ยิ่งพูดยิ่งเละ ตัวเองก็ยกเรื่องจิต เจตสิก รูปมาอ้างเอง ยังไม่รู้อันไหนเป็นรูปไหนเป็นนาม
ลุงหลงบทกวีมากไปหรือเปล่า พูดมาได้ใจเป็นนามธรรม
ใจที่แท้จริงมันคือหทัยวัตถุ เป็นอายตนะภายใน
ถ้ากล่าวเป็นรูปแล้วมันคือ หทัยรูป
หทัยรูปเป็นปัจจัยร่วมกับธัมมารมณ์ทำให้เกิดจิต(นาม)

และไอ้ตัวหทัยวัตถุถ้าพูดตามหลักวิทยาสตร์มันก็คือ..ไม่บอกให้ไปคิดเอาเอง


ยกมาอ้างเองยังมั่วซะไม่มีล่ะ ถ้าไม่มีจิตมันจะเป็นชีวิตหรือ

อีกอย่างถ้าคนตาบอดล่ะ แสดงว่ามันก็ไม่มีชีวิตละซิ พูดไม่คิด

นึก ถามโฮฮับจังอีกดอกหนึ่ง

๔ ข้อเนี่ย เป็นชีวิต เป็นธรรม เป็นรูปธรรมนามธรรมมั้ย

๑. กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน
๒. เวทนานุปัสสนาสติปัฏฐาน
๓. จิตตานุปัสสนสติปัฏฐาน
๔. ธัมมานุปัสสนสติปัฏฐาน

เป็นการฝึกฝนพัฒนาเรียนรู้เข้าใจชีวิตมั้ย

ปัญหาก่อนผ่านไป เพราะเป็นแนวให้ผู้ศึกษาธรรมบ้านเราได้ฉุกคิดกันแล้ว ส่วนโฮฮับจัง ชีวิตนี้ก็คงต้องนอนเอามือก่ายหน้าผากคิดไปนะๆ คิดให้สมองบวมเลือดออกปากออกจมูก หัวปูดเป็นลูกมะนาวเต็มหัวนะ

มันเป็นชีวิดที่ไหนกันเล่า ที่เราเรียนรู้เรื่องขันธ์ห้า เพื่อให้เข้าใจว่า
ชีวิตมันเป็นเพียงสมมุติบัญญัติ แท้จริงแล้วมันเป็นเพียงรูปกับนาม
และไอ้รูปกับนามนี่แหล่ะ พระพุทธเจ้าทรงบอกว่ามันเป็นทุกข์
พระพุทธองค์ทรงสอนเรื่องขันธฺห้า เพื่อที่จะได้รู้วิธีดับทกข์ดับกิเลส
แล้วมันอะไรของลุง ดันมาดึงกลับไปหาทุกข์หากิเลส ไม่ได้เรื่องเลย

ผมว่า ถ้าลุงยังจ้อ ยังพร่ามเรื่องชีวิตอยู่อย่างนี้
ก็อย่าคุยเรื่องสติปัฏฐานสี่เลย มันคนละเรื่อง
เอาเรื่องทาน เรื่องศีลมาคุยดีกว่ามั้ย

ที่ถามไม่ตอบพร่ำพรรณนาไร้สาระ ถามว่านั่นมันเป็นธรรมเป็นชีวิตหนึ่งๆมั้ย ตอบมาดิ


ยังๆมีอีกน่ะ แล้วชีวิตที่ท่านจำแนกแจกแจงออกในแง่มุมต่างๆ เช่นจำแนกโดยขันธ์เป็นต้น เท่านั้นก็หาไม่ แต่ชีวิตยังเป็นสังขาร (หมายถึงสังขารในไตรลักษณ์) ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา (สัพเพ สังขารา อนิจจา สัพเพ สังขารา ทุกขา สัพเพ ธัมมา อนัตตา) หมายความว่า ชีวิตทั้งหมดทั้งกายใจถูกปรุงแต่งด้วยสังขาร ฉะนั้น ชีวิตทั้งองคาพยพนี้จงตกอยู่ในไตรลักษณ์

ถามโฮฮับจัง ถ้าชีวิตทุกชีวิต (ทั้งเขาทั้งเรา)เป็นดังนี้ พอรับได้มั้ยฮิ

ทำนายไว้ก่อนว่ารับไม่ได้ เพราะอะไร ? เพราะกลัวชีวิตเป็นยังงั้น นี่รับไม่ได้ ไม่เอา แต่แปลก ทั้งที่กลัวหวาดหวั่นพรั่นพรึงยังพูดพร่ำค้นหาความเป็นไตรลักษณ์นะ (เช่นพูดว่าเอาไตรลักษณ์ไม่ดูตัวธรรม ) เพราะอะไร? เพราะตัวเองคิดหลงไปว่า สิ่งนั้นอยู่บนฟ้า คิดเพ้อลอยไป
ไปตามจินตนาการ

