มาทำความเข้าใจเรื่องกิจจญาณในข้อสมุทัยสัจกันให้มากๆ อะไรที่ควรละ ก็ตัณหา ก็กิเลสทุกอย่างนั้นแหละที่เราควรละ เมื่อละกิเลสได้แล้วตัวอุปาทานนั้นจะจางคลายไปเอง คนส่วนใหญ่แล้วมักจะคิดว่าไปที่อุปาทานเลยที่เดียว มันก็เลยเถิดกันไปใหญ่ มันไม่มีทางละอุปาทานได้หรอกครับ คราบใดยังไม่เข้าใจวิธี

ตัณหาทำให้เกิดอุปาทาน นี่แหล่ครับที่เรามักจะข้ามขั้นตอนที่ถูกต้องเพราะถ้อยคำในการเขียนอธิบายในกิจในอริยสัจข้อที่2(สมัทัย)มันตีความไว้ว่า ละตัณหา อุปาทานก็เลยกายเป็นไม่ละตัญหา ไปละอุปาทานกันทีเดียวเลย ต้องกลับไปดูที่เหตุเกิดอุปาทาน ตรงนี้นักปฎิบัติก็เลยเสพแบบไม่มีอุปาทานกันมาก ถึงจะบรรยายธรรมตามตัวหนังสือกันเก่งสักเท่าใดมันก็เป็นการละเล่นทางเชาว์ปัญญากันเท่านี้นเอง เจาะลงไปไม่ถึงรากเหง้าของกิเลส ตรงนี้จะไม่มาทางเห็นจิตใจตังเองที่แท้จิง และจะไม่สามารถทนการยั่วต่อกิเลสไ้ด้แท้จริง จะทนได้นิดหน่อยก็ยอมแพ้มันในที่สุด

บอกวิธีหน่อยครับขั้นตอนเป็นไง หนึ่ง สอง สาม ว่าไป


นั่นก็วิธีหนึ่งนะน่า

เดี๋ยวพิจารณาของผมก่อนว่าตัดตอนใหน ไม่ไคร่ชัดเจนนัก

รู้แต่ว่าเวลากระทบแล้วเกิดความคิดปรุงแต่งแล้วจิตเริ่มจมในความคิดจะตั้งไว้สติไม่ให้จิตจม

แล้วกำหนดรู้ เมื่อไม่ตามจม ความคิดนั้นก็ทำหน้าที่แล้วก็จบ ก็ไม่ทุกข์อะไร

ความคิดใหนมันหนักเิกิดปรุงเป็นอารมณ์ที่ยุ่งยาก ก็ขนสติปัญญามาช่วยสะสาง

แต่ยังไม่ทุกความคิดนะ มีแว่บบ้าง แต่พอประคองไปได้ ไม่ทุกข์เท่าไหร่

บางทีก็มีกระทบสภาวะธรรมบ้าง มากบ้างน้อยบ้าง ตามจังหวะชีวิต

แต่ไม่ได้กะเกณฑ์ อะไร ปล่อยไปตามจังหวะชีวิต

ตอนนี้มีแต่เรื่องลูกนี่แหละ ที่ต้องค้นต้องคิด ต้องขนธรรมมะมาช่วยปล่อยวางมากหน่อย

เดี๋ยวก็ผ่านไปตามกฏอนิจจัง

น้อง big พูดอธิบายกิจญาณแต่ละข้อๆสิครับ เป็นไง

ตั้งใจเลิกเสพกามทั้งหมด เลิกไม่ได้ก็ให้ลด จากมากก็ให้เหลือน้อยโดยใช้วิธีกำหนดว่าสมควรจะทำอะไรกี่ครั้ง ทำอะไรได้บ้าง หรือขีดเส้นให้เราเดิน เราจะได้ให้กิเลสมีทางเิดินแคบลงก่อน ดูทีวีจะดูได้ตอนไหน ดูอะไรได้บ้าง เลิกได้เลิกเลย เรื่องเที่ยวนี้งดได้งดเลย เรื่องกิน กินอย่าให้เกินสัก2มื้อเท่านั้น เรื่องเสพเมถุน ถ้ายังเลิกไม่ได้เพราะมีภรรยากำหนดวันให้น้อยลง

ถ้าไม่มีภรรยา กำหนดเลยเดือนละกี่ครัง เอาให้น้อยที่สุด ผมเิคยกำหนดที่ละหลายๆเดือน บางครั้งสามเดือน บางครั้งหกเดือน บางครั้งเก้าเดิอน พอเรารู้วิธีหรือลูกล่อลูกชนมันได้แล้ว พอดีภรรยาบอกไม่อยากยุ่ง ผมตั้งใจตลอดชีวิตเลย และจะได้รู้ว่าเรายังข้ามอะไรไปได้จริงหรือไม่ได้จริง

