ตอบแบบสั้นๆให้ยายตาสว่างว่า..ถ้ายายไม่รุ้ว่าอวัยวะส่วนไหนที่เรียกว่านิพพาน แล้วใครจะไปรู้กะยายละเจ้าค่ะ

กรรมนั้น เมื่อจำแนกตามคุณภาพ หรือตามธรรมที่เป็นมูลเหตุ ย่อมแบ่งได้เป็น 2 คือ

1. อกุศลกรรม กรรมที่เป็นอกุศล การกระทำที่ไม่ดี กรรมชั่ว หมายถึงการกระทำที่เกิดจากอกุศลมูลคือ โลภะ โทสะ หรือโมหะ

2. กุศลกรรม กรรมที่เป็นกุศล การกระทำที่ดี กรรมดี หมายถึงการกระทำที่เกิดจากกุศลมูลคือ อโลภะ อโทสะ หรืออโมหะ

แต่ถ้าจำแนกตามทวารคือทางที่ทำกรร หรือทางแสดงออกของกรรม จัดเป็น 3 คือ

1. กายกรรม กรรมทำด้วยกาย หรือการกระทำทางกาย
2. วจีกรรม กรรมทำด้วยวาจา หรือการกระทำทางวาจา
3. มโนกรรม กรรมทำด้วยใจ หรือการกระทำทางใจ

เมื่อจำแนกให้ครบตามหลักสองข้อที่กล่าวมาแล้ว ก็จะมีกรรมรวมทั้งหมด 6 อย่างคือ กายกรรม วจีกรรม และมโนกรรม แต่ละอย่างที่เป็นอกุศล กับ กายกรรม วจีกรรม และมโนกรรม แต่ละอย่างที่เป็นกุศล

ตอบ ก็คนที่พูดว่า นิพพานอยู่ที่กายใจยังไงล่ะเจ้าครับ

อีกอย่างหนึ่ง ทานจำแนกกรรมตามสภาพที่สัมพันธ์กับวิบากหรือการให้ผล จัดเป็น 4 อย่างคือ

1. กรรมดำ มีวิบากดำ ได้แก่ กายสังขาร วิจีสังขาร และมโนสังขาร ที่มีการเบียดเบียน ตัวอย่างง่ายๆ เช่น ปาณาติบาต อทินนาทาน กาเมสุมิจฉาจาร มุสาวาท และดื่มสุราเมรัย

2. กรรมขาว มีวิบากขาว ได้แก่ กายสังขาร วิจีสังขาร และมโนสังขาร ที่ไม่มีการเบียดเบียน ตัวอย่าง คือ การประพฤติตามกุศลกรรมบถ 10

3. กรรมทั้งดำทั้งขาว มีวิบากทั้งดำทั้งขาว ได้แก่ กายสังขาร วิจีสังขาร และมโนสังขาร ทีมีการเบียดเบียนบ้าง ไม่มีการเบียดเบียนบ้าง เช่น การกระทำของมนุษย์ทั่วๆไป

4. กรรมไม่ดำไม่ขาว มีวิบากไม่ดำไม่ขาว เป็นไปเพื่อความสิ้นกรรม ได้แก่ เจตนาเพื่อละกรรมทั้งสามอย่างข้างต้น หรือว่าโดยองค์ธรรม ได้แก่ โพชฌงค์ 7 หรือมรรคมีองค์ 8

ในชั้นอรรถกถา มีการแบ่งประเภทของกรรมอีกแบบหนึ่ง ซึ่งนิยมถือตามกันมา และเป็นที่รู้จักกันดีในยุคหลังๆ คือ การจัดแบ่งเป็นกรรม 12 หรือกรรมสี่ 3 หมวด เช่น ที่แสดงไว้ในคัมภีร์วิสุทธิมัคค์ เป็นต้น

ในบรรดากรรม 3 อย่างคือ กายกรรม วจีกรรม และมโนกรรม ที่กล่าวข้างต้นนั้น มโนกรรมสำคัญที่สุด และมีผลกว้างขวางรุนแรงที่สุด ดังบาลีว่า


“ดูกรตปัสสี บรรดากรรม 3 อย่างเหล่านี้ ที่เราจำแนกไว้แล้วอย่างนี้ แสดงความแตกต่างกันแล้วอย่างนี้ เราบัญญัติมโนกรรมว่ามีโทษมากกว่า ในการทำบาปกรรม ในความเป็นไปแห่งบาปกรรม หาบัญญัติกายกรรมอย่างนั้นไม่ หาบัญญัติวจีกรรมอย่างนั้นไม่”

