เห็นด้วยครับ ถูกใจเลย

คนเราไม่ปรินิพพานในทิฏฐธรรม
เพราะไม่สามารถตัดกระแสแห่งปฏิจจสมุปบาท๑ท้าวสักกะได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ! อะไรหนอ
เป็นเหตุ อะไรเป็นปัจจัย ที่ทำให้สัตว์บางพวกในโลกนี้ ไม่ปรินิพพานในทิฏฐธรรม?
และอะไรเป็นเหตุเป็นปัจจัย ที่ทำให้สัตว์บางพวกในโลกนี้ ปรินิพพานในทิฏฐธรรม
(คือทันเวลา, ทันควัน, ไม่ต้องรอเวลาข้างหน้า) พระเจ้าข้า?”
ดูก่อนท่านผู้เป็นจอมแห่งเทวดาทั้งหลาย! รูปทั้งหลายที่จะพึงรู้ได้ด้วยจักษุมี
อยู่, เป็นรูปที่น่าปรารถนา น่าใคร่ น่าพอใจ มีลักษณะน่ารัก เป็นที่เข้าไปอาศัยแห่ง
ความใคร่ เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด; ถ้าหากว่า ภิกษุย่อมเพลิดเพลิน พร่ำสรรเสริญ
เมาหมกอยู่ ซึ่งรูปนั้น แล้วไซร้, เมื่อภิกษุนั้น เพลิดเพลิน พร่ำสรรเสริญ เมาหมกอยู่
กะรูปนั้น, วิญญาณนั้นอันตัณหาในอารมณ์คือรูปอาศัยแล้ว ย่อมมีแก่เธอนั้น;
วิญญาณนั้น คืออุปาทาน. ๑ ดูก่อนท่านผู้เป็นจอมแห่งเทวดาทั้งหลาย! ภิกษุผู้
มีอุปาทาน ย่อมไม่ปรินิพพาน

ดูก่อนท่านผู้เป็นจอมแห่งเทวดาทั้งหลาย! ธัมมารมณ์ทั้งหลายที่จะพึงรู้สึก
ด้วยมโน มีอยู่, เป็นธัมมารมณ์ที่น่าปรารถนา น่าใคร่ น่าพอใจ มีลักษณะน่ารัก
เป็นที่เข้าไปอาศัยแห่งความใคร่ เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด; ถ้าหากว่า ภิกษุย่อมไม่
เพลิดเพลิน ไม่พร่ำสรรเสริญ ไม่เมาหมกอยู่ ซึ่งธัมมารมณ์นั้น แล้วไซร้, เมื่อภิกษุนั้น
ไม่เพลิดเพลิน ไม่พร่ำสรรเสริญ ไม่เมาหมกอยู่ กะธัมมารมณ์นั้น, วิญญาณนั้น
อันตัณหาในอารมณ์คือธัมมารมณ์อาศัยแล้ว ย่อมไม่มีแก่เธอนั้น; วิญญาณ
ที่จะเป็นอุปาทาน ย่อมไม่มี. ดูก่อนท่านผู้เป็นจอมแห่งเทวดาทั้งหลาย! ภิกษุผู้
ไม่มีอุปาทาน ย่อมปรินิพพาน.