โลกภายนอกกว้างไกลใครใครรู้
โลกภายใน ลึกซึ้งอยู่รู้บ้างไหม
จะมองโลกภายนอกมองออกไป
จะมองโลกภายในให้มองตน

พระพุทธเจ้าบอกเครื่องมือดังกล่าวนั่นไว้ให้แล้ว แต่...อนิจจา

ถ้าไม่ไหวจริง กลัวชีวิตเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ก็ทำบูญพื้นฐานไปก่อนเถอะครับ เช่น ออกพรรษาแล้วจองกฐินวัดใดวัดหนึ่ง ทำบุญตักบาตรตอนเช้า ไหว้พระสวดมนต์ ทอดผ้าป่า สร้างวัด สร้างโรงเรียน เลี้ยงอาหารเด็ก/คนชรา คนไร้ที่พึ่งอนาถา ปล่อยโคกระบือ ปล่อยปลา ปล่อยนก ฯลฯ เลือกเอา หรือจะทำทั้งนั้นแล้วแต่โอกาสก็ได้

ไอ้ที่บอกไร้สาระน่ะ มันเพราะตัวเองไม่รู้รื่องไง นี่มาอีกแล้วมาชีวิตอีกแล้ว
ยกตัวอย่างให้ดู อธิบายให้ฟังปัญญาไม่มี มันก็เลยสรุปง่ายๆว่าไร้สาระ

เรื่องชีวิตที่ลุงบอก ยกตัวอย่างนังตูบ ไอ้เหมียวให้ฟัง แถมด้วยหญ้าคา
ที่มันแทงก้นผมตอนไปถ่ายทุกข์ ถ้าจะไม่รู้เรื่องจริงๆ

จะบอกให้ก็ได้ว่า ธรรมชาติในโลกมันมีสิ่งมีชีวิตกับไม่มีชีวิต
หมาแมวหรือต้นไม้มันก็มีชีวิต มันก็ดำเนินการดำรงชีพแบบสิ่งมีชีวิต

คนก็มีชีวิต แต่ถ้าพูดถึงขันธ์ห้าแล้ว คนแตกต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่นๆ
เพราะคนมีสติปัญญารู้ตามความเป็นจริงของขันธ์ห้าหรือรูปนามได้
แต่สิ่งมีชีวิตอื่นๆทำไม่ได้

สรุปก็คือถ้าบุคคลยังหลงติดอยู่กับสมมุติบัญญัติว่า..ชีวิต
ผมว่าสถานะคงไม่แตกต่างจาก สิ่งมีชีวิตอื่นๆที่ผมกล่าวมาครับ

ผมว่าความเห็นนี้ของลุงมากกว่านะครับ "ที่คิดเพ้อลอยไปตามจินตนาการ"
ขนาดคร่ำครวญออกมาเป็นบทกลอน ผมว่าเป็นเอามาก ยังไงก็อยู่ใกล้ญาติไว้นะครับ
จะได้ส่งโรงพยาบาลทันท่วงที

ดูๆแล้วโฮฮับจัง เป็นได้ดีคือเป็นนักโต้วาที คือ เอาฮาเข้าว่า

สิ่งที่ปิดบังไตรลักษณ์

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?t ... n#msg15906

ธรรมดาว่า ปุถุชนย่อมมีความยึดถือในตัวตนอย่างเหนียวแน่น อย่างหยาบๆ ก็ถือเอารูป คือ ร่างกายเป็นตัวตน เมื่อคิดลึกซึ้งลงไป เห็นว่าร่างกายเป็นตัวตนไม่ได้ เพราะมีความเปลี่ยนแปลงให้เห็นได้ชัดๆโต้งๆ ก็เลื่อนไปยึดเอาจิตหรือคุณสมบัติบางอย่างของจิต เช่น ความรู้สึก ความจำ ปัญญา การรับรู้ เป็นต้น ว่าเป็นตัวตน ถ้าใช้ศัพท์ทางธรรมที่ว่า ยึดเอาขันธ์ใดขันธ์หนึ่งเป็นอัตตา บางทีก็ยึดถือรวมๆคลุมๆทั้งกายและใจ คือ ขันธ์ ๕ ทั้งหมดว่าเป็นตัวตน

