แล้วไป ทำบุญ ทำทาน คุณน้องทำมาตั้งแต่เด็กจนโต ตัวตนจริงๆคุนน้องเป็นคนขี้สงสารคน เมตตาผู้อื่นนะ ดูหน้าตาก็รู้ แต่คุณน้องก็ยังไม่พ้นทุกข์ คุณน้องเลยหันมาปฏิบัติธรรมเพราะต้องการหลุดพ้นจากทุกข์ หลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด

ผมไม่ได้นึกเองเออเอง ผมก็เอามาจากความเห็นคุณนั้นแหล่ะ
และขณะนี้ผมกำลังพิสูจน์ให้เห็นว่า คุณเป็นดังที่ผมว่าจริงๆ
ผมจึงได้ถามข้อข้องใจในสิ่งที่คุณกล่าว....

พลิกคำพูดพลิกความคิดนิดเดียว พ้นทุกข์ หยุดการเวียนว่ายตายเกิด

ที่คุณ nong ยังเป็นทุกข์ ยังไม่พ้นทุกข์ เวียนว่ายตายเกิด ก็เพราะคุณ nong คิด..ยึดมั่นถือมั่นว่า เราเป็นทุกข์ ฉันทุกข์...ที่ยังเวียนว่ายตายเกิดก็ทำนองเดียวกัน คือคุณ nong คิดยึดติดถือมั่นตัวตนว่า ฉัน-เรา เวียนว่ายตายเกิด

พิสูจน์โดยประสบการณ์ตรงอย่างไร โดยไม่ต้องคิดพิจารณาปฏิจสมุปบาท

เพราะโฮฮับ มีความเห็นส่วนบุคคลว่า
อวิชชา เป็นปัจจัยแก่สังขาร
และสังขารนั้นคือสังขารขันธ์ ในขันธ์ 5
โฮฮับจึงพยายามพิสูจน์ไปเรื่อยเปื่อยตามเรื่องตามราว

นำหลักฐานในคัมภีร์มาให้ดู


“ว่าโดยความจริงแท้ ในโลกนี้มีแต่นามและรูป ก็แล ในนามและรูปนั้น สัตว์หรือคน ก็หามีไม่ นามและรูปเหล่านี้ว่างเปล่า ถูกปัจจัยปรุงแต่งขึ้น เหมือนดังเครื่องยนต์ เป็นกองแห่งทุกข์ เช่นกับหญ้าและฟืน”


“ทุกข์นั่นแหละมีอยู่ แต่ผู้ทุกข์หามีไม่ การกระทำมีอยู่ แต่ผู้ทำไม่มี นิพพานมีอยู่ แต่คนผู้นิพพานไม่มี ทางก็มีอยู่ แต่ผู้เดินทางไม่มี”

เอ๋! ผมว่าคุณนี่เริ่มสับสนตัวเองแล้วล่ะครับ
ผมบอกที่ไหนกันครับ มีแต่ผมกล่าวหาคุณว่า
คุณคิดว่ากระบวนปฏิจจ์เป็นกระบวนการเดียวกันกับกระบวนการขันธ์ห้า
ผมว่าคุณเริ่มจะใช่เล่เหลี่ยมแล้วนะ

ตัวคุณเป็นคนอ้างเองแล้วพิสูจน์ไม่ได้
โมเมมาให้ผม ว้า!หลงคุยอยู่กับเด็กหรือนี่

เมื่อยังมีวัฏฏะคือการเวียนว่ายตายเกิดอยู่
ความปรากฏแห่ง ชราและมรณะ จึงมี นั่นคือทุกข์
เมื่อไม่ปรากฏความเวียนว่ายตายเกิด
ความปรากฏแห่งความไม่สลาย จึงมี นั่นคือความสิ้นทุกข์

มามุขเดิมอีกแล้ว ทำไมไม่ทำแบบที่กล่าวหาผมตอนแรกครับ
โพสมาเลยซิครับ เป็นวรรคไหนตอนไหน ที่สนับสนุนความเห็นคุณ
โพสและอธิบายให้คุณอื่นเข้าใจด้วย ทำใจหนักแน่นไว้นะครับ เพราะผมกำลังจะว่าคุณ..
มั่วนิ่ม

สังโยชน์มันมีอยู่สิบ ท่านแบ่งสังโยชน์ในสิบนี่ออกมาต่างหากเพราะว่า
มันมีสังโยชน์บางตัว เป็นกิเลสสังโยชน์ที่ละเอียดมันดับได้ยาก จึงให้บัญญัติมันว่า..
อนุสัยกิเลส

ทั้งสังโยชน์ อนุสัยและอาสวะ มันเป็นตัวเดียวกัน
ต่างกันที่ลักษณะและเหตุปัจจัย ดังที่ได้พูดมาแล้ว

" ดูกรมาลุงกยบุตร นักบวช พวกอัญญเดียรถีย์จักโต้เถียง ด้วยคำโต้เถียง
อันเปรียบด้วยเด็กนี้ได้ มิใช่หรือว่า แม้แต่ความคิดว่า กายของตน ดังนี้ ย่อมมีแก่เด็ก
กุมารอ่อนผู้ยังนอนหงายอยู่ ก็สักกายทิฏฐิจักเกิดขึ้นแก่เด็กนั้นแต่ที่ไหน ส่วนสักกายทิฏฐิ
อันเป็นอนุสัยเท่านั้น ย่อมนอนตามแก่เด็กนั้น

แม้แต่ความคิดว่า ธรรมทั้งหลายดังนี้ ย่อมไม่มีแก่เด็กกุมารอ่อนผู้ยังนอนหงายอยู่ ก็ความสงสัยในธรรมทั้งหลายจักเกิดขึ้นแก่เด็กนั้นแต่ที่ไหน ส่วนวิจิกิจฉาอันเป็นอนุสัยเท่านั้น ย่อมนอนตามแก่เด็กนั้น

แม้แต่ความคิดว่า ศีลทั้งหลายดังนี้ ย่อมไม่มีแก่เด็กกุมารอ่อนผู้ยังนอนหงายอยู่ สีลัพพตปรามาสในศีลทั้งหลายจักเกิดขึ้นแก่เด็กนั้นแต่ที่ไหน ส่วนสีลัพพตปรามาสอันเป็นอนุสัยเท่านั้น ย่อมนอนตามแก่เด็กนั้น

แม้แต่ความคิดว่า กามทั้งหลาย ดังนี้ ย่อมไม่มีแก่เด็กกุมารอ่อนยังนอนหงายอยู่ ก็กามฉันทะ
ในกามทั้งหลายจักเกิดขึ้นแก่เด็กนั้นแต่ที่ไหน ส่วนกามราคะอันเป็นอนุสัยเท่านั้น ย่อมนอนตาม
แก่เด็กนั้น

แม้แต่ความคิดว่า สัตว์ทั้งหลาย ดังนี้ ย่อมไม่มีแก่เด็กกุมารอ่อนผู้ยังนอนหงายอยู่ก็ความพยาบาท ในสัตว์ทั้งหลายจักเกิดขึ้นแก่เด็กนั้นแต่ที่ไหน ส่วนพยาบาทอันเป็นอนุสัยเท่านั้น ย่อมนอนตามแก่เด็กนั้น

ดูกรมาลุงกยบุตร นักบวช พวกอัญญเดียรถีย์จักโต้เถียง
ด้วยคำโต้เถียงอันเปรียบด้วยเด็กอ่อนนี้ได้มิใช่หรือ?"....