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! พวกเธอทั้งหลาย จงเจริญสมาธิเถิด. ดูก่อนภิกษุ
ทั้งหลาย! ภิกษุผู้มีจิตเป็นสมาธิตั้งมั่นแล้ว ย่อมรู้ชัดตามที่เป็นจริง. ก็ภิกษุนั้น ย่อม
รู้ชัดตามที่เป็นจริง ซึ่งอะไรเล่า? ภิกษุนั้น ย่อมรู้ชัดตามที่เป็นจริง ซึ่งความเกิดขึ้น
และความดับไปแห่งรูป ...แห่งเวทนา ...แห่งสัญญา ...แห่งสังขารทั้งหลาย
…..แห่งวิญญาณ.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ก็การเกิดขึ้นแห่งรูป...แห่งเวทนา...แห่งสัญญา
...แห่งสังขารทั้งหลาย...แห่งวิญญาณ. เป็นอย่างไรเล่า?
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ภิกษุในกรณีนี้ ย่อมเพลิดเพลิน ย่อมพร่ำสรรเสริญ
ย่อมเมาหมกอยู่. ภิกษุนั้น ย่อมเพลิดเพลิน ย่อมพร่ำสรรเสริญ ย่อมเมาหมกอยู่
ซึ่งอะไรเล่า?
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ภิกษุนั้น ย่อมเพลิดเพลิน ย่อมพร่ำสรรเสริญ ย่อม
เมาหมกอยู่ซึ่งรูป เมื่อภิกษุนั้น เพลิดเพลิน พร่ำสรรเสริญ เมาหมกอยู่ ซึ่งรูป,
นันทิ (ความเพลิน) ย่อมเกิดขึ้น. ความเพลินใด ในรูป, ความเพลินนั้นคือ
อุปาทาน. เพราะอุปาทานของภิกษุนั้นเป็นปัจจัย จึงมีภพ; เพราะมีภพ
เป็นปัจจัย จึงมีชาติ; เพราะมีชาติเป็นปัจจัย, ชรามรณะ โสกะปริเทวะ-
ทุกขะโทมนัสอุปายาสทั้งหลาย จึงเกิดขึ้นครบถ้วน: ความเกิดขึ้นพร้อมแห่ง
กองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ภิกษุนั้น ย่อมเพลิดเพลิน ย่อมพร่ำสรรเสริญ ย่อม
เม าหม กอยู่ ซึ่งเว ท น า ...ฯลฯ...ฯลฯ... ค วาม เกิด ขึ้นพ ร้อม แห่งกองทุกข์
ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ภิกษุนั้น ย่อมเพลิดเพลิน ย่อมพร่ำสรรเสริญ ย่อม
เมาหมกอยู่ ซึ่งสัญ ญ า ...ฯลฯ...ฯลฯ... ความเกิดขึ้นพร้อมแห่งกองทุกข์
ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้.

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เมื่อปุถุชนผู้ไม่ได้สดับแล้ว เป็นผู้อันเวทนาอันเกิด
จากอวิชชาสัมผัสถูกต้องแล้ว, ความถึงทับจับฉวย ว่า "เรามีอยู่ (อสฺมีติ)" ดังนี้บ้าง
ย่อมมีแก่เขา : ว่า "นี้เป็นเรา (อยมหมสฺมีติ)" ดังนี้บ้าง ย่อมมีแก่เขา: ว่า "เราจักมี
(ภวิสสํอิติ) “ ดังนี้บ้าง ย่อมมีแก่เขา : ว่า "เราจักไม่มี (น ภวิสสํอิติ) “ ดังนี้บ้าง ย่อมมี
แก่เขา : ว่า "เราจักเป็นสัตว์มีรูป (รูปี ภวิสฺสํอิติ)" ดังนี้บ้าง ย่อมมีแก่เขา : ว่า "เราจัก
เป็นสัตว์ไม่มีรูป (อรูปี ภวิสฺสํอิติ)" ดังนี้บ้าง ย่อมมีแก่เขา ว่า "เราจักเป็นสัตว์มีสัญญา
(สญฺญี ภวิสฺสํอิติ) " ดังนี้บ้าง ย่อมมีแก่เขา ว่า "เราจักเป็นสัตวฺไม่มีสัญญา (อสญฺญี
ภวิสฺสํอิติ)" ดังนี้บ้าง ย่อมมีแก่เขา : ว่า "เราจักเป็นสัตว์มีสัญญาก็ไม่ใช่ไม่มีสัญญาก็ไม่ใช่
(เนวสญฺญินาสญฺญี ภวิสฺสํอิติ) " ดังนี้บ้าง ย่อมมีแก่เขา.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย อินทรีย์ ทั้งหลาย ๕ ประการ ย่อมตั้งอยู่ ในการ
ถึงทับจับฉวยเหล่านั้นนั่นเทียว. แต่ว่า ในกรณีที่อวิชชา เป็นสิ่งที่อริยสาวกผู้ได้สดับ
ย่อมละเสียได้ , วิชชาย่อมเกิดขึ้น. เพราะการเกิดขึ้นแห่งวิชชา โดยการสำรอก
ไม่เหลือแห่งอวิชชา ของอริยสาวกนั้น ความถึงทับจับฉวยว่า "เรามีอยู่" ดังนี้ก็ดี
ย่อมไม่มีแก่อริยสาวกนั้น, ว่า "นี้เป็นเรา" ดังนี้ก็ดี ย่อมไม่มีแก่อริยสาวกนั้น, ว่า
”เราจักมี” ดังนี้ก็ดี ย่อมไม่มีแก่อริยสาวกนั้น, ว่า "เราจักไม่มี" ดังนี้ก็ดี ย่อมไม่มี
แก่อริยสาวกนั้น; ว่า "เราจักเป็นสัตว์มีรูป" ดังนี้ก็ดี ย่อมไม่มีแก่อริยสาวกนั้น;
ว่า "เราจักเป็นสัตว์ไม่มีรูป" ดังนี้ก็ดี ย่อมไม่มีแก่อริยสาวกนั้น; ว่า "เราจักเป็นสัตว์
มีสัญญา" ดังนี้ก็ดี ย่อมไม่มีแก่อริยสาวกนั้น; ว่า "เราจักเป็นสัตว์ไม่มีสัญญา" ดังนี้
ก็ดี ย่อมไม่มีแก่อริยสาวกนั้น; ว่า "เราจักเป็นสัตว์มีสัญญาก็ไม่ใช่สัญญาก็ไม่ใช่"
ดังนี้ก็ดี ย่อมไม่มีแก่อริยสาวกนั้น, ดังนี้ แล.