เอาแบบดูกำลังตัวเองก่อนต้องคิดว่าเรามีกำลังเยอะก่อนนะ อย่าคิดว่าเรามีกำลังน้อย ทำไม่ได้ก็ลดลงมา คนส่วนใหญ่่แล้วชอบทำน้อยก่อน ถ้าทำได้ค่อยๆพัฒนาให้มากขึ้นเรื่อยๆมันก็เลยไม่ไปถึงไหน นี่คือหลักการดำเนินชีวิตที่ต้องกำหนดไม่งั้นเราไม่รู้หรอกว่ากิเลสมันเล่นงานเราตอนไหน หรือง่ายๆสุดดูวินัยพระนั้นแหล่ะเอาให้ได้มากที่สุด ไม่ได้หวงห้ามไว้แต่พระหรอกครับ
และมีขบวนการอีกอย่างคือวิธีปฎิบัติภาวนา อันนี้ขอบอกตรงๆนะมันยากมากที่จะอธิบายแต่ไม่ยากที่จะปฎิบัติ ถ้าไม่รังเกลียดขอแนะนำหลักสูตร10วันของอาจารย์โกเอ็นก้า จะได้ผลสุด

ต้องเข้าใจ-->เห็น สัจญาณ ก่อน
เป็นธรรมวิปัสสนากำจัดอาสวะโดยพึงละได้เพราะการเห็น ครับ

จะเอาแบบcopy linkเลยมั้ยล่ะ ข้อ1ทุกข์ คือผล ควรกำหนดรู้ รู้อะไรงง่ายๆนะ ไม่เอากับมึงแล้วเหมือท่านพุทธทาสว่า
ข้อ2.สมุทัยเหตุให้เกิดทุกข์ ควรละ ง่ายๆนะมึงกับกูต้องตายกันไปข้าง ข้อ3 นิโรธ ควารทำให้แจ้งเป็นผล ประจักษ์ความดับทุกข์ ข้อ4 มรรคเป็นเหตุ ควรทำให้เจริญขึ้น อันนี้แล้วแต่ปัญญาของแต่ละคนจะเข้าใจวิธีปฎิบัติได้ตรงแค่ไหน ถ้าเข้าใจผิด ก็มหาสมุทรไปเลย

สักวันเถอะ จะแก้ผ้าเป็นนิครนถ์

555ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก สัมมาทิฎฐฺเขาไม่ทำกันขนาดนั้นหรอกครับ

อันนี้แค่ข้อสองนะสิ่งที่ควรละนะ แค่ชิวๆอย่าพึงตกใจ ขวัญเสียไปเสียก่อนละ กิเลสนะครับไม่ใช่เลิก กระโปงสาวๆ

อะไรสัมมาทิฐิ ช่วยอธิบายหน่อยดิขอรับ

มันมีของจริงกับของปลอมนะครับ ขอปลอมก็อ่านตำราเอานะครับ ของจริงก็ต้องเกือบตายนะครับถึงจะเห็นแล้วก็หายสงสัยพูดไปก็ไม่เชื่ออีก

เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มก็เป็นกิเลสนะ คือ แสดงว่าคนนุ่งห่มเสื้อผ้ายังมีอายอยู่

เชื่อๆๆ ไหนลองพูดดิ

เมื่อผมนั่งสมาธิพิจารณาธรรมทั้งหลายมันก็เป็นไปตามนั้นร้อนเกิดขึ้นก็หาย เสียงอะไรเิกิดขึ้นก็หาย อะไรๆเกิดขึ้นก็ดับไปไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วไม่มีไม่ดับเลย ก็เข้าใจได้ดี แต่ดันมาสงสัย เขาว่าร่างกายไม่มีตัวตนเป็นขันต์5 รูป เวทนา สัญา สังขาร วิญญาณก็พอเข้าใจได้ แต่ก็เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นตัวตนก็ยังไม่หายสงสัย ไอ้เจ็บนี้ก็เจ็บไม่เห็นมันหายไปสักที่ต้องเปลี่ยนอริยบทถึงหาย มันง่ายไปหรือเปล่า ดันไปนึกถึงคำพูดของอาจารย์พุทธทาส นั้งไปเลยครั้งเดียวใ้มันรู้ไปเลยที่สุดมันเป็นยังไง และหลวงพ่อจรัญ บอกนิพพานอยู่หลังความตาย

ไอ้เราก็ถ้าไม่สุดก็ไม่ใช่เราซะด้วย มันต้องลองกันสักตั้งแล้วจะได้หายสงสัย ตายเป็นตายวะ ก็พบทั้งหมดอยู่ตรงนั้น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา มันเกิดในมโนทวาร มันเจ็บที่สุดดูมันมันมีเจ็บกว่านี้อีกมั้ย หน้าเขียวหน้าดำเลยสุดท้าย กายมันไม่ได้แตกทางร่างกายจริงๆหรอกครับ มันไปแตกในมโนทวารให้เ็ห็นฉีกขาดจากกัน สลายเป็นความว่างไม่มีอะไรเหลือ ก็เข้าสู้สูญญาตาโลกไม่มีเหลือในมโนทวารปรากฎเป็นภาพว่างเปล่าอธิบายได้แค่นี้แหละ ไม่รู้จะเข้าใจหรือเปล่า ความสงสัยทั้งหมดจบสิ้นไม่มีเหลือ