viewtopic.php?f=1&t=41688

viewtopic.php?f=1&t=39713

กำลังจะประกาศคนหายอยู่พอดี มีคนคิดฮอดอ่ะ อิอิ ..

อิอิ ช่วงนี้บาดเจ็บ กะลังเลียแผล





สงกรานต์ไปลงหุ้นขายของมา อิอิ
แบบว่าตอนแรกรวมกัน 2 หุ้น ขายได้เท่าไรแบ่งกัน
ซึ่งเขาก็ไปชวนเพื่อนมาร่วมด้วยอีก 3 เป็น 5
แต่เราดันใจดีตั้งตนเป็นเถ้าแก่ออกทุนไปให้ทั้งหมดก่อน
ปรากฎว่าทีมงานจัดการแล้วขายได้ไม่ค่อยดี
ทีมงานก็ปรับเปลี่ยนโครงสร้างการลงทุนใหม่ ทุก ๆ วัน
ตามสภาพสถานการณ์
จนในที่สุด เป็นไปในลักษณะเราลงทุนจ้างเขามาขาย
ขายได้ยังไง ตัวเงินนั้นแบ่งสรรเขาไป
ส่วนของที่เหลือจากการขาย ก็คืนเรา
ซึ่งดูจะเป็นข้อตกลงที่ดีเพียงพอที่พวกเขาพอยอมรับได้
พอดีสิ่งที่เหลือไว้มันเป็นลูกชิ้น ไส้กรอก ไข่ไก่ เนื้อหมู อ่ะ
เราก็เลยเอามาทำอาหารไปวัดส่วนหนึ่ง
ไปให้เขาทำเลี้ยงเด็กในชุมชนส่วนหนึ่ง
ไปมอบให้บ้านพักคนชราส่วนหนึ่ง
อิอิ จนหมด

อิอิ ช่วงนี้ได้นั่งมองสิ่งที่อยู่ในใจตัวเองทุกวัน
สิ่งที่ทำให้เราเลือกที่จะเป็นฝ่ายเสียเปรียบน่ะ

มันเป็นการเผชิญหน้ากับการลงทุนที่เจ็บตัว
เผชิญหน้ากับข้อเสนอที่เรายอมเจ็บตัว

นั่งมองตัวเอง กับการเป็นผู้ยอมเจ็บตัว
นั่งมองตัวเองนั่งแล่เนื้อตัวเองใส่ปากเขาทีละชิ้น
และเศษที่เหลือ ก็เก็บครอบครองเอาไว้ไม่ได้

เอิ๊ก...เอิ๊ก....

ดี...เน๊าะ

ยอมเจ็บ ยอมแพ้ ยอมขาดทุน ยอมเสียเปรียบบ้าง
เล็ก ๆ น้อย ๆ เราก็ยอมกันไป

สิ่งที่เรารับมาจากการยอม การเสียเปรียบนี้ ก็คือ "ได้"
ได้ความรู้สึกดี ๆ จากเพื่อน จากคนรอบข้าง

ผู้ที่ไมยอมเสียเปรียบ ไม่เคยยอมแพ้ เขาจะมีแต่ "เสีย"
เสียความรู้สึกดี ๆ จากเพื่อน จากคนรอบข้างไป

ยอมเสียเปรียบบ้าง ยอมแพ้บ้าง
แล้วเราจะมีความรู้สึกดี ๆ อยู่เสมอแหละ

ดีใจที่ตะเอง ไม่เอาเปรียบเพื่อนและยอมเป็นผู้เสียเปรียบเองอ่ะ

ยอมเสีย..ดีกว่าเอาเปรียบคนอื่น...

นี้..