เหตุที่มโนกรรมสำคัญที่สุด ก็เพราะเป็นจุดเริ่มต้น

คนคิดก่อนแล้วจึงพูดจึงกระทำ คือ แสดงออกทางกาย และวาจา ดังนั้น วจีกรรมและกายกรรม จึงขยายออกมาจากมโนกรรมนั่นเอง และที่ว่า มีผลกว้างขวางรุนแรงที่สุด ก็เพราะว่ามโนกรรมรวมถึงความเชื่อถือ ความเห็น แนวความคิดและค่านิยมต่างๆที่เรียกว่า ทิฏฐิ

ทิฏฐิ นี้เป็นตัวกำหนดพฤติกรรมทั่วๆไปของบุคคล
ความเป็นไปในชีวิตของบุคคลและคติของสังคมทั้งหมด เมื่อเชื่อ เมื่อเห็น หรือนิยมอย่างไร ก็คิดการ พูดจาและทำการ ก็ดำเนินไปในทางผิด เป็นมิจฉาไปด้วย

ถ้าเป็นสัมมาทิฏฐิ การดำริ พูดจาและทำการต่างๆก็ดำเนินไปในทางถูกต้อง เป็นสัมมาด้วย

คุณน้องเห็นสัจธรรม ความจริงที่เกิดขึ้นกับกายและใจตัวเองอีกอย่างหนึ่งแล้วเจ้าค่ะ
คุณน้องกินข้าวอยู่แล้วยุงมากัดตรงขา พอคุณน้องรู้สึกคันจากอาการยุงกัดมือคุนน้องก็ตบพั๊วะไปทันที(เป็นสัญชาตญาณที่ติดตัวมาหรือเรียกว่าสันดานติดตัวมา)
โดยที่คุณน้องไม่มีเจตนา(ถือว่าไม่บาปและไม่ได้ผิดศีล) แต่จิตคุณน้องไปกำหนดรู้ธาตุขันธ์ไม่ทัน แต่ถึงกระนั้น พอยุงตายค่อยมาคิดได้ว่า
เวรกรรมตบยุงตาย เพราะฉะนั้นเลยรู้ด้วยปัจจัตตังของตนว่า สมองเป็นตัวบงการ ธาตุขันธ์ของเรา ส่วนจิตเป็นตัวกำหนดรู้ธาตุขันธ์ คนที่จะสามารถกำหนดรู้ธาตุขันธ์ก่อนที่สมองจะสั่งการให้กระทำลงไปได้ คือคนที่ต้องมี อินทรีย์ แก่กล้า ส่วนสมองนี่แหละ คือ อวิชชา มารควบคุมไว้อยู่
ขอถามท่านกรัชกายหน่อย ว่ากรณีนี้เรียกว่า กายกรรมไหม แล้วแบบนี้ศีลดิฉันบริสุทธิ์หรือไม่

ลองใจไปงั้นๆแหละเจ้าค่ะ เรื่องบาปกรรม มันก็รู้ด้วย กายใจของตน

ขอถามท่านกรัชกายหน่อย ว่ากรณีนี้เรียกว่า กายกรรมไหม แล้วแบบนี้ศีลดิฉันบริสุทธิ์หรือไม่

ไหนๆก็ปัจจัตตังแล้ว ก็ปัจจัตตังไปเถอะขอรับ ปัจจัตตังไปเรื่อยๆ

ส่วนกรัชกาย ขาดปัจจัย ไม่มีตัง

ระวังจะตกสวรรค์ เหมือนจิงฉางจื่อนะเจ้าค่ะ

กราบพระอาจารย์

ปู่ได้ยินตาพูด เลยเดินมาตบหัวตา แล้วบอกตาว่า กระโหลกกะลาก็ที่ข้ากำลังตบอยู่นี่ไง
รู้อะไรมั้ยมันมีแต่กระโหลก แถมแข็งเป็นกะลา ตาแก่วันๆ ไม่เห็นทำอะไร โพสแต่รูปไร้สาระ
ดันไปว่าคนอื่นกะโหลกกะลาอีก..."แก่แล้วแก่เลยนะตาเฒ่า"

"อย่าเอาความรู้ไปคดโกงใคร"

ขอค่าโฆษณาเว็บด้วยจ้า

ที่ว่า "นิพพานอยู่ที่กายใจ" ตอบได้หรือยังว่า อวัยวะส่วนไหนชื่อนิพพาน แขนเรียกว่านิพพานไหม ขา เรียกว่านิพพานไหม