และไปตั้งพัก





สุภาษิตว่า

น้ำขึ้นให้รีบตัก

ผีเข้าให้รีบไล่

อิอิ เมื่อเอกอนออกอาการเหมือนผีเข้า ก็ให้รีบไล่ อิอิ

มามะ.. มามะ..เอ้ย.. ชิว ชิว ..

คนมีเมตตา เป็นคนน่ารัก
คนมีความโกรธ ไม่น่ารัก

สาธุคะ

ท่านอื่นๆชี้แจงไว้ละเอียดแล้ว ผมจะขอแชร์วิธีของผมนะครับ โปรดพิจารณาก่อน

มีกัลยาณมิตรท่านหนึ่งสอนผมมาเหมือนกัน ว่าให้เอาชนะความโกรธด้วยเมตตา และปัญญา

แต่เมตตา ทำได้ตั้งต่อตัวเอง และต่อผู้อื่น

การเมตตาคนอื่น ผมคิดแบบนี้

คนที่ทำร้ายเรา เขามีความเคยชินกับการทำแบบนี้ เขาทำไม่ดีแบบนี้กับเราได้ เขาก็จะทำไม่ดีแบบนี้กับคนอื่นได้ เมื่อเขาทำแบบนี้กับคนอื่น คนอื่นก็จะโกรธเขาเหมือนกัน เขาจะมีศัตรูจากการกระทำของตัวเอง และสุดท้าย เขาจะทุกข์จากการกระทำนี้เอง เราเองก็อาจจะมีความเคยชินที่ไม่ดีเหมือนกัน เราก็เคยทำให้คนอื่นไม่พอใจเหมือนกัน ถึงบางทีเราจะไม่รู้ตัวก็ตาม เรากับเขามีข้อเสียไม่ต่างกัน คิดแบบนี้ก็จะทำให้เห็นใจเขาโดยไม่คิดว่าเขาแย่กว่าเรา เลิกของเวรกันได้ คุยกันได้ปกติ ช่วยเหลือกันได้ถ้าเขาจำเป็นจริงๆ และใจเราเองก็สบาย และที่สำคัญ อย่าทำอะไรร้ายๆใส่เขา เพราะถ้าทำแบบนั้น เราเองจะเป็นอย่างที่คนเราเกลียด

การเมตตาตัวเอง ผมทำแบบนี้

เคยลองสังเกตตัวเองตอนโกรธ หรือหลังโกรธใหม่ๆไหมครับ ว่าใจตัวเองเป็นยังไงบ้าง มีความสุขหรือกำลังทุกข์อยู่ สังเกตุดูดีๆจะเห็นว่า เมื่อไรที่โกรธก็เริ่มไม่มีความสุขแล้ว ใจมันหงุดหงิด ทุรนทุราย ร้อนไปหมด
ทั้งหมดนี่เราเป็นไปเองคนเดียว คนที่มาทำเราโกรธ หรือคนรอบๆตัวเราไม่ได้เป็นไปกับเราด้วยเลย แถมโกรธแล้วยังไม่ช่วยแก้ปัญหาด้วย หนำซ้ำถ้าทำสีหน้าท่าทางอะไรไม่ดีตอนโกรธเรื่องจะยิ่งไปกันใหญ่อีก ถามตัวเองว่าความโกรธมีอะไรดีบ้าง ความโกรธเอาความทุกข์ความลำบากอะไรมาให้บ้าง ถามไปเรื่อยๆจนกว่าใจจะยอมรับว่าความโกรธเป็นของร้อน เมื่อใจรู้แล้วว่าอะไรร้อน ใจจะค่อยๆเลี่ยงของร้อนนั้น ก็จะใจเย็นขึ้นๆเรื่อยๆ เมื่อเริ่มมีอารมณ์โกรธ ต้องตั้งสติ ต้องยอมรับก่อนว่านี่กำลังโกรธแล้วนะ ไม่ใช่หลอกตัวเองว่าฉันจะไม่โกรธ ฉันจะไม่เอาโกรธ แต่จริงๆแล้วโกรธอยู่ เมื่อรู้ตัวแล้วว่าโกรธ ลองนึกดูตัวเองว่านี่ทุกข์อยู่นะ นี่เราทำร้ายตัวเองอยู่นะ นี่เราเป็นบ้าไปแล้วนะ เพราะมีแต่คนเสียสติเท่านั้นละที่จะทำร้ายตัวเอง เวลาสัตว์อื่น คนอื่นทุกข์ เรายังสงสารเขาเลย แล้วเวลาตัวเราทุกข์ละ ทำไมเราไม่สงสารตัวเองบ้าง

