อยากทราบว่าทำอย่างไรให้ใจหลุดพ้น เลิกสนใจคำติฉินนินทาจากคนอื่นได้คะ
ตอนนี้รู้สึกไม่สบายใจที่ต้องโดนพูดถึงในทางที่ไม่ดี และไม่สามารถตัดใจให้ไม่สนใจได้ค่ะ

สวัสดีครับพี่ปริตา
ผมขอยกอุบายธรรมแรกของผมที่เคยใช้เมื่อนานมาแล้วนะครับ ผมพิจารณาว่า"ขนาดพระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐษ์ยังไม่พ้นคำนินทา แล้วคนธรรมดาอย่างเราจะหวังถึงการไม่ถูกนินทาได้อย่างไร" ในส่วนของผมขอแบ่งบันเท่านี้ก่อนนะครับ รอท่านอื่นๆมาแนะนำเพิ่มเติมอีกนะครับ
ขอบคุณครับ

มันเป็นเรื่องธรรมดาเจ้าค่ะ มีลาภเสื่อมลาภ มียศเสื่อมยศ มีสรรญเสริญก็ต้องมีนินทา
ดิฉันก็เคยรู้สึกไม่พอใจเหมือนกันที่มีคนมานินทาว่าร้าย แต่ช่างประไร เราไม่ได้ไปขอข้าวเขากินซักหน่อยจะไปแคร์คำพูดคนพวกนั้นทำไม คิดเสียว่า ถ้าเราทำให้ใจของเขาเป็นสุขกับการที่ได้ติฉินนินทาเรานั้น เค้ามีความพอใจมีความสุข ก็ปล่อยเขาไปเถิดเจ้าค่ะ คิดว่าได้ช่วยสัตว์โลก สิ่งที่เราได้กลับมาก็คือการไม่มีเวรแก่กันและกัน ดิฉันเคยลองแล้วเจ้าค่ะกับเพื่อนคนหนึ่ง ต่อหน้าก็ดีกับเราพอลับหลังก็ชอบนินทาเรา ดิฉันก็พยายามทำดีกับเธอเพื่อให้รู้ว่าดิฉันคือเพื่อนเธอถึงแม้เธอจะอิจฉาดิฉัน เพราะมันห้ามไม่ให้เค้าอิจฉาเราไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ ทำได้ก็คือทำให้เค้ารู้สึกละอายบ้างเวลาเราทำดีกับเขา เวลาเขาไม่มีใครมีเราที่คอยอยู่ข้างๆเขา บางครังดิฉันเคยโกรธเพื่อนคนนั้นจนออกปากเลิกคบกันต่อไป แต่สุดท้ายเพราะความดีของเราที่เคยดีกับเขา เค้าก็เป็นฝ่ายมาง้อเราอยู่ดี(ไม่รู้เสแสร้งรึป่าวนะ)

ขอบคุณสำหรับคำแนดะ จะพยายามปฏิบัติตามให้ได้ค่ะ

ก็แค่ ไม่อยากสนใจ ก็ไม่ต้องสนใจ เท่านั้นเอง

ลองคิดอย่างนี้ดูนะครับ ..
การนินทา เปรียบเหมือนของเน่าของเหม็นที่มีคนโยนมาให้เรา
ถ้าเราไม่รับเอามาดม เราก็ไม่เหม็น ที่เหม็นเพราะเราไปรับเอามาดมต่างหาก

ใจเราเหมือนกับกะละมังที่หงายอยู่ ใครโยนอะไรมาก็รับไว้หมด
ฉะนั้น อะไรที่เราไม่ต้องการ เราก็ต้องรู้จักปิดหรือคว่ำกะละมังเสียบ้าง ..

การนินทาทุกคนล้วนต้องเจอ
พระพุทธองค์ยังไม่เว้นถูกคนนินทา
เอกอนก็เจอ
แต่ก่อนก็หวั่นไหว
ก็นั่งพิจารณาอะไรเป็นเหตุให้เราหวั่นไหวกับคำนินทา

เพราะศีลเราไม่มั่นคง
เพราะความบกพร่องในการสำรวมกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม

ช่วงหลัง ๆ มาเรื่องนินทาก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าเป็นกังวล
คือมันก็ยังมีคำนินทาเหมือนเดิมนั่นล่ะ
เพราะเราไม่ได้ทำอะไรถูกใจคนเขาไปเสียทุกเรื่องทุกอย่าง
เพียงแต่เราวางใจในศีล
วางใจในความสำรวมในกาย วาจา ใจในระดับหนึ่ง
ใจก็เลยไม่ได้เข้าไปข้องเกี่ยวกับคำนินทามากนัก



การหวั่นไหวไปกับการนินทา
ก็ประหนึ่งเหมือนเรามีแผลเปิดอยู่
เพียงแค่ได้ยินเสียแมงวัน แมงหวี่บิน
เราก็เป็นต้องคอยหวาดระแวงว่ามันจะบินไปตอมแผลเรา

ก็คงต้องดูแลในเรื่องแผลที่มี ที่เป็นให้เรียบร้อย

ใครๆ ก็เจอทั้งนั้นแหละ อย่าใจน้อยว่าเจออยู่คนเดียวเลย เน้ออออ ..

อืมม....ใช่....

ส่วนใหญ่กลัวใครเขาจะรู้เรื่องจริง....

หากเรื่องไม่จริง..ก็แค่ทำให้รำคาญ

แต่หากมีแผลแล้ว...จะทำอย่างไร?

