนั้น เหี้ยนะ ไม่ใช่จิ้งจกสามหางที่เขาเอาแป้งโรยขอหวยกันอิๆ

จับมันให้ได้ก่อนตายเน้อ พยายามอยู่เหมือนกัน

ชาตินี้เอาแค่เขกกระบานมันได้ก็เก่งแย๊ว

ท่านผู้บรรลุ หรือทะลุ หรือ ขี้จุ ธรรมช่วยชี้แนะหน่อยครับ ว่าแต่ละท่านเห็นจิตกันอย่างไร ครับ เห็นจากอะไร ขอบคุณครับ

ผมเห็นโดยใช้สติ เวลามันเคลื่อนไหวมันจะเคลื่อนไหวต่างจากธรรมชาติเดิมแท้

จิตกับกายเชื่อมโยงกันตลอด รู้สึกตรงไหนนั้นแหละจิตอยู่ตรงนั้น หนีกันบ่ได้

อิอิ....ก็นึกถึงเจ้าตัวเล็กตัวน้อย...ที่เราจับโยนทิ้งไปได้แล้ว...ซิ

ไอ้ตัวที่ยังทำไม่ได้....ก็ทำนองเดียวกัน....ต้องเห็นให้ชัดอย่างนั้นเหมือนกัน..

ที่ยังทำไม่ได้....ก็เพราะยังเห็นไม่จริง..นั้นเอง...แล้วจะไปเขกกะบาลมันที่ไหน...อิอิ..

[



ขอให้อธิบายให้ยิ่งๆขึ้นครับ งง อยู่

รูปกับนาม หรือจิตกับกายนะเชื่อมโยงกันตลอดเวลา สมมุตินะครับเราเอามือไปจับของร้อน มันร้อนที่มือใช่มั้ยแต่รู้ๆที่ใจ ในแต่ละวันร่างกายเราสัมผัสอะไรอยู่ตลอดเวลา แต่เราไม่รู้สึกตัวมีมากเลยเท่ากับเราไม่มีสตินั้นเอง เมื่อสติเกิดขึ้น เราถึงรู้สึก แต่สติตรงนี้ก็ยังไม่ใช่สติที่ถูกต้องนัก สติที่ถูกต้องคือต้องรู้เห็นแล้วทำให้เราเบื่อ อยากออกจากทุกข์นั้นเอง คือทุกข์ที่ควรกำหนดรู้กิจอริสัจข้อที่1นั้นไง รู้แล้วถึงเบื่อหน่าย อยากออกจากวัฎฎะ แล้วก็ลงมือกับต้นเหตุ โดยใช้วิธีคือ มรรค เพื่อจะให้บรรลุคือนิโรธ

แล้วจะเบื่อได้อย่างไรครับ ละเอียดเพิ่มขึ้นอีกนิดเถอะครับ

ขั้นแรกต้องรู้จักว่าชีวิตแยกเป็น รูป-นามหรือกาย-จิต

กายคือร่างกาย

จิตคือความรู้สึกทั้งมวลที่เกิดขึ้น(รับรู้-รู้สึก-เจ็บปวด-จำ)ที่ทำให้เราต่างจากก้อนหินหรือคนตาย (อันนี้ท่านฝึกจิตคงรู้สึกได้อยู่ดูออก)

เมื่อมีสติ กำหนดรู้พิจารณาหรือศึกษาปฏิบัติวิปัสนามาบ้างคงมองออก

ต่อมาความรู้สึกทั้งหมดของคนเรานั้นจะแยกเป็น รู้สึกแล้วไม่เกิดโทษ เช่นยืน เดิน นั่ง นอน กิน ถ่าย หายใจ เย็น ร้อน อ่อน แข็ง

กับรู้สึกแล้วมักเกิดโทษ อาจเป็นเพราะความเคยชิน ความเข้าใจผิด หรือฝึกมาไม่ดี เช่นเมื่อรู้สึกในอาการต่างๆแล้ว เกิดความคิดเกิดการปรุงแต่งไปในทางที่ไม่ดี ทำให้เกิดทุกข์คือความพอใจ-ไม่พอใจ ยึดมั่น

อันนี้เกิดจากความคิดปรุงแต่งที่ผมบอกว่าผิดจากธรรมชาติเดิมแท้ที่เกิดดับเฉยๆ

เพราะเราคิดปรุงแต่งมัน บางทีอาจเหมือนมันเกิดขึ้นเลยโดยไม่คิด แต่นั้นเป็นเพราะมันเคยชินมันเกิดเร็วโดยรู้ไม่ทัน

จึงต้องมาเรียนรู้ มาฝึกสติมาแยกแยะแจกแจงโดยใช้ธรรมะจนมันรู้มันทัน และมันคลาย และปล่อยวางไป เป็นเรื่องๆจนทุกเรื่องที่หลงยึดหลงปรุง

จนเหลือแต่แต่จิตที่สะอาด ว่างๆ เป็นวิมุติ เหมือนกับจิตที่สมบูรณ์ไปด้วยมรรคผลอย่างที่เขาเรียกกัน

ผมเห็นจิตโดยอาการอย่างนี้

โยนิโสมนะสิการล่ะตอนนี้ นึกดูดีๆ เวลาเขาโรงพยาบาลเคยเห็นเขาเอาอะไรเจาะลงไปในคอคนมั้ย ลองนึกว่าเป็นเราสิมันจะทรมานขนาดไหน วัฎฎะมันก็ให้เราได้แบบนี้แหล่ะตลอดไป ขาขาดคอขาด ตาบอดไส้ออกมาจากร่างกาย เมียตาย ลูกโดนเขาทำร้าย วกวนอย่างนี้ไม่รู้จบ ไหนจะเป็นเล็บขบ เจ็บก็เจ็บ แบบนี้ไม่มีที่สิ้นสุด ท่านคิดว่าท่านจะไม่เจอแบบนี้เหรอ ถ้าไม่เจอชาตินี้ก้ต้องเจอชาติต่อๆไป และถ้ามันมีทางที่สบายๆสุดยอดเป็นสุขนิรันด์คุณจะไปมั้ยล่ะ หรือจะอยู่อย่างเก่า คิดดูดีๆโยนิโสดูดีๆ ถ้ามั่นใจแล้ว เต็มเหนี่ยวไปเลยพี่ อย่าโต๋เต๋อยู่ เวลาล่วงเลยไป พระพุทธองค์ทรงห่วงใยเราขนาดไหนก่อนท่านดับขันต์ยังสั่งแล้วสั่งอีก ไปๆๆๆเดินให้สุดทาง

รู้สึกอย่างไรกับวัฎฎะครับขอถามก่อนนะจะได้รู้ที่มาที่ไป