ก็ดี...เน๊าะ

จ๊ะ ดีจริง ๆ

สถานการณ์ในครั้งนี้ทำให้เรานึกถึงป๊ะป๋าอาจารย์ตลอด
ป๊ะป๋าจารย์เล่าให้ฟังอยู่ตลอดอย่างชื่นมื่นว่า
"ป๊ะป๋าทำอะไรก็ขาดทุนตลอด
ซื้อของแพง ขายถูก
จ้างคนงานแพง ๆ มาทำงาน
จ้างคนขับรถ แต่ป๊ะป๋าก็ขับเอง...ฯลฯ"

ป๊ะป๋าทำเช่นนั้นได้ เพราะ ป๊ะป๋าไม่เห็นความมีตัวตนอยู่ในสิ่งเหล่านั้น
สิ่งต่าง ๆ เหล่านั้นจะเป็นเช่นไร
ไม่ได้ทำให้ป๊ะป๋า หวั่นไหว

ธรรมที่ป๊ะป๋าจารย์สอน
เหมือนไม่ใช่ธรรม แต่เป็นธรรมที่ลึกจริง ๆ

viewtopic.php?f=2&t=30909

สวัสดีคุณเอกอน

เข้ามาให้กำลังใจนะคะ....เห็นเงียบๆไปก็ยังคิดถึงอยู่ว่าคุณเอกอนหายไปไหน...
รักษาใจเอาไว้ค่ะ ปัญหามีเข้ามาตลอดในชีวิตของแต่ละคน...เราก็ต้องแก้ไขกันไปตามเหตุตามปัจจัย..
ชีวิตต้องดำเนินต่อไป...ยิ่งอยู่นานยิ่งเห็นว่าคนที่ไม่ได้อบรมกายอบรมใจของตนเองนั้น..มักจะสร้าง
ปัญหาด้วยการเบียดเบียนตนเองและผู้อื่นอยู่ตลอดเวลา...
..เราเองก็งานเข้าเลยช่วงนี้ ลูกน้องในแผนกยักยอกเงินของบริษัทไปใช้ส่วนตัวเป็นหลักแสน..เหตุจากความโลภของตัวเองยังผลให้ผู้คนแวดล้อมเดือดร้อนกันถ้วนหน้า...เราเองก็ไม่ได้โกรธเค้านะแต่ต้องวางอุเบกขาเลยเพราะไม่อาจช่วยเหลือให้เค้าพ้นผิดได้ก็ต้องดำเนินการไปตามกฏกติกาของสังคม...เห็นแล้วปลงอนิจจัง...

ช่วงนี้มีสมาชิกเข้ามาแสดงความเห็นมีทั้งงาม ๆ ดี ๆ น่ารัก ๆ แสบ ๆ คัน ๆ มากมาย

ให้เอกอนได้นั่งอ่านไป อมยิ้มไป เจ้าค่ะ

อ่านไป...อมยิ้มไป...นี้ก็ดีเน๊าะ...

(คิดถึงหลวงพ่อดีเน๊าะ...นะ.. )

เมื่อครั้ง พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เสด็จมาที่วัด
ญาติโยมกลัวหลวงปู่จะไปหลงพูดคำว่า ดีเน๊าะหลวง กับพระเจ้าอยู่หัวฯ

จึงกำชับหลวงปู่ว่า ไม่ให้หลวงปู่พูดอะไร ให้นั่งเฉยๆ ยิ้มไว้ก็พอ

เมื่อพระเจ้าอยู่หัวฯ ได้ปฏิสันธานกับหลวงปู่
หลวงปู่ก็ไม่ตอบ นั่งนิ่ง และ ยิ้มเฉย จนพระเจ้าอยู่หัวฯ เกรงว่า
หลวงปู่จะไม่เข้าใจคำถามจึงให้ข้าราชบริพารที่มาด้วย
สอบถามหลวงปู่ ด้วยภาษาอิสานอีกครั้ง

ประโยคแรกที่หลวงปู่ดีเน๊าะตอบ
" ดีเน๊าะหลวง ดีเน๊าะ มหาบพิธ เขาบ่ให่เฮาเว้า(พูด)
เขาย่าน(กลัว) ว่าเฮาจะพูดบ่มวน( พูดไม่เพราะ ) ดีเน๊าะหลวง "

ด้วยคำว่า " ดีเน๊าะหลวง " นี่แหละ คือต้นเหตุที่หลวงปู่
ได้ฉายาและพระราชทานนามว่า " พระเทพวิสุทธาจารสาธุอุทานธรรมวาที”

พระผู้มีวาจาไพเราะเป็นที่สุด

http://www.baansuanpyramid.com/index.ph ... No=1391528

อิอิ .. สงสัยท่านกบฯ Fifty up+

viewtopic.php?f=7&t=21162