บ้างคิดแยบยลลึกซึ้งต่อไปอีกว่า ทั้งกายและใจ หรือขันธ์หมดทั้ง ๕ เป็นตัวตนไม่ได้ แต่มีตัวตนอยู่ต่างหาก เป็นอัตตา หรือ อาตมันตัวแท้ตัวจริง เป็นแก่นเป็นแกนของชีวิต ซ้อนอยู่ภายในขันธ์ ๕ หรือ อยู่นอกเหนือจากขันธ์ ๕ แต่เป็นตัวครอบครองควบคุมอยู่อีกชั้นหนึ่ง

สัจจะ ๒ ระดับ

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?t ... n#msg15899

ชีวิต ซึ่งท่านจำแนกแจกแจงออกมากมายดังกล่าวแล้ว เพื่อให้ผู้ศึกษารู้เข้าใจชีวิตว่าโดยปรมัตถสัจจะแล้วไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เราเขา เป็นแต่สภาวะ ธรรมดามันอย่างนั้น มันก็เป็นอย่างนั้น

แต่มนุษย์ต้องการให้เป็นไปตามความยึดตามความอยากของตัว ก็จึงฝืนความจริง คือ ฝืนธรรมชาติ เป็นทุกข์เพราะธรรมชาติ คือ ชีวิตนี่แหละ เข้าใจไหมโฮฮับจัง


หรือจะเถียง

งมโข่งอยู่นั้นแหล่ะ อธิบายให้ฟังแทนที่จะคิดตามไปด้วยว่า เขาสื่อเรื่องอะไรให้ฟัง
เขากำลังสื่อเรื่องงมโข่งให้ฟัง แต่เพราะความงมโข่งนี่แหล่ะ เลยเอาแต่เรื่องงมโข่ง
จนกลายเป็น....นักเรียนโข่ง

จขกท เข้าตั้งประเด็นว่า..."ขันธ์ห้ากับขันธมาร" เขาให้อธิบายหน่อยว่า..
ขันธ์ห้าเป็นมาร
แสดงว่าจขกทเขารู้เรื่องขันธ์ห้าแล้วแต่เขาสงสัยว่า ทำไมมันจึงเป็นมาร

จขกทเขาถามเนื้อหาของเด็กมหาลัย แต่เจ้าหนูกรัชกาย
อยากให้ผู้ใหญ่ชมว่าเก่ง ก็เลยแย่งผู้ใหญ่ตอบ แต่สิ่งที่ตอบดันเอาความรู้ของ
เด็กอนุบาลมาตอบ พอผู้ใหญ่ได้ยินเข้าก็เลยตวาดว่า"เจ้ากรัชกายอย่าซนนั่งเฉยๆ"
เด็กก็ย่อมเป็นเด็ก ตวาดก็แล้ว ตบศีรษะก็แล้ว มันก็ยังซนไม่เลิก

คนกับสัตว์เหมือนกันตรงที่มีขันธ์ห้า และมีสมมุติบัญญัติว่า"ชีวิต"เหมือนกัน

แต่ให้ความมีขันธ์ห้าซี่งเป็นปรมัตถ์ คนและสัตว์แตกต่างกัน คนมีปัญญารู้ขันธ์ห้าได้
แต่สัตว์ไม่มีปัญญารู้ขันธ์ห้า นี่ประเด็นมันอยู่ตรงนี้

เมื่อคนได้รู้ถึงขันธ์ห้าแล้ว ย่อมต้องแตกต่างจากสัตว์ เพราะย่อมต้องเข้าใจว่า
ชืวิตเป็นสิ่งที่ไร้แก่นสาร ไม่ควรไปยึดติด

จขกทเขาเรียนมหาลัยแล้ว จะไปให้เขามาเรียนอนุบาลกับตัวเองอีกหรือกรัชกาย

เช้านี้โฮฮับจังเรียก "กรัชกาย" แสดงว่ามีความมั่นใจข้อคิดความเห็นของตนสุดๆ

แต่ที่ไหนได้พร่ำขันธ์ ๕ ๆๆๆๆ แบบเลื่อนลอยสุดๆเหมือนกัน
มีเยอะนักธรรมประเภทนี้ หลงท่องขันธ์ ๕ ๆ แต่หารู้ไม่ว่า ขันธ์นั้น ท่านจำแนกชีวิต (ที่สมมติเรียกว่า คน) หนึ่งๆนี่เอง โดยความเป็นขันธ์ หรือ เป็นกอง แต่นายโฮฮับ เพ้อลอยเรื่องขันธ์ ๕ แบบละเมอ นี่คือนักธรรมที่วิ่งหาธรรมะ เช่น ขันธ์ เป็นต้น หาไปเถอะอีกอเนกชาติ