คุณรู้จักวิเวกมั้ยครับ แปลง่ายๆว่า ความสงัดหรือปลีกตัวออก
การปฏิบัติธรรมมันต้องปฏิบัติที่กายใจของเรา ที่ถูกต้องที่สุดก็คือ..
เราต้อง ยึดธรรมในเรื่องกายวิเวก แต่ด้วยสภาพแวดล้อมมันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะ
ปลีกตัวออกมา

และเรื่องสักแต่ว่านี่ก็เหมือนกัน เรายังเป็นปุถุชนหรือเป็นเสขะบุคคลอยู่
ยังมีกามฉันทะ ราคะ หรือมานะ ปฏิฆะ เราอย่าคิดว่าสิ่งที่เราเห็นมัน
จะเป็นกามแต่อย่างเดียว

ดังนั้นการปฏิบัติที่ดีที่สุดคือ ต้องยึดวิเวก วิราคะ นิโรธครับ

สาธุค่ะ อ่านแล้วเข้าใจแต่ขอถามนะค่ะ




คือ ดิฉันอ่านแล้วเข้าใจด้วยใจ แต่มันไม่สามารถเรียบเรียงให้กระจ่างแก่ใจได้ รู้แต่ว่าเข้าใจ รบกวนคุณเช่นนั้น อธิบายให้เข้าใจแบบง่ายๆได้ไหมค่ะ(เอาแบบว่าเป็นภาษาชาวบ้านสุดๆนะค่ะ) กราบขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ

คุณเช่นนั้นครับ ไอ้หนูข้างบ้านผมฝากบอกครับว่า"ลุงเช่นนั้น ตอบได้ สุโค่ยเลยครับ"
แต่ผมว่ามันตลกดีครับ....

อาสวะมันก็มีอยู่ มันไม่ได้มีเหตุปัจจัยมาจากอวิชา
พูดให้ตรงฟังง่ายๆก็คือ อาสวะมันมีอยู่มันเป็นเหตุให้เกิดทุกข์
หรือจะกล่าวว่า อาสวะเป็นเหตุปัจจัยให้เกิด กระบวนการปฏิจจสมุบาท

ส่วนอวิชามันมีความหมายว่า ไม่รู้ว่าอาสวะมันเป็นเหตุให้เกิดทุกข์หรือปฏิจจ์

ถามหน่อยครับ อาสวะกับอวิชามันเป็นเหตุปัจจัยกันตรงไหนครับ

ต้องเข้าใจก่อนครับว่า พระพุทธเจ้าทรงได้วิชชาแล้ว พระองค์จึงทรงสามารถ
แทงตลอดปฏิจจสมุบาทได้ พูดง่ายๆก็คือพระองค์ทรงตรัสรู้ อริยสัจจ์สี่ก่อน
และทรงมารู้อวิชาแปดภายหลัง ที่สำคัญการรู้อวิชาสี่ตัวหลังนั้นก็คือ รู้อดีต รู้อนาคต
รู้อดีตและอนาคต สุดท้ายรู้ปฏิจจสมุบาท

จะเห็นได้ว่า จะรู้อดีตและอนาคต ผู้ที่รู้ก็คือปัจจุบัน และอะไรคือปัจจุบัน
นั้นก็คือรูปนามหรือกายใจ ดังนั้นจุดเริ่มของปุถุชนก็คือรูปนาม จุดปลายยังไม่มี
เพราะยังเวียนว่ายตายเกิดอยู่

ส่วนพระอรหันต์ จุดเริ่มปัจจุบันเริ่มที่รูปนาม และจุดปลายอยู่ที่มรณะ
ถ้าพระอรหันต์ย้อนมองอดีต ตามวงปฏิจจฯ จุดเริ่มก็คือรูปนาม จุดปลายก็คือรูปนาม
ถ้ามองอนาคต มีอย่างเดียวนิพพาน