ก็รับกรรมของแผลเก่าอย่างอริยะ....แล้วก็ไม่ทำแผลใหม่

ก็รักษาศีลนั้นเอง

แต่มีคนบางประเภท....ต้องการความรักจากผู้อื่นมาก...ทำดีทุกอย่างให้เป็นที่รักของคนทุก ๆ คนอย่างจริงใจ...พอมีใครตำนินิดหน่อย...จิตตกเศร้าสุดกู่ไปเลย...คนที่มีความสุขกับคำชมของผู้อื่นก็มักเป็นอย่างนี้

ไม่อยากทุกข์..ไม่อยากกังวลใจ..ว่าใครเขาจะนินทา
ก็แค่เลิกเอาความสุขของเราไปผูกใว้กับปากคนอื่น...เสีย..ก็สิ้นเรื่อง

นาน ๆ แวะมาที

เข้ามาตอบบ่อย ๆ นะครับ เพราะการตอบปัญหา
เป็นการฝึกปัญญาเหมือนกันครับ

๑. วิตักกสูตร

[๒๕๘] จริงอยู่ พระสูตรนี้พระผู้มีพระภาคตรัสแล้ว พระสูตรนี้
พระผู้มีพระภาคผู้เป็นพระอรหันต์ตรัสแล้ว เพราะเหตุนั้น ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วว่า

ดูกรภิกษุทั้งหลาย อกุศลวิตก ๓ ประการ ๓ ประการเป็นไฉน คือ
วิตกประกอบด้วยการไม่ให้ผู้อื่นดูหมิ่นตน ๑
วิตกประกอบด้วยลาภ สักการะและความสรรเสริญ ๑
วิตกประกอบด้วยความเอ็นดูในผู้อื่น ๑
ดูกรภิกษุทั้งหลายอกุศลวิตก ๓ ประการนี้แล ฯ

พระผู้มีพระภาคได้ตรัสเนื้อความนี้แล้ว ในพระสูตรนั้น พระผู้มีพระภาค
ตรัสคาถาประพันธ์ดังนี้ว่า

" บุคคลผู้ประกอบแล้วด้วยการไม่ให้ผู้อื่นดูหมิ่นตน ผู้หนักใน
ลาภและสักการะ มีปรกติยินดีกับด้วยอำมาตย์ทั้งหลาย เป็น
ผู้ห่างไกลจากความสิ้นไปแห่งสังโยชน์ ภิกษุใดในธรรม
วินัยนี้ ละบุตร ปศุสัตว์ การให้กระทำวิวาหะ และการ
หวงแหนเสียได้ ภิกษุผู้เช่นนั้นๆ เป็นผู้ควรเพื่อจะบรรลุ
สัมโพธิญาณอันสูงสุด ฯ "

จบสูตรที่ ๑

อรรถกถา

http://www.84000.org/tipitaka/attha/att ... b=25&i=258

บทว่า ปรานุทฺทยตาปฏิสํยุตฺโต ความว่า ประกอบด้วยความรักที่เป็นเจ้าเรือน อันเป็นความเอ็นดูเทียมในผู้อื่น ซึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสหมายเอาว่า ภิกษุในธรรมวินัยนี้เป็นผู้คลุกคลี เพลิดเพลิน โศกเศร้า อยู่กับพระราชา ราชมหาอมาตย์ พราหมณ์ คฤหบดี เดียรถีย์และสาวกแห่งเดียรถีย์ทั้งหลาย. เมื่อเขาสุขก็สุขด้วย เมื่อเขาทุกข์ก็ทุกข์ด้วย ย่อมถึงการประกอบตนในกิจการอันบังเกิดขึ้นแล้วของเขา ดังนี้

ขอบพระคุณทุกท่านมากค่ะที่ชี้แนะ จริงๆก็บอกตัวเองเสมอว่าอย่าไปสนใจคนเหล่านั้น
เราคงทำให้คนถูกใจทุกคนคงไม่ได้ ทุกคนล้วนแต่มีมุมมองของตัวเองทั้งนั้น
คิดไปคิดมาคำนินทาก็ดีเหมือนกัน ทำให้เราย้อนกลับมามองตัวเอง เราอาจไม่ได้เป็นอย่างที่เขาว่าทั้งหมด
แต่เราต้องมีส่วนที่เป็นเช่นนั้นบ้างจึงทำให้เขาไม่เข้าใจและคิดไปต่างๆนาๆ
โดยส่วนตัวแล้วเป็นคนใจร้อน ถ้าได้ยินได้รู้ว่าใครพูดถึงในทางไม่ดี จะต้องอธิบายให้เข้าใจ
แต่ผลที่ออกมากลับกลายเป็นว่าแก้ตัว สร้างภาพให้ดูดี กลับมาคิดอีกที เขาคงเลือกเชื่อในมุมมองของเขา
เลยนึกเสียใจที่ตัวเองไม่นิ่ง ปล่อยให้มันผ่านไปตามกาลเวลา ดิ้นรนหาเหตุหาผลไปโต้แย้งอธิบายให้เจ็บกว่าเก่า
ตอนนี้นิ่งขึ้นแล้ว แต่ในความคิด ความรู้สึกยังคิดเวียนวนกับเรื่ิองนี้ตลอด บางครั้งอยากโต้ตอบแรงๆ
บางครั้งปลงว่าช่างเถิดต่างคนต่างอยู่ต่างไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกัน เวลาเจอหน้ากันก็คงต่างคนต่างสวมหน้ากากหลอกกันไปๆมาๆ
แต่ทั้งหมดทั้งปวงแล้ว อยากนิ่งกว่านี้ ไม่อยากติดค้างในใจ อยากเบาสบายโล่งๆ แต่ยังทำไม่ได้ค่ะ