ตอนนี้ทั้งชีวิตของหนูได้เลือกเดินตามทางคำสอนที่ได้รับรู้จาก หลวงพ่อและหลวงปู่ หลังจากที่แสงสุดท้ายของชีวิตดับไป แต่ได้มีแสงสว่างใหม่เกิดขึ้นตรงกลางจุดดับในจิต พร้อมกับท่านทั้งสองที่ได้สะกิดพร้อมกับจุดประกายไฟให้หนูพบทางเดินที่สว่าง โดยมีกะแสธรรมที่ได้รับมาเป็นเกราะหุ้มไม่ให้แสงสว่างนั้นดับได้ง่ายๆเพียงแค่บางเวลาที่มีลมเพลมพัด,,,,จนถึงวันนี้ที่รู้จักอย่างเข้าใจในทิศทางความเร็วและแรงของลม คือ อกุศลหรือความมืดที่มันสามารถทำให้ประกายไฟนั้นดับแล้วความมืดจะเข้าครอบงำทันที,,,และหนูยังเริ่มรับรู้กับความรู้สึกที่เป็นบุญวาสนาอย่างยิ่งที่ได้เกิดมาเป็นคนไทยอยู่ในศาสนาขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วพร้อมน้อมจิตถวายแด่คุณบิดามารดา คุณครูบาอาจารย์ คุณพระธรรมคำสอน และคุณในบุญบารมีของพระท่านทั้งสองให้หนูพึ่งอาศัย กับได้ให้ดวงจิตมีลมหายใจที่บริสุทธิ์ และท้ายนี้ต่อไปหนูจักพึงเจริญภาวนากายให้ควบคู่เสมอไปกับจิตอย่างพร้อมๆกัน เพื่อวันหนึ่งหนูคงได้อยู่กับความสุขตรงทางสายกลางอย่างมั่นคง......

ความสุขจากสายกลางที่มีต้องสละทั้งหมดให้ผู้หญิงที่ธรรมดาๆคนนึง คือแม่ที่หนูมีเพียงชีวิตเดียวที่เหลืออยู่ ไม่ได้เที่ยวอย่างมีความสุขและต้องอดอู้อยู่แต่บ้านเพราะต้องดูแม่ แต่มีบ้างอย่างมีมากับความน่าเบื่อจำเจ ก็คือ,,,,,เพื่อนสนิทสุดๆ+เพื่อนแท้แม้ตายก็ยอมให้กัน+เพื่อนกินเพื่อนเที่ยวจ่ายตลอดต้องแม่เรา = รวมสามสหายไว้ในหนึ่งเดียวคือคำว่า"แม่"แน่แท้ยิ่งกว่า

สาธุครับ

ทำดี..ย่อมได้ดี
คนทำดี...เป็นคนได้