คือหนูเป็นคนที่เงียบๆค่ะ คือไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับเพื่อนดี ในขณะที่เพื่อนเขาคุยกันสนุกๆเราก็เอาแต่นั่งเงียบๆ ทำให้ไม่สนิทกับเพื่อนๆมากนัก เวลาไปเที่ยวไหนก็ไม่เคยชวนไปเลย ตอนนี้รู้สึกเหงามากๆ อยากคุยกับเพื่อนพยายามคุยแต่ก็นึกเรื่องที่จะคุยไม่ออกค่ะ

ทุกอย่างเริ่มต้นที่ การปลูกฝัง ถ้าที่ผ่านมามีสิ่งต่างๆ ที่ไม่เอื้ออำนวย
ให้เรามีคุณสมบัติในการ เข้าอกเข้าใจตนเอง เข้าอกเข้าใจคนอื่น
ตรงนี้ก็จะทำใ้ห้ การอยู่ในสังคม เืรื่องมนุษยสัมพันธ์การวางตัวค่อนข้างลำบาก

สิ่งต่อมา คือ [ความคิด] เป็นจุดเริ่มต้นอีกอย่างหนึ่ง ที่ทำให้เราเอา
ประสบการณ์ ความจำ ความรับรู้ความรู้สึก ในอดีตมาตัดสินใจ
และ บอกกล่าว กลับตัวเรา โดยตอกย้ำ ว่าเราเป็น ไปตามที่เรา คิด!
โดยไม่รู้ไม่เท่าทันเลย ภาษาพระเรียกว่า สร้างมโนทุจริต เป็นจิตอกุศล
กับตัวเราเอง โทษตำหนิ ติเตียนตัวเอง

ในทางจิตวิทยา ก็เรียกว่า เราโปรแกรม จิตใ้ต้สำนึกของเรา ด้วยความคิด
ผ่านคำพูดที่เราพูดออกมา "มนุษยสัมพันธ์ที่ไม่ดี"ๆๆๆๆๆๆๆ ^^

อย่ากังวลมากเกินไปเลยนะครับ ความวิตกกังวล มันจะถูกทำลายลงไป
เดี๋ยวนี้เลย ถ้าเรา ทำใจให้สงบๆ สร้าง มโนสุจริต โปรแกรมจิตใต้สำนึกใหม่ว่า

"โอเคเรากำลังฝึกพัฒนา มนุษยสัมพันธ์กับเพื่อนๆ และเราก็จะลดความ
วิตกกังวลถึงตัวเราเอง ทำให้มันน้อยลง และสนใจในเรื่องที่เพื่อนสนใจ
(แต่มันต้องเป็นประโยชน์ เป็นเรื่องราว หรือกิจกรรมดีๆ ที่สร้างสรรค์)
เราสนใจ ใส่ใจมากขึ้น และมากขึ้น ตอนนี้เรารู้สึก เข้มแข็ง สงบมั่นคง
ไม่ฟุ้งซ่าน มีสติ จิตมีกุศล ตอนนี้เรามีความสุข เพราะเราคิดบวก เรามี-
ความสุขเพราะเราคิดใหม่ ไม่ตอกย้ำสิ่งไม่ดี ความคิดไม่ดี ลงไปในจิตใจ
เราพร้อมแล้วที่จะเป็นคนใหม่ ยิ้มง่าย เข้าใจตนเองมากขึ้น เข้าใจคนอื่น
มากขึ้น มนุษยสัมพันธ์ดีขึ้น เรามีความสุขขขขขขจริงๆ ^^"

ลองฝึก คิดบวก เริ่มมองตัวเองและคนอื่นใหม่ ไม่หย่อนไม่ตึง
กับตัวเองและคนอื่นจนเกินไป อย่าฝืนถ้าไม่ใช่ ไม่รู้สึกดี นั่นกลับ
ทำให้เรา อาจได้รับผลเสีย เมื่อเพื่อน ไม่เ็ป็นไปตามที่เราคิดว่า
น่าจะเป็นนะครับ ตั้งใจเรียน มีเพื่อนไว้แลกเปลี่ยนความคิด ไว้ช่วย
เหลือกันและกันเรื่องการเรียน เรื่องเที่ยว เรื่องเล่น ถ้าไม่ใช่เพื่อน
ที่รู้ใจ สนิทใจ อยู่คนเดียวอ่านหนังสือเงียบๆ ก็ดี

แต่หากอยากพัฒนา มนุษยสัมพันธ์ ก็ลุยเลย อย่ากลัว ยิ้มก่อนถ้า
อยากให้ใครยิ้มให้ พูดก่อน ถ้าอยากให้ใครพูดกับเรา จงลงมือก่อน
แล้วรอดูความเปลี่ยนแปลงนะครับ..โยม โชคดีขอเจริญพร^^

คนเรามีนิสัยที่แตกต่างกันไปค่ะ ถ้าคุณอยากมีเพื่อน คุณต้องเป็นฝ่ายเข้าไปคุยกับเขาก่อนค่ะ ลองค่อยๆแจม ค่อยๆออกความคิดเห็นกันในวงสนทนา หรือถ้าเพื่อนออกไปกินข้าว ก็ลองบอกว่า ขอไปด้วยคนสิ ..ประมาณนี้ ลองสังเกตุนิดนึงว่าเพื่อนชอบแนวไหน ใช่แนวเดียวกันกับเราหรือเปล่า ถ้าใช่ก็เข้าไปผูกไมตรีค่ะ เราอยากได้เพื่อน ก็ต้องแสดงความจริงใจออกมาก่อน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น คุณต้องไม่ฝืนความเป็นตัวของตัวเอง ถ้าสิ่งใดที่ทำแล้วฝืนความรู้สึก คุณก็จะไม่มีความสุขกับการเสแสร้งค่ะ เป็นตัวของตัวเองนั่นแหละดีที่สุด ค้นหาคนที่เราเข้ากันกับเขาได้จะดีกว่าค่ะ

การมีเพื่อนน้อย แต่เป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้ คุยปรับทุกข์กันได้ ช่วยเหลือกันในยามยาก ถึงจะมีแค่คนเดียวหรือสองคน นั่นย่อมดีกว่าการมีเพื่อนเยอะ แต่หาความจริงใจจากกันไม่ได้เลย เป็นได้แค่เพื่อนกินเพื่อนเที่ยว เพื่อนแบบนี้ต่อให้มีเป็นร้อย ก็ไม่มีความหมายค่ะ ดูที่คุณภาพดีกว่าปริมาณนะคะ

ขอบคุณมากค่ะ สำหรับทุกคำแนะนำดีๆ ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วค่ะมองโลกในแง่ดีขึ้นค่ะ