ต้องจำใส่ใจไว้เลย ว่า ปฏิจจสมุบาทเป็นเรื่องของวัฏสงสารการเวียนว่ายตายเกิด
อย่าเอาไปผสมปนเปกับเรื่องกระบวนการขันต์ห้า ไม่งั้นความเห็นก็จะออกมาในแนว
เดียวกับที่คุณเช่นนั้นแสดงความเห็นไว้

คุณเช่นนั้นอธิบายถูกแล้ว มันเกิดร่วมกันในจิตดวงเดียวกัน

อาจจะไม่อย่างนั้นดอก
การคิดค้นปฏิจจสมุปบาท ก่อนการตรัสรู้
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ครั้งก่อนแต่การตรัสรู้ เมื่อเรายังไม่ได้ตรัสรู้ ยังเป็น
โพธิสัตว์อยู่, ความปริวิตกอันนี้ได้เกิดขึ้นแก่เราว่า "สัตว์โลกนี้หนอ ถึงทั่วแล้วซึ่งความ
ยากเข็ญ ย่อมเกิด ย่อมแก่ ย่อมตาย ย่อมจุติ และย่อมอุบัติ, ก็เมื่อสัตว์โลกไม่รู้จัก
อุบายเครื่องออกไปพันจากทุกข์คือชรามรณะแล้ว การออกจากทุกข์คือชรามรณะนี้จัก
ปรากฏขึ้นได้อย่างไร?"
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ความฉงนนี้ได้เกิดขึ้นแก่เราว่า "เมื่ออะไรมีอยู่หนอ
ชรามรณะ จึงได้มี : เพราะมีอะไรเป็นปัจจัย จึงมีชรามรณะ" ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ความรู้แจ้งอย่างยิ่งด้วยปัญญา เพราะการทำในใจโดย
แยบคาย ได้เกิดขึ้นแก่เราว่า "เพราะชาตินั่นแล มีอยู่ ชรามรณะจึงได้มี : เพราะมี
ชาติเป็นปัจจัย จึงมีชรามรณะ"ดังนี้.
....เพราะภพนั่นแล มีอยู่ ชาติจึงได้มี : เพราะมีภพเป็นปัจจัย จึงมีชาติ"
ดังนี้.
....เพราะอุปาทานนั่นแล มีอยู่ ภพจึงได้มี : เพราะมีอุปทานเป็นปัจจัย
จึงมีภพ" ดังนี้.
....เพราะตัณหานั่นแล มีอยู่ อุปาทานจึงได้มี : เพราะมีตัณหาเป็นปัจจัย
จึงมีอุปาทาน ดังนี้.
....เพราะเวทนานั่นแล มีอยู่ ตัณหาจึงได้มี : เพราะมีเวทนาเป็นปัจจัย
จึงมีตัณหา ดังนี้.
....เพราะผัสสะนั่นแล มีอยู่ เวทนาจึงได้มี : เพราะมีผัสสะเป็นปัจจัย
จึงมีเวทนา ดังนี้.
....เพราะสฬายตนะนั่นแล มีอยู่ ผัสสะจึงได้มี : เพราะมีสฬายตนะเป็น
ปัจจัย จึงมีผัสสะ ดังนี้.
ว่าด้วยปฏิจจฯ กับความเป็นพระพุทธเจ้า ๔๗๑
....เพราะนามรูปนั่นแล มีอยู่ สฬายตนะจึงได้มี : เพราะมีนามรูปเป็น
ปัจจัย จึงมี สฬายตนะ ดังนี้.
....เพราะวิญญาณนั่นแล มีอยู่ นามรูปจึงได้มี : เพราะมีวิญญาณเป็น
ปัจจัย จึงมีนามรูป" ดังนี้.
....เพราะสังขารนั่นแล มีอยู่ วิญญาณจึงได้มี : เพราะมีสังขารเป็นปัจจัย
จึงมีวิญญาณ" ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ความฉงนนี้ได้เกิดขึ้นแก่เราว่า "เมื่ออะไรมีอยู่หนอ
สังขารทั้งหลายจึงได้มี : เพราะมีอะไรเป็นปัจจัย จึงมีสังขารทั้งหลาย" ดังนี้.

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ความรู้แจ้งอย่างยิ่งด้วยปัญญา เพราะการทำในใจโดย
แยบคาย ได้เกิดขึ้นแก่เราว่า "เพราะอวิชชานั่นแล มีอยู่ สังขารทั้งหลายจึงได้มี :
เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขารทั้งหลาย" ดังนี้.
เพราะเหตุนั้น ข้อนี้จึงมีว่า เพราะมีอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขารทั้งหลาย;
เพราะมีสังขารเป็นปัจจัย จึงมีวิญ ญ าณ ; ...ฯลฯ...ฯลฯ...ฯลฯ...; เพราะ
มีชาติเป็นปัจจัย, ชรามรณะ โสกะปริเทวะทุกขะโทมนัสอุปายาสทั้งหลาย จึงเกิดขึ้น
ครบถ้วน : ความเกิดขึ้นพร้อมแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้.

