ท่าน จางบาง .. น่ะ

เป็นคนหนึ่ง ที่น่าจะมีลูกเล่นมายั่วท่านโฮได้ ..

คุนน้องก็เจอวิธีการ ต้อนรับน้องใหม่มา โหด มัน ฮา เช่นกันแหละ แต่ก็อยู่ได้แบบว่า ตบะแกร่งกล้า55+
ตอนแรกๆคุนน้อง ฉะมาหมดแล้วนะทั้งที่ตัวเองก็หัวเดียวกระเทียมลีบ แต่ไม่รู้ว่าใครเป็นจิ๊กโก๋เจ้าถิ่น แล้วทำซ่าส์เฉย555+รายแรกพี่โฮฮับ ต่อมาก็ท่านอโสกะ แล้วก็อาจารย์ใหญ่(ลุงกรัชกาย) มีแต่ตัวพ่อทั้งนั้น จนอาจารย์ใหญ่เพ่งเล็งจับตามองความซ่าส์ของนังนู๋คนนี้ ไล่จิกไล่ตอดอยู่เรื่อย ออกนอกลู่นอกทางก็โดนไม้ตีขาเข้าเส้นทางเดิม ฮ่าๆ
แต่คุนน้องว่า อย่างพี่โฮฮับต้องเจอคุนน้องน่าจะเอาอยู่ เพราะแพ้ทางกัน

พวกเรา คลำกันไปคลำกันมา แล้วปั้นช้างให้กันดู แล้วก็เถียงกัน แต่ลืมว่า ยังตาบอดอยู่ทั้งคู่

อย่าให้ถึงตาบอดเลยตาฟางก็พอแล้ว ผมนะยอมแพ้แกตั้งนานแล้วผมไม่สู้หรอกเรื่องอย่างนี้มันไม่มีประโยชน์ ที่ยอมเฉือนเนื้อตัวเองนี่เพราะเห็นว่าน่าจะมีประโยชน์กับผู้อ่านบ้าง และเพื่อเจ้าถิ่นจะดูตนเองบ้างก็เท่านั้น จะให้พูดจาหวานๆใครก็ทำได้ แต่สนทนาเพื่อความกระจ่างผมสู้ตาย ยังไงก็ไม่ผิดเพราะผมทำตามที่พระองค์ทำ ถ้าจะมีสิ่งผิดก็คือบางอย่างที่ผมยังไม่ได้ทำตามก็เท่านั้นเองครับ

สมกับชื่อห้องสนทนาทำทั่วไป ทั่ว่ไปหมด อะไรนักไม่รู้ หรือว่าเราโง่เอง

สมกับชื่อห้องสนทนาทำทั่วไป ทั่ว่ไปหมด อะไรนักไม่รู้ หรือว่าเราโง่เอง

คีย์เรื่องหนัก ๆ มาหลายกระทู้
ก็เปลี่ยนบรรยากาศคีย์เรื่องเบา ๆ บ้าง ไงจ๊ะ

อิอิ แบบพักกินเบรค หง่ะ


จริง ๆ ก็เรียกได้ว่ามันเป็นการฝึกไปด้วย

ฝึกที่จะรู้จักเรียกอารมณ์เบา ๆ กลับมา

ฝึกที่จะรู้จักประคองอารมณ์เอาไว้ แม้ในขณะสนทนา

ฝึกที่จะวาง ในหลาย ๆ อย่างไปอย่างละมุนละม่อม ...

ฝึกใจไม่ให้เข้าไปเกาะเกี่ยวคำประชดประชันมาเป็นอารมณ์...
ซึ่งจะทำให้การสนทนาใจเราจะจับประเด็นไปที่ เนื้อหาจริง ๆ อย่างค่อย ๆ ง่ายขึ้น ๆ