แล้ว..ฝึกจิต..คิดยังงัย...ละ...

หุหุ..

สาธุ....ครับ...

พูดอย่างที่เรารู้สึก..นั้นแหละ...ถูกแล้ว...

ถูก...คือ....ถูกต้องตามความเป็นจริงของเรา..ขณะนี้

หากเรายังเพียรอยู่...ก็เชื่อว่า..ที่สุดแล้ว...ก็จะถูกต้องตามความเป็นจริงของธรรม..เอง

ผมคิดอย่างนี้ว่า.....จิตกับความคิด...ในความหมายของผู้บรรยาย...คือ...ความรู้สึก..กับความคิดปรุงแต่ง..

ดูกรคฤหบดี ลมหายใจเข้าและลมหายใจออกเป็นของเกิดที่กาย
ธรรมเหล่านี้เนื่องด้วยกาย ฉะนั้น ลมหายใจเข้าและลมหายใจออกจึงชื่อว่ากาย
สังขาร บุคคลย่อมตรึกตรองก่อนแล้ว จึงเปล่งวาจาภายหลัง ฉะนั้น วิตกวิจาร
จึงชื่อว่าวจีสังขาร สัญญาและเวทนาเป็นของเกิดที่จิต ธรรมเหล่านี้เนื่องด้วยจิต
ฉะนั้น สัญญาและเวทนาจึงชื่อว่าจิตตสังขาร ฯ
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_it ... 7%A2%D2%C3

[๑๐๒๓] สังขาร ๓ คือ กายสังขาร วจีสังขาร จิตตสังขาร.
ลมอัสสาสะและปัสสาสะ ชื่อว่า กายสังขาร วิตกและวิจาร ชื่อว่า วจีสังขาร สัญญา
และเวทนา ชื่อว่า จิตตสังขาร ธรรมที่สัมปยุตด้วยจิต แม้ทั้งหมด เว้นวิตกและวิจาร ชื่อว่า
จิตตสังขาร.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_it ... agebreak=0

[๔] คำว่า ย่อมเป็นผู้อิ่มใจแน่นอน มีความว่า คำว่า แน่นอน เป็นคำกล่าวโดย
ส่วนเดียว เป็นคำกล่าวโดยไม่มีความสงสัย เป็นคำกล่าวโดยไม่มีความเคลือบแคลง เป็นคำกล่าว
ไม่เป็นสองส่วน เป็นคำกล่าวไม่เป็นสองอย่าง เป็นคำกล่าวไม่รวมกัน เป็นคำกล่าวไม่ผิด คำว่า
แน่นอนนี้ เป็นคำกล่าวกำหนดแน่. คำว่า อิ่ม คือ ความอิ่ม ความปราโมทย์ ความเบิกบาน
ความบันเทิง ความร่าเริง ความรื่นเริง ความปลื้มใจ ความยินดี ความชื่นใจ ความชอบใจ
ความเต็มใจ ที่ประกอบพร้อมเฉพาะด้วยกามคุณ ๕. คำว่า ใจ คือ จิต มนะ มานัส หทัย
บัณฑระ มนะ มนายตนะ มนินทรีย์ วิญญาณ วิญญาณขันธ์ มโนวิญญาณธาตุ ที่เกิดแต่
ผัสสะเป็นต้นนั้น นี้เรียกว่า ใจ. ใจนี้สหรคต คือ เกิดร่วม เกี่ยวข้อง ประกอบ เกิดพร้อมกัน
ดับพร้อมกัน มีวัตถุอย่างเดียวกัน มีอารมณ์อันเดียวกัน กับด้วยความอิ่มนี้. คำว่า ย่อมเป็น
ผู้อิ่มใจ คือเป็นผู้มีใจยินดี มีใจร่าเริง มีใจเบิกบาน มีใจดี มีใจสูง มีใจปลาบปลื้ม เพราะฉะนั้น
จึงชื่อว่า ย่อมเป็นผู้อิ่มใจแน่นอน.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_it ... &A=0&Z=486

[๗๐๖] คำว่า อย่างใดอย่างหนึ่ง ในคำว่า ตัณหาอย่างใดอย่างหนึ่งที่มี ณ ภายใน
ความว่า ทั้งปวงโดยกำหนดโดยทั้งปวง ทั้งปวงโดยประการทั้งปวง หาส่วนเหลือมิได้ ไม่มีส่วน
เหลือ. คำว่า อย่างใดอย่างหนึ่ง นี้เป็นเครื่องกล่าวรวมหมด. คำว่า ตัณหา คือ รูปตัณหา ฯลฯ
ธรรมตัณหา. คำว่า ที่มี ณ ภายใน คือ ตัณหานั้นตั้งขึ้นภายใน เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า มี
ณ ภายใน. อีกอย่างหนึ่ง จิต เรียกว่า ภายใน ได้แก่ จิต มนะ มานัส หทัย ปัณฑระ มนะ
มนายตนะ มนินทรีย์ วิญญาณ วิญญาณขันธ์ มโนวิญญาณธาตุอันเกิดแต่วิญญาณขันธ์นั้น.
ตัณหานั้น สหรคต เกิดร่วม เกี่ยวข้อง สัมปยุต มีความเกิดร่วมกัน มีความดับร่วมกัน
มีวัตถุเดียวกัน มีอารมณ์เดียวกันกับด้วยจิตคือใจ แม้เพราะฉะนี้ จึงชื่อว่า ที่มี ณ ภายใน
เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า ตัณหาอย่างใดอย่างหนึ่งที่มี ณ ภายใน.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_it ... 7%A2%D2%C3