ขอให้เลิกโกรธได้สมหวังดังใจครับ

สวัสดีครับ

ความโกรธ ไม่มีประโยชน์อะไร มีแต่เบียดเบียน ทำให้เป็นทุกข์ ทำให้ปัญญามืดบอด
ความไม่โกรธ ไม่เบียดเบียนใคร ไม่ทำให้ใครเป็นทุกข์

เมื่อมีความโกรธ ปัญญาเห็นชัดความโกรธแล้วละเสีย

๓. ขันติวาทิชาดก
โทษที่ทำร้ายพระสมณะ

[๕๕๐] ข้าแต่ท่านผู้มีความเพียรมาก ผู้ใด ให้ตัดมือ ตัดเท้า หู และจมูกของท่าน
ท่านจงโกรธผู้นั้นเถิด อย่าได้ทำรัฐนี้ให้พินาศเสียเลย.
[๕๕๑] พระราชาพระองค์ใด รับสั่งให้ตัดมือ เท้า หู และจมูกของอาตมภาพ ขอ
พระราชาพระองค์นั้น จงทรงพระชนม์ยืนนาน บัณฑิตทั้งหลาย เช่นกับ
อาตมภาพ ย่อมไม่โกรธเคืองเลย.
[๕๕๒] สมณะผู้สมบูรณ์ด้วยขันติ ได้มีมาในอดีตกาลแล้ว พระเจ้ากาสีรับคำ
สั่งให้ตัดมือ เท้า หู และจมูกของสมณะผู้ตั้งอยู่ในขันติ.
[๕๕๓] พระเจ้ากาสีหมกไหม้อยู่ในนรก ได้เสวยวิบากอันเผ็ดร้อนของกรรมที่
หยาบช้านั้น.

จบ ขันติวาทิชาดกที่ ๓.

ขันติ คือ ความไม่โกรธ ในเมื่อเขาด่าอยู่ ประหารอยู่ เย้ยหยันอยู่

ขันติวาที บรรยายโดย อ. สุจินต์ บริหารวนเขตต์
http://www.youtube.com/watch?v=zuE18P12oT0
http://www.youtube.com/watch?v=CaXo3aY7 ... ure=relmfu

เอกราชจริยาที่ ๑๔
ว่าด้วยพระจริยาวัตรของพระเจ้าเอกราช

[๓๔] อีกเรื่องหนึ่ง ในกาลเมื่อเราเป็นพระราชา ปรากฏพระนามว่าเอกราช
ในกาลนั้น เราอธิษฐานศีลอันบริสุทธิ์ยิ่งปกครองแผ่นดินใหญ่
สมาทานกุศลกรรมบถ ๑๐ ประการประพฤติโดยไม่มีเศษ สงเคราะห์
มหาชนด้วยสังคหวัตถุ ๔ ประการ เมื่อเราเป็นผู้ไม่ประมาทใน
ประโยชน์โลกนี้และโลกหน้า ด้วยอาการอย่างนี้ พระเจ้าโกศล
พระนามว่าทัพพเสนะ ยกกองทัพมาชิงเอาพระนครเราได้ ทรงทำ
ข้าราชการ ชาวนิคม พร้อมด้วยทหาร ชาวชนบทให้อยู่ในเงื้อม
พระหัตถ์ทั้งหมดแล้ว ตรัสสั่งให้ฝังเราเสียในหลุม เราเห็นพระเจ้า
ทัพพเสนะกับหมู่อำมาตย์ ชิงเอาราชสมบัติอันมั่งคั่งภายในพระนคร
ของเรา เหมือนบุตรสุดที่รัก ฉะนั้น ผู้เสมอด้วยเมตตาของเราไม่มี
นี้เป็นเมตตาบารมีของเรา ฉะนี้แล.

จบเอกราชจริยาที่ ๑๕

มหาโลมหังสจริยาที่ ๑๕
ว่าด้วยจริยาวัตรของมหาโลมหังสบัณฑิต

[๓๕] เรานอนอยู่ในป่าช้า เอาซากศพอันมีแต่กระดูกทำเป็นหมอนหนุน
เด็กชาวบ้านพวกหนึ่ง พากันเข้าไปทำความหยาบช้าร้ายกาจนานัปการ
อีกพวกหนึ่งร่าเริงดีใจ พากันนำเอาของหอม ดอกไม้ อาหาร และ
เครื่องบรรณาการต่างๆ เป็นอันมากมาให้เรา พวกใดนำทุกข์มาให้
เราและพวกใดให้สุขแก่เรา เราเป็นผู้มีจิตเสมอแก่เขาทั้งหมดไม่มี
ความเอ็นดู ไม่มีความโกรธ เราเป็นผู้วางเฉยในสุขและทุกข์ ใน
ยศและความเสื่อมยศ เป็นผู้มีใจเสมอในสิ่งทั้งปวง นี้เป็นอุเบกขา
บารมีของเรา ฉะนี้แล.