แบบนี้ข้ามภพข้ามชาติมั้ยละหว่า
เพราะอาศัยซึ่งมโนด้วย, ซึ่งธัมมารมณ์ทั้งหลายด้วย, จึงเกิดมโนวิญญาณ;
การประจวบพร้อมแห่งธรรม ๓ ประการนี้ คือผัสสะ; เพราะมีผัสสะเป็นปัจจัย จึงมี
เวทนา; เพราะมีเวทนาเป็นปัจจัย จึงมีตัณหา; เพราะความจางคลายดับไป
ไม่เหลือแห่งตัณหานั้นนั่นเทียว, จึงมีความดับแห่งอุปาทาน; เพราะมีความดับ
แห่งอุปาทาน จึงมีความดับแห่งภพ; เพราะมีความดับแห่งภพ จึงมีความดับแห่งชาติ;
เพราะมีความดับแห่งชาตินั่นแล ชรามรณะ โสกะปริเทวะทุกขะโทมนัสอุปายาสทั้งหลาย
จึงดับสิ้น: ความดับลงแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมีด้วยอาการอย่างนี้. นี้คือ ความ
ตั้งอยู่ไม่ได้แห่งทุกข์.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! เหล่านี้แล คือความตั้งอยู่ไม่ได้แห่งทุกข์.





ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ภิกษุนั้น ย่อมเพลิดเพลิน ย่อมพร่ำสรรเสริญ ย่อม
เม าหม กอยู่ ซึ่งเว ท น า ...ฯลฯ...ฯลฯ... ค วาม เกิด ขึ้นพ ร้อม แห่งกองทุกข์
ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ภิกษุนั้น ย่อมเพลิดเพลิน ย่อมพร่ำสรรเสริญ ย่อม
เมาหมกอยู่ ซึ่งสัญ ญ า ...ฯลฯ...ฯลฯ... ความเกิดขึ้นพร้อมแห่งกองทุกข์
ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ภิกษุนั้น ย่อมเพลิดเพลิน ย่อมพร่ำสรรเสริญ ย่อม
เมาหมกอยู่ ซึ่งสังข ารทั้งหลาย ...ฯลฯ...ฯลฯ... ความเกิดขึ้นพ ร้อมแห่ง
กองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ภิกษุนั้น ย่อมเพลิดเพลิน ย่อมพร่ำสรรเสริญ ย่อม
เมาหมกอยู่ ซึ่งวิญญาณ เมื่อภิกษุนั้น เพลิดเพลิน พร่ำสรรเสริญ เมาหมกอยู่
ซึ่งวิญญาณ, นันทิ ย่อมเกิดขึ้น. ความเพลินใด ในวิญญาณ, ความเพลินนั้น
คือ อุปาทาน. เพราะอุปาทานของภิกษุนั้นเป็นปัจจัย จึงมีภพ; เพราะมีภพ
เป็นปัจจัย จึงมีชาติ; เพราะมีชาติเป็นปัจจัย, ชรามรณะ โสกะปริเทวะทุกขะ-
โทมนัสอุปายาสทั้งหลาย จึงเกิดขึ้นครบถ้วน: ความเกิดขึ้นพร้อมแห่งกองทุกข์
ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! นี้คือ ความเกิดขึ้นแห่งรูป...แห่งเวทนา...แห่ง
สัญญา...แห่งสังขารทั้งหลาย...แห่งวิญญาณ

โฮฮับ ไม่รู้เรื่อง ก็สมควรอยู่แล้วครับ
เพราะโฮฮับ ไม่ทำความศึกษาหรือทำความเข้าใจในสิ่งที่แสดง
"อรหันตบุคคลทรงจิตอยู่ในอรหัตผล ย่อมดับอวิชชาทุกขณะจิต เป็นผู้รู้ผู้เห็น"
ท่านทำกิจเสร็จแล้วครับ

แม้ โสตะ ฆานะ ชิวหา กายะ มนะ พระพุทธองค์ก็แสดงไว้โดยการเดียวกัน
http://84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=12&A=6042&Z=6308&pagebreak=0

เป็นการอธิบายใช้คำที่ถูกต้องแล้วครับ
ตัดกระแสแห่งปฏิจจสมุปบาท
ไม่ใช่ตัดวงจรแห่งปฏิจสมุปบาท

ง่ายสุดๆ คือ รู้แล้วก็ไม่สน