เจตสิก หมายถึง ธรรมชาติชนิดหนึ่งซึ่งประกอบกับจิต ปรุงแต่งจิตให้มีความเป็นไปต่าง ๆ อาการที่ประกอบกับจิตนั้น มีลักษณะ 4 ประการ คือ
เกิดพร้อมกับจิต
ดับพร้อมกับจิต
มีอารมณ์เดียวกับจิต
อาศัยวัตถุเดียวกับจิต
http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%80% ... 4%E0%B8%81

......
ภิกษุ ท. !
เมื่อบุคคลเห็นข้อนั้นด้วยปัญญาโดยชอบตรงตามที่เป็นจริงอย่างนี้,
ปุพพันตานุทิฏฐิ๑ ทั้งหลาย ย่อมไม่มี;
เมื่อปุพพันตานุทิฏฐิไม่มี, อปรันตานุทิฏฐิ๒ ทั้งหลายย่อมไม่มี;
เมื่ออปรันตานุทิฏฐิไม่มี, ความยึดมั่นลูบคลำอย่างแรงกล้าย่อมไม่มี;
.....

[๘๔๙] ปุพพันตานุทิฏฐิ เป็นไฉน ?

ทิฏฐิ ความเห็นไปข้างทิฏฐิ ฯลฯ การถือโดยวิปลาส อันใด ปรารภ

ส่วนอดีต เกิดขึ้น นี้เรียกว่า ปุพพันตานุทิฏฐิ.

อปรันตานุทิฏฐิ เป็นไฉน ?

ทิฏฐิ ความเห็นไปข้างทิฏฐิ ฯลฯ การถือโดยวิปลาส อันใด ปรารภ

ส่วนอนาคต เกิดขึ้น นี้เรียกว่า อปรันตานุทิฏฐิ.

ตอนนี้ เดินอานาปนสติ ให้มากที่สุด ให้เห็นอริยสัจจ4 เห็นไตรลักษณ์ ทุกกระแสปฏิจจ และ ให้จิต พบ และยอมรับ ความสงบเย็น ให้เป็น บรมสุข ในอานาปนสติ ไปเรื่อยๆ

ต้องรู้ไว้ว่า ความสงบจากสมาธิ ไม่ใช่ บรมสุข ต้องสงบจากปัญญา บรมสุข คือ เหนือสุข เหนือทุกข์ คือ การปล่อยวาง

สาธุ....ครับ...

พูดอย่างที่เรารู้สึก..นั้นแหละ...ถูกแล้ว...

ถูก...คือ....ถูกต้องตามความเป็นจริงของเรา..ขณะนี้

หากเรายังเพียรอยู่...ก็เชื่อว่า..ที่สุดแล้ว...ก็จะถูกต้องตามความเป็นจริงของธรรม..เอง

ผมคิดอย่างนี้ว่า.....จิตกับความคิด...ในความหมายของผู้บรรยาย...คือ...ความรู้สึก..กับความคิดปรุงแต่ง..

สรุป จิตตสังขาร คือ เจตสิกอื่นๆ ทั้งหมด ยกเว้นอยู่สองคือ วิตก และวิจาร เท่านั้น

ยกตัวอย่างเช่น เวทนา เป็นจิตตสังขาร สัญญา เป็นจิตตสังขาร สติ เป็นจิตตสังขาร ปิติ เป็นจิตตสังขาร ตัณหา เป็นจิตตสังขาร เป็นต้น

คุณกบเอาความคิดของตัวเองไปจับยัดใส่ความหมายของผู้บรรยายเสียแล้ว

จิต ก็คือจิต ไม่มีมา ไม่มีไป ไม่มีคิด ไม่มีปรุงแต่ง ไม่มีรู้สึก มีสภาพรู้อย่างเดียวสิ่งที่รู้สึกนึกคิด เกิด ดับ ได้นั้นเป็นอาการของจิต เป็นจิตสังขาร

ความรู้สึกนั้นเป็นอาการของขันธ์๕ ไม่ใช่จิต