คงจะเหมาะกับผู้ศึกษามาทางปริยัติ...หรือชอบแนวบาลี
แต่...ไม่รู้ว่าจะเห็นด้วยมั้ย?

กระผมไม่รู้เรื่องปริยัติ.......แต่ชัดเจนดี...ว่า..ไม่สูญ

พอไม่สูญ...อนัตตาสาวก...ก็ว่า...คุณยึดแล้วนั้น...ยึดแล้วนิพพานไม่ได้หรอก

อย่างที่บางท่านว่า...ไม่มีอะไรเลย....สั่นสะเทือนกว่า

เคย..สั่นสะเทือนกว่า...มาก่อนแล้ว

แต่ตอนนี้....ไม่ใช่

บางที.....เรา ๆ มีธรรมชาติที่เลือกข้างก่อนอยู่แล้ว..เน๊าะ...ก็เลือกที่จะเชื่อไอ้ที่จะมาแนวที่เราฝังใจใว้แล้ว...

จะฟังเรื่องอื่น ๆ ด้วยความเป็นกลาง...จริง..ๆ ...เนี้ย...ใครจะรู้มั้ย?

ที่นิโรธาราม....ฟังแล้ว...จุดแข็งก็เห็นแล้ว....จุดอ่อนก็เห็นเช่นกัน

แต่...ผมกลับมาโง่อย่างเดิมดีกว่า...อยู่เป็นสุขกว่า...

ใจ....ไม่ใช่คน
ใจ...ไม่ใช่อัตตา
ใจ...ก็อนัตตา

อาจจะเหมาะกับเด็ก ๆ ฟัง...นะ

แต่อย่าเอาไปปนกับของพระพุทธเจ้าละ....

"สพฺพปาปสฺส อกรณํ การไม่ทำความชั่วทั้งปวง,
กุสลสฺสูปสมฺปทา การบำเพ็ญกุศลให้ถึงพร้อมบริบูรณ์,
สจิตฺต ปริโยทปนํ การยังจิตใจของตนให้สะอาดบริสุทธิ์
เอตํพุทฺธานสาสนํ นี่เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธองค์"

เดียวจะลังเลสงสัย...กลายเป็นฟุ้งซ่าน..ไป

นิพพานยังไม่แจ้ง แค่เข้าใจ เห็นว่า อัตตาก็ไม่สูญ อนัตตาก็ไม่สูญ หากยังมีขันธ์5 ก็ยังต้องเพียรให้เห็น และคงไม่พ้น อนัตตา

สาธุ

หากยังไม่เข้าใจ อนัตตา ก็ไม่เข้าใจ คำว่า ตน ที่พระพุทธองค์ทรงตรัส

ที่อยากมีก็ไม่มี แต่บางทีก็มี

ที่ไม่อยากมีก็มี แต่บางทีก็ไม่มี

แล้วแต่เหตุปัจจัย ไม่แล้วแต่ใจ เฮ้อ ...เหนื่อย

ใจก็คือใจ...ตนก็คือตน...ที่ปุถุชนเข้าใจได้

ง่าย ๆ ตรง ๆ ...พระองค์ไม่ตรัสในสิ่งที่ปุถุชนไม่เข้าใจหรอก...

ทำใจตนให้กลับมาที่...ธรรมดา...ธรรมดา...อ่านดูเข้าใจไปตามปกติของปุถุชน

อย่าไปทำอะไรให้เริดหรูพิศดาร.....เหมือนอย่างหลายคนที่อยากเป็นอาจารย์คน...ทำ...ที่พยายามเขียนหนังสือกลางอากาศ...ทำลึกล้ำเข้าใว้...ใครจะได้จับไม่ได้..ไล่ก็ไม่ทัน...เห็นกันมากในคนที่อยากกกก....สอนคน



ก็ต้องโทษ ท่าน จขกท...ที่ไม่ค่อยมาถือหางเสือ

คนที่จะเข้าใจว่า อนัตตา เป็น ทุกข์ ไม่เที่ยง
เจตสิกจะต้องปรุงแต่งเป็นโสภณเจตสิก=กุศลจิต +เหตุปัจจัย ทำให้เห็น..ทุกข์ พอเห็นเหตุแห่งทุกข์ก็คือ อนัตตา=สภาวะแปรปรวนต้องหาทางหลุดออกจากสภาวะนั้น.. แต่ที่น่าสังสัยคือ กุศลจิตเป็นอนุสัยที่เราสั่งสมมา(บารมี) หลายภพหลายชาติแล้ว เราถึงจะเห็นเช่นนั้น...(คุนน้องอธิบายจากประสบการณ์ของตน )
ทำไมเราต้องทุกข์..เมื่อเราเห็นผู้อื่นทุกข์...มันเกิดกับเจตสิกของเราล้วนๆ
แต่กับอีกบางคน.เห็นคนอื่นทุกข์..แต่ใจเค้าก็ไม่ได้ทุกข์..ไม่ได้ปรุงแต่งเป็นเวทนาว่ามันทุกข์ไม่เที่ยง
เรื่องแบบนี้อธิบายยากนะ คนที่จะเข้าถึงธรรมพระพุทธเจ้า ต้องเป็นคนจิตใจบริสุทธิ์ ความโลภ ความโกรธ ความพยาบาท อิจฉา ต้องคลายจางเบาบางลงไปด้วยเหตุปัจจัยเสียก่อน....
อันนี้เป็นสภาวะของคุนน้องเองนะ ผิดถูกประการใดก็พิจารณาด้วยปัญญา

ง่ายๆอย่างนี้นะครับ.....การที่เราไม่เอาตนเข้าไปพัวพันในทุกข์ ตัวอย่างคือ ไม่เอาใจไปจรดกับ อัตกิมถานุโยค กามสุขัลนุโยค
ไม่ใช่ พอมีทุกข์แล้วไปเกิดอัตตา
สจิตฺต ปริโยทปนํ การยังจิตใจของตนให้สะอาดบริสุทธิ์
ภาษิตที่กบน้อยยกมาอ่านให้ดีๆ

ต้องเห็นที่มี และเห็นที่ไม่มี ตามจริง
จริง เป็นเช่นไรเล่า ...
เฮ้อ... เหนื่อยด้วย

ไปยุ่งกับของที่มัน...ไม่มี....

มันก็เหนื่อย...เป็นทุกข์....แล้วเห็นมัยนะ...

สอนก็ดี ไม่สอนก็ดี สรรเสริญก็ดี วาจาทุจริตก็ดี ยินดีทั้งนั้น ไม่เป็นไร เลือกๆเอา
ดีใจโผล่ก็สำรอก ทุกข์ใจโผล่ก็สำรอก กิเลสโผล่ก็สำรอก เดียวมันก็หมดเองมั่ง

[quote="หลับอยุ่"]

อย่าไปคิดอะไรพิศดาร....คิดธรรมดา...ธรรมดา

ถูก... ก็มันธรรมดา แล้วเห็นว่ากิเลสมันธรรมดา ด้วยมั้ยหว่า ต้องให้ธรรมดาโดยไม่มี ลอย และจม