จบมหาโลมหังสจริยาที่ ๑๕

จูฬโพธิจริยาที่ ๔
ว่าด้วยจริยาวัตรของจูฬโพธิปริพาชก

[๑๔] อีกเรื่องหนึ่ง ในกาลเมื่อเราเป็นปริพาชกชื่อจูฬโพธิ มีศีลงามเรา
เห็นภพโดยเป็นสิ่งน่ากลัว จึงออกบวชเป็นดาบส นางพราหมณีผู้มี
ผิวพรรณดังทองคำ ซึ่งเป็นภรรยาของเราแม้นางก็มิได้อาลัยในวัฏฏะ
ออกบวชเป็นตาปสินี เราทั้งสองไม่มีความอาลัย ตัดพวกพ้องขาด
ไม่ห่วงใยในตระกูลและหมู่ญาติเที่ยวไปยังบ้านและนิคม มาถึงยัง
พระนครพาราณสี เราทั้งสองอยู่ ณ ที่นั้น มีปัญญาไม่เกี่ยวข้องใน
ตระกูลและคณะ เราทั้งสองอยู่ในพระราชอุทยานอันไม่เกลื่อนกล่น
สงัดเสียงพระราชาเสด็จทอดพระเนตรพระราชอุทยานได้ทอด
พระเนตรเห็นนางพราหมณี จึงเสด็จเข้ามาหาเราแล้วตรัสถามว่า นาง
พราหมณีคนนี้เป็นอะไรกับท่าน เป็นภริยาของใครเมื่อพระราชาตรัส
ถามอย่างนี้เราได้ทูลแก่พระองค์ดังนี้ว่า นางพราหมณีนี้มิใช่ภริยาของ
อาตภาพ เป็นผู้ประพฤติธรรมร่วมกันเป็นผู้มีคำสอนร่วมกัน พระ-
ราชาทรงกำหนัดหนักหน่วงในนางพราหมณีนั้นจึงรับสั่งให้พวกราช-
บุรุษจับ ทรงบีบคั้นด้วยกำลังสั่งให้นำเข้าไปยังภายในพระนคร เมื่อ
ภริยาเก่าของเราเกิดร่วมกันมีคำสอนร่วมกัน ถูกฉุดคร่าไปความ
โกรธพึงเกิดแก่เรา เราระลึกถึงศีลวัตรได้พร้อมกับความโกรธที่เกิดขึ้น
เราข่มความโกรธได้ ณ ที่นั้นเอง ไม่ให้มันเจริญขึ้นไปอีก ถ้าใครๆ
พึงเอาหอกอันคมกริบแทงนางพราหมณีนั้น เราก็ไม่พึงทำลายศีล
ของเราเลย เพราะเหตุแห่งโพธิญาณเท่านั้นเราจักเกลียดนางพราหมณี
นั้นก็หามิได้ และเราจะไม่มีกำลังก็หามิได้ เพราะพระสัมพัญญุตญาณ
เป็นที่รักของเรา ฉะนั้นเราจึงรักษาศีลไว้ ฉะนี้แล.

จบจูฬโพธิจริยาที่ ๔

อาฆาตวรรคที่ ๒
๑. อาฆาตวินยสูตรที่ ๑

[๑๖๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมเป็นที่ระงับความอาฆาตซึ่งเกิดขึ้นแก่
ภิกษุโดยประการทั้งปวง ๕ ประการนี้ ๕ ประการเป็นไฉน คือ
ความอาฆาตพึงบังเกิดขึ้นในบุคคลใด พึงเจริญเมตตาในบุคคลนั้น ๑
ความอาฆาตพึงบังเกิดขึ้นในบุคคลใด พึงเจริญกรุณาในบุคคลนั้น ๑
ความอาฆาตพึงบังเกิดขึ้นในบุคคลใดพึงเจริญอุเบกขาในบุคคลนั้น ๑
ความอาฆาตพึงบังเกิดขึ้นในบุคคลใด พึงถึงการไม่นึกไม่ใฝ่ใจในบุคคลนั้น ๑
ความอาฆาตพึงบังเกิดขึ้นในบุคคลใด พึงนึกถึงความ
เป็นผู้มีกรรมเป็นของๆ ตนให้มั่นในบุคคลนั้นว่า ท่านผู้นี้เป็นผู้มีกรรมเป็น
ของๆ ตน เป็นทายาทแห่งกรรม มีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรม
เป็นที่พึ่ง จักทำกรรมใด ดีก็ตาม ชั่วก็ตาม จักเป็นทายาท (ผู้รับผล) ของ
กรรมนั้น ดังนี้ ๑

ภิกษุพึงระงับความอาฆาตในบุคคลนั้นด้วยประการฉะนี้ ฯ
จบสูตรที่ ๑

ดังนี้เป็นต้นครับ

กราบขอบพระคุณทุกท่านนะค่ะ